"اوج حساسیت دربی بود، با زانتی برخورد سنگینی داشتم
و هردومان روی زمین افتادیم، بلافاصله بلند شدیم و همزمان گفتیم: ببخشید کاپیتان!"
این سخن پائولو مالدینی، کاپیتان سابق و اسطوره میلان و ایتالیاست. اما وقتی حرف از احترام به رقیب در فوتبال ایران می‌شود به صورت غیر ارادی یاد تعدادی از بازیکنان و اسطوره هایی مثل ناصرخان حجازی، همایون خان بهزادی، منصور خان پورحیدری و علی آقا پروین میوفتیم. بزرگانی که جزو نسل های اولیه فوتبال ایران هستند و در عین رقابت سرسخت دو قطب قرمز و آبی ایران، رفیق هم و مورد احترام یکدیگر بودند. ولی وقتی به زمان حال برمیگردیم و به همین رقابت سرخابی ها نگاه می‌کنیم می‌فهمیم این رقابت فقط ٩٠ دقیقه و در زمین نیست، قبل از بازی همه چیز شروع می‌شود، برخی از بازیکنان شروع به تحقیر، تمسخر یا حتی توهین به یکدیگر می‌کنند. و بدتر از این بازیکنان که هرکدام بازیکن‌های کلیدی و بعضاً موفقی هستند، طرفدارانی هستند که پا جای پای آنها گذاشته و کری ها و کل‌کل های شیرین فوتبالی را با فحاشی و تحقیر یکدیگر عوض می‌کنند و این سبب بی فرهنگی جامعه و نسل های آینده می‌شود. انسانیت را فراموش کنیم و چشمانمان را ببندیم و هرچه می‌خواهیم بگوییم.
وقتی حسین کنعانی‌زادگان که مدافع موفق و کلیدی و یک عنصر مهم تیم ملی و حتی یکی از برترین های حال حاضر آسیاست می‌آید و بعد از حذف استقلال توسط الهلال استوری منتشر می‌کند و نمک روی زخم آبی ها می‌ریزد یادش رفته و نمی‌داند که وقتی مرحوم منصورخان پورحیدری در بستر بیماری و هنگام تماشای بازی پرسپولیس و قشقایی شیراز همراه با دوستانش بود، بعد از باخت پرسپولیس در ضربات پنالتی و دیدن خوشحالی و حرف های دوستانش علیه پرسپولیس، آنها را از اتاق خود بیرون کرد؟
ارسلان مطهری که فردای باخت پرسپولیس مقابل اولسان در فینال آسیا، یک استوری منتشر کرد و به تمسخر خطای هند مهدی شیری پرداخت، یا هرگز در آن سطح از استرس و تنش و اهمیت حاکم بر فینال لیگ قهرمانان آسیا بازی نکرده و نمی‌داند اشتباه بخشی از فوتبال است، یا فراموش کرده که سالها قبل که استقلال در جام باشگاه‌های آسیا قهرمان شد، علی پروین بازیکنان پرسپولیس را به استقبال از آبی ها آورد و تمام سرخابی ها شادی قهرمانی نماینده ایران را با هم جشن گرفتند.
منظور این نیست که هرگز از باخت رقیب خشنود نشویم و دعایمان بدرقه راه رقیب باشد، چون این امر غیر منطقیست. اما ما هواداران یادمان نرود که همان‌قدر که ما عاشقانه تیم مورد علاقه خود را دوست داریم، هواداران تیم مقابل هم همین‌گونه اند، بیایید لحظه ای قبل از شروع فحاشی و تحقیر و تمسخر رقیب، به این فکر کنیم که حرف هایمان ممکن است روح یک انسان و احساساتش را هدف بگیرد و ناراحتش کند فقط و فقط به جرم اینکه طرفدار یک تیم است. آیا خودمان خوشمان می‌آید تیمی که دوستش داریم را مورد تحقیر و توهین قرار دهند؟ صد در صد نمی‌خواهیم. پس یاد بگیریم کری ها محترمانه باشد، توهین آمیز نباشد، دل کسی را نشکنیم، یکدیگر را عصبی و ناراحت نکنیم چون فوتبال برای لذت بردن و رهایی از مشکلات روزمره است نه دشمنی.
و در آخر اگر از روی تعصب می‌خواهیم راه کسی را پیش برویم، به جای امثال حسین کنعانی، ارسلان مطهری، فنونی زاده ها و...
پا جای پای بزرگانی چون کریم باقری، مجتبی جباری، علی کریمی، خسرو حیدری، علی دایی، ناصرخان حجازی و... بگذاریم تا همواره مورد احترام هردو طرف باشیم.
