جام برندگان جام اروپا جامی بود که در سال 1961 تاسیس شد اما در سال 1963 به صورت رسمی توسط یوفا پذیرفته شد. این جام پس از مورد توجه قرار گرفتن کاپ اروپا (فرمت قبلی چمپیونز لیگ) به عنوان جامی مهم در بین تیم های اروپایی شناخته شد و فرمتی شبیه به کاپ اروپا داشت. تمامی تیم های اروپا تا سال 1968 نمایندگانی برای حضور در این جام تعیین کردند که به صورت عمومی قهرمان جام حذفی هر کشور به عنوان نماینده آن کشور حق حضور در جام برندگان را داشت. برخلاف تصور عامه حال حاضر طرفداران فوتبال، جام برندگان جام اروپا نسبت به یوفاکاپ اهمیت بسیار بیشتری داشت و جام یوفا (فرمت قبلی لیگ اروپا) پس از کاپ اروپا (فرمت قبلی چمپیونز لیگ) و جام برندگان جام اروپا (جام قهرمانان جام حذفی)، سومین جام از نظر اهمیت بود. همچنین قهرمان جام برندگان جام اروپا به همراه قهرمان کاپ اروپا، سوپر کاپ اروپا را برگزار می کردند.
اگر نگاهی به فوتبال دنیای حاضر بیاندازید متوجه خواهید شد که چمپیونز لیگ با اختلاف فراوان بهترین و مهم ترین جام اروپایی محسوب می شود اما در دهه پنجاه اختلاف بین کاپ اروپا و جام برندگان اروپا به اندازه اختلاف لیگ اروپا و چمپیونز لیگ در زمان حاضر نبود و تیم های قدرتمندی در جام برندگان حضور پیدا می کردند. پس از دهه پنجاه که تیم ها به تدریج کاپ اروپا را به رسمیت شناختند، طبق قوانین یوفا کشورهای اروپایی موظف بودند که قهرمان لیگ خود را به کاپ اروپا بفرستند و فقط یک تیم شانس حضور در این رقابت ها را داشت. تیم های دوم لیگ حق حضور در کاپ اروپای فصل بعد را نداشتند و به همین دلیل، تیم هایی که قهرمانی لیگ را از دست می دادند سعی می کردند از طریق قهرمانی در جام حذفی در تورنمنت های اروپایی شرکت کنند. رقابت بارسلونا و رئال مادرید در سال هایی که قهرمانی لیگ را از دست می دادند، از جمله رقابت های نفسگیر دهه شصت تا آغاز دهه نود برای حضور در جام برندگان بود. چنین رقابتی باعث شده بود که در دهه های شصت و هفتاد و هشتاد برخی از کارشناسان معتقد باشند که قهرمانی در جام برندگان اروپا به دلیل رقابت شدید بین تیم های قهرمان نشده در لیگ و فرمت حذفی آن به اندازه قهرمانی در کاپ اروپا دشوار است. به عبارت بهتر برای قهرمانی در جام برندگان اروپا باید دو تورنمنت حذفی (یکی در کشور خود و دیگری در سطح اروپا) را بدون شکست پشت سر گذاشت که برای تیم های بزرگ نیز کار دشوارتری نسبت به قهرمانی لیگ با چند شکست و قهرمانی در کاپ اروپا بود. تعدد باشگاه های قهرمان جام برندگان اروپا نیز شاهد دیگری برای دشواری قهرمانی در این جام محسوب می شد. سی دو تیم در این جام به قهرمانی رسیدند که نزدیک به دو برابر تعداد باشگاه های قهرمان کاپ اروپا بود. البته از نظر یوفا کاپ اروپا همچنان مهمترین جام اروپا محسوب می شد.
این در حالی است که در برخی کشورها از جمله انگلستان، تا اواخر دهه هشتاد هنوز جام حذفی سخت ترین جام برای قهرمانی در انگلستان محسوب می شد و بسیاری از تیم ها مانند تاتنهام به خاطر قهرمانی های جام حذفی از نظر بزرگی همتراز تیم هایی مانند منچستریونایتد با قهرمانی بیشتر لیگ محسوب می شدند (که تاتنهام در نهایت توانستد جام در جام اروپا را نیز تصاحب کند). در مورد اهمیت جام حذفی روی این مطلب کلیک کنید. استقبال بی سابقه از تاتنهام بعد از قهرمانی نسل طلایی این تیم در جام برندگان اروپا که اولین جام اروپایی تیم های انگلیسی محسوب می شد نشان از بزرگی این جام و اهمیت آن برای هواداران انگلیسی داشت. این مسئله که در جام حذفی تمامی تیم های یک کشور حضور داشتند و قدیمی ترین جام کشورهای اروپایی از جمله انگلستان محسوب می شد نیز به اهمیت حضور در جام برندگان اروپا افزوده بود.
پس از آغاز دهه نود یوفا تصمیم گرفت چمپیونز لیگ را در سال 92 با فرمت جدیدی برگزار کند و تیم های دوم (و حتی سوم) لیگ کشورهای اروپایی را نیز به چمپیونز لیگ اضافه کند، و این امر تاثیر بسیار عمیقی رو کاهش اهمیت جام برندگان اروپا گذاشت. همچنین تصمیم دیگر یوفا برای اعطای سهمیه بیشتر به کشورهایی که عملکرد بهتری در کاپ اروپا داشتند (که عمدتا تیم های اروپای غربی بودند) باعث شد که بسیاری از کشورهای شرق و شمال اروپا که سطح فوتبال و امکانات کمتری داشتند و کاملا دچار افت شده بودند، شانس کمتری برای حضور در کاپ اروپا را داشته باشند و قهرمانی در کاپ اروپا با حضور تیمهای اول و دوم و سوم لیگ های قدرتمند غربی بسیار سخت تر از گذشته شود و افزایش سختی قهرمانی در کاپ اروپا متعاقبا باعث افزایش اعتبار آن و ضعیف تر شدن هر چه بیشتر جام برندگان جام اروپا شد.
حرفه ای شدن فوتبال در دهه نود و پیشرفت علم تحلیل و تمرین و افزایش فاصله بین تیم های پرافتخار و متمول و سایر تیم ها در این دهه باعث شد که جام حذفی به صورت کلی جام کم اهمیت تری نسبت به لیگ در کشورها محسوب شود و تبدیل به جامی درجه دوم در مقایسه با لیگ محسوب شود و تنها جایی برای خودنمایی تیم های درجه دوم باشد. از دیگر دلایل مهم از رونق افتادن جام های حذفی، طولانی بودن تورنمت های لیگ بود که درآمدزایی بیشتری برای تیم ها، رسانه ها و لیگ ها را داشت و قهرمانی در آن برای تیم ها سودآورتر و جذاب تر شد. کم اهمیت شدن جام حذفی در کشورهای مختلف نیز تاثیر دو چندان بر روی اهمیت جام برندگان اروپا داشت و در دهه نود آنقدر از اعتبار این جام کاسته شد که یوفا تصمیم به انحلال این جام و ادغام آن با مسابقات یوفا (که جامی درجه سوم بود) گرفت تا لیگ اروپا تاسیس شود و تبدیل به مهمترین جام اروپایی بعد از چمپیونز لیگ شود.
بارسلونای سر بابی رابسون در سال 97 و بارسلونای کرایف در سال 89، یوونتوس تراپاتونی در سال 84، آژاکس کرایف در سال 87، آرسنال جرج گراهام در سال 94، اتلتیکو مادرید خوزه یورنته در سال 62 و میلان نرئو روکو در سال 67 از جمله قدرتمندترین تیم های قهرمان در این جام بودند و از قهرمانی تیم آبردین با سرمربیگری فرگوسن برابر رئال مادرید در فینال این جام به عنوان بزرگترین شگفتی جام نام می برند. بارسلونا (4 قهرمانی)، میلان (2 قهرمانی) و چلسی (2 قهرمانی) پرافتخارترین تیم های جام برندگان جام اروپا بودند و این جام با قهرمانی لاتزیو در سال 99 برای همیشه به کار خود پایان داد.
