ماتادور ها بعد از قهرمانی در آفریقای جنوبی ۲۰۱۰ ، با گل شبه‌طلایی آندرس اینیستا ، یکبار دیگه هم در رقابتهای یورو قهرمان شدند ، اما در دو جام جهانی بعدی ، تیمی که از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ تمام تورنومنت های معتبر رو برده بود ، نه تنها بر هیچ تیم اروپایی ، که بر هیچ تیم آمریکای جنوبی یا آفریقایی هم نتونسته پیروز بشه .
اسپانیا در برزیل ۲۰۱۴ به عنوان مدافع عنوان قهرمانی و امید اول کسب جام ، وقتی در بازی آخر با یک بازی برتر ۳-۰ استرالیا را شکست داد ، کمتر کسی فکر می‌کرد که این آخرین برد مقتدرانه ماتادورها تا امروز باشه ، اونها دو بازی قبلی رو به شکل تحقیرآمیزی به هلند و شیلی باخته بودند و در همون دور گروهی از جام کنار رفتن ، از اون جام شاید اسم اسپانیا فقط بخاطر گل خاطره‌انگیز فن‌پرسی ، به یاد آورده بشه . و در نهایت یک تیم اروپایی دیگر جام رو به خونه برد .
در جام جهانی ۲۰۱۸ هم که همه‌ی ایرانی ها خوب به خاطر دارند که اسپانیا در دور گروهی از سه بازی فقط در مقابل ما پیروز شد و در دو بازی مقابل همسایه های پرشورش پرتقال و مراکش نتیجه ای بهتر از مساوی بدست نیاورد (فقط ما ایرانی ها به اون کشور "مراکش" میگیم، که اسم یکی از شهراشونه) و در نهایت در دور یک هشتم توسط روسیه‌ی میزبان حذف شد ، از اون جام هم شاید هتریک رونالدو و اقدام به پرتاب میلاد محمدی باعث یادآوری حضور اسپانیا باشه و البته برای ماها ، لایی‌ای که وحید امیری به پیکه زد ، در نهایت چهار تیم اروپایی به نیمه نهایی رسیدن و فرانسه برای دومین بار ظرف بیست سال قهرمان شد .
ذکر این نکته خالی از لطف نیست که اتفاقاتی که قبل از شروع جام جهانی در اردوی اسپانیا افتاد و در نهایت منجر به تعویض مربی شد ، برای کشوری مثل آلمان محال به نظر میرسه و در اروپا فقط از کشور های حوزه مدیترانه برمیاد.
آیا سلطه‌ی اسپانیا که تحت تاثیر اتحاد بازیکنان بارسای رویایی پپ و رئال همیشه در اوج ، برای چهار سال در اروپا و جهان حریف می‌طلبید ، مثل یک تب تند بوده که زود فروکش کرد ؟ یا باز هم شاهد درخشش ماتادور ها زیر نظر لوییز انریکه خواهیم بود. اما این موضوع که قهرمان سابق جام جهانی ، در دو جام جهانی گذشته تنها در مقابل تیم‌های آسیایی موفق به پیروزی شده ، اقلا برای خودشون جای تفکر داره ، و برای ما جای حسرت که میبینیم صعود به دور حذفی در روسیه در عین دوری ، چقدر به ما نزدیک بوده .
