منچستریونایتد در سال 2020 به سه نیمه نهایی راه یافت (در هفته اول ژانویه، یک نیمه نهایی دیگر برابر منچسترسیتی در راه است) ولی هیچ جامی کسب نکرد. یونایتد در هیچ یک از آن سه نیمه نهایی، به فینال نزدیک نشد. به پایان بردن فصل 20-2019 لیگ برتر در رده سوم به درستی تحسین شد ولی این به خاطر شرایطی بود که آن ها پیش از این در آن قرار داشتند. زمانی که یونایتد در اوج بود، قرار گرفتن در رده سوم یک ناکامی محسوب می شد ولی این حقیقتی مرتبط با دوران گذشته است.
هشت سال از آخرین زمانی که بزرگ ترین باشگاه انگلیس و بهترین تیم کشور برای قهرمانی در لیگ برتر رقابت کرد می گذرد. یونایتد پس از گذشت 16 بازی از فصل گذشته در رده پنجم قرار داشت و فاصله آن ها با لیورپول صدرنشین 22 امتیاز بود. حالا که 16 بازی از فصل جاری می گذرد، آن ها در صدر جدول با رقیب سنتی خود برابر هستند. رقابت کردن دو باشگاه بزرگ انگلیس برای قهرمانی در لیگ برتر به خودی خود جذاب است، چه برسد به این که در نظر داشته باشیم لیورپول می خواهد با رکورد 20 قهرمانی یونایتد در لیگ برتر برابری کند. اما در این شرایط، عده ای از هواداران یونایتد هیجان زده به نظر می رسند و اعتقاد دارند که تیم شان قهرمان این فصل نام خواهد گرفت. آن ها از پیشرفت مستمر زیر نظر اوله گونار سولسشر راضی هستند.
جدول لیگ برتر در سال 2020، ارزیابی خوبی از شرایط فعلی منچستریونایتد ارائه می کند. یونایتد پس از لیورپول و منچسترسیتی در رده سوم قرار دارد: یک امتیاز کمتر از سیتی و 12 امتیاز کمتر از لیورپول اما با دو بازی کمتر نسبت به مدافع عنوان قهرمانی. در جدول سال 2019، یونایتد در رده پنجم حضور داشت و اختلاف شان با لیورپول 36 امتیاز بود. آن ها در جدول سال های 2018 و 2017 چهارم، در سال 2016 سوم، در 2015 و 2014 پنجم و در سال 2013 (همان سالی که سر الکس فرگوسن اعلام بازنشستگی کرد و افول تیم آغاز شد) چهارم بودند.
وقتی یک مربی در میانه فصل هدایت باشگاهی را در دست می گیرد، درست تر این است که به جای رتبه انتهایی فصل، او را بر اساس عملکرد خودش در مدت حضور در باشگاه قضاوت کنیم. زمانی که یادمان می آید منچستریونایتد در ژانویه 2020 قبل از ورود برونو فرناندز سه باخت لیگ برتری را تجربه کرد، ارزش این ارزیابی سالیانه پر رنگ تر می شود. این ستاره پرتغالی به عنوان بهترین بازیکن یونایتد، تیمش را متحول کرده است. او بازیکنان تیم را از خواب غفلت بیدار کرد و به آن ها یادآوری کرد که اگر انتظارات را بر آورده نکنند، نیمکت نشین خواهند شد. در این مدت خیلی از بازیکنان نامدار از ترکیب اصلی کنار گذاشته شدند و باید برای پس گرفتن جایگاه خود، می جنگیدند. در حالی که ژوزه مورینیو تحت فشار قرار داشت تا پل پوگبا را در ترکیب اصلی قرار دهد، سولسشر تنها زمانی این کار را انجام می دهد که ارزشش را داشته باشد؛ مثل بازی با استون ویلا که این بازیکن در آن خوش درخشید.
یونایتد طی دو فصل اخیر 32 و 33 امتیاز با منچسترسیتی و لیورپول قهرمان فاصله داشته است. هیچ کدام از آن دو تیم در فصل جاری ثبات لازم را نشان نداده اند و با توجه به پیشرفت یونایتد، فاصله این تیم ها کمتر شده است. یونایتد در حال حاضر در جدول از سیتی جلوتر است؛ وضعیتی که پیش از شروع فصل، برای خیلی از هواداران تیم قابل تصور نبود.
حال و هوای هواداران تیم در سپتامبر را به یاد بیاورید. با در نظر گرفتن سر و صدای چلسی در بازار، گفته می شد منچستریونایتد پنجره نقل و انتقالاتی بدی را پشت سر گذاشته است. این سیاهی پس از شروع ضعیف در ابتدای فصل پر رنگ تر هم شد؛ فصلی که بازیکنان به جای پیش فصل 1 ماهه، فقط 4 روز کنار هم تمرین کرده بودند. پس از شکست خانگی برابر کریستال پالاس در بازی اول، یونایتد در بازی دوم با وجود شکست دادن برایتون تیم ضعیف تر بود و در بازی سوم هم در اولدترافورد با نتیجه 6-1 مقابل تاتنهام بازنده بود.
در حالی که خبرهای مرتبط با آینده مبهم سرمربی تیم حسابی کلیک خور بودند، مربیان حاضر در باشگاه هرگز ایمان خود را از دست ندادند و به پیشرفتی امید داشتند که بالاخره از راه رسید. یونایتد حالا در 10 بازی لیگ برتری شکست نخورده است و رکورد فوق العاده ای در بازی های خارج از خانه دارد. درست است، حذف تیم از لیگ قهرمانان اروپا به خصوص پس از شروع کردن مرحله گروهی با دو برد مهم برابر پاری سن ژرمن و لایپزیش، اتفاق بسیار ناگواری بود. آن 13 دقیقه ابتدایی بازی برگشت با لایپزیش که تیم دو بار گل دریافت کرد، به اندازه کافی افتضاح بود.
یونایتد قبل از بازی با لسترسیتی در باکسینگ دی، در تمامی پیروزی های خارج از خانه خود در لیگ ابتدا از حریفش عقب افتاد اما کامبک های تیم هیجان انگیز بوده و آن ها جذاب ترین بازی های خود را در دوران پسا فرگوسن به نمایش می گذارند. آیا این همان چیزی نبود که هواداران منچستریونایتد در دوران حضور لوئیس فن خال و ژوزه مورینیو در باشگاه خواستارش بودند؟
پس آیا آن ها برای اولین بار پس از هشت سال، در کورس قهرمانی حضور دارند؟ بهترین تلاش یونایتد در این دوران، به صدرنشینی نوامبر 2015 همراه با فن خال بر می گردد. یک هفته بعد، آن تیم در وولفسبورگ باخت، از لیگ قهرمانان اروپا حذف شد و سه باخت پیاپی لیگ برتری را تجربه کرد. آن آغاز یک پایان برای سرمربی هلندی بود. زمانی که یونایتد ماه گذشته در آلمان از لیگ قهرمانان حذف شد، تیم با کسب 3 برد و 2 تساوی در 5 بازی بعدی، به آن واقعه واکنش نشان داد.
یونایتد هنوز به لیورپول نزدیک نشده است ولی عملکرد سولسشر با دو سال ابتدایی یورگن کلوپ در لیورپول قابل قیاس است. کلوپ به دو-سه سال فرصت و پول ناشی از فروش فیلیپه کوتینیو (که به درستی هزینه شد) نیاز داشت. هر تیم موفق یونایتد هم به زمان کافی برای پایه گذاری نیاز داشت. اگر قرار است سولسشر هم تیمی موفق بسازد، استثنایی در کار نیست.
بازی ماه ژانویه برابر لیورپول در آنفیلد، مقیاس دیگری برای سنجش میزان پیشرفت خواهد بود ولی تیم در حال پیشرفت است، به طور میانگین از هر بازی 2.06 امتیاز می گیرد و اگر همین روند ادامه پیدا کند، هدف امتیازی آن ها 78 امتیاز خواهد بود. شاید این مقدار امتیاز برای قهرمانی در لیگ کافی نباشد، البته ما از پیچ و خم های حین فصل مطلع نیستیم ولی حقیقت این است که یونایتد در هر فصل 10 امتیاز پیشرفت می کند و اگر این روند ادامه دار باشد، آن ها فصل آینده بالغ بر 80 امتیاز کسب خواهند کرد. البته شاید این هم به تنهایی کافی نباشد.
موفقیت باید بر اساس جام ها سنجیده شود، نه به پایان رساندن لیگ در رتبه های بالایی. سولسشر در این فصل نیاز به کسب جام دارد و خودش هم این را می خواهد. مهم نیست این جام در چه رقابتی به دست بیاید؛ به همین دلیل است که یونایتد در لیگ کاپ با ترکیبی قوی برابر اورتون صف آرایی کرد. اورتون هم به طور جدی خواهان کسب اولین جام پس از سال 1995 بود. مورینیو هم که متخصص جام گرفتن است، همراه اسپرز همین را می خواهد. به همین دلیل بود که درست قبل از کریسمس، در بازی برابر استوک سیتی 90 دقیقه هری کین را در زمین نگه داشت.
یک قهرمانی در لیگ کاپ نمی تواند منتقدان را متقاعد کند ولی کمی آن ها را ساکت تر خواهد کرد و باعث افرایش اعتماد به نفس بازیکنان و هواداران خواهد شد. اگر هواداران مطابق انتظار در انتهای آوریل به ورزشگاه ها برگردند، روز خوبی در ومبلی در راه خواهد بود اما اول از همه باید در نیمه نهایی دیگری، از سد سیتی عبور کرد. از زمان روی کار آمدن سولسشر، تیم او مقابل حریفان قدر فقط بر مبنای ضد حملات بازی کرده که اغلب بسیار کارآمد بوده است. یونایتد در دربی اخیر شهر منچستر، 46 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت. تیم های زیادی وجود ندارند که مقابل سیتی به این آمار برسند.
رنه مولنستین، دستیار پیشین سر الکس فرگوسن می گوید: «سر الکس به بازیکنان گوشزد می کرد که باید به هر جامی احترام بگذارند. این هیچ ربطی به سایز جام ندارد، بلکه مسئله تجربه کردن حس قهرمانی است. تیم برای قهرمانی به فینال می رود و این چیزی بود که فرگی درخواست می کرد. جام ها همچنین نشان دهنده این هستند که راه درستی را در پیش گرفته اید. یک جام باعث می شود جو اطراف باشگاه به آرامش بیشتری برسد، به ویژه در چنین شرایطی.»
تیم مورینیو در فصل 18-2017 به 81 امتیاز دست یافت. این سرمربی پرتغالی بعدها گفت که کار درست این بود که در پایان آن فصل اخراج می شد ولی همچنین خواستار حمایت بیشتر در نقل و انتقالات بود. زمانی که این اتفاق نیافتاد، مشکلاتش آغاز شد و تیم هم به در بسته خورد. البته در اینجا باید دو جنبه را در نظر داشت. مورینیو به سران منچستریونایتد گفته بود مبلغ مشخصی را برای هری مگوایر پرداخت کنند ولی لسترسیتی موافقت نمی کرد. لسترسیتی تا سال بعد و با دریافت 30 میلیون پوند بیشتر از آنچه مورینیو در سر داشت، به فروش مگوایر راضی نشد. مورینیو در حال ساختن تیمی متشکل از بازیکنان ثابت شده بود ولی سولسشر تیمی جوان تر و بومی تر را در دستور کار قرار داده است. تیم او هجومی تر، جذاب تر و به صدر نزدیک تر است.
زمانی که اد وودوارد در تابستان گذشته از یک تحول فرهنگی صحبت کرد، هواداران تمایلی به گوش دادن حرف هایش نداشتند. تیم در آن دوره با مشکل مواجه شده بود و ضمنا وودوارد و خانواده گلیزر هرگز در بین هواداران محبوب نبوده اند. اما تحول فرهنگی یک پروسه طولانی مدت است که فقط در جذب بازیکنان جدید خلاصه نمی شود (هر چند که رکورد سولسشر در نقل و انتقالات درخشان است).
سولسشر کانون این بازسازی است و مدیریت باشگاه را بر عهده گرفته است و نقش او نسبت به دوران حضور سر الکس فرگوسن در باشگاه، بسیار بسیار بزرگ تر است. نیل رایان (مربی زیر 18 ساله های منچستر) حالا به اندازه فرگوسن در فصلی که سه گانه گرفت، دستیار دارد.
هنوز هم می توان در عصبانیت پس از هر باخت، انگشت اتهام را به سوی سولسشر نشانه گرفت ولی مارکوس رشفورد، لوک شاو، هری مگوایر، ویکتور لیندلوف، اسکات مک تومینای، دین هندرسون و میسون گرینوود همگی زیر نظر او به بازیکنان بهتری تبدیل شدند.
سولسشر هم در طول بازی ها اشتباه کرده است (مثل بیرون نکشیدن فرد در بازی با پاری سن ژرمن) ولی تصور او این بود که خط هافبک تند و تیز پاریسی ها در مواجهه با فرد کار سخت تری نسبت به نمانیا ماتیچ خواهد داشت. سولسشر همچنین دست به تعویض های طلایی زده است، مثل کسب پیروزی در خانه وست هم. او به بازی های زیاد این فصل و جلوگیری از خستگی بازیکنانش هم توجه نشان می دهد.
مربی نروژی به سختی در تلاش است. زمانی که در تعطیلات ملی گذشته سایر اعضای کادر فنی راهی مرخصی شدند و خانواده خود سولسشر به نروژ برگشتند، او در منچستر ماند. او علاقه زیادی به آکادمی باشگاه نشان داده است و به طور مستقیم در روند جذب فاکوندو پلیستری و هانیبال مجبری دخیل بود؛ هر چند او کسی نبود که این ماه پس از سفر به برگامو برای دیدن اماد دیالو، در بازگشت به انگلیس باید خودش را به مدت دو هفته قرنطینه می کرد. آن فرد جان مورتاف بود: یک هوادار بومی منچستر که در سال 2013 به باشگاه پیوست و سابقه همکاری با دیوید مویس و مرکز توسعه لیگ برتر انگلیس را دارد. او حالا رییس دپارتمان توسعه فوتبالی یونایتد است. باشگاه چندین جوان آینده دار عالی دارد که چند رده سنی بالاتر از سن خود بازی می کنند. بازیکنان 16 ساله در تیم زیر 18 سال بازی می کنند و 18 ساله ها در زیر 23 سال.
یونایتد حالا بر اساس علوم ورزشی و با استفاده از داده های آماری به استخدام نفرات می پردازد. سولسشر تحولی کلی در کادر باشگاه ایجاد کرده و افراد جدیدی را به عنوان مربی، متخصص علوم ورزشی، بدنساز، استعدادیاب، مربی آکادمی و آنالیزور به کار گرفته است.
مارتین پرت در ابتدای فصل گذشته به یونایتد آمد. او متخصصی کاردان در علوم ورزشی است که برای مطالعه اصول کاری مارچلو بیلسا راهی آرژانتین شده بود. یکی از وظایف پرت، برنامه ریزی تمرینی برای بازیکنانی است که چندان بازی نمی کنند تا آن ها به جای ناراحت بودن از وضعیت خود، آماده لحظه ای باشند که مربی آن ها را به ترکیب اصلی فرا می خواند. این اتفاق در هر صورت خواهد افتاد چرا که فصل درازی در پیش است.
سرمایه گذاری یونایتد روی جوانان نسبت به سال 2015 که سیتی و چلسی در تمامی رده های سنی نسبت به یونایتد استعدادهای بهتری را جذب می کردند، بیشتر شده است. هر چند، آن ها هنوز هم بهترین استعدادهای مد نظرشان را به دست نمی آورند. یونایتد جود بلینگام را از دست داد و این برخلاف این است که آن ها از 12 سالگی او را زیر نظر داشتند، سر الکس فرگوسن شخصا به دیدار خانواده اش رفت و در این مدت استعدادیاب های باشگاه بالغ بر 60 بار به دیدن مسابقات او رفتند. خانواده بلینگام می خواستند بدانند پسرشان چند دقیقه در یونایتد بازی خواهد کرد و در این شرایط دورتموند بود که ضمانت لازم را به آن ها داد. در تابستان گذشته، هرگز قرار نبود یونایتد در پنجره ای متاثر از پیامدهای ویروس کرونا، 120 میلیون یورو برای جیدون سانچو هزینه کند. زمان به ما خواهد گفت آیا این تصمیم در مورد بازیکنی که در این فصل فقط 1 بار در لیگ گلزنی کرده است درست بود یا نه.
سولسشر، یک مربی جوان مثل میکل آرتتا در آرسنال و فرانک لمپارد در چلسی، تصور می کند که در هر فصل می تواند 20 درصد از تیمش را تغییر دهد. او برای این مهم، به چند پنجره نقل و انتقالاتی نیاز خواهد داشت ولی کارش را خوب انجام داده است. کیفیت کلی تیم افزایش پیدا کرده ولی سولسشر گفته است که برای رقابت کردن برای جام ها، به دو-سه خرید بزرگ دیگر نیاز دارد. در اتاق سولسشر در کرینگتون همچنان باز است و دستیاران رو به افزایش او، تفکرات شان را با او در میان خواهند گذاشت. این اتفاق در دوره مربیان قبلی کمتر رخ می داد ولی سولسشر از تقسیم مسئولیت ها استقبال می کند.
از بازیکنان سابق، همچون روی کین و رایان گیگز خواسته شده است تا از تجارب خود به جوانان بگویند. یک حس خانوادگی در بین عوامل باشگاه شکل گرفته است و این ناشی از پیوندی بین بومی های یونایتد و افرادی مثل اندرو مردیث (ناظر اصلی آنالیزورها) است که از سن پائولی به یونایتد آمده. او در همکاری با پل برند، داده های مهمی را در اختیار مربیان و بازیکنان قرار می دهد. ریچارد هاوکینز (ناظر عملکرد بازیکنان) عملکرد جسمانی بازیکنان را به اطلاع مربیان می رساند. سایمون ولز، فرد معتمد سولسشر برای استعدادیابی بازیکنان است. دیوید هاروکس با تحصیلات آکادمیک عالی، یکی دیگر از عوامل فنی تیم است. این ها فقط عده ای از افرادی بودند که نام شان به گوش هواداران یونایتد نمی رسد. یک مربی که در بلکبرن با پل برند همکاری کرده است، در مورد او می گوید: «او خیلی کار درست است؛ بهترین کسی که با او کار کرده ام. بسیار ریزبین است و این از مقتضیات شغل او است.»
یونایتد در حال رسیدن به سطح ایده آل است. این پروسه زمانبر بوده و هنوز هم نیازمند زمان است چون سولسشر می خواهد در هر پست دو بازیکن خوب در اختیار داشته باشد. این اتفاق مثلا در پست دفاع چپ افتاده است؛ جایی که شاو پس از ورود الکس تلس، در بهترین فرم ظاهر شده است.
موانع بیشتری در راه است. زمانی که تیم امتیاز از دست بدهد، باز هم در شبکه های اجتماعی شاهد هجمه ها خواهیم بود اما حتی بهترین تیم های یونایتد هم امتیاز از دست می دادند. مثلا تیمی که سه گانه گرفت، در 16 مورد از 38 بازی لیگ برتری خود برنده نشد. این تیم هنوز جام نگرفته ولی رو به پیشرفت است. و این بار منچستریونایتد در حال بنا شدن روی پایه های محکم تری است.
