اقا کومان
اسطوره بارسلونا
مرسی که تو سخت ترین شرایط، اومدی مسئولیت باشگاه محبوبت رو به عهده گرفتی. اون هم تو دوره موجود سمّی به اسم بارتومئو. اون هم بعد از فاجعه لیسبون جلو بایرن.
مرسی که عشق بی قید و شرطت به بارسا اونقدر عمیق بود که به خاطرش تیم ملی کشورتو ول کنی. اونم هلندی که میخواستی از فرش به عرش برسونی و با تو مدعی قهرمانی یورو بود. چنین فرصت فوق العاده ای رو رها کردی و اومدی به جایی که به قول کاپیتان مسی، رئیس باشگاه هیچ پروژه ورزشی براش تعریف نکرده بود.
مرسی که تو دوره گذار مدیریتی بارسا رو هدایت کردی. شاید حتی بیشتر از توانت امسال برای بارسا گذاشتی. میدونیم که تغییر نسل بارسا با تو کلید خورد. به «بارسلونای بی» بیشتر از سرمربیای قبلی بها دادی.
اما در کنار اینها گافهای عجیب و غریبی دادی.
میدونیم که فسخ قرارداد سوارز رو بارتومئو جلو برد. ولی ای کاش به جای اون تماس احمقانه، سوارز رو به موندن متقاعد میکردی و به جای اون، ما رو از مواهب «لرد برایتویت» منع میکردی.
اولین فصل بود که از اولش مطمئن بودیم بارسلونا هیچ شانسی برای فتح چمپیونزلیگ نداره. میدونستیم جلوی پاریس، شانس اول صعود نیستیم. حتی شاید میدونستیم که تو لالیگای رو به افول، شانس اول قهرمانی نخواهیم بود. ولی انتظارش رو هم نداشتیم که توی بالای ۹۰٪ بازیهای حیاتی و همینطور جلوی غولهای اسپانیا و اروپا یه تیم شکست خورده باشیم.
اصرارت به بازی دادن به نفرات تازه از مصدومیت برگشته، تصمیم غیر قابل درک در مورد بازی دادن مکرر به ایلاییش موریبای ۱۸ ساله، تابوی ذهنت در مقابل بازی دادن به پیانیچ با تجربه و ریکی پویج درخشان، قفلی زدن روی سیستم سه دفاعه تو مقطع پایانی فصل و خیلی مواقع کمبود بازیکنای تعیین کننده تو خیلی از بازیها، کمر تیم رو شکست.
آقا کومان
میدونستیم که امسال تو بهترین حالت میتونستی بارسا رو قهرمان کوپا دل ری کنی و تقریبا نتایجت قابل انتظار بود. همینطور میدونیم که اگه سرمربی باشگاه باقی بمونی و ترکیب تیم تقویت بشه، نتایج بهتری میگیری.
نه اونقدر بد بودی که خبر اخراجت ما رو به وجد بیاره و نه اونقدر خوبی که ما رو به اهداف بلند پروازانه برسونی.
