هر تیم موفق به بازیکنی نیاز دارد که حاضر باشد مرزهای رفتار معقولانه را زیر پا بگذارد ؛ بازیکنی که با اراده ی خلل ناپذیر خود بتواند به هر قیمتی که شده ، به پیروزی دست یابد . اگر برای این کار لازم شود باشد پای هافبک حریف را گاز بگیرد ، خب چرا که نه ! به اینها ضدقهرمان میگویند ؛ طرفداران باشگاه های خودی ضدقهرمان را می پرستند و طرفداران تیم های مقابل از او متنفرند ؛ البته تا زمانی که با تیم آنها قرارداد نبسته باشد . بازیکنانی که به آنها اشاره میکنیم ، از آن پوست کلفت های بی اعصاب یا اجتماع گریزهای روان پریشی نیستند که بدون فوتبال تبدیل به اراذل و اوباش ، قاچاقچی اعضای بدن انسان یا مقاله نویس روزنامه ی دیلی میل می شدند . نه ، آنها افرادی هستند که فوتبال را بلدند . درست است که گاهی چنان شخصیت مزخرفی پیدا می کنند که حاضرید گربه ی خود را بکشید اما پنج ثانیه حضور آنها را تحمل نکنید ؛ اما اگر پیراهن تیم خودتان را بر تن کنند ، احتمالا آنها را می بخشید .
1)جان تری
کاپیتان ، رهبر ، اسطوره ؛ از کجا باید شروع کرد ؟ محرومیت از چهار بازی به دلیل توهین نژادپرستانه به آنتون فردیناند از کوئینز پارک ؟ بد مستی وحشتناک در هتل آن هم در ۱۱ سپتامبرا ۲۰۰ ؟ جان تری در مدتی که در چلسی بود ، دستاوردهای زیادی داشت . تری باید یکی از مؤثرترین بازیکنان تاریخ لیگ برتر باشد . نظرات درباره ی این مدافع میانی به دو دسته ی کلی تقسیم می شود :
1_ دسته ی طرفداران چلسی که فکر می کردند اتهام های بی اساس زیادی به رهبر تیم شان وارد شده و در حقیقت ، او یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال انگلیس است
2_و دسته ی دوم ؛ هر کسی جز دسته ی اول که مطمئن بود جان تری یک آشغال به تمام 9 معناست هر دو طرفتا اندازه ای حق داشتند . تری موفق ترین کاپیتان تاریخ چلسی بود و در دورانی که این باشگاه پنج عنوان قهرمانی لیگ را به دست آورد و یکی از قدرت های تازهی فوتبال جهان محسوب می شد ، حضور تأثیرگذاری داشت . با این حال ، اخلاق مزخرف او باعث می شد توانایی اش برای دفاع و مهارتش برای رهبری به چشم نیاید . فعالیت حرفه ای تری بدون مشکل هم نبود . بعد از این که یک پنالتی را در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۸ در مسکو از دست داد میلیون ها نفر با او گریه کردند ؛ بعضی ها هم در این فکر بودند که چطور جلوی خنده ی خود را بگیرند . بعدها تری فرصت جبران این اتفاق را در سال ۲۰۱۲ از دست داد ، چون مجبور شد روی نیمکت بنشیند و پیروزی چلسی را از کنار زمین تماشا کند . تری از آن بازی محروم بود ، چون در نیمه نهایی بابت کوبیدن زانویش به شکم الکسیس سانچز از بارسلونا ، آن هم بدون هیچ دلیل قانع کننده ای ، کارت قرمز گرفته بود . تری اعتراض کرد « من همچین کاری نکردم ! » ولی او دقیقا همین کار را کرده بود . بازی نکردن در فینال باعث نشد تری در جشن دریافت جام شرکت نکند ، آن هم با ساق بندهای کامل که باعث شد تا مدت ها او را دست بیندازند . پنج سال بعد ، تری با چلسی خداحافظی کرد ؛ تعویضی از پیش برنامه ریزی شده در دقیقه ی ۲۶ بازی به تری اجازه داد خود را در تشویق هواداران غرق کند . مربی تیم ، آنتونیو کونته هم فقط به این دلیل اجازه ی جشن خداحافظی را داد و مطمئن چون بود تری دیگر جدی جدی دارد شرش را کم می کند .
2)هریستو استویچکوف
_3dp9.jpeg)
مهاجمان مرکزی باید تا اندازه ای خشن باشند . وقتی یک جوان دانشجوی 18 ساله ازهریستو استویچکوف ۳۸ ساله و عضو دی سی یونایتد به اتهام نابود کردن پایش در یک بازی دوستانه شکایت کرد، اجمالا جواب هریستو همین بود که مهاجم باید خشن باشد . اگر بخواهیم حق را بگوییم ، هیچ کس نمی تواند هریستو را متهم کند که با بالا رفتن سن ، شل و ملایم شده است . چند ماه بعد از شروع کارش در تیم زسکا صوفیه ، هریستو که نوجوانی بیش نبود ، به جرم مشارکت در یک دعوای دسته جمعی در فینال جام حذفی بلغارستان در ۱۹۸۵ ، برای ابد از فوتبال محروم شد . بعدا این محرومیت را به یک سال کاهش دادند ، گرچه تغییری در رفتار هریستو صورت نگرفته بود . از همان اوایل دهه ی نود ، استویچکوف در میان ترسناک ترین مهاجمان جهان قرار داشت و این موضوع فقط به این خاطر نبود که یک نگاه سردش ، برای یخ زدن خون در رگهایتان کفایت می کرد . استویچکوف سريع ، قدرتمند و بی نهایت خشن بود و در عین حال ، بازیکن بااستعدادی هم محسوب می شد . سه گلی که او در بازی زسکا صوفیه مقابل بارسلونا به ثمر رساند ، توانست یوهان کرایف را راضی کند تا او را به عنوان سردسته ی مهاجمان خود به کار بگیرد . جدا از توانایی گل زنی بالا ، کرایف به جرزنی های استویچکوف هم . علاقه مند شد ، چون احساس می کرد بارسلونا زیادی لوس و مامانی است . 😳😂در مدت زمان حضور در بارسا ، استویچکوف توانست چهار مرتبه پشت سر هم لالیگا را ببرد ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ ) . با کمک او ، باشگاه اولین جام باشگاه های اروپای خود را هم در این زمان بدست آورد.استویچکوف کاپیتان تیم ملی بلغارستان هم بود ، تیمی که توانست بهترین عملکردش را در ادوار جام جهانی به نمایش بگذارد . تا قبل از آن ، بلغارستان هیچ وقت در هیچ فینالی حضور نداشت ، اما با وجود استویچکوف ، تیم آنها به نیمه نهایی جام جهانی ۱۹۹۴ رسید و در این مسیر ، قهرمان دور قبل یعنی المان را هم شکست داد.
3)لوییس سوارز
اگر راستش را بخواهید ، سوارز نباید در این بخش باشد ؛ چون هیچ فوتبالیستی ناعادلانه مورد انتقاد و سرزنش قرار گرفته باشد . یا حتی آدمیزادی ) تا امروز وجود نداشته که این طور پر شور و حرارت و البته انتقادها از جام جهانی ۲۰۱۰ شروع شد ، وقتی پرواز سوارز و گرفتن توپ باعث شد دومینیک آدیا از غنا نتواند گل پیروزی و دیرهنگام تیمش را در یک چهارم نهایی مقابل اروگوئه به ثمر برساند . اگر در یک دنیای منطقی زندگی می کردیم ، جرزنی فوری سوارز تحسین می شد ، اما در عوض به او کارت قرمز دادند . صحنه ی خوشحالی سوارز در تونل خروجی ، وقتی غنا پنالتی بعد از اخراج او را خراب کرد ، صحنه ی تأسف برانگیزی بود . سال بعد ، سوارز دوباره زیر فشار «سیستم » قرار گرفت ؛ فدراسیون فوتبال انگلستان متوجه شد که در بازی بین لیورپول و منچستریونایتد ، سوارز اصرار دارد دائم به رنگ پوست پاتریس اورا اشاره کند و حرف های مزخرفی بزند . سوارز تنها یک گناه داشت ، آن هم این که خیلی زودتر از زمان خودش به دنیا آمده بود . چند سال بعد ، توهین نژادی به غریبه ها تبدیل به سرگرمی ملی بریتانیایی ها شد . مثل این می ماند که مخترع اسپینر را نه جلسه محروم کرده و چهل هزار پوند جریمه کنیم . اصلا منطقی است ؟ آخر از همه ، مسئله ی گاز گرفتن می ماند . تقدير تلخ سوارز این بود که در دوران فعالیتش ( تا امروز ) از سوی سه سازمان مختلف تنبیه شود که این حاکی از گاوبندی آنها در پشت صحنه است . در هر نوبت ، سوارز سرش به کار خودش بود و داشت هوا را می جوید که فوتبالیست دیگری ( شاید عمد ! ) از مسیر دندان های او عبور کرد . اما سیستم تصمیم گرفت قربانی واقعی ، یعنی لوئیس سوارز را تنبیه کند . وقتی سوارز به جرم « گاز گرفتن » جورجیو کیه لینی ایتالیایی در جام جهانی ۲۰۱۴ محروم شد ، سرمربی تیم ملی اوروگوئه ، اسکار تابارزه با قاطعیت مقصر واقعی را شناسایی کرد : رسانه های انگلیسی . سوارز هم مجبور شد با انتقال ۶۵ میلیون دلاری به بارسلونا روی قلب زخم خورده اش مرهم بگذارد .
4)پائولو دی کانیو
دورانی را به یاد دارید که در آن فقط پائولو دی کانیوی فاشیست نگران کننده بود؟ اگر طرفدار یک باشگاه متوسط بودید که سرمربی نداشته ، احتمالا باید ارزش های اخلاقی خود را کنار گذاشته و پذیرای دیوانه ای با عقاید سیاسی تند و تیز می‌شدید. با این حال ، دی کانیو در بیشتر باشگاه های خود طرفداران زیادی داشت ؛ رفتار و اخلاقش همه مثل یک طرفدار دوآتشه بود ؛ از آن هایی که آدم ترجیح می دهد بلیت فصلش را تغيير دهدهی کنارشان ننشیند . نیمه ی اول فعالیت حرفه ای او در ایتالیا گذشت و وقتی به پایان رسید که فابیو کاپلو ، سرمربی خود در میان گفت دیگه نمیخوام این جا بمونم و چشمم به قیافه ی عنترت بیفته بعد برای اثبات حرفش ، رفت و با سلتیک قرارداد بست . دی کانیو فوتبالیستی با استعداد اما غیرقابل پیش بینی بود .دی کانیو فوتبالیستی با استعداد اما غیرقابل پیش بینی بود . همان قدر که امکان داشت توپی را با زاویه ی غیرممکن گل کند ، ممکن بود وسط زمین هم بنشیند و مثل یک جوجه دیکتاتور خزعبل به هم ببافد . وقتی هم به دنیای مربیگری قدم گذاشت ، تغییری در اخلاقش نداد . او با سوئیندون توانست دو قهرمانی لیگ به دست بیاورد اما دوران مربیگری اش با ولخرجی و رفتارهایی دیوانه وار همراه بود . وقتی صاحبان باشگاه تصمیم گرفتند بودجه را کاهش دهند دی کانیو استعفا داد ( و بعد به زور وارد دفتر باشگاه شد تا چند تا عکس را با خود ببرد ) . در مارس ۲۰۱۳ دی کانیو به عنوان سرمربی ساندرلند انتخاب شد و تنها از او خواستند تیم را در لیگ جزیره نگه دارد . به لطف پیروزی ۰-۳ مقابل نیوکاسل ، این اتفاق افتاد و دی کانیو با سر خوردن روی چمن ها جشن گرفت. اما او فقط سيزده بازی در این باشگاه دوام آورد و بعد از شورش بازیکنان که از رژیم سرکوبگر او خسته شده بودند ، برکنار شد ( دی کانیو مصرف قهوه ، ادویه ، تلفن همراه ، شوخی و آواز خواندن را ممنوع کرده بود که حتی به نظر ما هم زیادی مستبدانه است ) خیلی ها فکر می کردند او فقط یک آدم عجیب و غریب و متفاوت است ، تا اینکه احترام فاشیستی با دست راست را در لاتزیو باب کرد . تا قبل از آن ، چشمگیرترین اتفاق دوران بازی او به سپتامبر ۱۹۹۸ برمیگشت ؛ وقتی دی کانیو در شفیلد ونزدی بازی می کرد و آرسنال در چارچوب لیگ جزیره ، در استادیوم هیلزبورو مقابل آنها قرار گرفت .
تمام شد. خيلی زحمت کشیدم امیدوارم خوشتون اومد باشه❤️
