یک ضرب المثل ایتالیایی میگوید "از مرد بزرگ جز بزرگی نخواه! " کم نبوده و نیستند مردان بزرگی در فوتبال ایتالیا که هیچکس جز بزرگی از آنها چیزی نخواسته است و آنها نیز جز بزرگی چیزی از خود نشان نداده اند. مردان بزرگی که بالا رفتن سن و سال نیز هیچ چیز از هنرنمایی و بزرگی آنها در مستطیل سبز کم نکرده و نمی کند. توتی، دلپیرو، پیرلو و بوفون آخرین بازماندگان یک نسل بسیار دوست داشتنی فوتبال هستند که ثابت کرده اند فوتبال یعنی عشق؛ اگر عاشقش باشی سن و سال برایت معنا ندارد و تنها جبر زمانه است که می تواند تو را از محبوبت، مستطیل سبز جدا کند.
۲۷ سپتامبر سال ۱۹۷۶ در شهر رم پسرکی متولد شد که جلوه گر دوباره ی شکوه امپراطوری روم باستان بود و یکبار دیگر شکوه امپراطوری روم را این بار در قرن ۲۱ نمایان ساخت. 16 سال بعد او توانست در باشگاه رم حضور پیدا کند. وی پیش از عضویت در تیم های پایه ای باشگاه رم در سال 1989، پیشنهاد تیم های پایه ای آث میلان را رد کرد و منتظر پیشنهاد تیم محبوبش به انتظار نشست تا پا جای پای بزرگانی همچون دی بارتولومی و جیانینی بگذارد .اکنون بعد از گذشت 25 سال وی همچنان در رم بازی میکند و حالا به یکی از بزرگترین افراد ایتالیا و مشهور ترین فرد پایتخت ایتالیا بعد از پاپ تبدیل شده است.
گرچه توتی در 38 سالگی دیگر طراوت و شادابی توتی سال های گذشته را ندارد اما بی شک هنوز یک بازیکن مهم و تاثیر گذار در جریان هر مسابقه است. واقعیت آن است که مهاجمی در این سن و سال در هیچ کدام از لیگ های معتبر اروپا یافت نمیشود که همچنان برای تیمش یکه تاز باشد و بتواند سرنوشت هر بازی را تعیین کند، در حالی که سن ۳۳ سالگی عملا برای یک مهاجم نوک پایان راه به حساب می آید.
توتی در طول 21 سال عضویت مستمر خود در تیم اصلی رم، با وجود آنکه به جز كسب یك مقام قهرمانی سری A در سال 2000 و رسیدن به چند فینال و فتح كوپا ایتالیا، هیچ مقام درخور توجهی را با این تیم رمی خصوصاً در اروپا كسب نكرده است، اما همواره پیشهادهای مستمر تیم های بزرگی همچون رئال مادرید ، آث میلان، اینتر میلان و منچستریونایتد را رد کرده و وفاداری خود به جیالوروسی را همیشه اثبات کرده است. شاید توتی در طول این سال ها این توصیه مادر را آویزه گوش خود قرار داده که "نباید برای تیم دیگری جز رم بازی کند". در حالی که می توانست با حضور در تیم های بزرگ قاره سبز، خود را بیشتر در کانون توجه رسانه ها و مردم جهان قرار داده و بازی های درخشانش را به وضوح برای جهانیان نمایش دهد و از این رهگذر به توپ طلای جهان دست یابد، اما توپ طلا نیز در برابر عشق ابدیش رم بسیار ناچیز جلوه میکرد.
توتی در لباس آتزوری
جام طلایی جهان هنوز گرمی بوسه هایش را حس می کند و هیچ کس یک لحظه شادی و هیجان مردی را که با تمام وجود برای پیراهن آتزوری حتی مصدومیت را هم دریبل کرد فراموش نمی کند. یك قهرمانی جهان، یك رتبه دوم و یك قهرمانی با تیم زیر ۲۱ ساله ها بزرگترین افتخارات توتی در لباس تیم ملی ایتالیاست.
توتی نخستین بار در اكتبر سال ۱۹۹۸ و در رقابت های مقدماتی یورو ۲۰۰۰ برابر سوییس به میدان رفت. اوج هنرنمایی توتی با پیراهن آتزوری در یورو 2000 و در سن 24 سالگی بود، گل های او مقابل بلژیک و رومانی و همینطور ضربه پنالتی چیپ او مقابل هلند میزبان در برابر دیدگان هزاران هلندی، بزرگی او را بر همگان ثابت کرد و از آن پس بود که ضربات پنالتی به شیوه چیپ، به شیوه خاص توتی تبدیل شد. توتی در راهیابی ایتالیا به فینال مؤثر بود اما متأسفانه ایتالیا در شرایطی باور نكردنی و با گل طلایی ترزگه جام را به فرانسه واگذار كرد اما به هر حال او مرد برگزیده فینال یورو ۲۰۰۰ لقب گرفت.
در جام جهانی ۲۰۰۲ ایتالیا به عنوان یكی از تیم های پیشرو و مدعی برای فتح جام مطرح بود اما توتی تأثیرگذاری لازم را نداشت و آتزوری در مرحله یك هشتم نهایی به وسیله كره جنوبی، میزبان مشترك جام با حرف و حدیث های فراوان در مورد داوری حذف شد. در آن بازی توتی پس از دریافت كارت زرد اول، در محوطه جریمه خود را به زمین انداخت و به خاطر تلاش برای فریب داور از زمین اخراج شد تا رؤیای او در جام جهانی ۲۰۰۲ پایان یابد.
یورو ۲۰۰۴ به نظر پایانی تلخ برای قهرمان تیم ملی ایتالیا بود. او در دیدار با دانمارك به صورت كریستین پولسن هافبك حریف آب دهان انداخت و كمیته انضباطی این رقابت ها او را ۳ جلسه محروم كرد و به این ترتیب نمی توانست تا نیمه نهایی تیم را همراهی كند اما ایتالیا به مربیگری تراپاتونی نتوانست از مرحله گروهی صعود كند و به این ترتیب او یك تورنمنت ناامیدكننده دیگر را پشت سر گذاشت. پس از آن توتی تمام توجه خود را به حضوری مثبت و موفق در جام جهانی ۲۰۰۶ معطوف كرد.
وی كه در سال ۲۰۰۶-۲۰۰۵ فصل خوبی در رم داشت در هفته ۲۶ این رقابت ها با تكل خشن مدافع امپولی پایش شكست و در فاصله ۴ ماه مانده به آغاز رقابت ها به یك معجزه نیاز داشت تا راه خود را برای سفر آلمان هموار كند اما معجزه بود یا سرنوشت، توتی كه كاملاً هم آماده نبود از سوی مارچلو لیپی در تركیب ایتالیا قرار گرفت.
برخی فكر كردند با شرایط پس از آن مصدومیت، انتخاب توتی یك اشتباه بزرگ بوده است از آنجا كه سن توتی زیاد شده بود و این احتمال وجود داشت كه این آخرین تورنمنت وی باشد و با توجه به اینكه به جز درخشش در یورو ۲۰۰۰ توتی نتوانسته بود در عرصه ملی نمایش شایسته ای داشته باشد این بار نوبت او بود كه خودی نشان دهد. در مرحله گروهی برابر غنا و جمهوری چك بازیهای خوبی از خود نشان داد هرچند كه بازی او برابر امریكا تعریفی نداشت.
در هر حال ایتالیا به عنوان تیم نخست راهی مرحله یك هشتم نهایی شد و به سد محكمی به نام استرالیا خورد. توتی در این دیدار بازی را از روی نیمكت آغاز كرد. با اخراج ماتراتزی در دقایق ابتدایی نیمه دوم، كار ایتالیا سخت تر شد اما در نهایت بازی در وقت های عادی بدون گل به پایان رسید. در آخرین دقیقه وقت های اضافی فابیو گروسو در محوطه جریمه كانگوروها سرنگون شد و ضربه پنالتی به توتی سپرده شد. او تمام فشار روانی روی شانه هایش را به پا منتقل كرد و با ضربه ای دیدنی این پنالتی حساس را گل كرد. در یك چهارم نهایی برابر اوكراین توتی با یك پاس عمقی بسیار زیبا فرصت گل زدن را برای لوكاتونی فراهم كرد و ۹۰ دقیقه حضور مؤثر و تعیین کننده در میدان داشت. در نیمه نهایی و بازی حساس برابر آلمان میزبان، ایتالیا با ۲ گل دقایق پایانی وقت های اضافی این تیم را شكست داد و به فینال رسید. توتی ۱۲۰ دقیقه بازی كرد.
در فینال جام جهانی برابر فرانسه و آخرین بازی توتی با پیراهن ایتالیا، او پس از نمایشی نه چندان مناسب در دقیقه ۶۱ جای خود را به ده روسی داد اما به هر حال ایتالیا در ضربات پنالتی قهرمان جهان شد و توتی نیز در این افتخار سهیم بود. بی شک زیباترین و ماندگارترین خاطره توتی، شب رویایی برلین و بالابردن جام طلایی جهان بود، شبی که در کنار همه زیبایی هایش، کاپیتان را نیز برای همیشه از ما هواداران آتزوری گرفت.
امروز فرانچسکو 38 ساله شد و همه خوب می دانیم این پایان کار نیست، بلکه آغازیست دوباره برای مردی که پایانی نداشته و ندارد. امروز " تولدی دیگر " است برای مردی که بالا رفتن سن و سال برایش بی معنی است و سالهاست که آن را به سخره می گیرد و تنها به ندای قلب و قدرت ذهن خود تکیه میکند و تمامی ناممکن ها را ممکن میکند و همه را شگفت زده و عاشقانش را هر روز بیشتر از دیروز شیفته خود میسازد.
فرانچسکو بی شک محبوب ترین بازیکن تاریخ رم است. او در همه این سالها همواره دلخوشی ثابت هواداران بوده و با بازی های تماشایی خود آرامشی بر دل هواداران رم نشانده است. فرانچسکو کسی بود که واژه ی کاپیتانی را تعبیر کرد و فوتبال در برابر عظمت او زانو زد. فوتبالی که امروزه دیگر شکل و شمایل دیروز را ندارد و پول حرف اول و آخر را میزند و بازیکنانی که بعد از سالها بازی در تیمشان به خاطر مشتی دلار به تیمی دیگر میروند. باشد آن روزی که دنیله دروسی راه توتی را تا انتها دنبال کند و مایه ی افتخار رمی ها بعد از خروج توتی باشد. باشد آن روزی که کریستین توتی جای پدر را بگیرد و با بازی های خوب خود نسل های آینده را همچون ما با عشقی به نام رم و توتی آشنا کند.
این روزها اسکناس ها و دلارهای مدیران برخی تیم ها و البته وسوسه کسب جام های رنگارنگ و در صدر اخبار و رسانه های جهانی نشستن، عشق و تعصب را در فوتبال از بین برده است و بازیکنان به راحتی با دیدن مشتی دلار تیمشان را رها می کنند و به سوی پول می روند اما هنوز هستند بازیکنانی که ارزش خود و تیمشان و رویای کودکیشان را بیشتر از اینها می دانند و آنچه تاریخ نشان داده چه جایی عشق و غیرت پررنگتر از سرزمین گلادیاتورهای رومی...آری اینجا هنوز عشق حکومت می کند، اینجا ایتالیاست...
دانلود ویدئو از زیباترین لحظات، دیدنی ترین حرکات و برترین گل های توتی
Draugs presents
http://hw2.asset.aparat.com/aparat-video/0888691c5388650733215225ba3de7a...
