.
.
.
معیار اصلی ما در این پست کیفیت فنی بازیکن است و افتخارات تیمی و درخشش با پیراهن تیم ملی اولویت های دوم و سوم هستند. هدف ما ساختن بهترین تیم ممکن متشکل از بازیکنان انگلیسی است.
.
.
.
.
گوردون بنکس(پیتر شیلتون)
در انتخاب بنکس به عنوان گلر اول انگلستان هیچ شکی وجود ندارد. در واقع او را باید یکی از بهترین گلر های تاریخ فوتبال بدانیم. او در تیم های لیگ برتری زیادی بازی کرد اما بیشتر دوران کریر او مربوط به حضورش در لستر سیتی و استوک سیتی است. او به مدت هشت سال بیش از 300 بازی برای روباه ها و شش سال هم برای استوک سیتی توپ زد که شامل بیش از 200 بازی است. بنکس 73 بازی ملی نیز در کارنامه خود دارد. او موفق شد با انگلیس تنها قهرمانی این کشور در جام جهانی را رقم بزند و در مسابقات اروپایی هم با تیمش تا نیمه نهایی بالا آمد. او 6 بار هم دروازه‌بان سال جهان شد.
برای تیم ذخیره بهترین گزینه پیتر شیلتون است. گرچه بونتی و سیمن و کلمنس هم دروازه‌بان های خوبی بودند.
.
.
.
.
اشلی کول (ادی هاپگود)
انتخاب مدافع چپ برای انگلستان کار نسبتا دشواری است. پییرسه ، نیدهام ، راجر بایرن و ری ویلسون از اسطوره های لیگ برتر انگلیس هستند و در سالیان گذشته به عنوان دفاع چپ عملکرد خوبی داشته اند.
اما اشلی کول و ادی هاپگود قصه ای متفاوت از بازیکنان بالا دارند و اغراق نیست اگر این دو را از بهترین بال های چپ تاریخ بدانیم. هر دو به یک اندازه شایسته اند اما انتخاب اصلی در این مطلب اشلی کول است. مدافعی که 7 سال در آرسنال و 8 سال در چلسی درخشید و 107 بازی ملی ثبت کرد و با تیم چلسی فاتح چمپیونزلیگ شد.
هاپگود هم بیش از 400 بار برای آرسنال به میدان رفت و در دهه 40 میلادی از ستون های تیم ملی انگلیس بود.
.
.
.
.
.
.
جان تری(بیلی رایت)
اغراق نیست اگر تری را پس از مور بهترین مدافع انگلیسی تاریخ بدانیم. انگلستان معمولا مدافعان خوبی داشته است اما تری یک اسطوره و رهبر واقعی بود. کاپیتان محبوب آبی های لندنی بیش از 550 بازی برای چلسی و 78 بازی ملی برای کشورش انجام داد و از بازیکنان جاودانه این تیم ها است. او آنقدر خوب و موفق بود که نام او بالاتر از بیلی رایتی قرار بگیرد که دو بار نامزد توپ طلا شده بود. 5 قهرمانی لیگ و 1 قهرمانی چمپیونزلیگ از دستاورد های او است. بیلی رایت هم از اساطیر تیم ملی انگلیس است و در دوران خود اگر نگوییم بهترین قطعا از بهترین مدافعان بوده است.
.
.
.
.
.
بابی مور(ریو فردیناند)
بابی مور یکی از بهترین مدافعان میانی تاریخ فوتبال است و شکی در این نیست. بیش از 550 بازی برای وست هام و حدود 700 بازی حرفه ای، همچنین 108 بازی ملی آن هم در زمانی که مسابقات زیادی برگزار نمیشد نشان از کیفیت بی نظیر مور دارد. او یک بار نامزد توپ طلا شد و با انگلستان فاتح جام جهانی شد.
فردیناند هم از بازیکنان بزرگ تاریخ انگلستان است. گرچه ما تونی آدامز و سول کمپبل اسطوره های آرسنال، املین هیوز که بازیکن سال انگلیس شده بود و همچنین استن کولیس و تری بوچر را هم داریم اما فردیناند و بیلی رایت یک سر و گردن بالا تر از این موارد هستند
.
.
.
.
.
جیمی آرمفیلد(فیل نیل)
مدافعان راست بزرگ انگلستان زیاد پرتعداد نیستند. آرمفیلد، فیل نیل، گری نویل، باب کرامپتون و کایل واکر نسبت به بقیه کیفیت بهتری داشته اند. بین این موارد فیل نیل افتخارات بیشتری داشته است و به عنوان کاپیتان با تیم لیورپول فاتح عناوین بسیاری شده است. از لحاظ کیفیت هم سخت بشود تفاوتی بین آن ها گذاشت. اما جیمی آرمفیلد را شاید با اختلاف کمی نسبت به بقیه بهتر بدانیم. در واقع اسطوره تیم بلک پول شاید به عنوان یکی از بهترین مدافعان راست تاریخ شناخته نشود اما حضور فعال او در لیگ انگلستان و حضور او در دهه هفتاد میلادی در تیم ملی انگلیس را باید مورد تحسین قرار داد. او بیش از 600 بازی برای بلک پول و 43 بازی برای انگلستان به انجام رساند. دلیل بازی های ملی کم او را باید شرایط خاص آن دهه و نسل بدانیم و در آن زمان به طور کلی بازی های ملی زیادی برگزار نمی شد.
.
.
.
.
.
استیون جرارد (پاول اسکولز)
انتخاب هافبک برای تیم انگلستان بسیار دشوار است. در واقع انگلستان همیشه هافبک های با کیفیتی داشته است. استیون جرارد یکی از آن ها است. جرارد را باید یکی از سه بازیکن برتر تاریخ لیورپول بدانیم. بازیکنی که به افتخارات تیمی زیادی نرسید اما درخشش خوبی در ترکیب قرمز های آنفیلد داشت و با وجود اینکه مهاجم نبود اما یکی از بهترین گلزنان تاریخ این باشگاه است. او حدود 600 بازی رسمی برای لیورپول و 114 بازی ملی به انجام رساند.
پاول اسکولز هم از هافبک های موفق دهه های اخیر فوتبال است و درخشش او با پیراهن منچستر یونایتد حدود دو دهه ادامه داشت. او در دوران بازی اش تحسین بسیاری از فوتبالدوستان و کارشناسان را بر می انگیخت و از او به عنوان نابغه فوتبال یاد می شد.
او 66 بازی ملی در کارنامه دارد.
.
.
.
.
.
برایان رابسون (جیمی دیکینسون)
مگر می شود از بهترین هافبک های انگلیسی تاریخ صحبت کنیم و اسمی از دو هافبک افسانه‌ای منچستر یونایتد نزنیم. دانکن ادواردز و برایان رابسون هر دو از بازیکنان مهم انگلستان بوده اند. علی الخصوص برایان رابسون که جزیی جدایی ناپذیر از انگلیس دهه 90 بود و 90 بازی ملی و 26 گل ثبت کرد.
اما ادواردز به اندازه ی رابسون موفق نبود. گرچه او نیز بازیکن بزرگی بود اما سال های کمی به فوتبال پرداخت و بازی های ملی کمی ثبت کرد.
برای هافبک ذخیره جیمی دیکینسون را در نظر می گیریم که 20 سال برای پوتموث بازی کرد و حدود 800 بازی رسمی انجام داد و همچنین 48 بازی ملی نیز ثبت کرد.
.
.
.
.
.
سر استنلی متیوس(کوین کیگان)
سمت راست بخش هجومی انگلیس ترافیک شدیدی دارد. از بکهام مشهور بگیر تا کیگان که دو بار برنده توپ طلا شد. آلان بال و بیلی باست و استیو مک منمن هم به آنها اضافه کنید. اما نام های بالا به اندازه استنلی متیوس بزرگ نیستند. یکی از بهترین وینگر های تاریخ فوتبال و یکی از تکنیکی ترین بازیکنانی که در کشور انگلستان توپ زده است. جادوگر فوتبال انگلیس تنها 54 بازی ملی انجام داد و او هم قربانی شرایط خاص زمان خود بود. او اسطوره بلک پول و استوک سیتی بود و حدود 800 بازی رسمی در دوران کریر خود به ثبت رساند.
گرچه دیوید بکهام با ضربات کاشته بی نظیر و سانتر های دقیقش یکی از اساطیر فوتبال است اما قرار دادن او بالا تر از کوین کیگان ظلمی آشکار است.
.
.
.
.
.
سر بابی چارلتون (فرانک لمپارد)
جانی هاینس ، فرانک لمپارد، گلن هودل و پاول گاسکویین همگی از بهترین هافبک هجومی های تاریخ انگلیس هستند اما بابی چارلتون را نه تنها بهترین هافبک تاریخ انگلستان بلکه شاید بتوانیم با کمی ارفاق اورا بهترین بازیکن تاریخ این کشور بدانیم. بیش از 600 بازی برای منچستر یونایتد و 106 بازی برای انگلیس و زدن 49 گل او را به یکی از اساطیر مهم نه تنها انگلستان بلکه تاریخ فوتبال تبدیل می کند. او از ارکان اصلی تنها قهرمانی انگلستان در جام جهانی بود و حضور 17 ساله اش در منچستر با بیش از 200 گل و افتخارات متعددی همراه بود. او نه تنها برنده توپ طلا شد بلکه افتخارات فردی بسیار زیاد دیگری هم کسب کرد.
هافبک هجومی دوم انگلستان را احتمالا باید لمپارد بدانیم. درواقع او هم مانند جان تری یکی از ستون های تاریخ تیم لندنی است و نه فقط چلسی بلکه فوتبال انگلیس بازیکنی به باهوشی و محبوبیت و درخشانی لمپارد کم تر به خود دیده است. این هافبک هجومی نه تنها به عنوان بازی‌ساز بلکه به عنوان گلزن هم آمار بی نظیری دارد.
.
.
.
.
.
وین رونی(تام فینی)
سمت چپ خط حمله انگلستان هم به مانند طرف دیگر ترافیک سنگینی دارد. اگر مهاجمان سایه و وینگر های چپ این کشور را جدا کنیم به نام های بزرگی می رسیم.
از وین رونی بگیرید تا جان بارنز و کلیف باستین. کلیف وادل و یکی از بهترین وینگر های تاریخ یعنی تام فینی هم به آنها اضافه کنید.
تقریبا مشخص است که تام فینی کیفیتی بهتر از دیگر موارد دارد اما سخت بشود از بهترین گلزن تاریخ انگلستان و تیم منچستر یونایتد یعنی وین رونی غافل شد. او 120 بازی و 53 گل ثبت کرد و در تیم منچستر یونایتد حدود 450 بازی به انجام رساند که حاصلش بیش تر از 200 گل بود. 5 قهرمانی لیگ و 1 قهرمانی چمپیونزلیگ هم از جمله دستاوردهای او با این تیم بود.
درواقع کم تر بازیکنی می تواند ما را برای کنار گزاشتن تام فینی قانع کند که رونی اینکار را انجام داده است.
.
.
.
.
دیکسی دین(جیمی گریوز)
شاید سخت ترین انتخاب برای این تیم پست مهاجم نوک است. احتمالا دلیلش این است که مهاجمین بیشتر از بقیه جلب توجه می کنند.
هری کین و جیمی واردی در سال های اخیر خوب بوده اند. قبل تر از آنها مایکل اوون توپ می زد و اگر بخواهیم به گذشته برویم جیمی گریوز، گری لینکر و آلن شیرر را نام ببریم. اگر خیلی از زمان حال فاصله بگیریم به راجر هانت، جف هورست، استیو بلومر و دیکسی دین برسیم.
گرچه درخشش لینکر و گریوز با پيراهن انگلستان بیشتر بوده است اما هیچ مهاجمی در این کشور کیفیت دیکسی دین را نداشته است.
به ثمر رساندن بیش از 450 گل رسمی و زدن 350 گل برای اورتون در 400 بازی در لیگ انگلیس نشان دهنده ی کیفیت بالای او است. او تنها 16 بازی ملی دارد و در همان هم 18 گل به ثبت رسانده است. کیفیت بالای دین بر کسی پوشیده نیست و اگر در زمان درستی متولد می شد احتمالا بهترین گلزن تاریخ انگلستان می شد.
انتخاب مهاجم دوم همچنان سخت است. بلومر و گریوز از لحاظ تعداد گل رسمی تقریبا برابر هستند اما گریوز مهاجم مشهور تری در کشورش است و در تیم ملی هم بسیار بهتر بوده است. 57 بازی ملی و 44 گل نشان از کیفیت خوب گریوز دارد و انتخاب دوم ما او است.
.
.
.
.
.
.
.
