اختصاصی طرفداری/ سیستم 1-3-2-4 دارای انعطاف پذیری بسیار بالاییست و به راحتی به سیستم های ۱-۵-۴ و ۳-۳-۴ و ۲-۴-۴ تبدیل می شود، همچنین مربی می تواند برای هر کدام از بازیکنان وظایف جداگانه ای تشریح کند و بالانس ترکیب خود را به خوبی حفظ کند.
چیدمان بازیکنان در سیستم 1-3-2-4
این سیستم طیف گسترده ای از سبک های مختلف بازی را در بر می گیرد که یکی از دلایل محبوبیت این سیستم در سالهای اخیر است. جایگیری مدافعین مرکزی به این صورت است که دو دفاع مرکزی مقابل دروازه بان جایگیری می کنند و در هر دو طرف آنها مدافعین کناری هستند که انتظار می رود در بازی هجومی تیم نقش داشته باشند، در حالی که در کارهای دفاعی تیم نیز مستحکم هستند.
در مقابل این چهار مدافع دو هافبک مرکزی هستند. مربی می تواند بسته به بازیکنان موجود و نوع چیدمان تیم های حریف، نحوه بازی آنها را متفاوت تعریف کند، با این حال به طور طبیعی حداقل یک هافبک وجود دارد که با باقی ماندن در عمق دفاعی تیم به تعادل تیم کمک کند و سه هافبک تهاجمی جلوی آنها انعطاف پذیری تاکتیکی زیادی به مربی دهد.
در پست مهاجم معمولا ترکیبی از بازیکنان با قابلیت های متفاوت در این موقعیت ها وجود دارد و این یکی از دلایلی است که باعث می شود این سیستم بسیار خطرناک باشد. مهاجم در سیستم 1-3-2-4 یا مهاجمی است سریع که می تواند دفاع حریف را با دویدن و دریبل زنی بهم بریزد یا یک مهاجم هدف تنومند است با قدرت سرزنی بالا. هرکدام از دو نوع مهاجم نحوه بازی کل تیم را تغییر می دهند، زیرا هدف این است که همیشه تیم برای مهاجمان به طور مرتب گلزنی را ممکن کنند.
دروازه بان در سیستم 1-3-2-4
دروازه بان باید با در ارتباط ماندن با مدافعان به آنها کمک کند تا خطر را دفع کنند و جلوی بروز شکاف ها و فضاها را بگیرند که ممکن است تیم حریف از آنها استفاده کند.
از آنجا که تیم باید مالکیت کاملی در اختیار داشته باشد، مهم است که دروازه بان سرد نشود و تمرکز خود را از دست ندهد، زیرا فقط یک خطای کوچک و لحظه ای غفلت برای گلزنی حریف کافی است. در حالی که در برخی از سیستم ها مسئولیت های بیشتری برای دروازه بان وجود دارند، در سیستم 1-3-2-4 آنها عمدتا مسئول سیو و دور نگهداشتن توپ از دروازه هستند.
از آنجایی که تیمی که با این ترکیب بازی می کند به دلیل وجود دو مدافع وسط و دو هافبک دفاعی باید در مرکز محکم باشد، اکثر حملات حریف از جناحین انجام خواهد شد، بنابراین دروازه بان باید اطمینان داشته باشد که با خروج مناسب سانترهای حریف را جمع کند و مهارت خوبی در برخورد با مهاجمان حریف داشته باشد تا بتواند مانع از سرزنی آنها شود.
مارک آندره ترشتگن دروازه بان بارسلونا
مدافع مرکزی در سیستم 1-3-2-4
مانند دروازه بان، این سانترهای درون محوطه جریمه است که بیشترین مشکل را برای مدافعان مرکزی ایجاد می کند. آنها باید مراقب حرکات بازیکن حریف باشند، در حالی که به توپ نگاه می کنند، سعی می کنند آن را با سر یا پا دفع و قطع کنند. از آنجایی که توپ می تواند در ارتفاع یا بر روی زمین به سمت آنها بیاید، مدافعان مرکزی باید برای هر سناریویی پیش بینی کرده و آماده بمانند و مطابق آن برخورد کنند.
گویی این کافی نیست و آنها باید هوشیار باشند که وینگرهای حریف با اورلپ زدن از کنار مدافعین کناری خودی وارد محوطه جریمه نشوند. به طور کلی تصمیم گیری و موقعیت یابی آنها باید فوق العاده باشد تا بتوانند از تیم محافظت کنند و دروازه را بسته نگه دارند. به عنوان مثال آنها باید بفهمند که چه موقع باید با وینگر مخالف درگیر شوند، در حالی که زاویه دید آنها به دروازه را باریک می کنند و هرگونه پاس را که به سمت مهاجم هدف ارسال می شود، قطع کنند.
در فضای چند ثانیه ای می توان کارهای زیادی انجام داد. اگر آنها درگیر شوند و به سمت وینگر حرکت کنند باید با قسمت تدافعی تیم در ارتباط باشند و مهاجم تحت نظر خود را به یک هافبک دفاعی بسپارند تا او را مارک کند. این نشان می دهد که دفاع به طور مشترک کار کند و به طور موثر باهم ارتباط برقرار کنند تا فرصت های گلزنی حریف را محدود کنند.
اگر مدافع کناری برای کمک به خط حمله از موقعیت خارج شده باشد و هافبک دفاعی نتوانسته باشد جای خالی او را پوشش دهد، مدافع مرکزی باید به سرعت به آن سمت رفته و آنجا را پوشش دهد و اجازه حرکتی به وینگرهای حریف ندهد.
وقتی این اتفاق افتاد، مدافع مرکزی دیگر و هافبک دفاعی باید به موقعیت ترک شده رفته و آنجا را پوشش دهند. دفاع باید به صورت منسجم و یکپارچه کار کند، ارتباط برقرار کند و زنجیروار حرکت کنند تا فضاها را ببندند، با بازیکنان حریف درگیر شوند و یکدیگر را پوشش دهند.
روبن دیاز و استفن دی فرای مدافعین منچستر سیتی و اینترمیلان
مدافعین کناری در سیستم 1-3-2-4
امروزه در بیشتر تیم ها، مدافعین کناری در تمام مدت مسابقه در حال فعالیت هستند. این امر به ویژه هنگام بازی با ترکیب 1-3-2-4 بیشتر به چشم می خورد. آن ها مسئولیت و نقش های متعددی دارند که باید در خدمت تیم به کار گیرند تا در هنگام حملات حریف سد محکمی باشند و در هنگام حملات خود بیشترین تاثیر گذاری را داشته باشند.
همانطور که قبلا گفته شد، به نظر می رسد نقطه ضعف سیستم 1-3-2-4 از جناحین است. به همین دلیل فوق العاده مهم است که مدافعان در موقعیت های دفاع یک در برابر یک مقابل وینگر حریف پیروز شوند و مانع از عبور آنها و ایجاد موقعیت درون محوطه جریمه شوند. برخی از وینگر ها مانند نیمار از عمق عبور می کنند و از مهارت های دریبل زنی خود استفاده می کنند و برخی دیگر به دنبال استفاده از سرعت و نفوذ در پشت دفاع هستند. مدافعان کناری باید از همه اینها آگاه باشند و آماده رویارویی با آنها باشند.
اگر از جناح مقابل سانتری به درون محوطه خودی شد، مدافع کناری باید به درون محوطه جریمه برود و توپ را دور کند. مهم است که آنها هوشیار باشند و مهارت های موقعیت یابی خوبی داشته باشند.
هنگام شرکت در حملات، مدافعان کناری تقریبا به عنوان هافبک های کناری عمل می کنند، با حمایت و پر کردن جای آنها توسط هافبک های دفاعی در قسمت عقب تیم تا حدودی از وظایف دفاعی خود راحت می شوند و می توانند در حمله آزادانه تر شرکت کنند. آنها باید تسلط بالایی بر روی توپ داشته باشند و دریبل زنی قهار باشند و بتوانند توپ های خطرناکی را به محوطه جریمه وارد کنند و یا با پاس های کوتاه و تیز و سانتر های بلند از خارج محوطه جریمه مهاجمان را تغذیه کنند.
حرکات با توپ و بدون توپ مدافعان کناری به مهاجمان سمت خودشان این اجازه را می دهد که فضای لازم برای بازی در کناره های زمین را داشته باشند. با عرض دادن به بازی و لمس خط طولی و رفتن به کناره ها، دفاع کناری اجازه می دهد تا مهاجم خودی به دفاع حریف نفوذ کند و یا سعی کند با بازی در پشت مهاجمان فرصت موقعیت سازی برای آنها را فراهم کند. در حالی که آنها مجوز دارند تا مانند بمب افکن، محوطه جریمه حریف را با سانترهای خود بمباران کنند.
مدافعان کناری باید بسیار منظم و حساب شده رفتار کنند زیرا انتظار می رود آنها در دفاع نیز مستحکم باشند. انتقال از حمله به دفاع در سیستم 1-3-2-4 بسیار مهم است. از دست دادن توپ به هنگام حمله به خاطر دور بودن بازیکنان از موقعیت دفاعی خود بسیار خطرناک می باشد.
مدافعان کناری برای کمک به دفاع باید از هافبک های کناری بخواهند که به عقب برگشته و در کناره ها دفاع کنند، اگر این کار را نککند مدافعان کناری منزوی شده و ممکن است در کناره ها توسط دو یا چند مهاجم حریف احاطه شوند. با بازی در کناره ها در هنگام تصاحب توپ، مدافعان کناری همچنین به ایجاد فضای بازی برای هافبک های تهاجمی و مهاجم کمک می کنند.
سرجینیو دست و آلفونسو دیویس مدافعین کناری بارسلونا و بایرن مونیخ
هافبک های دفاعی در سیستم 1-3-2-4
دو هافبک دفاعی جلوی خط دفاعی یکی از مهمترین دلایلی است که باعث می شود ترکیب 1-3-2-4 ضمن حفظ مقاومت در خط دفاع، به طور منظم حمله کند.
هافبک های دفاعی در حالی که مدافعین مرکزی را در پشت خود می بینند، با چهار بازیکن فضای جلوی دروازه را محدود می کنند. با فشرده سازی فضا و درگیر کردن هرکسی که وارد آن منطقه شود، می توانند حریف را مجبور به بازی کردن با بالها کنند. این نکته بسیار مهم است که هافبک ها خیلی عقب نمانند یا پس از اتمام حمله در زمین حریف خیلی بالا نمانند.
همانطور که قبلا ذکر شد این دو هافبک هستند که به عنوان یک بیمه گر برای مدافعین کناری عمل می کنند و در حالی که آنها رو به جلو رفته اند و در حمله شرکت کرده اند فضای آنها را در برگشت پوشش می دهند. آنها باید مراقب پاس هایی که حریف به پشت سرشان ارسال می کند باشند و هدف آنها رهگیری و قطع پاس هایی است که برای مهاجمان حریف ارسال می شود. موفقیت در پوشش فضای خالی، مستلزم آن است که آنها در تکل زدن مهارت داشته و زمان بندی و تصمیم گیری خوبی داشته باشند تا بدانند که چه موقع باید با بازیکنان حریف مقابله کنند.
وظایف و توانایی ذاتی دو هافبک دفاعی انتخاب شده بسته به چگونگی صف آرایی مربی، در توانایی هایشان متفاوت خواهد بود. یکی از دو هافبک دفاعی تقریبا همیشه یک هافبک دفاعی نگهدارنده و تخصصی خواهد بود و اگر در مقابل تیمی هجومی بازی کنند، ممکن است دیگر هافبک دفاعی نیز یک بازیکن تدافعی باشد و کمتر در بازیسازی شرکت کند.
متناوبا مربی می تواند یک هافبک دفاعی بازی ساز و یک هافبک دفاعی تخریبی و درگیرشونده و باکس تو باکس را بازی دهد و هر دوی آن ها باید بتوانند در توپ گیری از مدافعان و بازیسازی به خوبی عمل کنند. صرف نظر از ویژگی های فردی آن ها، این دو نفر باید نظم و انضباط داشته باشند و از مهارت های آگاهی محیطی و موقعیت یابی خوبی برخوردار باشند و در حفظ توپ مطمئن باشند. این هافبک های دفاعی در عرض زمین حرکت می کنند و توپ را به این سو و آن سو می رسانند، در حالی که با اضافه شدن به یاران خودی در مناطق مختلف، به برتری عددی در مقابل حریفان کمک می کنند.
سه هافبک تهاجمی که در مقابل آنها قرار دارند بار خلاقیت تیم را به دوش می کشند. هر پنج هافبک برای ایجاد زاویه و گزینه های پاسکاری هنگام حرکت بدون توپ و حرکت با توپ، باید به خوبی باهم کار کنند تا فضایی برای دیگری ایجاد شود. در هنگام حمله حریف یا ضد حمله ها، دو هافبک دفاعی باید سه هافبک تهاجمی را به عقب فرا بخوانند تا به دفاع کمک کنند.
موفقیت آمیز بودن ترکیب 1-3-2-4 خیلی به این بستگی دارد که هافبک های دفاعی تا چه اندازه خوب بتوانند با بازیکنان اطراف خود ارتباط برقرار کنند.
کاسیمیرو و کانته هافبک دفاعی های رئال مادرید و چلسی
هافبک های تهاجمی در سیستم 1-3-2-4
هافبک های تهاجمی تغییرات تاکتیکی زیادی به تیم می دهند. مربی می تواند به چندین روش تصمیم بگیرد که بسته به بازیکنانی که در دسترس اوست و اینکه از آنها چه انتظاراتی دارد تیم خود را بچیند. هافبک های تهاجمی می توانند با باز شدن به مدافعان کناری کمک کرده و با برتری عددی از حمله مدافعین کناری حریف جلوگیری کنند و یا با پشت سر گذاشتن مدافعین کناری حریف یک سانتر خطرناک وارد محوطه جریمه حریف کنند. تغییر موقعیت و حرکات هوشمندانه بدون توپ، نکات کلیدی برتری سیستم 1-3-2-4 هستند و سه هافبک تهاجمی باید توان هوازی و بدنی خوبی داشته باشند تا بتوانند در این سیستم خوب کار کنند.
هافبک تهاجمی مرکزی غالبا بازیساز تیم است و همان اندازه که در ایجاد موقعیت خوب است باید تهدیدی جدی برای تیم حریف در محوطه جریمه باشد و در مواقع لزوم گلزنی کند.
مانند سایر هافبک های تهاجمی در این سیستم، بعضی اوقات از آنها انتظار می رود که پشت مهاجم خودی مدافعین حریف را تحت فشار قرار دهند و از حرکت و مهارت خود برای ایجاد فضا و فرصت برای بهره برداری هم تیمی های خود استفاده کنند. بسته به دستورالعمل های مربی، این سه هافبک تهاجمی یا می توانند یک پرس و فشار از بالا را ایجاد کنند و توپ را از بالای زمین بدست بیاورند و یا با دو هافبک دفاعی یک خط میانی پنج نفره را تشکیل داده و کمربند میانی را سفت کنند.
وقتی سه هافبک هجومی به دو هافبک دفاعی می پیوندند و کمربند میانی را محکم می کنند، به مدافعان حریف این اجازه را می دهند که در مقابل تک مهاجم آزاد آن ها توپ را در اختیار داشته باشند، ولی این تصاحب توپ هیچ فایده ای برای آنها نخواهد داشت.
در استفاده از سه هافبک هجومی مربیان می توانند یکی از این سه گزینه را انتخاب کنند، از هافبک هایی استفاده کنند که باز می ایستند و لب خط حرکت می کنند و با سرعت زیاد حمله می کنند، یا هافبک های خلاقی که در عمق حرکت می کنند و با حرکت های تکنیکی خود دفاع حریف را به هم می ریزند و یا استفاده از ترکیبی از این دو نوع هافبک. این هافبک های هجومی هستند که اکثر موقعیت های گلزنی تیم را در سیستم 1-3-2-4 ایجاد می کنند و انتظار می رود خودشان هم در گلزنی های تیم سهیم باشند، بسته به ویژگی های فردی آنها می توانند این کار را به روش های مختلف انجام دهند.
هافبک های هجومی می توانند از دفاع کناری به عنوان فریب دهنده استفاده کنند و در عمق دفاع حریف نفوذ کنند. آزادی عمل هافبک های هجومی برای حرکت و حمله به نقاط ضعف حریف یکی از نکات مثبت بازی با سیستم 1-3-2-4 است. با ایجاد دو به یک در زمین، مهاجمان می توانند از کنار حریف عبور کنند و موقعیت های گلزنی ایجاد کنند.
به طور متناوب ممکن است دو هافبک هجومی کناری که بازایستاده‌اند تصمیم بگیرند که به عمق خط دفاعی حریف بیایند و به شکاف های کوچک میان خط دفاعی و خط هافبک حریف بروند، سپس آنها می توانند تصمیم بگیرند پاس را دقیقا به پای مهاجم برسانند و یا اورا در پشت خط دفاعی تغذیه کنند.
جک گریلیش و پدری هافبک های تهاجمی استون ویلا و بارسلونا
مهاجم در سیستم 1-3-2-4
توانایی های گلزنی مهاجم برای موفقیت تیم بسیار مهم است. این بازیکن، گلزن اصلی در این سیستم است و اگر برای بقیه گلزنی مزیت به حساب می آید، برای مهاجمان این امر یک وظیفه است. آنها باید هرکاری که لازم است را برای چسباندن توپ به تور دروازه انجام دهند.
آنها باید حرکت و جایگیری خوبی داشته باشند تا هنگام حمله به توپ، یک قدم جلوتر از مدافعان به توپ برسند. مانند هافبک های هجومی پشت سر آنها، مربی هنگام تصمیم گیری درمورد نوع بازیکنی که باید خط حمله را رهبری کند، انعطاف پذیری زیادی را دارد و می تواند بازیکنانی با سبک های بازی متفاوتی را انتخاب کند.
بسته به برنامه بازی، سبک و فلسفه فوتبال مربی و حریفی که با آن روبه‌رو هستند، مربیان ممکن است تصمیم بگیرند که با یک مهاجم هدف قد بلند یا یک مهاجم تکنیکی و سریع تیم را ارنج کنند. با یک مهاجم هدف قد بلند در خط حمله، هافبک ها باید توپ را دقیقا به پای مهاجم بفرستند و انتظار این است که مهاجم توانایی حفظ توپ را داشته باشد و رو یا پشت به دروازه بازیکنان دیگر را صاحب توپ کند.
هافبک ها و مدافعین کناری باید در ارتفاع سر سانترهایی برای مهاجمان هدف قد بلند انجام دهند و امیدوار باشند که آنها از توانایی هوایی خود استفاده کنند. با پیروزی در دوئل های هوایی و محافظت از توپ در برابر مدافعان حریف، مهاجم هدف قد بلند می تواند به تیم کمک کند تا توپ را در زمین حریف بالا نگه دارد.
در صورت انتخاب مهاجم هدف تکنیکی و سرعتی توسط مربی، پویایی تهاجمی تیم کاملا تغییر می کند. این نوع مهاجم باید هدف خود را استفاده از سرعت و تکنیک خود قرار دهد تا مدافعان حریف را از موقعیت خارج کند و آنها را دور بزند. در حالی که پاس ها باید دقیقا به پای مهاجم قد بلند هدف داده شود، وقتی مربی با مهاجمی سرعتی و تکنیکی بازی می کند، بازیکنان دیگر باید پاس ها را به فضای خالی ارسال کنند تا از سرعت و تکنیک مهاجم خود سود ببرند.
مهاجمان سرعتی و تکنیکی می توانند با تحرک و جابه‌جایی های متعدد با هافبک های تهاجمی خط دفاع حریف را ویران کنند. البته در صورت اجرای صحیح این مهارت، امکان پذیر است. همچنین مهاجم سرعتی و تکنیکی می تواند با تحت فشار قرار دادن مدافعان حریف و بستن گزینه های پاس آن ها به تیم خود برای دفاع کمک کنند.
کالورت لوین و ارلینگ هالند مهاجمین اورتون و دورتموند
طریقه حمله در سیستم 1-3-2-4
با چهار بازیکن حمله کننده متخصص در ترکیب، ترکیب 1-3-2-4 می تواند در برابر هر حریفی مرگبار باشد. این ترکیب خود امکان انعطاف پذیری زیادی را در نحوه حمله تیم فراهم می کند، اگرچه بسیاری از موارد بستگی به هماهنگی خوب بازیکنان هجومی برای ایجاد موقعیت های گلزنی برای یکدیگر دارد.
مدافعان کناری با باز شدن در عرض، می توانند با سانترهای خود محوطه جریمه حریف را با خطرات زیادی مواجه کنند و باعث برتری عددی در مقابل مدافعان حریف شوند. آنها می توانند در هنگام حمله سانتر های هدفمند روی سر مهاجم هدف انجام دهند یا با توپ وارد محوطه جریمه حریف شده و پاس های کوتاه در عرض ارسال کنند و یا به صورت کات بک موقعیت شوت زنی برای هافبک ها ایجاد کنند.
با جلو آمدن مدافعان کناری و شرکت در حمله، هافبک های تهاجمی کناری می توانند آن ها را در کناره ها پشتیبانی کنند و یا در عمق دفاع حریف حرکت کنند و به دفاع حریف فشار آورند. هافبک ها می توانند مدافعین کناری را به بازی بگیرند و موقعیت سانتر برای آنها ایجاد کنند و یا خودشان اقدام به شوت کنند.
سه هافبک تهاجمی برای حمله تیم بسیار مهم هستند زیرا حرکات بدون توپ آن ها و جابه‌جایی هاست که به سردرگمی مدافعان حریف منجر می شود و شکاف هایی برای ضربه زدن به تیم حریف ایجاد می کند.
مهاجم هدف نیز یکی از مهره های اصلی بازی است و این که گل به ثمر برسد تا حد زیادی به آنها بستگی دارد. این پیش بینی و حرکت آنهاست که می تواند یک نیم ثانیه آن ها را از مدافعین جلو بیاندازد و باعث به ثمر رسیدن گل شود.
تمام موفقیت بازی تهاجمی در این سیستم بستگی به این دارد که تیم بتواند موقعیت های دو به یک در زمین ایجاد کند و فضاهای خالی بین خطوط هافبک و دفاع حریف را پیدا کند. با ترکیب بازیکنان هجومی در جلو، تیم می تواند از سرعت، قدرت، حرکت و دید آن ها برای ایجاد موقعیت های گلزنی و تسلط بر دفاع حریف استفاده کند.
نحوه چیدمان بازیکنان در موقع حمله
طریقه دفاع در سیستم 1-3-2-4
در این سیستم این توانایی به راحتی وجود دارد که با حمله سریع تیم مقابل، تیم شما تصمیم بگیرد که در عمق نیمه حریف فشار آورد تا آن ها را به عقب برگرداند. با توجه به امکان حضور همزمان شش بازیکن در نیمه حریف آن ها می توانند با ازدحام سریع و پرس روی دفاع حریف، آن ها را مجبور به اشتباهاتی کنند که مهاجمان می توانند از ان ها استفاده کنند و موقعیت گلزنی ایجاد کنند.همچنین می توانند مانع از بازیسازی مدافعین حریف شوند.
سه هافبک تهاجمی ممکن است به کنار دو هافبک دفاعی بروند و در وسط خط میانی پنج نفره را تشکیل دهند، این بدان معنی است که سیستم به 1-5-4 تبدیل می شود که هم در مرکز مستحکم تر باشد و هم در عرض زمین گسترده باشد. دیوار بازیکنان مرکزی در خط هافبک، حریف را مجبور می کند پاس های خوش بینانه و ریسکی را برای شکستن دفاع امتحان کند که این خود امکان قطع توپ را فراهم می کند.
یکی از مزایای سیستم 1-3-2-4 این است که بازیکنان در سطح زمین پخش می شوند اما هیچوقت نباید از بازیکن حریف فاصله بگیرند. این بدان معنی است که آن ها می توانند به راحتی فضای حریف را ببندند و محدود کنند. این امر نیاز به نظم و انضباط از سوی هافبک های تهاجمی و مهاجم دارد تا حریف را دنبال کنند و تحت فشار قرار دهند تا عقب نشینی کنند.
از آنجا که آن ها تقریبا همیشه بیشتر از تفکر تدافعی تفکر تهاجمی دارند، هافبک های تهاجمی و مهاجم در این سیستم کلید استحکام تیم را در دست دارند. میزان کار آن ها در دفاع و حمله بسیار مهم است.
نحوه چیدمان بازیکنان در موقع دفاع
تبدیل سیستم ۱-۳-۲-۴ به ۱-۵-۴ ، ۲-۴-۴ و ۳-۳-۴
همانطور که قبلا مشاهده کردیم، سه هافبک تهاجمی و فوروارد انعطاف پذیری زیادی را از نظر نحوه چینش تیم فراهم می کند. بازیکنانی که برای این پست ها انتخاب می شوند می تواند چینش 1-3-2-4 را کاملا تغییر دهند و پویایی زیادی را به این سیستم بدهند و بسته به برنامه بازی تیم، سیستم را به فاز حمله یا دفاع می برند.
سیستم 1-3-2-4 بسته به روند بازی به راحتی می تواند به سیستم های 1-5-4 و 3-3-4 و 2-4-4 تبدیل شود. زیبایی این ترکیب این است که سازگاری با سناریوهای مختلفی که در زمین به وجود می آید بسیار آسان است. اما به بازیکنانی که در دسترس مربی هستند بستگی دارد.
هنگام دفاع، هافبک های تهاجمی می توانند به عقب برگردند و یک خط میانی پنج نفره تشکیل دهند. بنابراین سیستم به 1-5-4 تبدیل می شود که به محکم کردن جناحین کمک می کند و فضا و زمان تصمیم گیری تیم حریف را محدود می کند.
هنگام حمله 1-3-2-4 می تواند به سرعت به سیستم 3-3-4 تبدیل شود. در این سناریو، دو هافبک تهاجمی کناری جلوتر می روند تا در دو طرف مهاجم نوک خط تهاجمی سه نفره ایجاد کنند، سپس هافبک تهاجمی مرکزی با دو هافبک دیگر یک سه گانه هافبک مرکزی تشکیل می دهند.
گزینه دیگر تبدیل سیستم 1-3-2-4 به 2-4-4 است. اگر مربی تیم متوجه شود که تیم حریف خیلی عمیق به عقب رفته و در یک سوم دفاعی خود جمع شده است، در این شرایط می تواند یک هافبک تهاجمی را به جلو هدایت کند تا از مهاجم پشتیبانی کند و سعی کند فشار بیشتری روی دفاع حریف اعمال کند، این یک سیستم شگفت آور انعطاف پذیر است که می تواند به هر تیمی تنوع زیادی از نظر نحوه چیدمان تیم و واکنش به سناریو های خاص در طول بازی بدهد.
نحوه تبدیل 1-3-2-4 به دیگر سیستم ها
نتیجه گیری: در سیستم 1-3-2-4 مهم ترین عنصر هجومی هافبک تهاجمی مرکزی می باشد که وظیفه اصلی بازیسازی و رهبری تیم را دارد که در فوتبال مدرن به پست 10 معروف است. انسجام و هماهنگی هافبک های دفاعی و مدافعین مرکزی مهمترین رمز موفقیت در دفاع از دروازه خودی است. نظم و ارتباط بازیکنان اصلی ترین دلیل عملکرد مثبت این سیستم و نتیجه گیری و پیروزی تیم است.
لوکا مودریچ و نیکولو بارلا هافبک های بازیساز رئال مادرید و اینترمیلان
بیشتر بخوانید:
تحلیل و آنالیز سیستم 1-3-2-4 (بخش اول)
