فرشاد فلاحت زاده میهمان رسانه طرفداری بود.
به گزارش طرفداری، با پایان نیم فصل اول رقابت های لیگ بیست و دوم در رسانه طرفداری اقدام به بررسی وضعیت تیم ها و بازیکنان در خطوط مختلف کردیم که در اولین برنامه همانطور که تماشا کردید، با سعید عزیزیان وضعیت دروازه بان ها را مورد مرور قرار دادیم. (دروازه های لیگ برتر زیر ذره بین طرفداری / سعید عزیزیان دروازه بان های آینده تیم ملی را معرفی کرد! | آنالیز عملکرد دروازه بان ها با سعید عزیزیان؛ دروازه بانانی که جایگاه بیرانوند را تهدید می کنند)
در برنامه امروز نوبت بررسی فاز تدافعی تیم هاست. در این راستا به سراغ فرشاد فلاحت زاده، مدافع اسبق تیم ملی ایران که سابقه پوشیدن پیراهن استقلال و بازی برای پرسپولیس به عنوان یار کمکی در میادین بین اللملی را دارد رفتیم.
گفتگو با فرشاد فلاحت زاده درباره فاز تدافعی تیم ها در سه بخش تقدیم شما می شود که بخش اول امشب و دو بخش دیگر فردا از طریق رسانه طرفداری منتشر خواهند شد.
اکنون دعوت می کنیم بخش اول را تماشا کنید...
سلام عرض می کنم خدمت شما مخاطبان رسانه طرفداری، من حسین باقرشاهی هستم و اینجا رسانه طرفداری است. با یکی دیگر از سلسله برنامه های بررسی نیم فصل اول لیگ برتر در خدمت شما هستیم. در برنامه گذشته با سعید عزیزیان عزیز به بررسی دروازه بان های لیگ پرداختیم و در این قسمت قصد داریم فاز تدافعی تیم ها را با یکدیگر مرور کنیم.
به همین منظور، امروز فرشاد فلاحت زاده عزیز، مدافع اسبق تیم ملی که سابقه پوشیدن پیراهن استقلال و همراهی پرسپولیس به عنوان یار کمکی در بازی های بین المللی هم دارد پیش ماست. سلام، خیلی ممنون که به استودیو طرفداری آمدید.
ممنون که بنده را دعوت کردید در خدمت تان باشم. سلام عرض می کنم خدمت همه بینندگان خوب طرفداری.
اگه موافق باشید بحث را با موضوعی کلی شروع کنیم. امسال لیگ ما خیلی کم گل بوده است. دلیلش را عملکرد خوب تیم ها در فاز تدافعی می بینید یا اینکه تیم ها در فاز تهاجمی سردرگم هستند؟
فکر می کنم هر دو عامل را می توانیم در نظر بگیریم. هم مدافعان خوب کار کردند و هم اینکه تفکرات مربیان اینگونه دفاعی است. به هر حال کی کی روش سرمربی تیم ملی شد و بازیکنانی که چه از لیگ و چه لژیونر انتخاب کردند، در این فاز بودند. اینگونه بازیکن های جوان ما هم الگوبرداری می کنند. فوتبال روز دنیا هم اول به فکر این هستند که گل نخورند و بعد گل بزنند. دو عامل را می توانیم بررسی کنیم. فوروارد های ما هم کم فروغ بودند و به همین دلیل گل های کمی داشتیم.
مس رفسنجان امسال یک آمار فوق العاده را ثبت و فقط 4 گل در نیم فصل دریافت کرده است. بعد از مس، پرسپولیس و آلومینیوم با 6 گل خورده در رتبه بعدی قرار می گیرند. البته این فقط آمار است، اگر بخواهیم از نظر فنی نگاه کنیم به نظر شما تا اینجای لیگ کدام تیم بهترین ساختار دفاعی را داشته است؟
من با مربیان مس در تماس هستم. فکر می کنم هدف شان این بوده در سال اول جزو 10 تیم باشند، در سال دوم جزو 4 یا 5 تیم اول و همه اینها با شناخت خوبی است که مربی از لیگ دارد و بازیکنان خوبی انتخاب کرده. بازیکنانش از قدرت سرزنی خوبی برخوردار هستند. در فاز تهاجمی هم همینطور، بحث شان این است که اول گل نخورند و بعد گل بزنند. تمرکزشان روی یک سوم میانی زمین بود تا تراکم در زمین خودشان را به وجود بیاورند. همه اینها باعث می شود گل کم بخورند. وقتی هفت یا هشت بازیکن از حریف و هفت یا هشت بازیکن از تیم خودشان در نیمه زمین خودی قرار بگیرند، گل زدن خیلی سخت است. در مجموع در فوتبال ما هم شوت کم زده می شود. ضربات ایستگاهی و شوت هم کم زده می شود در فوتبال ما.
کدام تیم بهترین ساختار دفاعی را داشته است؟
از نظر من مس رفسنجان.
به جز مس رفسنجان، پرسپولیس و آلومینیوم اراک، سپاهان دیگر تیمی بوده که کمتر از 10 گل در نیم فصل اول دریافت کرده است. این 4 تیم می توانند در نیم فصل دوم هم جزو تیمهای برتر باشند؟
نیم فصل دوم متفاوت خواهد بود. مربیانی که تجربه بیشتری دارند نتیجه می گیرند. یک تیم پرطرفدار مثل پرسپولیس شاید بخواهد در یک بازی از سه دفاع میانی استفاده کند و بیشتر حمله کند. یا مس رفسنجان یا آلومینیوم تمرکز را روی دفاع و کم گل خوردن بگذارند تا در همان جایگاهی که دارند، بمانند. تیم هایی مثل پرسپولیس و استقلال هواداران شان دوست دارند تیم شان قهرمان شود. پس نیم فصل دوم متفاوتی داریم، بستگی دارد چطور فصل را شروع کنند و شرایط چه باشد. آسیب دیدگی بازیکنان بالا نرود، چون از جام جهانی آمدند و ممکن است فشار باعث آسیب دیدگی شود. تفاوت مربی باتجربه و بی تجربه در همین مسیر رخ می دهد.
بحثی که در فوتبال روز دنیا وجود دارد این است که دفاع تیمی مهم تر از خط دفاعی است. اما در فوتبال ما این موضوع وجود ندارد. به جز بحث پرسینگ معمولا تیم ها دو شقه بازی می کنند. به نظر شما این بحث دفاع تیمی را چطور باید گسترش دهیم؟ با الگوبرداری از تیم های خارجی، آوردن مدافع خارجی یا مربی خارجی؟
بهترین نمونه ای که می توانستیم به چشم ببینیم، حضور کارلوس کی روش بوده در این چند سالی که با او کار کردیم. حالا می گویند دفاع اتوبوسی ولی ما دو نوع دفاع داریم؛ انفرادی و گروهی. گروهی یعنی اینکه دفاع از فوروارد شروع می شود و برمی گردد تا دروازه بان. این تفکرات مربی ما است که باید این را در نظر بگیرند و قبول کنند دو تیم مختلف داشته باشند. اگر تیمی می خواهد از عقب دفاع انفرادی کند و دفاع گروهی نداشته باشد، تیم را در یک سوم دفاعی قرار می دهد و دو شقه می شود. رو می آورند به ارسال های مستقیم و عملا هافبک از بازی خارج می شود و برمی گردند روی توپ های سوم تا بتوانند با گرفتن توپ های سوم در حالت حمله قرار بگیرند. این بستگی به تفکر مربی دارد. من شخصا دوست داشتم دفاع تیمی را رعایت می کردیم. اگر ما دفاع تیمی را رعایت می کردیم جلوی انگلستان آن گلها را نمی خوردیم. نمی گویم می بردیم ولی می توانست شرایط مان بهتر باشد اما بچه ها سردرگم باشند. دفاع تیمی کار سختی است که مربیان باید به آن اهمیت دهند، در هر جلسه تمرینی آن را پیگیری کنند. بازیکن شاید ذاتا تدافعی نباشد اما باید یاد بگیرد بعد از اینکه توپ را از دست می دهد، بلافاصله خود را مقابل توپ و بازیکن حریف قرار دهد. مثلا زمان ما صمد مرفاوی اتوماتیک وار این کار را انجام می داد. شاید بازیکنان دیگر این کار را انجام نمی دانند.
بک بحث دیگر هم بحث دفاع انفرادی است. نفراتی را باید انتخاب کنند که هم قابلیت سر زدن داشته باشند، هم سرعت و هم هوش و ذکاوت بالا. هافبک ها و مهاجمان حریف را بازی خوانی کنند و هم هماهنگی بالا داشته باشند. این چیزهایی است که پرسپولیس دارد. آن ها این هماهنگی را دارند. در زمان گذشته بیشتر تیم ها 2-5-3 بازی می کردند. یک مدافع عقب تر بازی می کرد و اگر توپ از دو دفاع دیگر رد می شد، می آمد و پوشش می داد. کاری که بیانی، پنجعلی و محرمی مثلا انجام می دادند. ولی در حال حاضر با دفاع 4 نفره خطی، کوچک ترین اشتباهی که دو مدافع وسط داشته باشند آفساید را پر می کنند و مهاجم راحت گلزنی می کند. در حال حاضر فیفا هم مساوی را آفساید نمی گیرد تا گل رد و بدل شود و فوتبال لذت خودش را داشته باشد. به نظر من یک مربی که در سطح بالا کار می کند نباید تغییر تحول زیادی در خط دفاعی بدهد مگر اینکه بازیکن محروم یا آسیب دیده داشته باشد. هماهنگی و ثبات در خط دفاع از دلایلی است که یک تیم را موفق می کند. یک تیم جدای از دروازه بان که بحث تخصصی من نیست، در بحث دفاعی عمده ترین مساله این است که دفاع های کناری دور نخورند و مدافعان وسط آن فاصله شان را رعایت کنند. زیاد عقب نشینی نکنند. دفاع وقتی نزدیک به دروازه بان بازی کند هر اتفاقی ممکن است رخ دهد، مثلا خطای پنالتی، خطای پشت 18 و ... یک دفاع باهوش همیشه تیم را بالا می آورد و در یک سوم میانی قرار می دهد. اینها یک دفاع خوب و باکلاس را نسبت به بقیه مدافعان شاخص می کند.
به نظرتان قد بلند یا فیزیک یک مدافع تاثیرگذارتر است یا اینکه یک دفاع جنگندگی، شعور پوشش فضاهای کور و یارگیری را داشته باشد؟
ببینید مثلا عزت الله پورقاز شاید قد بلندی نداشته باشد، فیزیک متوسطی دارد ولی خوش پرش است. با پرش می تواند آن ضعف خود را بپوشاند. اما یک مدافع قد بلند دو متری، نمی تواند سرعت یک مدافع یک متر و هفتاد سانتی متری را داشته باشد، اینها باید با هم میکس باشند، یکی بلندها را بزند، یکی کوتاه ها را کار کند اما از همه مهم تر دفاع 4 نفره سرعت و بازی خوانی مدافعان است. از طرفی هم یک دفاع باید بتواند در حمله شرکت کند. یعنی اگر توپی را به او می دهند توانایی ارسال با پای چپ یا راست را داشته باشد. چون در میانه زمین قرار گرفته و کل زمین در دیدش است، باید توپ را به جای مناسب بفرستد. همه اینها باید جمع بندی شود و امتیاز یک دفاع وسط را ثبت می کند.
مس رفسنجان همانطور که گفتیم بهترین آمار را ثبت کرده اما نسبت به سایر تیمها مدافعانش فیزیک چندان برتری ندارند، بیشتر نان آن دفاع تیمی را می خورند. سوال قبل را هم از همین جهت پرسیدم. مس رفسنجان می تواند الگوی مناسبی برای لیگ ما باشد؟
من با محمد ربیعی دوست و بچه محل هستم. خیلی با ایشان صحبت کردم. تیم خوبی دارند، هم مهره های خوب و هم مربی با دانش. مربی ای که با برنامه ریزی چهار و پنج ساله باشگاه دارد کارش را انجام می دهد. این برنامه ریزی دست مربی را باز می گذارد. هم باشگاه به مربی اطمینان دارد و هم قدرت مالی خوبی دارد، این به مربی کمک می کند. از طرفی جناب محمد ربیعی باهوش و بادانش هستند، شاهد هستم که شبانه روز کار می کنند. بازیکنانی جذب کرده اند که روی توپ های بلند هم پرش خوبی دارند. جایگیری خوبی هم دارند. مثلا علی دایی حدود 20 سانتی متر قدش از من بلندتر بود ولی به ندرت بالای سر من، سر می زد. جایگیری و جهش به موقع به سمت توپ از دفاع باعث می شود یک مهاجم نتواند راحت سر بزند. تمام این جمع بندی ها برمیگردد به هوش و سرعتی که یک بازیکن دارد. همچنین بحث اول هم بحث دفاع تیمی است که مس رفسنجان عالی انجامش می دهد. فکر می کنم الگوی مس رفسنجان کارلوس کی روش بوده است. مثلا بازی با آرژانتین گفتند دفاع اتوبوسی است ولی ما موقعیت های خوبی هم داشتیم و خوب کار کردیم. حالا سوای بازی انگلیس، کارلوس کی روش نفراتی انتخاب می کرد که وسط را داشتند، مثل آندرانیک تیموریان و جواد نکونام، تکل می زدند، توپ می گرفتند، سر می زدند، آن وسط همه کار می کردند. این بازیکنان جنگ را از دروازه خودشان دور می کردند و اگر خطایی هم اتفاق می افتاد وسط زمین بود و این باعث می شد تیم تراکم داشته باشد. شما فرض کنید روی یک میز بخواهید 5 نفر بازی کنند و یا 20 نفر، بازی میان تعداد نفرات بالا را فقط مسی می تواند در بیاورد ولی یک بازیکن معمولی نمی تواند. برای همین است که اکثر مربیان دنیا تمرینات تیم شان را درون زمین ها و دروزاه های کوچک آورده اند. شما الان تمرینات روز دنیا را ببینید متوجه می شوید که در بازی های تمرینی شان دروازه یک متر است. وقتی یک مهاجم به دروازه 7-8 متری برسد به راحتی می تواند به گل دست پیدا کند.
دقیقا همان بحثی بود که شما گفتید؛ دفاع تیمی، تراکم میان میدان و ... به عنوان سوال پایانی برای بخش اول گفتگوی مان، عملکرد خط دفاعی تیم های مختلف لیگ برتری را در امر بازیسازی و ساخت بازی از عقب زمین چطور دیدید؟ آیا بازیسازی از عقب زمین جایگزین بزن زیرش معروفی که در فوتبال ما وجود دارد شده است یا نه؟
در فوتبال امروز خیلی کمتر بزن زیرش اتفاق می افتد. مگر اینکه حریف پرس شدید کرده باشد چون در اینصورت یک مدافع مثل من راهی ندارد. طریقه در آمدن از پرس یا باید ارسال مستقیم باشد، یا باید خیلی توانمند باشید که یکی دو نفر را دریبل بزنید و یا اینکه به وسیله کار ترکیبی با یک و دو توپ را از پرس در بیاورید که انگلستان همین کار را انجام می دهد. اگر بازیکنان ما جلو می آمدند با دو ضرب، سه ضرب توپ را جلو می آوردند و بازیکنان ما جا می ماندند و در ضد حمله به گل دست پیدا می کردند. هیچ راهی غیر این سه موردی که گفتم نیست. در فوتبال ما الان این کار در خیلی از تیم ها که اسم نمی برم انجام می شود. برخی تیم هایی که سطح پایین تری دارند، راهی ندارند و بازیکن نتوانسته تفهیم شود و توانمندی یک دو و دریبل ندارد و مجبور است زیر توپ بزند. خود زیر توپ زدن هم راهکار دارد. این نیست که شما از وسط زمین بخواهید زیر توپ بزنید. زیر توپ زدن را به دفاع های کناری می سپارند و 10-15 متر مانده به خط میانی چیپ بزنند پشت دفاع چپ و راست و یا دفاع های وسط که از بازیکنان سرعتی و توانمندی هم بهره مند باشد که دفاع را جا بگذارد و به گل دست پیدا کنند. خیلی از تیم ها هم موفق بودند. تا توپ نزدیک دروازه نشود، پنالتی به وجود نمی آید، تا شوتی زده نشود گلی به دست نمی آید تا ارسالی، سانتری و ... نشود خطری ایجاد نمی شود. به رده های پایینتر، لیگ یک، لیگ دو ... می آییم می بینیم که اکثر تیم ها نمی آیند پرس را با یک و دو در بیاورند و زیر توپ می زنند. گل هم رد و بدل می شود، سر می زنند، پنالتی می شود و ...
آپشن گلر ها چطور؟ شما گفتید فضا تنگ می شود برای مدفع ها سه گزینه وجود دارد اما دروازه بانی هم وجود دارد چون پاس به عقب دروازه بان هرچند ریسک است اما یکی از گزینه ها محسوب می شود. شما خودتان مدافع بودید اگر تحت فشار قرار می گرفتید، این ریسک را می کردید که پاس را به دروازه بان بدهید؟
زمان ما زمین ها مخمل نبود و چمن هم مثل الان نبود. همین هم عادت می شد وقتی کشورهای خارجی می رفتیم عادت کرده بودیم، کمتر توپ را به عقب می دادیم اما الان وضعیت زمین ها مناسب است شما می توانید با اختلاف 10-15 متری توپ را از وسط زمین به دروازه بان برسانید، کاری که در فوتبال روز دنیا انجام می دهند ولی چون زمان ما نبود زیاد به این کار گرایش پیدا نکردیم و الان هم با بازیکنانی که کار می کنیم توصیه نمی کنیم. خدا بیامرزد برخی مربیان ما توپ را می انداختند و می گفتند هرکس این توپ را بالاتر بزند، امتیازش بیشتر است. تفکرات آن موقع اینجور بود اما الان خودم دوست دارم تیم رو به جلو بازی کند و اگر دو گل خوردیم، حداقل سه گل بزنیم. تماشاگرانی هم که نگاه می کنند از فوتبال لذت ببرند و فیفا هم همین را می خواهد. این همه امکانات، ورزشگاه های مناسب و ... درست می کنند که چنین اتفاقی هم بیفتد.
پایان بخش اول
بخش های دوم و سوم فردا تقدیم شما می شوند...
