اگر بگوییم یک دهه از حضور پررنگ و شورآور یکی از پرافتخارترین تیم های اروپایی در لیگ قهرمانان اروپا می گذرد، اغراق چندانی نکرده ایم. هواداران روسونری بالاخره و پس از هفت فصل، منتظر سوت شروع اولین بازی میلان در فصل جدید لیگ قهرمانان خواهند بود، جایی که به آن تعلق دارند. میلانی ها قسمت اعظمی از این بازگشت تاریخی را مدیون ”دِ نیو کارلتو“ هستند، مردی که امید کاشت و زر درو کرد.
استفانو پیولی در حالی سکانِ هدایت میلانِ به گل نشسته را به دست گرفت که سرمربیان قبلی به دلیل نتایج ضعیف یکی پس از دیگری از شاخه ی درختِ پاییز زده باشگاه می افتادند و حتی برف زمستان را از پشت پنجره های خانه تماشا می کردند. پس از آلگری که در دوران حضورش در میلان، یک اسکودتو (2011/2010) و یک سوپرکاپِ ایتالیا (2012/2011) فتح کرد، تنها ویچنزو مونتلا توانسته بود یک سوپرکاپِ ایتالیای دیگر (2016/2017) به ویترین افتخارات میلان اضافه کند. اما مونتلا نیز مانند همه ی قبلی ها و بعدی هایش (از سیدورف و اینزاگی و میهایلوویچ گرفته، تا گتوزو و حتی تئوریسین مشهوری چون مارکو جیامپائولو) ساک به دست شد. پیولی در همان هفته های ابتدایی فصل 2020/2019 جایگزین جیامپائولو شد و در پایان فصل تنها توانست با نشستن در جایگاه ششم سری آ، مجوز حضور در لیگ اروپا را به دست بیاورد. هرچند پیولی در لیگ اروپا به دست سولسشر حذف شد اما عملکرد میلانِ پیولی در سری آ به گونه ای بود که به قول سولسشر (پس از شکست در فینال برابر ویارئال) تنها یک ضربه تا قهرمانی فاصله بود. بله، پیولی و میلان تنها یک ضربه تا قهرمانی در سری آ فاصله داشتند و اگر بخواهیم بدون تعصب و کم ارزش کردن کار دیگر رقبا، حرفی در مورد میلان به میان آوریم باید بگوییم پیولی یک قدم دیگر به سوی ”دِ نیو کارلتو“ شدن در تاریخ باشگاه برداشت. میلانِ پیولی در پایانِ دو فصل عملکرد رو به رشد و امیدوار کننده ای ثبت کرد:
* 2019-2020: ششم سری آ (مجوز لیگ اروپا)
* 2020-2021: دوم سری آ (مجوز لیگ قهرمانان اروپا)
پیولی در همان آغاز راه دریافت میلان تنها در صورتی به اهداف مصوب خود و باشگاه می رسد که تیمی یکدست و هماهنگ، با قابلیت تاکتیک پذیری بالا را روانه سری آیی کند که فوتبالش با سال های اخیر تفاوت چندانی کرده و شاخصه های واضحی از مدرنیزه شدن در آن موج می زند. یک هوادارِ کمی متعصب تر از زاویه خودش می گوید: ”خیر. تیم های قوی، ضعیف تر شده اند.“ از زاویه آمار، بله. در خلال فصلی که گذشت تیم های ایتالیایی در مسابقات اروپایی نتایج درخشانی نگرفته اند. در لیگ قهرمانان اروپا، اینتر که با کسب رتبه چهارم در گروه دوم وداع زودهنگامی داشت اما دیگر نماینده های ایتالیا یعنی آتالانتا، لاتزیو و یوونتوس که به ترتیب با کسب رتبه های دوم، دوم و اولِ گروه های مختلف به دور بعدی رقابت ها صعود کرده بودند در همان مرحله اول حذفی مقابل رئال مادرید، بایرن مونیخ و پورتو شکست خوردند تا تمام نمایندگان ایتالیایی حاضر در لیگ قهرمانان با سری پایین به سری آ بازگردند. اما از دیدگاه کمی کارشناسانه تر این گونه به نظر می رسد که تیم های نه صرفا ضعیف تر در سری آ، بلکه عادی تر چون آتالانتا، نه تنها به راحتی یکایک تیم ها را به چالش جدی می کشد بلکه با نتایج درخشان خود زمینه سازِ مستقیم یا غیرمستقیم عدمِ صعودِ تیم هایی مثل رم-ناپولی-لاتزیو به لیگ قهرمانان اروپا می شوند. پیولی در شطرنجی این چنینی مسئولیت روسونری را پذیرفت، با علم به این نکته که شاید ”طاعونِ زمستان“ رویای برف بازی های شب عیدش را تبدیل به خاکستر کند. آخر دومین فصل شاهنامه اما برای پیولی شیرین تمام شد، شیرین تر از تمام خواب و خیال ها و کابوس هایی که در طول فصل با آآآ
آن ها دست و پنجه نرم می کرد: از ویران شدن ها مقابل آتالانتا و لیل، تا بی برنامگی ها و استرس زدگی های مسخره در بعضی بازی های مهم (کالیاری – هفته 37 سری آ – بازی ماقبل آخر – تساوی 0-0). به هرحال، میلان پس از هفت سال با پیولی راهش را به لیگ قهرمانان پیدا کرد. در ادامه به بررسی مختصر برخی از دلایل این موفقیت ارزشمند می پردازیم.
شاید در نگاه اول میلانِ قبلی ها با میلان پیولی تفاوت چندانی به لحاظ بازیکنان و یا چینش و سبک بازی نداشته باشد، اما اشتباه نکنید. در زمین بازی، شاگردان پیولی روان تر از گذشته بازی می کنند و اندیشه های به نوعی پنهان گرایانه ی استفانو نسبت به توتال فوتبال باعث شده میلان با بی بضاعتی بازیکنی، یکی از بهترین نتایج تاریخ باشگاه را ثبت کند. توضیح و آنالیز سبک موفق پیولی در میلان مطلب جداگانه ای را می طلبد اما نگاهی گذرا به رکوردها و یا گاها نکات منفی میلان در زمان هدایت پیولی می تواند تحلیل خوبی از هدف، مقدار کار انجام شده و بازدهی در کل مجموعه باشگاه باشد:
جوان ترین تیم سری آ: ترکیب آغازین میلان با 24 سال و 315 روز جوان ترین تیم فصل 2021/2020 بود، پس از آن ها، اسپتزیا با 25 سال و 224 روز قرار داشت.
16 برد خارج از خانه: تنها رقیب همشهری، اینتر، توانسته بود در فصل 2007/2006 به رکورد 15 برد خارج از خانه در یک فصل سری آ برسد. روسونری با یک تیر دو نشان زد: آن ها رکورد سری آ را شکستند. شانزده برد خارج از خانه عطش شما برای قهرمان شدن را نشان می دهد. در میان پنج لیگ معتبر اروپایی نیز میلان موفق شد نام خود را در کنار رئال مادرید و منچسترسیتی قرار دهد.
آخرین تیم در اولین شکست: میلان آخرین تیم در پنج لیگ معتبر اروپایی بود که بالاخره شکست خورد. روسونری در هفته شانزدهم به جنگ بانوی پیر رفت اما سه بر یک مغلوب شد تا اولین شکست خود در فصل جدید را تجربه کند. این اتفاق خاتمه ای شد بر 27 بازی شکست ناپذیری در سری آ.
بیشترین امتیاز در هفته های ابتدایی: 37 امتیاز از 15 بازی! درست تا قبل از اولین شکست فصل، میلانِ پیولی توانسته بود رکوردی استثنایی از خود به جای بگذارد. در تاریخ صد و بیست و یکی دو ساله ی باشگاه هیچ کس آماری بهتر از این به ثبت نرسانده است.
16 بازی و حداقل 2 گل: میلان دومین تیم از حیث زدن بیش از دو گل در بازی های متوالی است. جالب است بدانید شکست فوق الذکر برابر یوونتوس نیمی از یک رکورد تاریخی دیگر را نیز از میلان گرفت. غول های ایتالیایی در 16 بازی متوالی لیگ حداقل دو گل به ثمر رساندند. اگر روسونری برابر یوونتوس یک گل دیگر به ثمر می رساند (باخت 3-2 به جای 3-1) می توانست با رکورد بارسلونا در زدن بیش از دو گل در 18 بازی متوالی برابری کند چرا که آن ها دو بازی بعدی مقابل تورینو و کالیاری را با نتیجه مشابه 2-0 پیروز شدند.
سریع ترین گل تاریخ پنج لیگ معتبر اروپایی: در هفته سیزدهم میلان میهمان ساسولو بود که در این دیدار رافائل لیائو در ثانیه 6 سریع ترین گل تاریخ سری آ و همینطور چهار لیگ معتبر اروپایی دیگر را به ثمر رساند.
قهرمانی در نیم فصل پس از یک دهه: آخرین باری که میلان در نیم فصل قهرمان شد به فصل 2011/2010 بر می گردد، جایی که آلگری با داشتن بازیکنان بزرگی چون گتوزو، نستا، زلاتان، تیاگو سیلوا، سیدورف، پاتو و روبینیو آخرین اسکودتوی باشگاه را به ارمغان آورد. هرچند پیولی بر خلاف آلگری به قهرمانی نرسید اما فراموش نکنید آن ها خیلی به قهرمانی نزدیک بودند.
ثبات جدولی فوق العاده: دو پسرعموی قهرمان و نایب قهرمان مجموعا 36 هفته صدرنشینی را تجربه کردند، هر کدام 18 هفته! تنها دو تیم ناپولی (هفته دوم) و آتالانتا (هفته سوم) توانسته بودند طعم شیرین صدرنشینی را هرچند کوتاه بچشند. میلان هفته چهارم با خواباندن مچ پسرعموها (2-1) صدرنشین شد. بازی 22 برابر اسپتزیا از این حیث اهمیت داشت که یوونتوس بازی خود را مقابل ناپولی با تک گل لورنزو اینسینیه واگذار کرده بود و روسونری علیرغم پیروزی سه بر یک اینتر مقابل لاتزیو، عملا می توانست با پیروزی برابر اسپتزیا نه تنها جایگاه خود را در صدر جدول بهبود بخشد بلکه با روحیه ای بهتر به مصاف نراتزوری برود، دیداری که فینالی زودهنگام برای اسکودتو بود و اینتر با سه گل از سد همشهری خود را ضربه فنی کرد تا عملا راه را برای قهرمانی مقتدرانه در سری آ فراهم کند؛ آن هم در فصلی که نه تنها یوونتوس رو به افول بود بلکه امیدِ همراه با بی بضاعتی تیم هایی مثل میلان و رم و یا جرقه های گاه و بیگاه تیم هایی مثل لاتزیو و آتالانتا (بدون شک فصلی بی نظیر داشتند) نیز مانع از رسیدن تیم شایسته و خوب کنته به اسکودتو نشد. میلان در شانزده هفته باقی مانده تا پایان فصل عمدتا بین جایگاه دومی و سومی (پنجم و چهارم در هفته های 34 و 35) تغییر مکان می داد تا اینکه با شکست آتالانتا در آخرین دیدار سری آ، رتبه دوم را به نام خود ثبت کرد.
بیشترین گل زده بین دقایق 30-16: بازیکنان روسونری به تنهایی 15.2% تمام گل هایی که در این محدوده زمانی در سری آ به ثبت رسیده را به ثمر رسانده اند. این نکته نمایانگر به ثبات فکری رسیدن در زمین و اجرای کم عیب و نقص برنامه های از پیش طراحی شده است. برای این هدف، تیم شما باید چه به لحاظ روانی و چه شرایط جسمانی مسابقه، در 15 دقیقه ابتدایی سوار بر بازی و منطبق با برنامه های تیمی شده باشد.
کمترین گل خورده بین دقایق 45-31: یک گل خورده! ماتیا دسترو که سابقه پوشیدن پیراهن میلان را نیز در کارنامه دارد، تنها مهاجمی است که توانسته بین دقایق 31-45 در خلال فصل گذشته توپ را از خط دروازه روسونری بگذراند. در این بازی از هفته 31 سری آ که غول های ایتالیایی میزبان جنوا بودند دسترو در دقیقه 37 تک گل جنوا را به ثمر رساند اما نتوانست مانع شکست (2-1) تیمش شود. تیم پیولی تنها در یک بازی با گل خورده در دقایق پایانی نیمه اول به رختکن رفته است. استمرار این شرایط در فصل آینده، میلان را به تیمی ”چغر و بد بدن“ در زمینه ی دفاع زمانی و دفاع روانی در زمان های حساس بازی تبدیل خواهد کرد! به بیانی خودمانی تر، پیولی به اتوبوس اعتقادی ندارد چرا که می تواند با چند گلدانِ متحرکِ بزرگ مثل فرانک کسیه که می داند کِی-کجا باشد از رنج دیوار آجری یا پارک کردن اتوبوس باشگاه رهایی یابد.
74-41:33 با پایان فصل، این معادله ریاضی خیلی ساده برای پیولی تبدیل به کابوسی چندمجهولی برای فصل بعد شده است. ضعیف ترین خط حمله بین پنج تیم اول سری آ، سومین خط دفاع برتر ایتالیا، و بدترین تفاضل گل میان پنج تیم اول جدول! اگر پیولی می خواهد فصل بعد در لیگ قهرمانان نیز رویا پردازی کند، باید این معادله سخت را به آسانی حل نماید. میلان علیرغم گلزنی در اکثر بازی هایش، همچنان مشکل دارد. وقتی با ضعیف ترین خظ حمله بین پنج تیم اول جدول، در نهایت فصل را با رتبه دوم به پایان می برید تنها استدلال این است که هدف وسیله را توجیه می کند. بله پیولی میلان را به لیگ قهرمانان رساند اما با 74 گل! به کمک زلاتان ِ 41 ساله ای که نیمی از فصل را نبود. هرچند آمار امسال پیولی نسبت به فصل گذشته (17+/46/63) رشدی چشمگیر محسوب می شود. اگر نایب قهرمانان دیگر لیگ های معتبر اروپایی را از حیث آمار گل زده و خورده بسنجیم متوجه خواهیم شد میلان در گل زده پس از پاری سن ژرمن (86) بهترین تیم دوم لیگ های پنج گانه بوده اما از حیث گل خورده پس از منچستریونایتد (44) ضعیف ترین خط دفاعی را داشته است. شاید جواب این معادله برای پیولی، ایجاد توازن در خطوط حمله و دفاع و عمق دادن منطقی و مناسب ترکیب باشد.
کمترین گل خورده از خارج محوطه: روسونری در فصلی که گذشت تنها دو گل از خارج محوطه دریافت کرده که این یک رکورد در مقایسه با تمامی تیم های سری آ می باشد. این نکته بیانگر عملکرد کم نظیر کمربند میانی در زمینه های تخریب، تاخیر و خنثی سازی موقعیت مستقیم است.
دومین تیم در استفاده از توپ های مرده: تقریبا نیمی از گل های میلان در خلال فصل گذشته از توپ های مرده به دست آمد. فرصت طلبی شاگردان پیولی منجر شد 41.9% گل های به ثمر رسیده برای میلان از زنده کردن توپ های مرده باشد. تنها بنونتو آماری بهتر از میلان به ثبت رسانده که با در نظر گرفتن این که فیلیپو اینزاگی سرمربی آن هاست چندان عجیب به نظر نمی رسد. اسطوره و مهاجم سابق میلان عمده شهرت و سبک بازی اش را مدیون فرصت طلبی و تیزهوشی اش بود. با در نظر گرفتن این نکته که میلان دومین تیم در گل کردن توپ های مرده در سری آی 21/20 بود به سراغ مورد بعدی می رویم که این دو به نوعی توضیح و مکمل یک دیگر هستند.
رکورد 20 پنالتی در یک فصل: این قسمت بدون شک یکی از داغ ترین بحث های پیرامون سری آ و حوادث به خصوص هفته های پایانی، در چند وقت اخیر بوده است. روسونری رکود به دست آوردن پنالتی در فصل را شکست. خیل عظیمی از بحث ها عمدتا شامل این نکته می شود که ”داور غش کرد“. به خودتان بیایید و این نگرش را رها کنید. در روزگاری هستیم که سیستم کمک داور ویدئویی و هیئتی از ناظران باتجربه، لحظه به لحظه فوتبال را مجددا رصد می کنند و خیلی شفاف و به دور از التهاب غیر معقول، به نمایش صحنه مورد بحث برای داور و بینندگان می پردازند. مهم تر این که وقتی از بُعد فنی به این ماجرا نگاه کنید به این نکته پی خواهید برد که اندیشه های پیولی در حمله به گونه ای طرح می شوند که یا بازیکنانِ بیشتری در محوطه جریمه حریف حاضر شوند و یا بازیکنان حاضر در محوطه در مناطق خطرناکی جایگیری کنند که مدافع مشخص حریف تزلزل بیشتری در عملکرد داشته باشد. خب نتیجتا این شما هستید که شانس سرنگون شدن بیشتری دارید چرا که حریف شما به لحاظ شرایط بازی و روانی، شانس سرنگون کردن بیشتر شما را دارد. گرفتن بیست پنالتی در یک فصل به این معنی است که شما به خوبی توانسته اید با طرح و برنامه، مهاجمان تیم تان را در موقعیت های خطرناکی قرار دهید و یا با تلاش برای خلق موقعیت جدی، مدافعان حریف را وادار به اشتباه کرده اید.
بیشترین پنالتی گل شده / از دست رفته: روسونری از 20 پنالتی به دست آورده در سری آ، صاحب 15 گل شده است، که به ترتیب کسیه (11گل)، زلاتان (3گل) و چالهان اوغلو (1گل) آن ها را به ثمر رسانده اند. آتالانتا با 13 پنالتی گل شده (از 14) در رتبه بعدی قرار دارد. اما زلاتان و کسیه که به ترتیب 3 و 2 پنالتی برای میلان در خلال فصل از دست دادند روسونری را از حیث آمار بیشترین پنالتی از دست رفته نیز تبدیل به تیم پرچمدار رقابت ها کردند. پس از میلان، لاتزیو با 4 پنالتی از دست رفته (از 6) جایگاه دوم را در اختیار دارد.
پای راست جادویی رئیس: فرانک کسیه تمامی 13 گلی که در فصل جاری به ثمر رساند با پای راست بوده است و این بازیکن ساحل عاجی از این حیث رکورد 100 درصدی از خود به جای گذاشت. گل کسیه به اودینزه که در دقیقه 96:19 به ثمر رسید، چهارمین گل دیرهنگام فصل گذشته سری آ نیز بود. به یاد داشته باشید 11 گل از این 13 گل از روی نقطه پنالتی بدست آمده است. کسیه به لحاظ نرخ پیشرفت و ثبات در عملکرد، فصلی غیر قابل توصیف را گذراند به گونه ای که می توان از او به عنوان ”یک رقیبِ قدرتمند برای کانته در چالش کسب توپ طلا“ یاد کرد!
داویده ”تکلــ“ــابریا: مدافع راست جوان روسونری که فصلی رو به رشد را پشت سر گذاشت با ثبت 101 تکل، بیشترین آمار را میان بازیکنان سری آ داشت. داویده کالابریا به لحاظ پرس کردن در زمان دفاع و یا از دست رفتن موقعیت در یک سوم دفاعی حریف و بازگشت به جریان مالکیت یکی از موفق ترین بازیکنان سری آ در فصل گذشته بود و توانست آمار دقت پاس 88 درصدی ثبت کند. به نظر می رسد کالابریا احتمالا پس از تمدید قرارداد، برای فصل آینده نیز در ترکیب میلان باشد.
تئو – تئو – تئو: مدافع چپ فرانسوی که فصلی باورنکردنی را تجربه کرد توانست آماری خارق العاده از خود به جای بگذارد. سهم تئو در نایب قهرمانی میلان در سری آ و بازگشت به لیگ قهرمانان، هفت گل و شش پاس گل بود که او را نه تنها تبدیل به بهترین مدافع چپ منتخب سری آ کرد بلکه نمودار رشد هرناندز زیر نظر پیولی به نحوی بوده که به جرات می توان از او به عنوان یکی از باکلاس ترین مدافع چپ های حال حاضر دنیای فوتبال نام برد. مدافع 23 سابق رئال مادرید در مجموع 45 بار در تمامی رقابت ها برای میلان به میدان رفت و آمار کلی هشت گل و هشت پاس گل ثبت کرد. وی تنها مدافع در میان تیم های پنج لیگ معتبر اروپایی است که در فصل 21/20 موفق به ثبت دو بریس شد. بریس های مدافع فرانسوی میلان در سری آ مقابل تیم های پارما (هفته 11 – تساوی 2-2) و تورینو (هفته 36 – پیروزی 7-0) به ثبت رسید. همچنین هرناندز با 73 دریبل موفق بهترین مدافع سری آ از این حیث لقب گرفت. تئو تنها 19 بازی تا پوشیدن پیراهن صد میلان فاصله دارد.
مُویچ و رِبیچ: وجود زلاتان برای پروژه میلان حیاتی بود. ایبراهیموویچ در خلال 19 بازی که در ترکیب روسونری بود 15 گل به ثمر رساند. این 15 گل او را با 39 سال و 169 روز به مسن ترین بازیکنی تبدیل کرد که طی یک فصل سری آ از 15 گل عبور می کند. میلان با گل های زلاتان به 15 امتیاز رسید که این در نوع خود کم نظیر است. مهاجم کهنه کار سوئدی در مجموع 27 دیدار توانست 17 گل و سه پاس گل به ثبت برساند. ربیچ نیز که در زمان مصدومیت زلاتان امید زیادی به گلزنی های او بود تنها 11 گل و 7 پاس گل در سری آ به ثبت رساند اما این آمار از یک زاویه دیگر نیز حائز اهمیت است: ربیچ صاحب دومین نرخ مثبت ”تفاوت نرخ xG با عملکرد“ است. قبل از شروع فصل xG ربیچ عدد 6.2 (و در برخی منابع 7.2) را نشان می داد اما با 11 گلی که او به ثمر رساند توانست تفاوت معناداری (4.98+) ثبت کند. این عملکرد دومین عملکرد برتر در سری آست. شاخصه xG بیانگر تعداد گل های احتمالی یک بازیکن می باشد.
دوناروما: جیانلوییجی دوناروما بهترین دروازه بان سری آ شد و کمک بزرگی به رسیدن میلان به لیگ قهرمانان کرد. مسیر رسیدن پیولی به خواسته هایش با حضور دوناروما هموارتر شد چرا که ملی پوش ایتالیایی با وجود داشتن حواشی فراوان پیرامون آینده اش در طول فصل اما نهایت سعی خود را برای داشتن عملکردی قابل قبول، قابل دفاع، و رو به رشد انجام داد:
* بیشترین تعداد بازی/ دقیقه در سری آ: 37 بازی
* پانزدهمین دروازه بان بد سری آ: دوناروما با 38 گل خورده 15مین دروازه بان بد سری آ محسوب می شود. الکس اورداز از کروتونه با 91 گل خورده در طول فصل از آخر اول است!
* سومین دروازه بان برتر در گل خورده/90 دقیقه: تنها اوسپینا و هندانوویچ از ناپولی و اینتر آمار بهتری داشته اند.
* بیشترین کلین شیت: هندانوویچ و دوناروما، هرکدام 14 کلین شیت در 37 بازی
* سومین دروازه بان برتر از حیث نرخ کلین شیت: داوید اوسپینا از ناپولی با 16 بازی و 8 کلین شیت (نرخ 50%) اول است . آنتونیو میرانته از رم با 13 بازی و 5 کلین شیت (38.4%) دوم است. دوناروما و هندانوویچ با آمار مشابه 14 کلین شیت در 37 بازی (37.8%) در رتبه های بعدی قرار دارند.
* 125 شوت، 90 سیو: از میان 125 شوتی که در چارچوب دوناروما بوده، 90 تای آن با عکس العمل مناسب گلر 21 ساله سیو شده، که این عملکرد نرخ سیو 72% را برای ملی پوش ایتالیایی به ارمغان آورد.
* 24 برد 6 تساوی 7 باخت: روسونری با گلری دوناروما به 24 برد، 6 تساوی و 7 باخت رسیده است. به معنای دیگر دوناروما در 78 امتیاز از 79 امتیاز بدست آورده میلان به صورت مستقیم سهیم بوده است. یک امتیاز دیگر میلان با دروازه بانی تاتاروشانو مقابل رم به دست آمد.
* 4 پنالتی 2 گل: در خلال فصل چهار پنالتی به سمت دروازه دوناروما نواخته شد که تنها ژوزپ ایلیچیچ و رودریگو دی پل از آتالانتا و اودینزه موفق شدند پنالتی های خود را به گل تبدیل کنند. دوناروما پنالتی چیرو ایموبیله (لاتزیو) را مهار کرد و جانلوکا کاپراری (بنونتو) نیز پنالتی خود را مقابل میلان به هدر داد.
* 1338 لمس توپ: دوناروما تقریبا بیش از هر دروازه بان مشهور و تاپ دیگری در سری آ لمس توپ داشته است. آمار او به لحاظ تعداد از شزنی، هندانوویچ، رینا، گولینی، و پائو لوپز بهتر است اما به طور مثال دروازه بان های ساسولو، بنونتو و سمپدوریا (آندریا کانسیلی، لورنزو مونتیپو، امیل اودرو) لمس توپ بیشتری داشته اند. این نکته اهمیت حضور یک دروازه بان به عنوان یک یارِ در جریانِ بازی را متذکر می شود.
* دومین دروازه بان مهم سری آ: بازیکنان میلان در حضور دوناروما توانسته اند 71 گل در سری آ به ثمر برسانند. تنها سمیر هندانوویچ به لحاظ آماری (81 گل) در این زمینه خاص بهتر بوده است.
هاکان: هافبک ترک تبار میلانی ها یکی دیگر از برگ برنده های پیولی در فصل گذشته بود. با وجود حواشی فراوان و در نظر گرفتن این نکته که چالهان اوغلو یکی از بازیکنان سرآمد در زمینه رابطه سطح روحی-روانی با عملکرد است، اما باید اعتراف کرد موفقیت تیم پیولی در طول فصل با سرحال بودن هاکان رابطه ای مستقیم داشت! وی در طول فصل سری آ برای میلان 33 بار به میدان رفت که 30 مرتبه از ابتدا در ترکیب قرار گرفت. آمار 4 گل و 9 پاس گل به مراتب برای هاکان آمار خیلی چشمگیری محسوب نمی شود اما لازم به ذکر است تمام توپ ها در یک سوم تهاجمی میلان به ملی پوش ترک ختم می شد. وی با 1987 لمس توپ پس از کسیه، تئو و کالابریا در جایگاه چهارم تیم خود قرار گرفت اما با 983 لمس در یک سوم تهاجمی، بیشترین مسئولیت را برای ایجاد موقعیت برای خود و سایرین داشته است. هاکان پس از کسیه دومین گزینه پاس برای بازیکنان میلان بوده و پس از کسیه و تئو، سومین بازیکن برتر میلان در حمل و مالکیت توپ. هرچند هاکان بیشترین عدم موفقیت در گرفتن و کنترل توپ در میان بازیکنان میلان را داشته است اما یکی از تاثیر گذار ترین بازیکنان روسونری در فصل گذشته به حساب می آید:
* بیشترین پاس گل (9)
* بیشترین ایجاد موقعیت گل (174)
* بیشترین ارسال سانتر (62)
* بیشترین ارسال کرنر (150)
* بیشترین پاس در جریان بازی جهت ساخت موقعیت (100)
* بیشترین پاس با استفاده از توپ های مرده (55)
* بیشترین ساخت گل از توپ های مرده (8)
پیولی در دومین فصل حضور خود روی نیمکت میلان، شرایط بسیار بهتری را در مقایسه با اولین فصل خود ایجاد کرده است. این امید برای فصل آینده میان کادر مدیریتی میلان وجود دارد که پیولی در صورت تقویت شدن تیم با ابزار مناسب و عمق گرفتن ترکیب، خواهد توانست به صورت پیش فرض برای اسکودتو بجنگد و حداقل فعلا بهترین گزینه به حساب می آید. آن چه برای مالکان و مدیران باشگاه مهم خواهد بود ثبات حضور در لیگ قهرمانان اروپا و ثبات عملکرد در سری آ در فصل آینده است. بازیکنان مهم دیگری چون کیائر، بن ناصر، توموری، سائلماکرز، تونالی و رومانیولی نیز در نتیجه بدست آمده برای روسونری بی تاثیر و کم نقش نبوده اند اما بخاطر پرهیز از طولانی شدن مطلب فعلا به آن ها و دیگر بازیکنان تیم پرداخته نشده است. راهیابی مستقیم به لیگ قهرمانان اروپا و نایب قهرمانی در ایتالیا برای میلان به معنای خریدهای بیشتر و بهتر در پنجره مرکاتو است و طبیعتا ترکیب میلان به صورت جدی دستخوش تغییرات گسترده خواهد شد که نمونه بارز آن مسئله دوناروما و مینیان بود. استفانو پیولی برای ادامه حکومتش در باشگاه و تاریخ سازی بیشتر نیاز دارد حداقل برای سه-چهار فصل متوالی (به فرض ماندن) این نتایج درخشان را تکرار کند و از همه مهم تر برای رسیدن به مراحل پایانی لیگ قهرمانان اروپا برنامه، عزم جدی و کمی نیز شانس داشته باشد. سرمربیِ حالا دیگر باتجربه شده ی روسونری احتمالا با چشمانی کاملا باز و هوشیار وارد پنجره نقل و انتقالات خواهد شد چرا که بهتر از هرکس می داند برای کارلتوی جدید میلان شدن، باید ابتدا روی تخت پادشاهی ایتالیا و اروپا بنشیند، آن هم در شرایطی که سری آ مملو از گرگ و گور خر و افعی و گربه سیاه خواهد بود و در لیگ قهرمانان نیز احتمالا گروه مرگ در انتظار شیطان است!
