پول‌های دیجیتال مانند پول‌های فیزیکی، برای خرید کالا و خدمات مورد استفاده قرار می‌گیرند اما می‌توانند به استفاده در مجامع خاص نیز محدود شوند. مثلاً می‌توان یک پول مجازی مخصوص یک بازی یا شبکهٔ اجتماعی داشت. پول‌های دیجیتال مانند بیت کوین و اتریوم به عنوان «پول‌های غیرمتمرکز دیجیتال» شناخته می‌شوند؛ به این معنی که مرکزی برای تولید این پول وجود ندارد.
ماهیت غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال به این معنی است که هیچ نهاد، گروه یا سازمانی آن‌ها را کنترل نمی‌کند.
کریپتوکارنسی‌ها را می‌توان به صورت مستقیم و بدون دخالت هرگونه واسطه‌ای در اینترنت به شخص دیگری ارسال کرد. یعنی برای ارسال ارزهای دیجیتال به یکدیگر نیازی به افتتاح حساب بانکی، استفاده از خدمات بانک‌ها یا هر سازمان واسطه دیگری نخواهید داشت.
رمزارزها همانند ریال و دلار پول‌هایی هستند که با سازوکار مختلفی ایجاد و توزیع می‌شوند. فرایند خلق برخی از این پول‌ها مانند بیت کوین با ماینینگ انجام می‌شود و برای تعدادی دیگر از آن‌ها، تمامی سکه‌ها از قبل به صورت استخراج شده در شبکه قرار می‌گیرند.
صرافی های ارزهای دیجیتال بر روی فناوری دفتر کل توزیع شده ساخته شده‌اند که یکی از محصولات مهم آن، فناوری بلاک چین است. بلاک چین‌های عمومی که اکثر ارزهای دیجیتال از آن استفاده می‌کنند، قابلیت مشاهده تمامی تراکنش‌ها را چه برای افرادی که در شبکه حضور دارند و چه برای افراد خارج از شبکه فراهم می‌کند.
بیت کوین؛ اولین ارز دیجیتال حقیقی
از دید بسیاری بیت کوین اولین ارز دیجیتال حقیقی یا رمز ارزی است که ایده آن سال ۲۰۰۸ در وایت پیپر بیت کوین منتشر و اولین سکه‌های آن در سال ۲۰۰۹ استخراج شد؛ هرچند پیش از بیت کوین نیز تلاش‌های زیادی برای ساخت یک ارز دیجیتال صورت گرفته بود.
بیشتر بخوانید: بیت کوین چیست؟ + آموزش و استخراج بیت کوین رایگان
ایده شکل‌گیری ارزهای دیجیتال از دو مشکل بزرگ «اعتماد به شخص ثالث» و «دوبار خرج کردن» ریشه می‌گیرد.
هنگامی که شما از بانک‌ها برای انتقال پول و نگهداری آن استفاده می‌کنید، در واقع به آن بانک اعتماد کرده‌اید. حتی اگر کلی‌تر به ماجرا نگاه کنید، اعتماد برای پیش بردن بسیاری از کارهایتان ضروری است.
کاربرد ارزهای دیجیتال
بهترین و مهمترین کاربرد رمزارزهای دیجیتالی، سهولت در استفاده و امنیت بالا است. همه افراد می‌توانند به جای پول کاغذی یا کارت‌های بانکی از ارزهای دیجیتالی استفاده کنند. به عبارت بهتر تمام کارهایی که با پول عادی می‌توان انجام داد، با سرعت بهتر و امنیت بالاتر از طریق ارزهای دیجیتالی قابل انجام است.
خریدهای روزانه، خرید بلیط هواپیما، رزرو هتل و ثبت دامنه سایت از جمله خدماتی است که همین حالا در برخی از کشورها با استفاده از رمزارزها صورت می‌گیرد. همچنین با توجه به نوظهور بودن بازار رمزارزها بسیاری از افراد از بازار کریپتوکارنسی برای سرمایه گذاری و کسب سود استفاده می‌کنند.
برای خرید، فروش و به‌طور کلی معامله ارزهای دیجیتال باید به یک صرافی ارز دیجیتال مراجعه کنید؛ صرافی‌هایی که مجازی هستند و در قالب سایت یا اپلیکیشن موبایل فعالیت می‌کنند.
خرید و فروش ارز دیجیتال چیست؟
صرافی ارز دیجیتال یا اکسچنج (Exchange) بستری است که در آن اشخاص می‌توانند ارزهای دیجیتال خود را معامله و به ارز دیجیتال دیگر یا پول ملی تبدیل کنند. صرافی می‌تواند یک سایت باشد یا یک اپلیکیشن موبایل که روی تلفن همراه نصب می‌شود یا هر دو.
با ثبت‌نام در یک صرافی ارز دیجیتال می‌توانید در قبال پول ملی یا ارز دیجیتال دیگر، ارز دیجیتال خریداری کنید یا ارز دیجیتال خود را در قبال پول ملی (مانند ریال) یا یک ارز دیجیتال دیگر به فروش برسانید.
برای ثبت نام یا انجام معامله، نیاز به حضور فیزیکی در محل دفتر صرافی ارز دیجیتال وجود ندارد و تنها کافی است از طریق سایت یا اپلیکیشن موبایل اقدام شود، چراکه وقتی با دارایی‌هایی از جنس دیجیتال سروکار داریم، نیاز به مراجعه حضوری از بین می‌رود.
اینکه یک صرافی ارز دیجیتال چگونه کار می‌کند به نوع صرافی بستگی دارد. اما اگر بخواهیم نگاهی کلی به کار صرافی‌ها داشته باشیم، هر صرافی به یکی از این دو شکل کار می‌کند:
حالت اول آن است که شما با خودِ صرافی معامله می‌کنید. (از خود صرافی می‌خرید یا به خود صرافی می‌فروشید.)
در حالت دوم صرافی خودش طرف معامله نیست و فقط یک واسط بین خریداران و فروشندگان است و از انجام معاملات مقداری کارمزد می‌گیرد.
