در چند فصل اخیر انتقال قرضی بازیکنان ایرانی تازه لژیونر شده که نتوانسته اند در تیم جدید خارجی شان بدرخشند، رایج شده است. این نوع انتقال ها به یک قانون نانوشته در بازار نقل و انتقالاتی فوتبال ایران تبدیل شده است.
به گزارش طرفداری، معمولا بازیکنانی که یک فصل نسبتا موفق را در لیگ می گذرانند و سودای لژیونر شدن را هم دارند نظر برخی دلال ها را جلب می کنند. این دلال ها که با تیم های اروپایی درجه دو و سه که ساختارشان کاملا حرفه ای نشده ارتباط دارند، بازیکن را به یک تیم اروپایی منتقل می کنند. در نگاه اول این فرایند معامله ای دو سر برد برای بازیکن ایرانی است اما این قضیه در واقع چیز دیگری است.
با توجه به وضعیت قیمت ارز و تفاوت فاحش میان ارزش پول فعلی کشور با دلار و یورو، این انتقال ها برای باشگاه های اروپایی تقریبا رایگان به شمار می آید و طرف خارجی حتی اگر مجبور به پرداخت پول رضایت نامه به طرف ایرانی باشند، خیلی دست به جیب نمی شود.
دلال ها هم سراغ بازیکنانی می روند که یا قراردادشان با باشگاه ایرانی به پایان رسیده و یا بازیکنان با مشاوره دلال های ایجنت نما قراردادشان را یک طرفه فسخ می کنند و در این میان چیزی به جیب باشگاه های ما نمی رود.
باشگاه هایی هم که به مقصد بازیکنان ستاره ایرانی تبدیل می شوند هم معمولا آن قدر معمولی هستند که کمکی به بازیکنان ما نمی کنند. البته در این بین نمونه های خوبی هم مثل انتقال کاوه رضایی به شارلوا وجود دارد که هم برای بازیکن و هم باشگاه مقصد، انتقالی سودمند به شمار می آید. این انتقال ها گاهی اوقات به غیرحرفه ای ترین شیوه ممکن انجام می شود. به عنوان مثال رضا اسدی بدون اغراق فصل گذشته یکی از بهترین هافبک دفاعی های ایران بود اما با انتقال به تیمی اتریشی که چند بازیکن هم پست اسدی را هم دارد دقایق بازی اش در این فصل به 90 هم نمی رسد.
یا انتقال ایمان سلیمی ای که می توانست با قراردادی فوق العاده راهی پرسپولیس شود و به تیم سرد اسلواکی رفت. لیگ اسلواکی آن قدر بالایی ندارد که با درخشش در این لیگ یک بازیکن بتواند راهی تیم های مطرح اروپایی شود و در پایان هم احتمالا باشگاه نه چندان مطرح سرد اسلواکی چندصدهزار دلاری جیب باشگاه های ما را می زند و به لیگ ایران بر می گردد.
تجربه نشان داده که این بازیکنان در تیم جدید خود عملکرد موفقی را بر جای نمی گذارند و نقش دلال ها در این قسمت ماجرا پر رنگ تر هم می شود.
باشگاه های ایرانی که جدیدا نمی توانند بازیکنان خارجی جذب کنند ناخواسته برای بالا بردن کیفیت ترکیب و برآورده کردن خواسته هواداران، لژیونر های دیپورتی را جذب می کنند و با این وضعیت ارزی باید پول قابل توجهی را برای این انتقال قرضی به باشگاه خارجی بدهند. در این بین دلال ها می توانند هم از این پولی که به باشگاه خارجی پرداخته شد، درصدی را بردارند و هم پولی را هم از باشگاه ایرانی به دلیل انتقال یک لژیونر به این تیم دریافت کند. البته قراردادشان به عنوان مدیربرنامه با بازیکن هم جای خودش است. ماجرا به این جا ختم نمی شود و از پولی که سالانه نصیب باشگاه خارجی می شود هم پول خوبی به دلال ها می رسد و هم همکاری باشگاه خارجی با این شخص ادامه دار خواهد بود. محمد نادری، امید نورافکن و ... بازیکنانی هستند که از ایران به اروپا رفتند و سپس در تیم های ایرانی قرضی بازی کردند...
این وسط اگر لژیونر سابق توانست خودش را در تیم ایرانی احیا کند به باشگاه خارجی برمی گردد و برای تغییر قراردادش از قرضی به رسمی باید دوباره هزینه شود و همین فرایند طی خواهد شد. (درست مثل اتفاقی که برای نورافکن و نادری افتاد) حالا فرض کنید بازیکنی که از پیکان راهی سانتاکلارا شده و اصلا هم ندرخشیده ابتدای فصل مستقیما راهی پرسپولیس می شد، آن هم در روز هایی که سرخ ها به دنبال مهاجم با کیفیت بودند. هم در این بین واسطه ای به نام دلال و باشگاه خارجی به وجود نمی آمد و هم خود بازیکن نیم فصل فوتبالی را تلف نمی کرد. زدن برچسب کارگزار و مدیربرنامه و ایجنت روی این واسطه ها حداقل در ایران کار درستی نیست و این دلال های ایجنت نما فقط به دنبال سود خودشان هستند و با این کارها بازار فوتبال ایران را خالی می کنند و باعث می شوند تا در غیاب بازیکنانی که به باشگاه های خارجی می روند، قیمت بازیکنان کم کیفیت لیگ ایران بالا برود...
عذاب آور برای فوتبال ایران، نان آور برای دلال ها
یک بار دیگر به این چرخه ای که برای دلال ها نان آور و برای فوتبال ما عذاب آور شده دقت کنید؛ با ترفند دلال ها، یک باشگاه کوچک خارجی، یک بازیکن مستعد ایرانی را با حقوق ماهیانه به خدمت می گیرد. بازیکن همین جا بخشی از حقوق ماهیانه خود را به عنوان پورسانت به دلال می دهد. در ادامه، بازیکن ایرانی به دلیل ناآشنایی با محیط و ندانستن زبان و هزار دلیل دیگر در تیم خارجی نیمکت نشین می شود و ناچار است دوباره به ایران برگردد. جناب دلال، حالا یک پولی به اسم مبلغ رضایتنامه از باشگاه ایرانی برای آن تیم کوچک خارجی می گیرد و باز هم پورسانت خودش را از روی آن پول بر می دارد. بازیکن به ایران برمی گردد و با باشگاه ایرانی قرارداد می بندد و دلال هم از یک طرف از بازیکن پورسانت می گیرد و از طرف دیگر از باشگاه هم حق حساب طلب می کند که برایش لژیونر آورده است! برای فصل بعد هم جناب دلال همین مدل درآمدزایی را برای یک باشگاه کوچک اروپایی دیگر تشریح می کند و باز هم این بازیکن است که از ایران می رود، این ارز است که از فوتبال ما خارج می شود و این پورسانت است که به حساب دلال می ریزد!
بیشتر بخوانید:
پرسپولیس از خرید شهریار مغانلو منصرف می شود؟
ایمان سلیمی هواداران تراکتور را شوکه کرد | لژیونر یا کارگر روزمزد؟
