ساختار فضا-زمان یک مدل مفهومی است که سه بعد فضا را با بعد چهارم زمان ادغام میشود و یک محیط چهار بعدی پیوسته را ایجاد میکنند.
امروزه وقتی افراد در مورد فضا-زمان صحبت میکنند، اغلب آن را به صورت یک ورقه لاستیکی توصیف میکنند. این ایده نیز از نظریات انیشتین ناشی میشود، هنگامی که وی نظریه نسبیت عام را توسعه می‌داد فهمید که نیروی گرانش، ناشی از خمیدگی‌های موجود در فضا-زمان است.
اشیاء عظیمی مانند زمین، یا خورشید در فضا-زمان اعوجاج ایجاد میکنند که باعث خمیدگی آن میشود. این خمیدگی‌ها به نوبه خود، مجراهایی را که اشیاء متحرک در جهان در آنها حرکت میکنند را محدود میکنند، زیرا اشیاء باید مسیرهایی را در امتداد این انحنای تاب خورده دنبال کنند. حرکت ناشی از جاذبه در واقع حرکت در امتداد پیچش‌ها و گردش فضا-زمان است.
نور همیشه با سرعت ثابت حرکت می‌کند.فیزیکدان و ریاضیدان فرانسوی به نام هنری پونکارِ حدس زد که سرعت نور می‌تواند غیرقابل دسترس باشد.
اندازه و جرم اجسام به سرعتشان وابسته است.
در سال ۱۹۰۵ انیشتین همه این نظریه‌ها را در نظریه نسبیت خاص خود جمع کرد و پیشنهاد نمود که سرعت نور ثابت است. برای صحت این مسئله باید فضا و زمان در یک چارچوب واحد ترکیب شوند تا سرعت نور برای همه ناظران یکسان باشد.
⚫
