23 دی ماه، زادروز یکی از بزرگان باشگاه استقلال است.
به گزارش طرفداری، می گویند اگر عاشق باشید حتی در تاریکی هم چشم هایتان را می بندید و در مسیری که به آن باور دارید گام بر می دارید، به روشنایی احتیاجی ندارید و از دل تاریکی ها در مسیری که به آن باور دارید قدم می گذارید تا زمانی که چشمتان را باز می کنید روبروی آرزوهایی که روزی دست نیافتنی بودند قرار بگیرید.
غلامحسین مظلومی از آن دست آدم ها بود که برای فوتبال ساخته شده بودند، فرقی نمی کرد مسیر زندگی از کجا آغاز شود، مهم آن بود که در اوج سرنوشتش قرار بود روزی ستاره درخشان فوتبال ایران شود.
مظلومی فوتبالش را از آبادان و تاج شروع کرد و پس از سه فصل درخشش در این تیم این بار پیراهن تاج تهران را به تن کرد. اوج درخشش مظلومی با پیراهن آبی رنگی بود که گویا سال های برای به تن کردنش انتظار کشیده بود.
دقیقا همان چیزی بود که بالا گفتیم، مظلومی از تاج آبادان شروع کرد و در اوج داستانش در تهران رقم خورد. بدون شک مهم ترین جام های تاریخ باشگاه استقلال مربوط به قهرمانی های آبی ها در آسیا می شوند، نمایش هایی که تا سال ها فراموش نشدنی هستند.
وقتی یک فیلم زیبا را تماشا می کنید، تا مدت ها در ذهنتان می ماند، شاید هم تا آخر عمر! بیش از هر چیز شاید نقش اول فیلم ها در ذهن ها ماندگار شود، نقش اول قهرمانی استقلالی ها در آسیا هم کسی نبود سر طلایی آبی ها، جایی که با 5 گل زده بهترین گلزن این مسابقات انتخاب شد. مظلومی مجموعا 9 سال برای استقلال بازی کرد.
غلامحسین مظلومی درست مثل پسر بچه ای بود که در سرزمین رویاهایش پا گذاشته بود و همه چیز برایش رنگ واقعیت گرفته بود. آن روزها جراحی مینیسک بسیار دشوار بود و وقتی مظلومی از این ناحیه دچار مصدومیت شد، خیلی فکر می کردند دیگر هرگز آن ستاره سابق نمی شود و باید او را تمام شده دانست. مظلومی نمی خواست از شهر رویاهایش بیرون بیاید، آن قدر جنگید که دوباره تیتر یک روزنامه ها شد و به تیم ملی هم دعوت شد.
چند ماه بعد خبری ناگهانی باعث شد پرده های نمایش پایین بیاییند! چه اتفاقی رخ داده؟ غلامحسین مظلومی که دوباره در 30 سالگی به فرم خوب خود رسیده بود، با یک مصدومیت دیگر مجبور به خداحافظ یاز فوتبال شد. تمام شد...
مظلومی که نمی توانست دوری از فوتبال را تحمل کند، بعد از خداحافظی اجباری اش به مربیگری رو آورد اما هرگز به موفقیت های دوران بازی خود نرسید.
می گویند عشق واقعی عشقی است که هرگز آن را فراموش نکنید و حتی در لحظات آخر عمرتان هم به یادش باشید.
فکر کردن به آن هم اشک را از چشمانمان جاری می کند، وقتی غلامحسین مظلومی را در بیمارستان بستری کردند، هرگز لباس بیماران را به تن نکرد و پیراهن آبی رنگش را تا آخرین لحظه نگه داشت.
غلامحسین مظلومی با پیراهن استقلال
زمانی که سرطان معده بی رحمانه به جان غلامحسین مظلومی افتاده بود، او فقط به یک چیز فکر می کرد؛ استقلال در چه حال است؟
غلامحسین مظلومی 28 آبان 1393 نه با کفنی سفید بلکه با پیراهن آبی به خاک سپرده شد، آخ که چقدر دلمان برای مردی از جنس او تنگ شده، مردی که وقتی لوگوی پیراهن استقلال را می بوسید می دانستیم بوسه اش نه به خاطر پول و اصرار مدیران است و نه به خاطر جلب رضایت هواداران، بوسه اش فقط و فقط به خاطر عشقش به استقلال است.
