عدم امضای تفاهم‌نامه مالی بین فدراسیون‌های ورزشی و وزارت ورزش و جوانان تعارضات بسیاری را در پی داشته است.
به گزارش طرفداری؛ با این که سال ۱۴۰۱ از نیمه گذشته و وارد سومین فصل از این سال شده‌ایم، علی‌القاعده می‌بایست حداقل بالغ بر ۵۰ درصد بودجه تخصیص‌یافته به فدراسیون‌های ورزشی از سوی وزارت ورزش و جوانان به حساب این فدراسیون‌ها می‌نشست اما اخبار اخیر از مسائل مالی ورزش کشور چندان جالب نیست.
روز گذشته و در جریان اجلاس شهدای ورزشکار کشور که با حضور بسیاری از مسئولان ورزش کشور و رؤسای فدراسیون‌های ورزشی صورت گرفت، چند نفر از مسئولان و رؤسای فدراسیون‌های مهم و المپیکی کشور نارضایتی خود را از تحوه تأمین اعتبار وزارت ورزش و جوانان و واریز بودجه به حساب فدراسیون‌ها آن هم در مهرماه ۱۴۰۱ به گوش رسانه‌ها رساندند.
در شرایطی که طبق متر و معیارها بودجه سالانه جامعه ورزش و جوانان کشور با افزایش بیش از ۱۰۰ درصدی نسبت به سال ۱۴۰۰ در متن لایحه بودجه امسال به رقمی بیش از ۳۰۰۰ میلیارد تومان رسیده اما از این کباب چرب و معطر انگار تنها بوی سوخته‌چربی به مشام فدراسیون‌ها رسیده و هنوز هیچ خبری از تخصیص و واریز بودجه به معنای واقعی نیست.
خط مشترک صحبت‌های حداقل ۴ رئیس فدراسیون در مراسم روز گذشته به بودجه و مشکلات مالی اختصاص داشت. علی‌رضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی، علی‌رضا سهرابیان رئیس فدراسیون قایقرانی، علی‌رضا پاکدل رئیس فدراسیون هندبال و هادی ساعی رئیس فدراسیون تکواندو هر کدام این اختلال سازمانی و تأخیر چندین ماهه گلایه‌هایی جدی داشتند.
رئیس فدراسیون قایقرانی که از اصلی‌ترین امیدهای کاروان ورزشی ما در بازی‌های آسیایی پیش‌روست، صراحتاً اعلام کرده که باید مثل رابین‌هود از وزارت‌خانه بودجه بردارد. سهرابیان گفت که در این ۳.۵ سال حضورش در فدراسیون کسانی بوده‌اند که هیچ کمکی نکرده‌اند و در این بین هم تاکنون با وجود رویدادهای بسیار، هنوز بودجه پرداختی به فدراسیون به استاندارد لازم نرسیده.
رئیس فدراسیون هندبال که امروز به سمت سرپرستی آکادمی ملی المپیک هم رسید از نحوه واریز بودجه رضایت نداشت. پاکدل تاکنون حدود ۲۰ درصد از بودجه مصوب را از وزارت‌خانه دریافت کرده و این در شرایطی است که نیمی از سال را پشت‌سر گذاشته‌ایم. هندبال که امسال چند اعزام بین‌المللی را داشته و باز هم دارد، این روزها به اتمام قرارداد با اسپانسر هم نزدیک شده.
هادی ساعی، پرافتخارترین ورزشکار المپیکی تاریخ کشورمان هم به عنوان متولی فدراسیون تکواندو از نحوه واریز بودجه راضی نیست. ساعی به درستی مدعی شده که اگر مدال بازی‌های آسیایی یا سهمیه المپیک طلب می‌کنید، حق مسلم فدراسیون را تمام و کمال پرداخت کنید. همین‌طور نباید غافل شد که تاکنون در بحث مالی هیچ تفاهم‌نامه‌ای با فدراسیون‌ها بسته نشده.
در پایان هم علی‌رضا دبیر به این نحوه مثل همیشه نقد داشت. رئیس فدراسیون کشتی که چند ماهی می‌شود با سیدمحمد پولادگر سرشاخ شده، تنها ۱۶ میلیارد از ابتدای سال درآمد داشته و ۱۰۰ میلیارد تومان هم خرج کرده. این تضاد دخل و خرج در وضعیتی رخ داده که کشتی همیشه جور ورزش ایران را کشیده و بیش‌ترین مدال‌های المپیکی را هم کسب کرده.
بی‌تردید تیغ انتقادات و گلایه‌های رؤسای فدراسیون‌های ورزشی گلوی معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش و جوانان را نشانه رفته؛ چرا که این معاونت پرطمطراق با گذشت ۷ ماه از سال، از پس بدیهی‌ترین وظیفه خود که امضای تفاهم‌نامه مالی بودجه با فدراسیون‌هاست، بر نیامده و فقط به وقت‌کشی می‌پردازد.
طی هفته‌های آینده به مرور رقابت‌های جهانی، آسیایی و کسب سهمیه المپیک آغاز می‌شوند و بازی‌های آسیایی هانگ‌ژو هم پیش‌روست. فدراسیون‌ها هم در شرایطی که حتی نیمی از بودجه‌شان را نگرفته‌اند، باید هم به اعزام‌های پرهزینه بپردازند و هم امور یومیه‌شان مثل اردوها، کمپ‌ها و حقوق‌ها را پیش ببرند.
شاید سابقه نداشته باشد که معاون وزیر ورزش و جوانان تاکنون بیش از ۷ ماه رؤسای فدراسیون‌های ورزشی را سر بدواند و هیچ کاری را هم از پیش نبرد. پولادگر در مهرماه ۱۴۰۱ هنوز با رؤسای بسیاری از فدراسیون‌های مهم و المپیکی بر سر تفاهم‌نامه مالی به توافق نرسیده و همان شیوه مدیریت گل‌خانه‌ای و تک‌بعدی فدراسیون تکواندویش را به وزارت هم کشانده.
در شرایطی که وزارت ورزش و جوانان باید به عنوان متولی و پدر فدراسیون‌ها چتر حمایتی روی سر این خانواده باز کند، این روزها می‌بینیم که همه‌چیز قربانی جنجال‌های فردی و خصومت‌های شخصی شده و دود دعوا بین فلان رئیس فدراسیون با معاون وزیر یا فلان قهرمان با یک مدیر ورزشی، فقط و فقط به چشم خانواده آن فدراسیون می‌رود.
شاید این اخبار تاکنون به گوش وزیر ورزش و جوانان نرسیده باشد که فدراسیون‌های زیرمجموعه‌اش در آستانه هشتمین ماه سال جاری، هنوز به ۵۰ درصد از حق خود هم نرسیده‌اند و علت این مسئله هم چیزی به‌جز عدم امضای تفاهم‌نامه مالی با فدراسیون‌ها آن هم در معاونت زیرمجموعه شخص وزیر نیست.
از این ماجرا شاید بتوان به بحث تیم ملی فوتبال هم پلی زد که در آن سمت تمام ظرفیت‌های وزارت‌خانه به نمایندگی از دولت برای تعیین تکلیف سرمربی تیم ملی و آماده‌سازی در مسیر جام جهانی ۲۰۲۲ بسیج شده بود اما در عمل برای سایر فدراسیون‌ها، جز آفتابه و لگن هیچ چیزی باقی نمانده است.
تضادها، تعارض‌ها و استانداردهای دوگانه‌ای که این روزها در برخی اتاق‌های ساختمان خیابان سئول شمالی پا گرفته، قطعاً لطمه‌اش را در المپیک ۲۰۲۴ پاریس به پیکر ورزش ایران وارد خواهد ساخت و بدترین نکته ماجرا هم این‌جاست که برای طرفین دعوا، حتی منافع ملی هم بر منویات شخصی و خصومت‌های فردی ارجح نیست.
