🔴اگر تلفات توقف گهگداری رقابتهای باشگاهی به منظور برگزاری بازیهای ملی ویروس فیفاست پس جام جهانی 2022 قطر شبیه پاندمی خانمان براندازی بود که بر سر باشگاههای اروپایی آوار شد!!
.
🔵تعارض میان عرصه ملی و باشگاهی فوتبال عمر چندانی ندارد حداقل تا دهه نود میلادی رقابتهای کم حجم و تورنمنتهای مختصر (همچون یوروهای 4 و 8 تیمه) به عرصه باشگاهی اروپا گزندی نداشت؛
از سوی دیگر دنیای فوتبال در مرحله پیشا گلوبالیستی به سر میبرد تا جاییکه لیگهای درجه یک اروپایی روی کاکل بازیکنان بومی چرخیده و جذب بازیکن از قاره های دیگر بسیار نادر رخ میداد و علاوه بر محدودیتهای جبری برای ترنسفر شدن، دستمزد بازی در اروپا جذابیت نجومی امروزین را نداشت...
تا قبل از دگرش دهه نود پیشنهادات برای بازیکنان آسیایی از چندده هزار فرانک یا مارک فراتر نمیرفت که به قیمت از دست دادن پول توجیبی و پاداش اردوهای ملی نیز نمیصرفید چرا که پیوستن به باشگاهی در اروپا برای یک بازیکن غیر اروپایی عملن بدلیل مسافت طولانی و تداخل بازیها به معنای خداحافظی با بازیهای ملی بود...کمااینکه چابوم کئون یکی از سه بازیکن برتر تاریخ آسیا دوران اوج خود در تمام میادین و تورنمنتهای آسیایی غیبت کرد؛
این معضل به رغم تسهیل انتقال فوتبالیستهای غیراروپایی کماکان تا هزاره جدید بطور جدی ادامه داشت و لژیونرهای آسیایی، افریقایی و حتی امریکای لاتین بالاجبار باید بین افتخارات ملی و حفظ موقعیت در اروپا قید یکی را میزدند؛
برای نمونه علی دایی با حضور مداوم در اردوهای طولانی تیم ملی و تورنمنتهای فرعی (مثل بازیهای آسیایی) به جایگاهش در اروپا لطمه زد و درس عبرتی شد تا امثال مهدوی کیا و هاشمیان در مقاطعی بادرایت از تیم ملی کناره گرفته و در اروپا جای پا سفت کنند...
هرچند ابداع تقویم یکپارچه موسوم به فیفادی اوضاع را بهتر کرده ولی هنوز هراز چندگاهی تورنمنتهای قاره ای همچون خروس بی محل وسط فصل به باشگاههای اروپا شبیخون میزنند!!
.
🔴تحول دیگر دهه نود گسترش جغرافیایی فوتبال و رشد سرانه تعداد بازیهای باشگاهی و ملی بود...
در عرصه ملی افزایش درآمدها مشوقی شد تا کشورهای بیشتری وارد گود رقابتهای رسمی فوتبال شوند چنانکه تنها در عرض یکدهه تعداد شرکت کنندگان در رقابتهای مقدماتی جام جهانی دوبرابر شد که اغلب متعلق به آسیا و افریقا بودند؛
سیاه لشکرهایی چون مالدیو، سریلانکا، گوام که تنها به درد رکورد پرکنی میخوردند تقویم را شلوغ کردند تا فی المثل هیده توشی ناکاتا در بحبوحه کورس رم برای قهرمانی سری آ متحمل مشقت شود و پس از طی پروازهای طولانی روی چمن مصنوعی عشق آباد در برابر تکلهای بازیکنان آماتور ترکمنستان قرار گیرد!!
.
🔵فارغ از ضایعات سخت افزاری مرتبط با ریکاوری، فرسودگی، از دست رفتن ریتم فنی و احتمال مصدومیت، دوگانگی فضای بازی برای تیم ملی و باشگاه از لحاظ نرم افزاری نیز فشار مضاعفی به برخی بازیکنان وارد میکند...
به ویژه در کشورهای دسته چندم فوتبالی که توقع جامعه فوتبالدوستش از ملی پوشان شاغل در سطح اول اروپا تا حد یک منجی و سوپرمن بالاست؛
وبال انتظارات از بازیکنانی چون ژرژ وه آ حین بازی برای لیبریا یا علی الحبسی درون دروازه عمان به اندازه فشار روی کریستیانو رونالدو در جام جهانی قطر سنگین بود و طبق قاعده طبیعت همگان این اقبال را نداشتند تا همچون دوایت یورک با رساندن تیم ملی کشورش به جام جهانی یا لیونل مسی با کسب قهرمانی ادای دین کرده و نفس راحت بکشند!!
.
🔴حتی حرفه ای ترین فوتبالیستها هم گاهی از مخمصه تعهد میهنی و عطش فردی ذهنیت صحیح و سالم بدر نبرده و همچون وضعیت فعلی اکثر برزیلی های سوگوار، آلمانی های افسرده، فرانسوی های فوتبالزده، آرژانتینی های اشباع شده، کرواتهای لت و پار و حتی غایبان جام جهانی که پشتشان باد خورده، نیاز به قرنطینه پیدا کرده اند که پرتاب از قطر 2022 به فصل 2023 چنین امکانی به ایشان نداده...
اگرچه معدودی هم یا از سر بیخیالی ذاتی یا فرصت کافی برای احیا خود را بازیافتند ولی میتوان با اطمینان گفت اختلاط و تضاد منافع فوتبال ملی و باشگاهی بعد از جنگ جهانی دوم هرگز تا اینحد در اروپا قربانی نگرفته بود!!
