تیم ملی بسکتبال ایران پس از ناکامی در رقابتهای کاپ آسیا باید پروسه تغییر و ساختن را خیلی سریع آغاز کند.
به گزارش طرفداری، ناکامی تیم ملی بسکتبال در بازیهای کاپ آسیا، اگرچه تلخ و درناک بود اما با توجه به شرایط بسکتبال ایران و اتفاقاتی که در سالیان اخیر رخ داده، قابل پیش بینی به نظر می رسید. تیمی ورشکسته، چند پاره که در آن بی تفاوتی، بی روحیه بودن و اختلافات ریز و درشت موج می زند.
پس از پایان رقابت های المپیک محمد جمشیدی بازیکن تیم ملی بسکتبال در مصاحبه ای پرده از بسیاری واقعیت ها برداشت. او گفت:«از نتایج می‌توان راحت فهمید که تیم ملی چه وضعیتی دارد، از باخت به سوریه، از بازی نزدیک با عربستان، از باخت‌های فاجعه آمیز به ژاپن که ۲ بازی آن را با حدود ۳۰ اختلاف امتیاز باختیم آنهم تازه تیم اصلی ژاپن نبود. به این‌ها اگر فیلیپین، چین و نیوزلند را هم اضافه کنید، می‌بینید اگر کاپ آسیا برگزار میشد تیم ما مطمئنا به سختی در بین هشت تیم بالا جای می‌گرفت. مهران شاهین طبع آن تیم نایب قهرمان آسیا را تحویل گرفت و این تیمی که می‌بنید را تحویل داد. با یک مقایسه ساده می‌توان فهمید که تا چه اندازه بسکتبال ما در این ۴ سال افت کرده است.»
یک سال قبل محمد جمشیدی پیش بینی کرده بود که بسکتبال ایران در کاپ آسیا نتیجه نخواهد گرفت و گفته بود که بسکتبال ایران حدود ۴ سال با یک شیب خیلی تند به سمت پایین و بدتر شدن در حرکت است حالا برخی معتقدند جواد داوری در این 5 ماهی که به ریاست فدراسیون رسیده باید شق القمر کند و بسکتبالی که به قعر رسیده را به صدر برگرداند.
در اینکه هر کسی مسئولیتی می گیرد، باید بهترین عملکرد را داشته باشد شکی نیست اما تیمی که مهران شاهین طبع پس از 4 سال تحویل بسکتبال ایران داد را به یاد بیاورید؛ تیمی که در آن هیچ نشانه ای از یک تیم سالم نبود، بازیکنان به جان هم می افتادند و زد و خورد می کردند، مربی با بازیکنان قهر بود و با کمک هایش هم حرف نمی زد و در بسیاری از بازیهای کلیدی کامبک می خورد و بازی برده را می باخت.
چنددستگی در تیم به وجود آمده بود که پس از آن انتخابات فدراسیون و این بار مربی جدید هم باعث شکاف بیشتر بین بازیکنان شد، عده ای را تشویق به حمایت از رامین طباطبایی کردند و تا لحظه آخر منتظر تائید صلاحیت او بودند و عده ای دیگر هم حامی جواد داوری. به نظر می‌رسید با انتخاب رئیس فدراسیون و تغییر کادر فنی، بخشی از مشکلات و شکاف میان بازیکنان تیم حل شود اما دیدیم که چنین نشد و به قول صمد نیکخواه بهرامی کاپیتان سابق تیم ملی این تیم هنوز «تیم» نشده و هر بازیکن به فکر پر کردن برگه آمار خود است نه پیروزی تیم!
این بازیکنان از نظر فنی هیچ مشکلی ندارند. همان هایی هستند که در دوره قبل به نایب قهرمانی کاپ آسیا رسیدند اما اگر نگاهی به این 5 سالی که بر آنها گذشت بیاندازیم، متوجه می شویم این تیم با مشکلات روحی و روانی درگیر است که هنوز کسی نتوانسته آن را برطرف کند.
جواد داوری 5 ماه و سعید ارمغانی یک ماه فرصت داشتند تا بسکتبال ایران را از منجلابی که 4 سال رامین طباطبایی و دوستانش گیر انداخته بودند نجات دهند، تمام تلاش خود را کردند اما کافی نبود. شاید بهتر بود کادرفنی تیم ها را تغییر نمی داد تا مشخص شود مقصر اصلی این نتایج چه کسانی هستند. اگر عجله نمی کرد و به این زودی دست به تغییرات نمی زد، الان به جای جواد داوری باید رئیس قبلی فدراسیون پاسخگو بود چراکه این تیم ها نتیجه عملکرد 4 ساله اوست، نه فردی که تازه 5 ماه است روی صندلی ریاست نشسته.
به نظر می رسد بسکتبال ایران نیاز به تغییر نسل دارد. نسلی که با هم همدل باشند و انگیزه برای درخشیدن داشته باشند نه اینکه بی تفاوت در زمین راه بروند و برایشان آنچنان اهمیتی نداشته باشد که چه نتیجه ای خواهند گرفت. همین بازیکنان در رقابت های آسیایی اینچئون وقتی در فینال شکست خوردند، همه اشک ریختند اما بعد از بازی با اردن بیشتر شاهد بی تفاوتی آنها بودیم. هدف نهایی جواد داوری هم از آوردن سعید ارمغانی همین تغییر نسل بود و با اینکه فرصت کافی را در اختیار ندارند اما باید هر چه سریعتر در این راه قدم بردارند. شاید بلغزند، زمین بخورند اما آینده را خواهند ساخت.
رئیس جدید بسکتبال کار برای انجام دادن زیاد دارد چرا که ویرانه ای تحویل گرفته که باید همه آن را از نو بسازد. بسکتبال نه آنچنان بازیکن جوان حرفه ای دارد، نه مربیان آنچنان سازنده، نه حتی در بخش مدیریتی کسی را دارد. در سال های گذشته به فکر ساختن نبودند و فقط استفاده کردند تا امروز بسکتبال خالی شود. حالا رئیس جوان بسکتبال باید بسازد و در این راه همه جامعه بسکتبال باید کنار او باشند. او جوان است و بی تجربه اما انگیزه دارد و سالم است، از جنس بسکتبال است و دلش برای این رشته می سوزد و به فکر پر کردن جیبش و سفر رفتن هم نیست پس باید حمایت شود تا راه درست را پیدا کند.
آنهایی که همیشه به فکر منفعت خود هستند، برای یک بار هم که شده کاری به بسکتبال نداشته باشند که خودشان جایی در این فدراسیون دارند یا نه، دلشان برای این رشته بسوزد و کمک کنند تا بسکتبال از این منجلاب بیرون بیاید وگرنه هر روز حال این رشته بدتر خواهد شد.
