مسئولان فدراسیون کشتی باید با تعمق و تفکر بیشتر فکری اساسی درباره کشتی فرنگی کنند.
به گزارش طرفداری، اگر به سال های نه‌چندان دور بازگردیم و نگاهی به تاریخ کشتی در ایران بیندازیم، شاید ردپایی کم‌رنگ از کشتی فرنگی را بیابیم که گاه‌گداری مانند یک شمع در کنار چراغ پرفروغ کشتی آزاد روشن می‌شد و بعد از مدتی به خاموشی می‌گرایید، اما کسب مدال‌های طلا و برنز حسن رنگرز در سال 2001 و 2002 میلادی بار دیگر نام کشتی فرنگی را زنده کرد. طلای حمید سوریان و نقره علی اشکانی در سال 2005 نیز آغازی بر آن شد تا کشتی فرنگی ایران از پیله خود بیرون آمده و جایگاهی در کنار کشتی آزاد برای خود دست و پا کند.
در ادامه این شمع روشن شده، خاموش نشد و کشتی‌گیران دیگری به همراه حمید سوریان به عنوان ژنرال طلایی کشتی ایران، هر سال در رقابت‌های جهانی صاحب مدال شدند تا نوید آن را بدهند که در کنار کشتی آزاد ایران، کشتی فرنگی نیز می‌تواند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد.
قطعا بر کسی پوشیده نیست که سال‌های طلایی کشتی فرنگی ایران و در حد نهایت آن المپیک 2012 لندن مدیون مرد بزرگی است به نام محمد بنا که توانست با هدایت درست جوانان ایرانی، نام این رشته را در تاریخ ورزش کشور جاودانه کند.
عملکرد خیره‌کننده آقای خاص کشتی در چند سال گذشته به اندازه‌ای بود که بیشترین افتخارات کشتی فرنگی با این مرد به دست آمد و توقع مردم را نسبت به این رشته بسیار بالا برد. شاید کمتر کسی باور می‌کرد تیم کشتی فرنگی ایران که سال گذشته در رقابت‌های جهانی نروژ 4 مدال طلا و 2 مدال برنز را به دست آورد و در جایگاه دومی ایستاد، امسال و در رقابت‌های جهانی صربستان دستش از مدال طلا کوتاه بماند؛ تا جایی که حتی از سکوی قهرمانی نیز پایین بیاید و همه به خود بگویند نه، این تیم کشتی فرنگی ایران نبود!
با نگاهی کوتاه به عملکرد سایر کشورها و کشتی‌گیران در رقابت‌های جهانی صربستان، روشن می‌شود اکثر کشورها و کشتی‌گیران مدعی که سال‌های گذشته نیز افتخارآفرین بودند، امسال نیز توانستند نتایج خود را تکرار کرده یا ارتقا بخشند؛ اما این کشتی‌گیران ایران بودند که نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. از این منظر در ذهن موضوعی خطور می‌کند که آیا کشتی‌گیران ما در حد حریفان خود نبودند یا اتفاق دیگری افتاده است؟
پرواضح است که کشتی‌گیران ما در حد حریفان خود بوده‌اند، چرا که اگر به نتایج تورنمنت‌های برگزارشده و رقابت‌های قهرمانی آسیا در مغولستان نگاهی بیندازیم؛ جایی که تیم ایران در آنجا عنوان قهرمانی را به دست آورد، کشتی‌گیران سایر کشورها که در مسابقات آسیایی صاحب مدال شدند، در رقابت های جهانی نیز مدال کسب کردند. بهترین عملکرد را کشتی‌گیران قرقیزستانی با کسب 2 مدال طلا داشتند.
البته از تیم جهانی صربستان تنها 3 کشتی‌گیر در رقابت‌های آسیایی مغولستان حضور داشتند و 7 کشتی‌گیر دیگر کشورمان نفرات منتخب جام تختی بودند. آنچه در رقابت‌های جهانی و در عملکرد کشتی‌گیران ما مشهود بود، ضعف آمادگی جسمانی و تنفسی و همچنین سستی تکنیکی و تاکتیکی بود. اکثر کشتی‌گیران ما مقابل حریفان خود بی‌رمق و کم‌نفس ظاهر شدند؛ در دفاع بسیار ضعیف بودند؛ فن خوردند و در اجرای فنون سرپا و همچنین خاک به درستی عمل نکردند.
قطعا رسیدگی به دلایل این اتفاقات غم‌انگیز و اشتباهات مرگبار و البته مشخص شدن مقصران احتمالی، نیاز به بررسی کامل از سوی کارشناسان و اهل فن دارد. نتایج صربستان زنگ خطر را برای تیم ملی کشتی فرنگی در فاصله کمتر از 2 سال مانده به رقابت‌های المپیک پاریس به صدا درآورده و مسئولان فدراسیون کشتی باید با تعمق و تفکر بیشتر فکری اساسی در این باره کنند.
البته معدود کارشناسانی بودند که به نقاط ضعف تیم ملی از جمله اجرایی نشدن چرخه انتخابی به صورت کامل، اعزام نشدن کشتی‌گیران به تورنمنت‌ها و مشخص شدن عیار آنها، تمرینات بدنسازی و آمادگی جسمانی نامناسب و تاریخ مصرف گذشته و همچنین ضعف کادر فنی در جهت رفع مشکلات تکنیکی و تاکتیکی اشاره کردند، اما بزرگی نام محمد بنا و افتخارات به‌دست آمده به نوعی باعث اعتماد به نفس کاذب شد و جلوی علاج قبل از واقعه را گرفت؛ آنچه حالا و بعد از ناکامی تمام‌عیار باید توسط فدراسیون کشتی موشکافی و تحلیل شود.
