میلان بیشتر از هر باشگاه دیگری بازی کرده، با فهرست بلندبالایی از مصدومان روبرو است و تعداد بازیکنان در دسترس‌شان بسیار کمتر از سایر رقبا در مسیر فتح اسکودتو است و به همین دلیل لغزش اخیر آنها بیش از ایجاد شگفتی، واقعیتی قابل انتظار بوده است.
یک کلیشه قدیمی می‌گوید:” تمام اتفاقات خوب پایانی دارند”. آنها 304 روز بدون شکست را در سری A پشت سر گذاشتند، صدرنشین گروه خود در لیگ اروپا شدند و برای اولین بار در یک دهه اخیر لقب قهرمان زمستانی لیگ را به خود اختصاص دادند و سال جدید با جَوی پر از هیجان و انتظار در میلانلو شروع شد که سال‌ها از این باشگاه دور بود.
هواداران میلان در طول سال 2020 از نمایش درخشان تیم‌شان لذت بردند چرا که قطار روسونری با غریوی بلند به سوی مقاصدی می‌رفت که پیش از آن غیرقابل دسترس به نظر می‌رسید. با این حال هنوز سه ماه کامل از 2021 نگذشته که واقعیت با بی‌رحمی پدیدار شده و گاهی جلوی این لوکوموتیو نه چندان قدرتمند را گرفته که هر آن ممکن است از ریل خارج شود، مسافران بسیاری را پیاده کند و به نوعی راهش را گم کرده است.
اولین شکست در لیگ برابر یوونتوس در ششم ژانویه با پنج شکست تا میانه مارس در سری A همراه شد که بیش از دو برابر شکست‌های این تیم در سراسر سال 2020 در لیگ بود. علاوه بر این آنها در یک چهارم نهایی کوپا ایتالیا نیز به دست اینتر، رقیب قدیمی، حذف شدند. تعداد مصدومان افزایش پیدا کرد، اعتماد به نفس تیم پایین آمد، عملکرد تیم بدتر شد و صدرنشینی سری A در عرض چند هفته جای خودش را به فاصله 9 امتیازی با نراتزوری داد.
میلان به همراه رم نماینده درخشان سری A در مسابقات اروپایی بود که در مرحله یک هشتم لیگ اروپا به دست منچستریونایتد حذف شد تا فشار بر قطار قرمز و مشکی بیش از پیش شود. از نظر افراد بی‌طرف خارج از باشگاه، چرخ‌های میلان در شرایطی خوبی قرار داشته و در حال حرکت است. اما از نظر هواداران متعصب میلان و دنبال کنندگان سری A، قطار میلان دیگر سوختی ندارد و در این سفر از مقصد اصلی‌اش عبور کرده است.
میلان جوان‌ترین تیم لیگ و تحت هدایت مربی‌ای است که در ابتدا قرار بود مربی موقت باشد. آنها فصل پیش را در رده ششم جدول به پایان رساندند و دوره بازسازی در سطوح مختلف در باشگاه را می‌گذرانند. می‌توان گفت که در ابتدا نامی از این تیم در بین مدعیان قهرمانی نبود و عملکرد آنها فراتر از حد انتظار بوده است.
میلان بیشتر از هر باشگاه دیگری بازی کرده، با فهرست بلندبالایی از مصدومان روبرو است و تعداد بازیکنان در دسترس‌شان بسیار کمتر از سایر رقبا در مسیر فتح اسکودتو است و به همین دلیل لغزش اخیر آنها بیش از ایجاد شگفتی، واقعیتی قابل انتظار بوده است. و در حالی که آنها ثبات بسیار کمتری از 15 بازی قدرتمندانه ابتدای فصل دارند اما این تیم با روحیه توانسته خودش را در کورس قهرمانی حفظ کند و پیروزی 2- 3 برابر فیورنتینا در روز یکشنبه گواه همین موضوع است.
بازگشت به رقابت باشگاهی اول اروپا پس از غیبت هفت ساله می‌تواند برای این فصل رضایت‌بخش باشد. باشگاه، بازیکنان و هواداران قطعا خواهان موفقیت بیشتری در فصل آینده هستند و روسونری باید روی چندین موضوع کلیدی تمرکز کند تا مطمئن باشد که پیشروی قطارش بیش از این به تاخیر نخواهد افتاد.
خط حمله
بر کسی پوشیده نیست که خط حمله میلان چندان قدرتمند نیست و نیاز به تقویت در طول تابستان دارد. زلاتان ابراهیموویچ همیشه تاثیرگذار در 39 سالگی با به ثمر رساندن 15 گل از 53 گل زده شده در لیگ بهترین گلزن تیم به حساب می‌آید.
این بازیکن سوئدی به مسن‌ترین بازیکن سری A تبدیل شده که در تنها 15 بازی به این تعداد گل رسیده و استعداد و موقعیت‌سنجی او، علیرغم افزایش سنّش، کاهش نیافته است. فرانک کسیه، هافبک تیم، دومین گلزن برتر میلان است، هرچند هشت گل از 9 گل او از روی نقطه پنالتی به ثمر رسیده است. رافائل لیائو، وینگر، و آنته ربیچ نیز هر کدام پنج گل زده‌اند.
روسونری در مقاطع ابتدایی فصل بدون مهاجم سوئدی بلند قامت خود که به دلیل مصدومیت قادر به حضور در میادین نبود عملکرد خوبی داشت. اما او در 13 بازی از 28 دیدار غایب بوده و ماریو مانژوکیچ، مهاجم ذخیره، نیز دچار مصدومیت شد تا این تیم به مشکل بخورد. پیولی مجبور شد از ربیچ و لیائو در این پست استفاده کند که هر دو چندان راحت نبودند، از پست اصلی‌شان دور مانده بودند و در پست‌های تهاجمی مرکزی تاثیرگذاری بسیار کمتری داشتند.
حضور زلاتان در میلان، روحیه پیروزی‌خواهی را در همبازی هایش افزایش داده است.
در حالی که مذاکرات درباره تمدید قرارداد ابراهیموویچ برای یک سال دیگر ادامه دارد، تکیه بر بازیکنی 40 ساله که تقریبا 30 درصد از گل‌های کل تیم را به ثمر رسانده مطمئنا گزینه قابل اطمینانی برای حضور قدرتمندانه در کورس قهرمانی نخواهد بود. شایعاتی بسیاری درباره بازیکنانی چون دوشان ولاهوویچ، جانلوکا اسکاماکا و آندره‌آ بلوتی به گوش می‌رسد که همگی بدون شک می‌توانند بازی خود را زیر نظر چشمان تیزبین بازیکن شماره 11 میلان بهبود ببخشند.
با توجه به تجربه ناموفق قرارداد کوتاه مدت مانژوکیچ، مثلت ذکر شده همگی سن و قالب لازم برای تقویت خط حمله روسونری را دارند. این در حالی است که بازیکنانی چون لیائو، ربیچ و الکسیس سائلماکرز و سامو کاستیه‌خو، بازیکنان کناری، باید عملکردشان را بهتر کنند.
تمدید قرارداد با ستاره‌ها
دستیابی به موفقیت در زمین همزمان با به تعادل رساندن شرایط مالی در هیئت مدیره وظیفه آسانی نیست اما پروژه جدید میلان که بخش اعظم آن در دستان ایوان گازیدیس، مدیر اجرایی باشگاه، قرار دارد با نظارت دقیقی برای پیشبرد هر دوی این اهداف همراه است.
مذاکرات با جانلوییجی دوناروما و هاکان چالهان اوغلو، دو مهره کلیدی، همچنان ادامه دارد و در حالی که صحبت‌ها برای تمدید قرارداد با هر دو ستاره به نظر مثبت می‌رسد اما بسیاری از رقم درخواستی توسط این بازیکنان و مدیربرنامه‌های‌شان تعجب کرده‌اند و این بحث وجود دارد که آیا باید جانشینی برای این بازیکنان پیدا شود و این پول در جای دیگری خرج کرد یا خیر.
اکثر هواداران موافق هستند که دوناروما، دروازه‌بان با استعداد تیم، یکی از دارایی‌های ارزشمند باشگاه است که نباید از دست برود. نام این دروازه‌بان 22 ساله از نظر حروفی و شخصیتی در صدر ترکیب تیم است و تا به حال بیش از 200 بازی برای باشگاهی انجام داده که از نوجوانی در آن حضور داشته، در طول سال‌ها در آن رشد کرده و عملکردهای درخشان بسیاری در دروازه آن به نمایش گذاشته که باعث پیروزی تیمش در دیدارها شده است.
او به عنوان تنها بازیکن قطعی روسونری در ترکیب تیم ملی ایتالیا به نمادی برای باشگاه تبدیل شده و بازوبند تیم را در غیبت‌های گاه و بیگاه آلسیو رومانیولی به دلیل مصدومیت بر بازو بسته است.
چالهان اوغلو گاهی با بی‌ثباتی خود هواداران را ناامید کرده و به عملکرد پرفراز و نشیبش در فصل جاری نیز ادامه داده است. او در نیم فصل اول فصل قبل ماشین ارسال پاس گل بود و برنده جایزه بهترین بازیکن ماه دسامبر سری A شد اما وقفه ناخواسته پیش آمده به دلیل شیوع ویروس کرونا باعث شد که او به بازیکن دیگری تبدیل شود و افت قابل توجهی در تاثیرگذاری او روی دیدارهای اخیر به چشم می‌آید.
عملکرد پرفراز و نشیب چالهان‌اوغلو و دستمزد درخواستی بالای او، تردیدهایی در مورد تمدید قراردادش ایجاد کرده است.
جرقه‌هایی از درخشش هنوز در او دیده می‌شود، مانند گل پیروزی‌بخش زیبایی که این بازیکن در پیروزی اخیر تیمش برابر فیورنتینا به ثمر رساند. اما درخواست دستمزد بالا در مقایسه با عملکرد بی‌ثباتش باعث شده که بسیاری ارزش او برای دریافت چنین رقمی را زیر سوال ببرند.
هر دو ستاره بدون شک می‌توانند در روز خوب‌شان باعث پیروزی تیم شوند، هر دو چندین فصل به میلان متعهد بوده‌اند و رهبرانی ارزشمند در تیمی هستند که می‌خواهد فصل آینده وارد مرحله بعدی شود اما عدم قرار گرفتن میلان در جمع 4 تیم صدر جدول در فصل جاری، تاکید بر افزایش دستمزد فاحش همراه با شرایط مالی دشوار باشگاه ممکن است آینده آنها در روسونری را به خطر بیاندازد.
در سایر مناطق زمین، عملکرد خوب این فصل کسیه و داویده کالابریا شایسته دریافت قراردادی بهتر است و شایعه ارائه پیشنهاد به هر دو به گوش می‌رسد که بدون شک شخصیت‌هایی مهم در مسیر رو به رشد تیم هستند.
آینده فیکایو توموری، بازیکن بسیار درخشان تیم، در پایان فصل مشخص خواهد شد چرا که مدافع میانی قرضی از چلسی عملکردی چشمگیر و خوب در قلب خط دفاعی میلان به نمایش گذاشته و با اعتماد به نفس از موقعیت ایجاد شده پس از پیوستن به این باشگاه در ماه ژانویه استفاده کرده است اما قیمت بالای او بار دیگر موضوعی است که هیئت مدیره میلان باید مدتی به بررسی آن بپردازد.
قلعه میلان
در حالی که ورزشگاه خالی تاثیر بسیاری روی پویایی بازی در خانه داشته، عملکرد میلان در سین‌سیرو باید در فصل آینده بهتر شود. پنج بازی بیرون از جوزپه مه‌آتزا در فصل 21- 2020 باقی مانده و روسونری همین حالا رکورد کسب 12 پیروزی از 14 دیدار خارج از خانه و تنها یک شکست را به ثبت رسانده است- آماری حیرت‌انگیز که نتیجه عملکرد درخشان تیم است.
میلانی‌ها برعکس دیدارهای خارج از خانه که نتایج بسیار خوبی کسب کردند، در ماه‌های اخیر در سن‌سیرو عملکرد قابل قبولی نداشتند.
اما از سوی دیگر آنها چهار بازی از هفت دیدار خانگی اخیرشان در سری A را واگذار کرده‌اند، تنها شش پیروزی از 14 دیدار انجام شده در زمین خودی به دست آورده و فقط 22 امتیاز از 42 امتیاز ممکن را کسب کرده‌اند- به سختی می‌توان گفت که این عملکرد تیمی خواهان کسب عنوان قهرمانی است. بازگشت احتمالی و امیدوارانه هواداران به ورزشگاه می‌تواند معجزه کند اما باید فکری جدی برای پوشش تفاوت واضح عملکرد تیم در داخل و خارج از خانه اندیشید.
هر تیم مدعی قهرمانی می‌خواهد ورزشگاه خانگی‌اش به دژی مستحکم تبدیل شود اما هاله مقدس زمین سن‌سیروی برای تیم‌های مهمان از دست رفته است- چیزی که روسونری می‌خواهد و نیاز دارد که بار دیگر برگرداند.
ثبات
هواداران دل‌خسته دیده میلان یک دهه دردناک و بدون جام را تاب آوردند که دلیل اصلی آن موقعیت دائما در حال تغییر روابط بین تمامی سطوح باشگاه بوده است. بی‌ثباتی مداوم از رده مدیریتی تا بازیکنان، کادر فنی و سبک بازی هر گونه شانس برای رشد یکنواخت را از بین برد و تاثیری جدی بر شانس موفقیت تیم در زمین گذاشت.
تغییر مالکیت، مربیان، نقل و انتقال بازیکنان و فلسفه‌ها باعث شد که در بیشتر 10 سال گذشته هیچ جامی به ویترین افتخارات میلان اضافه نشود و تنها افتخار این تیم کسب سوپرکاپ ایتالیا در سال 2016 بوده است.
اطمینان مدیران میلان به پیولی، یکی از کلیدهای موفقیت این تیم در فصول آینده می‌تواند باشد.
اگر استفانو پیولی فصل را به عنوان مربی میلان به پایان برساند، طول دوران حضورش در سمت سرمربی این تیم از سایر مربیان حاضر در این پست پس از جدایی مکس الگری در ژانویه 2014، مربی‌ای که آخرین قهرمانی میلان را رقم زد، بیشتر خواهد شد. پیولی در اکتبر 2019 به عنوان سرمربی انتخاب شد و دوران حضورش روی نیمکت این تیم در حال حاضر از کلارنس سیدورف، فیلیپو اینزاگی، سینیشا میهایلوویچ، کریستین بروکی، وینچنزو مونتلا، جنارو گتوزو و مارکو جامپائولو بیشتر شده است.
آغاز پروژه‌ای باثبات با مدیریتی متعهد که به حضور طولانی‌مدت یک مربی روی نیمکت اعتقاد دارد؛ مربی‌ای که می‌تواند روی هسته اصلی بازیکن کلیدی تیم تکیه کند، بدون شک آینده طولانی و موفقیت آمیز در پیش خواهد داشت، غول بزرگ اروپا را بیدار خواهد کرد و این اطمینان را به ما می‌دهد که قطار میلان با قدرت در سال 2022 و پس از آن پیش خواهد رفت.
عنوان اصلی مقاله: What’s next for Milan
نویسنده: Fabio De Dominicis
نشریه / وبسایت: Football Italia
زمان انتشار: 22 مارس 2021
