رئال مادرید پیش از این برخی از قابل توجه ترین نتایج و بازگشت های تاریخ لیگ قهرمانان اروپا را در این فصل رقم زده بود. با این حال، در بازی چهارشنبه شب، آنها شب فوق العاده رویایی را رقم زدند. رئال تا اخرین دقایق بازی با یک گل و در مجموع 5-3 بازی را به شاگردان گواردیولا واگذار کرده بود و برای دومین سال متوالی در آستانه وداع با لیگ قهرمانان در مرحله نیمه نهایی بود . سپس، رودریگو با دو گل در دو دقیقه ظاهر شد تا بازی به وقت اضافه کشیده شود، که در آن کریم بنزما هم با یک پنالتی پیروزی را برای تیم اسپانیایی به ارمغان آورد.
پپ گواردیولا ، سرمربی سیتی از نمایش نامنظم تیمش ابراز تاسف کرد. او گفت: "ما در نیمه اول خوب بازی نکردیم، بازی خود را پیدا نکردیم." نیمه دوم خیلی بهتر بود و بعد از گل، کنترل بازی را در اختیار داشتیم. بازی خود را پیدا کردیم اما متأسفانه نتوانستیم آن را تمام کنیم. ما به فینال خیلی نزدیک بودیم.
همتای او، کارلو آنچلوتی، گفت که تاریخ به نفع تیمش است. او گفت: "نمی توانم بگویم ما به این نوع زندگی عادت کرده ایم، اما اتفاقی که امشب رخ داد در برابر چلسی و همچنین مقابل پاریس رخ داد ." اگر باید بگویید چرا، تاریخ این باشگاه است که به ما کمک می کند تا زمانی که به نظر می رسد مرده ایم(کارمان تمام شده)، ادامه دهیم.
رئال مادرید:
تاکتیک رئال موقع در اختیار داشتن مالکیت
استفاده از دو پست 10:
رئال مادرید توسط کارلو آنچلوتی با ترکیب 1-3-2-4 در مقابل 2-4-4 خارج از مالکیت سیتیزن ها قرار گرفت. فده والورده در کنار لوکا مودریچ که عمدتاً روی حمایت از کانال چپ متمرکز بود، به شماره 10 دوم تبدیل شد. دنی کارواخال از دفاع راست به خط حمله اضافه میشد تا عرض ترکیب را فراهم کند، در حالی که وینیسیوس جونیور عرض تیم را در سمت چپ (شکل پایین) فراهم میکرد. تونی کروس و کاسمیرو ارتباط بین دفاع و دو پست 10 تیم مادرید را فراهم کردند.
پرس من سیتی:
سیتی به دابل پیوت مادرید فضای کمی برای عمل کردن داد، نزدیکترین وینگر آنها(محرض) مدافع کناری رئال را در آن سمت(مندی) پرس کرد. بازیکنان پشت محرض فضا ها را باریک می کردند و دسترسی به والورده و مودریچ را تقریبا غیر ممکن می ساختند. هر زمان که مودریچ برای حمایت از مرکز زمین خودی حرکت میکرد ، یک مدافع میانی سیتی به شدت او را تعقیب می کرد و مانع از ایجاد تجمع نفرات (overload) و برتری عددی در هافبک مرکزی مادرید شد (در شکل زیر). در نتیجه، رئال در نیمه اول برای یافتن هر ریتمی با مشکل مواجه شد.
حرکات ترکیبی سمت چپ:
یکی از جنبه‌های کلیدی بازی هجومی مادرید، حجم بازیکنانی بود که در مناطق مرکزی داشتند و حرکت انها به سمت چپ بود. وقتی والورده در مرکز بود و توپ در سمت چپ قرار داشت، کازمیرو و کروس به طرف مقابل فشار آوردند و مودریچ نیز به وینسیوس (شکل پایین) در وینگر چپ ملحق شد. مشکل اینجا بود که این حرکات اغلب کریم بنزما را در حمله منزوی می کرد. بنابراین، تیم میزبان در نیمه اول فاقد فرصت جدی در محوطه جریمه بود و فقط از طریق انتقال سریع به جلو یا از طریق بازی مستقیم موقعیت ایجاد می کرد.
تعادل هجومی رئال:
زمانی که رودریگو به خط حمله اضافه شد، مادرید در حمله بسیار متعادل‌تر بود. این امر فضای بیشتری برای بازیکنان مرکزی به وجود اورد تا برای ارائه پشتیبانی به وینیسیوس و رودریگو نزدیک‌تر شوند ( در شکل زیر).
حضور در محوطه جریمه:
در اواخر بازی، رئال بازیکنان زیادی را به جلو گسیل کرد و در نهایت دو گل دیرهنگام به ثمر رساند. مارکو آسنسیو به عنوان شماره 10 اضافه شد و مادرید هر دو وینگر و شماره 9 و 10 خود را در موقعیت های هجومی مرکزی قرار داد تا هر یک از اعضای خط دفاعی سیتی را به خود مشغول کنند. در نهایت تیم میزبان دو گل را از سانترهای ارسالی با حضور قابل توجه نفراتش در داخل محوطه جریمه حریف؛به ثمر رساند .سپس پنالتی بنزما در وقت اضافه بازگشتی غیرمنتظره را رقم زد.
منچستر سیتی:
تاکتیک گواردیولا هنگام مالکیت توپ
نقش آزاد برناردو سیلوا:
منچسترسیتی در مقابل ساختار دفاعی 1-3-2-4 مادرید به شکل 3-3-4 هجومی عمل کرد. تحرک و انرژی برناردو سیلوا و زمان بندی حرکات او در کنار رودری در دابل پیوت سیتی، باعث ایجاد مشکلات زیادی برای میزبان شد. او نقش رابط مدافعان میانی و خط هافبک سیتی را به عهده داشت و سپس بین خطوط حمایت می کرد تا وینگرها را با گابریل ژسوس مهاجم نوک یا کوین دی بروین پست هشت سمت راست به هم متصل کند. هر زمان که سیلوا موقعیت خود را در کنار رودری برای مدت طولانی حفظ می کرد، دی بروین بیشتر به یک 10 بین خطوط تبدیل می شد (شکل زیر).
نحوه خارج شدن از پرس رئال:
سیتی اغلب از پاس های هوایی برای شکستن فشار بالای مادرید استفاده می کرد. لوکا مودریچ به کریم بنزما پیوست تا مدافعان میانی سیتی را در بالای زمین پرس کند. با جلو کشیدن دنی کارواخال و وینیسیوس جونیور به سمت جلو و سیلوا که هافبک‌های مرکزی مادرید را به جلو می‌کشاند، فضای خالی برای دریافت توپ توسط وینگرهای سیتی( فیل فودن و ریاض محرز )ایجاد شد (شکل پایین). ادرسون و مدافعان سیتی اغلب بوسیله بازیسازی از دفاع تیم را از پرس خارج میکردند و وینگر ها را صاحب توپ میکردند.
همکاری وینگر ها و فولبک ها:
در نیمه دوم، فودن به پست مهاجم مرکزی منتقل شد و ژسوس به سمت چپ رفت. در نتیجه سیتی دو وینگر داشت که با حضور در محوطه جریمه و شوت زدن یا حرکات ترکیبی با فودن و دی بروین ؛خط دفاع میزبان را تحت فشار قرار می دادند. اورلپ های کایل واکر (شکل پایین) و ژائو کانسلو به سیتی عنصر دیگری در حمله آنها داد. با توجه به اینکه بیشتر ضد حملات رئال از سمت وینسینیوس بود حضور واکر این مزیت را داشت که وینی را وادار کند تا به کمک دفاع تیمش بیاید و محرض نیز نزدیک فودن بازی کند.
نفوذ از هافبک مرکزی:
گواردیولا در ادامه بازی تغییرات قابل توجهی ایجاد کرد، جک گریلیش در سمت چپ قرار گرفت و ایلکای گوندوگان در خط میانی به سیلوا پیوست. گوندوگان و سیلوا حرکات نفوذی مکرری را جلوتر از خط هافبک مادرید (در شکل زیر) برای دریافت توپ در کانال های داخلی انجام دادند.
4-2-4
در وقت اضافه، سیتی به مصاف یک بلوک بسیار فشرده و سازماندهی شده 2-4-4 رئال مادرید رفت. در پاسخ، آنها یک شکل تهاجمی 4-2-4 را تشکیل دادند که فودن و سیلوا از مرکز به کناره ها حرکت کردند تا با وینگرهای تیم؛ رحیم استرلینگ و گریلیش (در پایین) ارتباط برقرار کنند. سپس گوندوگان و فرناندینیو یک زوج را در وسط خط هافبک تشکیل دادند . با این حال، علیرغم توانایی آنها در عریض کردن خط دفاع رئال ، سیتی نتوانست گل دوم را به ثمر برساند تا انتظار آنها برای قهرمانی در لیگ قهرمانان همچنان ادامه داشته باشد.
