قوچان یکی از شهرهای استان خراسان رضوی است. این شهر در ۱۲۰ کیلومتری شمال غرب مشهد (مرکز استان) قرار دارد. شهر قوچان را در منابع مختلف تاریخی و همچنین بسیاری از مورخان حال حاضر، اولین پایتخت اشکانیان می‌دانند.
قوچان به فاصله ۱۲۰ کیلومتری از مشهد مقدس و در مسیر جاده آسیایی و شمال شرقی کشور قرار دارد و محدوده آن از شمال به شهرستان درگز و کشور ترکمنستان و از جنوب به نیشابور و از شرق به چناران و از غرب به فاروج (خراسان شمالی)، منتهی می‌گردد و از معبر گمرک باجگیران به کشورهای آسیای میانه متصل می‌گردد و با عشق آباد مرکز ترکمنستان ۱۲۰ کیلومتر فاصله دارد و همچنین دارای ۲۸ کیلومتر مرز بین‌المللی با کشور ترکمنستان می‌باشد و ارتفاع آن از سطح دریا ۱۳۵۰ متر و با قرار گرفتن در بین ارتفاعات هزار مسجد و آلا داغ دارای آب و هوای معتدل و سرد می‌باشد که بام خراسان نامیده می‌شود.
قوچان قدیمی‌ترین شهر خراسان بزرگ، قدمتش به حدود ۲۵۰سال قبل از میلاد مسیح بر می‌گردد، تپه‌ها و آثار باستانی و تاریخی فراوانی که از زمان حمله مغول به این منطقه به جا مانده با شماره ثبت ملی در خود محفوظ دارد. از صدر اسلام تا اوایل تسلط قوم [مغول] به اسامی آساآک، آشاک، آرسکا، استوا، خوجان، خبوشان یاد شده‌است، و سلسله اشکانی از ۲۵۶ سال قبل از میلاد تا ۲۲۴ میلادی بر ایران حکومت داشته‌اند. اولین پایتختش در حوالی قوچان امروز بوده‌است.
شهر قوچان در زلزله پیاپی سال‌های ۱۳۱۱و ۱۳۱۲ ه.ق در هم ریخت و سیل ۱۳۵۵ ه.ش نیز زخم دیگری بر سینه مردمان مقاوم و صبور این خطه وارد آورد، و خانه‌های شهر قدیم (قوچان عتیق) را به آوار تبدیل کرد که در همان سال‌های وقوع زلزله، شجاع الدوله محمد ناصر خان حاکم نام‌آور و قدرتمند قوچان، پس از تهیه زمین در حدود ۱۲ کیلومتری شهر زلزله زده، مکانی را برای ایجاد شهر جدید، با بهترین اصول شهرسازی مدرن به شیوه شطرنجی، توسط مهندسین خبره در محل جدید احداث نمود.
دشت قوچان و حوزه رود اترک در مجاورت ارتفاعات هزار مسجد، شاه جهان، عامل مهمی در پیدایش تمدنهای پیشرفته حداقل در هزاره چهارم قبل از میلاد و پس از آن بوده و به دلیل اقلیم مناسب و خاک حاصلخیز از گذشته‌های دور تا به امروز مورد سکونت قرار گرفته‌است و به دلیل موقعیت جغرافیایی آن در مسیر جاده آسیایی و ترانزیتی کشورهای آسیای میانه از معبر گمرک باجگیران همیشه مورد توجه بوده‌است.
شهرستان قوچان به صورت رسمی پایتخت موسیقی مقامی و مهد کشتی با چوخه کشور می‌باشد که این امر ثبت شده در آثار معنوی و فرهنگی ملی کشور ایران می‌باشد. شهر قوچان به دلیل موقعیت تاریخی از جمله: دارا بودن ۱۴۰ اثر تاریخی و داشتن ۳۲ اثر ثبت شده در فهرست آثار ملی و ۲۰ منطقه جذاب گردشگری و موقعیت خاص آن از گذشته مورد توجه بوده و عالمان، عارفان و اندیشمندان و شعراء و پهلوانان صاحب نامی، همچون: جعفر قلی زنگلی، استاد قشیری، نوعی خبوشانی و پهلوان احمد وفادار که پهلوان عباس زندی و غلامرضا تختی را ضربه فنی نمود و بازوبند پهلوانی را به خاطر سه دوره متوالی قهرمانی کشور از آن خود نمود، بوده‌است. پهلوان احمد وفادار در سال ۱۳۸۹ پس از دوره ای بیماری درگذشت.
دائرةالمعارف مصاحب در مورد تاریخ قوچان چنین گزارش می‌دهد: «شهر قوچان (جمعیت ۲۹٬۱۳۳، سرشماری ۱۳۴۵ش)، مرکز شهرستان قوچان، شمال استان نهم (خراسان)؛ ۱۴۸ کیلومتری شمال غرب مشهد. بنای شهر فعلی از ۱۳۱۳ق است. شهر قوچان را با شهر باستانی اشک یا ارسکه مطابق دانسته‌اند. در کتب جغرافیائی نویسندگان اسلامی نامش را خبوشان و خوجان ضبط کرده‌اند، و ناحیهٔ قوچان را استوا نامیده و سرزمین بسیار حاصلخیز آن را ستوده‌اند. در زمان یاقوت این ناحیه ۹۳ آبادی داشته و او استوا را «آفتاب‌گیر» معنی کرده‌است. به گفتهٔ حمدالله مستوفی، در زمان وی (قرن ۸ ق)، نام استوا اگر چه در دفاتر مالیاتی به کار می‌رفته، نزد مردم رواجی نداشته‌است. همو حاصلخیزی دشت اطراف قوچان را ستوده‌است، و گوید هولاکوخان مغول شهر را تجدید بنا کرد (قرن ۷ق)، و نوادهٔ او ارغون‌خان (سلطنتش ۶۸۳–۶۹۰ق) بر وسعت شهر افزود. غازان‌خان، از سلاطین ایلخانی ایران، در هنگام حکومت خود بر خراسان، یک معبد بودائی در قوچان ساخت. شاه عباس اول صفوی یکی از طوایف کرد را (زعفرانلو) در قوچان سکنی داد. بر تپه‌ای نزدیک قوچان، که بعدها به نادرتپه موسوم شد، نادرشاه به قتل رسید (۱۱۶۰ق). نادرشاه، پس از جنگ بخارا، چند ورق از قرآنی را که به خط غیاث‌الدین بایسنقر و در سمرقند (یا در شهر سبز، یعنی کش) مخزون بود به قوچان آورد، و بعدها ناصرالدین شاه قاجار دو ورق از آن را به موزهٔ تهران منتقل کرد (۱۳۰۰ یا ۱۳۰۱ق). قوچان از زلزله‌های سال‌های ۱۸۵۲، ۱۸۷۱، ۱۸۹۳، و ۱۸۹۵ میلادی (۱۳۱۲ق) سخت آسیب دید، و گفته‌اند که در زلزلهٔ سال ۱۸۹۳ از سکنهٔ شهر دوازده‌هزار تن تلف شدند، و حدود ده‌هزار تن باقی‌ماندند. شهر جدید قوچان پس از زلزلهٔ سال ۱۸۹۵میلادی در حدود ده کیلومتری شهر ویران شده بنا شد.
در نوشته‌های تاریخی آمده‌است: آساک نام شهری بود از دهستان یا کوهستان خراسان همان‌جا که پارت نامیده می‌شود و بانی آن اشک اول بوده‌است. ایزیدورخاراکسی معتقد است که قدیمی‌ترین پایتخت پارتها در محلی به نام استاکا یا آرسکا در منطقه قوچان کنونی بوده بعد از نام آساک و آرسکا از استو و استوا نام برده شده‌است.
بعضی بر این عقیده‌اند که محل اقامت خانواده اشکانی در آساک بود و این اسم از آنجا آمده و به اشاک و ارشک و اشک و اشکانیان تبدیل شده‌است. داریوش بزرگ در کتیبه خود پارت رزا با زرنکا و هرات و سارگارتی که در کویر لوت واقع بود با گرگان ارتباط می‌دهد طول این ولایت از مغرب به مشرق ۴۸۰ کیلومتر و عرض آن ۲۰۰ کیلومتر و سطح پارت اصلی ۹۶۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت داشته‌است. سه رشته کوه این ناحیه را در میان گرفته‌است. دامان کوه یا کوه‌های اکراد که دامنه اش به سمت کویر خوارزم کشیده می‌شود «در حقیقت سلسله جبال شمالی» دیگری آلاداغ و میرآبی در وسط به اسم کوه‌های جغتای یا کوه‌های جوین در جنوب ادامه دارد. اشک نخستین بار در شهر آساک و حدود قوچان فعلی، پادشاهی خود را اعلام کرد. نیلسون دوبوار می‌نویسد اندراگوراس که از قبل انطیوکوس دوم بر پارتیا حکومت می‌کرد در این کشمش مقتول و ظاهراً ارساسیس در شهری به نام آساک که در نزدیکی قوچان در وادی اترک واقع بود تاج شاهی بر سر نهاد. هو فمان حدس زده‌است که آتش جاودانی شهر آساک در ایالت آستائوین که ارشک مؤسس سلسله اشکانی در حضور آن به تخت شاهی نشست با آتش آذربرزین مهر مطابقت دارد زیرا مکان این آتش در عهد ساسانیان نزدیک شهر آساک بوده‌است. در استاد (یکی از توابع قوچان) کنونی که بنا به روایت مردم محل به واسطه داشتن کارهای دستی و هنر به وسیله خسرو پرویز نام استاد بر آنها نهاده شده‌است و مقدسی در حسن التقاسیم به ذکر هنر دستی آنان نیز اشارت کرده محلی به نام آتشگاه وجود دارد که وجود خاکسترهای زیاد این موضوع را تأیید می‌کند و باید تحقیق اساسی و همه‌جانبه به عمل آید زیرا امکان دارد همان محل آتشکده معروف باشد که قدمت زمان، آثار آن را از بین برده‌است. الفروفن گوتشمید، آستاونه که شهر قوچان را نیز شامل است یکی از ساتراپهای هیجده گانه دوره اشکانی می‌داند و خبوشان فعلی را یکی از شهرهای آن به‌شمار می‌آورد. در همین شهر بود که قبیله پرتی ارشاک را در سال ۲۴۹ ق. م به شاهی برگزیدند.
خبوشان شهر کوچکی از ناحیه نیشابور و آن قصبه که ده استو می‌باشد. (دائرةالمعارف اسلامیه) در احسن التقاسیم فی معرفه الاقالیم مقدسی جغرافی‌دان مراکشی نیز استو و خبوشان آمده‌است که خبوشان را کوچکتر از استو ذکر می‌کند و سپس نام قوچان می‌آید که بعد از آنها سومین مرکز حکومت را تشکیل می‌دهد. در دائرةالمعارف اسلامیه که توحدی نیز به آن استناد کرده‌است گفته شد که شهر قوچان در زمان امیر تیمور و ایلها و کوچها به وجود آمد و با درست کردن شهر، کردها را در آنجا اسکان دادند و شهر کهنه درست شد. رشید الدین تلفظ این شهر را به مغولها نسبت می‌دهد و می‌گوید لغت قوچان مغولی است. بار تولد مستشرق روسی می‌نویسد: قوچان در قرون وسطی به اسم خبوشان نامیده می‌شد؛ و در قرن دهم میلادی شهر قوچان مهمترین ناحیه بلاد استوا بود و استوا مطابق با استاسنه یا آستاسنه است. توحدی معتقد است کلمه قوچان را اولین بار قائم مقام در گزارش‌های خود به فتحعلی‌شاه آورده‌است. در این جابجایی‌ها انتقال میراث فرهنگی به خصوص تغییر زبان در لغات نیز مشاهده می‌شود. استوئن میراث دار زبان پارسی است و بر این میراث داری نیز پای فشرده‌است و زبان خود را محفوظ داشته. در این تهاجم فرهنگی متأسفانه خبوشان زبان خود را از دست داده شهر در اختیار کردها قرار گرفته و زبان حکومت نیز کردی شده‌است ولی پس از چندی به فارسی گراییده و بازمی‌خوانیم که در یکی از این تهاجمات بی‌امان مورخ یا مسافری که در زمان کوچها به قوچان مراجعه کرده‌است می‌نویسد: مردم قوچان کرد و ترک وعده کمی فارسی‌زبان و به دل نزدیکند. البته پس از گذشت زمان فرهنگ شهری در میزبانان اثر می‌کند و موقعیتهایی پیش می‌آید که حتی زبان مادری را نیز از دست می‌دهند و کوچهای پس از سال ۱۳۵۷ نشان دهنده این واقعیت تاریخی است که نسل سوم زبان مادری خود را از دست داده‌اند. با تمام این تفاصیل و تغییر زبان مردم این حوزه با اتحاد و اتفاق توانسته‌اند جلوی هجوم سیل آسا و خانمان برانداز اقوام مختلف را بگیرند و در این راه که حفظ ملیت و وطن می‌باشد چون سدی پای بر جای مانده‌اند.
شاه عباس بزرگ صفوی (۹۹۶–۱۰۳۸ هـ. ق) برای جلوگیری از تاخت و تاز ازبکان به خاور ایران، گروه‌هایی از ایلات کرد باختر ایران از جمله ایل زعفرانلو را به قوچان کوچ داد. در سفری که نادر شاه افشار به سمرقند و بخارا کرد، چندین صفحه قرآنی را که به خط غیاث الدین بایسنقر نگاشته شده‌است و در آرامگاه تیمورلنگ جای داشت، به قوچان آورد. بعدها به دستور ناصرالدین شاه قاجار، دو برگ از آن، به موزه تهران منتقل شد.
شهر قوچان در زلزله پیاپی سال‌های ۱۳۱۱و ۱۳۱۲ ه.ق) درهم ریخت و سیل ۱۳۵۵ ه.ش) نیز زخم دیگری بر سینه مردمان مقاوم و صبور این خطه وارد آورد و خانه‌های شهر قدیم (شهر کهنه قوچان) را به آوار تبدیل کرد که در همان سال‌های وقوع زلزله، شجاع الدوله محمد ناصر خان پس از تهیه زمین در حدود ۱۲ کیلومتری شهر مخروبه مکانی را برای ایجاد شهر جدید در نظر گرفت.
ماجرای فروش دختران قوچان به ترکمن‌ها در ۱۳۲۳ق و به نیز به اسارت رفتن زنان باشقانلو به دست آنان در همان سال یکی از نقاط عطف در تاریخ مشروطه به‌شمار می‌رود. آصف الدوله حاکم خراسان در عوض مالیات مردم- که به دلیل خشکسالی و آفت مزارع چیزی برای ارائه نداشتند- دختران مردم را گرفته و در ازای مالیات به ترکمن‌ها فروخت. روزنامه حبل المتین ماجرا را این‌گونه گزارش می‌دهد: «چند سال است در صفحات خراسان ملخ بروز کرده و هر سالی به یک طرف هجوم نموده، زراعات را ضایع و تلف می‌کنند… در سال گذشته ملخ خوارگی در قوچان و اطرافش چنان شدت یافت که علاوه بر زراعت گندم و جو، تمام برگ‌های درختان باغات و علف بیابان را نیز خورده بودند. تمام مردم در وحشت و اضطراب و گرانی گرفتار و غالباً به قدر خوراک غله نداشتند، ولی مالیات دیوان را باید بدهند، غله نداشتند، حکومت با ایالت خراسان در پنج تومان تسعیر کرده و از رعیت در بیست تومان دریافت می‌داشت. آصف الدوله و خسروخان شجاع الدوله حاکم قوچان که هیچ توجهی به وضعیت وخیم اقتصادی مردم نداشتند، رعیت را برای پرداخت مالیات تا سرحد مرگ تحت فشار و شکنجه قرار دادند و آخر الامر دختران آنها را گرفتند و به ترکمانان فروختند: «حکایت قوچان را مگر نشنیده‌اید که پارسال زراعت به عمل نیامد و می‌بایست هر یک نفر مسلمان قوچان سه ری گندم (معادل دوازده من گندم به وزن تبریز) مالیات بدهد و چون نداشتند و کسی هم به داد آنها نرسید، حاکم سیصد نفر دختر مسلمان را در عوض گندم مالیات گرفته هر دختری به ازای دوازده من گندم محسوب و به ترکمنان فروخت. گویند بعضی از دخترها را در حال خواب از مادرهایشان جدا می‌کردند زیرا که بیچاره‌ها راضی به تفرقه نبودند. حالا انصاف بدهید ظلم از این بیشتر می‌شود.» این ماجرا که به روزنامه‌ها و مجلس کشیده شد پس از دو سال منجر به تشکیل «کمیسیون رسیدگی به ماجرای فروش دختران قوچان و اسارت زنان باشقانلو» در وزارت عدلیه شد. در سال ۱۳۲۵ق علی‌رغم محاکمه مسببان، آصف الدوله تقریباً تبرئه و به پرداخت ۲۰۰۰ تومان محکوم شد و سردار سپهبد تنکابنی نیز برای بازپس‌گیری اسرا به منطقه اعزام شد.
شهر قوچان در ۱۰ کیلومتری قوچان قدیم (شهر عتیق) واقع شده و فاصله آن تا مشهد حدود ۱۳۰ کیلومتر و تا باجگیران (مرز ایران و ترکمنستان) ۸۴ کیلومتر است و تا مرکز کشور ترکمنستان (عشق آباد) ۱۱۸ کیلومتر می‌باشد و دارای دو بخش مهم: بخش مرکزی و بخش باجگیران است. بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۱۰۱٬۶۰۴ نفر (در ۳۰٬۰۹۹ خانوار) بوده‌است.
از سال ۱۳۱۶ که اولین قانون تقسیمات کشوری تصویب شد، قوچان به عنوان یکی از هفت ولایت خراسان بزرگ در کنار شهرهای بجنورد، بیرجند، سبزوار، گناباد، مشهد و تربت حیدریه شناخته شد وطی سال‌های بعد به ترتیب شهرستان‌های درگز، شیروان، فاروج از قوچان جدا شدند.
در ۱۳۱۳ هـ. ق (۱۸۹۵ م) پس از زلزله سال قبل، شهر کنونی به کمک محمد ناصر خان شعاع الدوله - رئیس ایل زعفرانلو - توسط مهندسان روسی، در ۱۲ کیلومتری شهر کهنه بنا شد؛ و در دوره پهلوی اول ساختمان‌های سیلو، منبع آب و پل قوسی توسط آلمانها در قوچان احداث شد.
شهرداری قوچان از قدیمی‌ترین شهرداری‌های استان واقع در بازار سبزوار ضلع شمال شرق میدان ولیعصر می‌باشد. این شهرداری در سال ۱۳۰۴ تأسیس یافت. وهم اکنون دارای درجه ۹ در میان شهرداری‌های کشور می‌باشد.
کردهای کرمانج، ساکنین اصلی شهر قوچان بوده و اکثریت جمعیت این شهر را تشکیل می‌دهند. مردم فارس زبان و ترک‌های خراسانی نیز از جمله دیگر مردمان بومی قوچان هستند. در این شهر مردم به سه زبان کردی، فارسی و ترکی سخن می‌گویند. قوچان محل زندگی اقوام گوناگونی است که به رغم تفاوت‌های نژادی و فرهنگی، به واسطه رشته محکمی از عوامل پایداری چون میهن و فرهنگ مشترک با هم متحدند. گرچه آنها در جمع خود به زبان و لهجه مادری سخن می‌گویند و به آداب و رسوم نیاکان خویش پایبندند؛ اما همواره از اینکه ایرانی هستند به خود می‌بالند. از لحاظ قومیت مردم قوچان به سه دسته کردهای کرمانج، فارس و ترک‌های خراسانی تقسیم می‌شوند. به‌طور کلی بسیاری از روستاهای قوچان متعلق به قوم کرد هستند. البته در این میان بسیاری از روستاها نیز وجود دارند که مردمش از قوم تات هستند و به زبان تاتی و کردی کرمانجی تکلم می‌کنند.
تیره کرد یا کرمانج که شامل ایل‌های بزرگی چون ایل قهرمانلو، توپکانلو، زعفرانلو، قاچکانلو، ظفرانلو، بیچرانلو و… می‌شوند که زمان شاه عباس یکم از حوالی کردستان ترکیه امروزی به منظور مقابله با ازبکان به این منطقه کوچانده شده‌اند. البته اقلیت‌هایی از ارمنی‌ها، مازنی‌ها، بلوچ‌ها، آذری‌ها و حتی مردم عرب در شهر وجود دارند.
طبق رسوم کردی یک ماه پیش از فرارسیدن نوروز مردم شهر در صدد تهیه لباس نو، لوازم پذیرائی و تزئین منزل برمیآیند. دو هفته پیش از تحویل سال «سبزنا» میندازند که همان سبزه است. این سبزه در سفره هفت‌سین قرار می‌گیرد. چهارشنبه‌سوری نیز با شادی و خوردن آجیل و ماهی‌پلو برگزار می‌شود. تحویل سال با چیدن سفره هفت‌سین همراه است. پس از تحویل سال دید و بازدیدها آغاز می‌شود. عصر روز سیزده اهالی شهر برای سیزده‌به‌در به خارج از شهر رفته و در طبیعت به‌سر می‌برند. از مراسم این روز کشتی‌گیری است که گودهای طبیعی قوچان برگزار می‌شود.
پس از در نظر گرفتن دختر مورد نظر، چند تن از بستگان پسر به خواستگاری دختر می‌روند که بدون اطلاع قبلی صورت می‌گیرد. سپس از دختر تقاضای یک لیوان آب می‌کنند که نشانه خواستگاری است. پس از توافق طرفین، شبی را تعیین و مذاکره می‌کنند و رسماً خواستگاری صورت می‌گیرد. پس از تعارفات طرفین، خانوادهٔ دختر کاغذی برمی‌دارند و صورت صداقیه را می‌نویسند و طرفین امضاء می‌کنند.
در مراسم بعدی انگشتر و یک قواره پارچه برای نامزدی به خانهٔ دختر می‌برند و عده‌ای از زنان به‌عنوان جامه‌بری به‌همراه آنها می‌روند و قرار عقدبندان نیز در ضمن آن تعیین نمی‌شود. هنگام عقد، دو کله قند جلوی عاقد گذاشته می‌شود. عاقد دو کله قند را به‌هم می‌زند و دو تکه سر قند را که می‌افتد برمی‌دارد و به مجلس عروس می‌برند. در آن مجلس دو تکه قند را روی پارچهٔ سفیدی که روی سر عروس انداخته‌اند می‌سایند تا دختر سفیدبخت شود.
از همان قند سائیده شده چای شیرین تهیه می‌کنند و به عروس و داماد می‌دهند و بقیه سرقندها را به منزل داماد می‌فرستند تا مراسم «نارزدن» و شبی که عروس را به خانه داماد می‌برند نگه می‌دارند. بعد از خطبهٔ عقد، برادرخواندهٔ داماد او را به اتاق عروس می‌فرستد. داماد و عروس مقابل آینه بزرگی قرار می‌گیرند. داماد انگشتر به دست عروس می‌کند و مادر عروس یک سکه طلا به داماد می‌دهد و روی او را می‌بوسد.
آنچه قوچان را متمایز از سایر شهرهای خراسان کرده‌است بدون شک موسیقی محلی آن است. به نوعی و به اذعان همگان قوچان پایتخت موسیقی مقامی کشور است. موسیقی با گوشت و خون مردم قوچان و شمال خراسان بزرگ آغشته شده‌است (موسیقی محلی شمال خراسان در فهرست آثار فرهنگی و معنوی یونسکو از طرف ایران به ثبت رسیده‌است). ساز محلی قوچان و به‌طور کلی شمال خراسان دوتار است. دوتار و دوتار نوازان در قوچان از احترام خاصی برخوردار هستند و در تمام مجالس مهم این منطقه دوتار نواز و خواندن بخشی، بخش مهمی از مراسم می‌باشد. بخشی‌ها را کسی می‌دانند که خداوند به او بخششی یا موهبتی عطا فرموده و او را فردی استثنایی کرده‌است. طبق همین نظر، بخشی باید بتواند بخواند، بنوازد، شعر بگوید، داستان بسراید و ساز خویش را نیز بسازد. به این ترتیب هر نوازنده دوتاری بخشی نیست. علاوه بر تسلط بر ساز، شخص باید از نظر دانش و شرایط درونی به مرحله‌ای برسد که عنوان بخشی را زیبنده خود کند. بخشی‌ها نوازندگان دوتار، آوازخوان و داستان سرایانی بوده‌اند که در شهرهای قوچان، بجنورد و شیروان در شمال خراسان زندگی می‌کردند. بخشی‌ها معمولاً در عروسی‌ها و به‌طور کلی مجالس شاد می‌نواختند. در قدیم هر خان «بخشی» خاص خود را داشت. یکی از هنرهای بخشی‌ها بداهه گویی و بداهه نوازی است. آنها چنان حافظه‌ای دارند که می‌توانند ساعت‌ها بنوازند و بخوانند و داستان‌های بلند حماسی، عاشقانه و عارفانه را در چند شبانه روز از بر بازگوکنند و بخوانند.[۲۲] قوچان از دیرباز بخشی‌ها، خوانندگان و نوازندگان زیادی را به خود دیده‌است. برخی از خنیاگران بزرگ این منطقه عبارتند از: استاد حاج حسین یگانه، استاد حاج قربان سلیمانی، استاد احمد قلی احمدی، استاد اسماعیل ستارزاده و استاد عباسقلی رنجبری.
ازنظر صنایع دستی در شهر قوچان صنعت پوستین دوزی، نمد مالی و سفالگری رونق خاصی دارد، گلیم بافی و چاروق دوزی (نوعی کفش)، ساغری، گیوه و … هنوز معمول و متداول است. زنان روستایی این شهر اغلب به بافتن قالی و قالیچه کردی که به اصطلاح محلی خرسک می‌گویند مشغولند. به‌طوری‌که اخیراً تولید و فروش استاندارد با کیفیت مطلوب به منظور صادرات توسط کمیته صنایع جهاد کشاورزی و همچنین توجهات ویژه کمیته امداد امام به بافندگان محروم رونق خاصی پیدا کرده و از نظر رده‌بندی در سطح استان جزو بالاترین نوع بافت و در سطح کشور نیز شاخص می‌باشد.
دیگر صنایع دستی قوچان عبارتند از: کمخت، جاجیم بافی، عرقچین دوزی، جوراب بافی، دستکش پشمی، کیسه حمام، چوخه دوزی (گونه‌ای لباس مردانه از جنس برک (پشم نرم بز و گوسفند) شهر قوچان در مدار جغرافیایی ۳۶درجه و۳۷دقیقه تا ۳۷ درجه و ۴۰دقیقه عر ض شمالی از استوا و ۵۸ درجه و۱۰دقیقه تا ۵۸درجه و ۵۸دقیقه طول شرقی نصف النهار گرینویچ واقع شده‌است. و وسعت شهرستان قوچان، حدود ۵۲۳۴ کیلومتر مربع می‌باشد.
شهرستان قوچان با قرارگیری در یک مرکز پنج ضلعی شهرهای مهم منطقه به عنوان استراتژیک‌ترین شهر منطقه شناخته می‌شود که این شهرها شامل: مشهد، نیشابور، بجنورد، سبزوار و پایتخت ترکمنستان می‌باشد که فاصله هر کدام از قوچان حدود ۱۲۰ کیلومتر می‌باشد.
کوه‌های معروف قوچان عبارتنداز: آق کمر، سنجربیگ، آسلمه، علی بلاغ در شمال و همچنین کوه‌های شاهداغی، امام داغ.
بلندترین قله کوه هزار مسجد به نام کوه هزار مسجد با ارتفاع بیش از ۳ هزار متر است، که در خارج از محدوده شهرستان است. در واقع این رشته کوه در منطقه قوچان از شرق گیفان تا گردنه الله اکبر امتداد دارد. در این محدوده ارتفاعات و قلل رفیعی به شرح زیر قرار گرفته‌است:
۱-کوه سلطان زیر آبه در۲۱ کیلومتری شمال شرقی قوچان با ارتفاع ۲۰۶۶ متر.
۲-کوه شاه داغی در ۲۵ کیلومتری شمال غربی قوچان با ارتفاع ۲۰۸۳ متر.
۳-کوه آق کمر در ۱۹ کیلومتری شمال غرب باجگیران با ارتفاع ۲۹۰۳ متر.
۴–کوه سنجر بیک در ۱۲٫۵ کیلومتری جنوب غرب باجگیران با ارتفاع ۲۵۵۰ متر.
۵-کوه ارمودله در ۱۴ کیلومتری جنوب غرب باجگیران با ارتفاع ۲۷۱۸ متر.
۶-کوه کیسمار در ۲۸ کیلومتری شمال شرقی فاروج با ارتفاع ۲۷۱۸ متر.
رشته کوه بینالود آلاداغ که در بیشتر نقاط خط الراس آن محدوده مرزهای شهرستان قوچان به شهرستان‌های اسفراین و نیشابور را تشکیل می‌دهد از جنوب شرقی قوچان تا قله شاه جهان در جنوب غربی فاروج در محدوده شهرستان قوچان امتداد دارد. مرتفع‌ترین فله رشته کوه بینالود آلاداغ قله شاه جهان است که بیش از ۳۰۰۰ متر ارتفاع داشته و در میان شهرستان‌های قوچان فاروج و شیروان واقع شده‌است. از مهمترین قلل این رشته می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱-کوه حیدری در۵۰ کیلومتری جنوب شرقی قوچان با ارتفاع ۲۹۱۹ متر.
۲-کوه بزغاله کش در۲۴ کیلومتری جنوب غربی قوچان با ارتفاع ۲۴۸۳ متر.
۳-کوه شاه جهان در ۳۵ کیلومتری جنوب غربی فاروج با ارتفاع ۳۱۰۲ متر.
کوه‌های قوچان عموماً محل ییلاق دامداران است، در این کوه‌ها گون که از ساقه آن کتیرا استخراج می‌شود به حد وفور یافت می‌شود ویکی از منابع درآمد مردم و روانه شدن محققان گیاهان دارویی به کوه‌های مذکور می‌باشد. به دلیل وجود ارتفاعات هزارمسجد، آلاداغ و شاه جهان به سبب بارش فراوان برف و باران، منطقه قوچان دارای چشمه‌های فراوان و رودخانه‌های محلی است.
مهمترین رودخانه قوچان رود اترک است که از شرق قوچان یعنی از حوزه آبریز لاله رویان، یدک و الهیان سرچشمه گرفته و پس از تلاقی به آب‌های رودخانه یادگار، عمارت و بادخور در نزدیکی قوچان در بستری تنگ جریان گرفته و پس از گذشتن از فاروج و شیروان و مشروب ساختن قسمت عمده‌ای از آبادی‌های خود به سمت شمال بجنورد جاری می‌گردد و پس از مخلوط شدن با رودخانه‌های محلی وارد منطقه گرگان شده و مرز ایران و ترکمنستان را به عنوان مرز طبیعی تشکیل می‌دهد. این رودخانه در چات به رودخانه دیگری موسوم به سومبار می‌پیوندد و با شیبی ملایم به دریای خزر می‌ریزد. طول این رودخانه ۵۰۰ کیلومتر و عرض متوسط آن ۲۰ متر می‌باشد در تابستان اغلب کم‌آب و در بیشتر قسمت‌ها خشک می‌باشد.
رودخانه‌هایی که از قوچان سرچشمه گرفته و به شهرهای دیگر جاری می‌شوند وبا مصرف دیگر کشاورزی می‌رسند عبارتنداز: اترک، فرق، رشوانلو. رود استاد و خسرویه، داغیانی، چری، قره شاهوردی، اسفجیر (که در فاروج قرار دارد).در آخر رودخانه‌های شمخال، شارک و دوربادام که وارد خاک ترکمنستان می‌شود.
قوچان با داشتن هوای معتدل و باغ‌های فراوان از جمله شهرهای ییلاقی خراسان محسوب می‌شود. ییلاقات معروف قوچان در خارج از حوزه شهری عبارت است از: منطقه حفاظت شده دربادام، روستای شمخال، منطقه حفاظت شده قرچغه، آبگرم شهر کهنه، آبشار و دره سراب، سد تبارک، روستای برسلان، روستای شارک. گونه‌های مهم جانوری این منطقه قوچ و میش، کل و بز، گرگ، خوک، روباه، کبک (پرنده)، هما، سارگپه، خارپشت، عقاب طلایی، پایکا، خرگوش، خفاش، انواع مار، ماهی آزاد و شیرماهی و پلنگ ایرانی می‌باشد. گیاهانی چون ارس، زرشک و درمنه در این منطقه به وفور دیده می‌شود.
سراسر دره‌های این منطقه پوشیده از گیاهان مختلف می‌باشد که برای دامداران محل مطلوبی است، گیاهان دارویی این منطقه نیز عبارتند از: کتیرا، درمنه ترکی، شه تره، ترنجبین (که عرقیات گیاهی قوچان به همین دلیل معروف است). نوع خاک این منطقه زراعی است و از جنس رسی شنی ـ شنی رسی ـ هوموسی و در بعضی نقاط سیاه می‌باشد. خاک نواحی کوهستانی شمال سیاه و از لحاظ کشاورزی بسیار مناسب است. محصول نباتی روغنی قوچان در حال حاضر سویا، آفتابگردان، گلرنگ و کلزا است.
با توجه به شرایط کوهستانی قوچان، آب و هوای این شهر سرد و معتدل است؛ و دارای زمستانهای سرد و تابستانهای معتدل است. شهر قوچان چندین بار در سال‌های ۱۲۶۷ هـ. ق (۱۸۵۱ م)، ۱۲۷۸ هـ. ق (۱۸۶۱ م)، ۱۳۱۲ هـ. ق (۱۸۹۴ م)، در اثر زلزله آسیب دیده ویران شد.
در شهرستان قوچان دو شهرک صنعتی موجود است که شهرک شماره یک در جاده فاروج و شهرک شماره دو در بزرگراه قوچان-مشهد واقع شده‌است. در سال‌های اخیر کارخانه‌های مختلفی در قوچان به بهره‌برداری رسیده‌اند، مانند: مجتمع آساک دوچرخ، کارخانه لبنیات کانیار (یکدانه شرق)، کاشی طوس، کارخانه صباح، اکسیژن مشکات، شیرخشک، کارتن سازی، مونتاژ ماشین آلات راهسازی، صنایع شیمیایی آساک، پادراتوس، قوچان سرما (تولید یخچال ویترینی و صنعتی) و چندین کارخانه صنایع تبدیلی و کشت و صنعت.
به جهت دستیابی به بازارهای کشورهای آسیای میانه باو هم‌مرزی با ترکمنستان و فاصله نزدیک با پایتخت این کشور، طی چند سال گذشته ایجاد منطقه ویژه اقتصادی در قوچان مد نظر مسئولین و نخبگان قوچان قرار گرفت که با تلاشهای نماینده مردم قوچان در مجلس لایحه ایجاد این منطقه در بخشی از شهرک صنعتی شماره دو پس از گذراندن سیر قانونی خود به مجلس ارائه شده و در شرف تأسیس می‌باشد.
هم‌اکنون مهمترین صادرات قوچان کشمش، برگه زردآلو، شیره انگور می‌باشد که همه ساله در بسته‌های استاندارد شده به کشورهای خارجی صادر می‌گردد. البته از صادرات کاشی و سرامیک و دوچرخه و سایر تولیدات صنعتی نمی‌توان چشم پوشید.
قوچان از دیریاز کانون حوادث و تقابل فرهنگ‌ها بوده‌است. قدیمی‌ترین شهر خراسان دارای سوغاتی‌های بی‌شماری است؛ که از جمله می‌توان به صنایع دستی گسترده اما بی رونق آن اشاره کرد. ازنظر صنایع دستی در شهر قوچان صنعت پوستین دوزی، نمد مالی و سفالگری رونق خاصی دارد، گلیم بافی و چاروق دوزی (نوعی کفش)، ساغری، گیوه و …هنوز معمول و متداول است. زنان روستایی این شهر اغلب به بافتن قالی و قالیچه کردی که به اصطلاح محلی خرسک می‌گویند مشغولند. به‌طوری‌که اخیراً تولید و فروش استاندارد با کیفیت مطلوب به منظور صادرات توسط کمیته صنایع جهاد کشاورزی و همچنین توجهات ویژه کمیته امداد امام به بافندگان محروم رونق خاصی پیدا کرده و از نظر رده‌بندی در سطح استان جزو بالاترین نوع بافت و در سطح کشور نیز شاخص می‌باشد. دیگر صنایع دستی قوچان عبارتند از: کمخت، جاجیم بافی، عرقچین دوزی، جوراب بافی، دستکش پشمی، کیسه حمام، چوخه دوزی (گونه‌ای لباس مردانه از جنس برک (پشم نرم بز و گوسفند). می‌باشد. در صنعت غذا هم قوچان قطب تولید لبنیات شیره انگور و همچنین جدیداً عسل می‌باشد؛ قوچان را به لبنیات مرغوب و شیره و کشمش درجه یک می‌شناسند. شمال خراسان به دلیل برخوردار بودن از آب و هوای ییلاقی و منطقه مناسب جهت کشاورزی و دامپروری، مستعد تولیدات مواد غذایی و لبنی می‌باشد. به‌طوری‌که برخی از بهترین مراتع ایران در این مناطق قرار دارد که زمینه مناسبی را برای انجام فعالیت‌های کشاورزی فراهم ساخته‌است. برای مثال لبنیات این منطقه شهرت داشته و سالانه بیش از صدها تن مواد لبنی تولید و به کشورهای دیگر صادر می‌شود.
عسل نیز یکی از محصولاتی است که به تازگی تولید آن رشد چشمگیری داشته‌است. به‌طوری‌که تولید عسل در منطقه قوچان و خراسان شمالی از سال ۱۳۸۰به ۷ برابر افزایش یافته‌است؛ و بی‌دلیل نیست که عسل نیز در سبد سوغات این منطقه همانندکشمش و شیره انگور جای گرفته‌است. از ویژگی‌های عسل‌های شمال خراسان به ویژه عسل قوچان می‌توان به ارگانیک بودن و تغذیه کاملاً طبیعی آن اشاره کرد. به دلیل وجود مراتع سرسبز و بکر همانند کوه‌های شاه جهان و همچنین دامنه رشته کوه‌های بینالود زمینه مساعدی جهت پرورش زنبور عسل و تولید ارگانیک عسل فراهم شده‌است. آزمایش‌های گوناگون بر روی عسل‌های این منطقه نشان داده‌است که عسل قوچان یکی از با کیفیت‌ترین عسل‌های ایران می‌باشد؛ و به دلیل ارگانیک بودن این عسل‌ها درجه کیفیت آن A++ می‌باشد.
شهرستان قوچان بواسطه وجود ارتفاعات و دره‌های متعدد و چشمه‌های فراوان از پوشش گیاهی متنوعی برخوردار است و در هر حوضه گیاهان خاصی وجود دارد، شقایق و لاله وحشی از گل‌های فراوان کوهستانها و جلگه‌های قوچان است. گیاهانی با نام‌های محلی مانند: چریش، زیانی گزی و کنگر محلی در کوهستانهای قوچان فراوان و مورد استفاده‌است.
در کوه‌های شمالی قوچان خصوصاً در منطقه حفاظت شده، قوچ، میش و بز کوهی یافت می‌شود. شهرستان قوچان بواسطه وجود ارتفاعات کوه‌های هزارمسجد، آلاداغ، شاه جهان در تابستان معتدل و در زمستان بسیار سرد است. دره‌های کوه‌های این ناحیه پوشیده از نباتات مختلف بوده و برای دامداران محلی مطلوب است.
موقعیت کشاورزی قوچان بسیار مشهور بوده به‌طوری‌که قوچان را «خمیرخانه» یا «انبار گندم خراسان» لقب داده بودند. در قوچان غلات به‌طور عمده گندم، جو، ذرت، عدس و گیاهانی از قبیل منداب، کنجد و گرچک به خوبی به عمل می‌آید. قوچان دارای تاکستانهای بسیار است و باغ‌هایی از قبیل زردآلو، گوجه، شفتالو، سیب و به در جای جای این شهر به وفور به چشم می‌خورد.
در این حوزه به منظور حفاظت باغات از سرمای زمستان معمولاً تاک‌ها را در پایان پاییز به زیر خاک می‌خوابانند و در اوایل بهار به محض جوانه زدن از خاک خارج می‌نمایند و همانگونه که در نشریه عمرانی منطقه خراسان آمده‌است قوچان از نظر کشاورزی و حاصلخیزی و همچنین از لحاظ محصول غله در بین شهرهای شمال خراسان از همه معروفتر می‌باشد. وسعت کل زمین‌های قابل کشت ۲۶۶۷۸۵ هکتار و وسعت کشت آبیش ۱۵۷۵۵۸ هکتار است. سطح کل مراتع ۲۵۶۶۱۵ جمعیت شاغل در بخش کشاورزی به کل جمعیت ۴۱/۵ درصد و نسبت سطح زیر کشت به مساحت کاربری اراضی ۲۵ درصد دارای ۴۵ حلقه چاه عمیق و نیمه عمیق، ۱۴۰ رشته قنات دایر و ۱۱۶ چشمه سار و ۲۳ رود فصلی و دائمی است. ۹۵ درصد خاک از نوع شیرین و ۵ درصد خاک شور است. پوشش طبیعی این ناحیه حدود ۲۸۰/۰۰۰ هکتار است که شامل ۲۰ درصد مرتع و ۳ درصد جنگل و درختهای ارس و ۶۲ درصد زمین‌های زراعتی است گندمهایی که در منطقه قوچان به عمل می‌آید عبارتند از انواع ارقام فرانسوی - الموت - بزستایا - کرج یک - روشن - سبلان - سرداری که بیشتر در مناطق کوهپایه کشت می‌شود
در قوچان غلات به صورت آبی و دیم کشت می‌شود و محصول آن از لحاظ کمیت و کیفیت قابل توجه‌است. شهرستان با تنوع کشت زراعی ۲۹ نوع و تنوع باغات ۱۷ نوع، رتبه اول و دوم در کشت علوفه غلات، سیب زمینی، حبوبات و انگور و گردو را در استان داراست و در جمع تولید ردیف هفتم از شهرستان‌های استان را دارد.
گله داری و دامپروری از فعالیت‌های مهم تولید مردم قوچان مخصوصاً ایل زعفرانلو و طوایف آن است. کیفیت بالای لبنیات قوچان (شیر، ماست خشک و انواع ماست، کشک، دوغ، کره، پنیر، روغن زرد یا حیوانی و …) حاصل توجه کشاورزان و دامداران این منطقه و مرهون مراتع سرسبز، گیاهان معطر و خوشبوی کوهساران است که به مصرف تغذیه گوسفندان و دامهای منطقه می‌رسد و بدین لحاظ لبنیات قوچان بسیار معروف است.
پرورش گوسفند کردی که مخلوطی از نژادهای کردی و گرگانی و بلوچی است در نواحی سرد سیر شمال خراسان بخصوص قوچان رایج است. گوسفند کردی نژادی گوشتی است و از نظر پروار کردن اهمیت دارد و این مهم از لبنیات گرفته تا فراورده‌های دیگر دامی منطقه محتاج توجه بیشتر و سرمایه‌گذاری صنعتی در این منطقه‌است.
جاذبه های قوچان
رود اترک: رود اترک از کوه هزار مسجد در شهر قوچان سرچشمه می‌گیرد و بعد از گذشتن از دشت قوچان، شیروان و بجنورد به مرز ایران و ترکمنستان می‌رسد و وارد کشور ترکمنستان می‌شود؛ سپس به دریای خزر می‌پیوندد. اترک پنجمین رود طولانی ایران است. رود اترک بستری گلی دارد و سیل‌خیز است. نام این رودخانه در گذشته اتک بوده است.
پایتخت موسیقی مقامی: موسیقی مقامی از گذشته‌های خیلی دور در شهرستان قوچان رواج داشته و اکنون این شهر به صورت رسمی پایتخت موسیقی مقامی محسوب می‌شود. این شهر همچنین در کشتی با چوخه از ظرفیت‌های زیادی برخوردار است و مهد این رشته ورزشی به شمار می‌رود.موسیقی مقامی و کشتی با چوخه این شهر در فهرست آثار معنوی و فرهنگی ملی ایران به ثبت رسیده است. درباره موسیقی مقامی دو برداشت وجود دارد؛ در برداشت دوم موسیقی مقامی همان موسیقی نواحی مختلف ایران است، آن چه که بعضی به آن موسیقی محلی (موسیقی فولکلور) می‌گویند. این نوع موسیقی، موسیقی معاصری است که در عین حال نوین بودن، دارای پیشینه‌ای غنی و تاریخی بوده و نزد اقوام و ایلات مختلف در مرزهای و نقاط جغرافیایی مختلف رواج داشته است.
حمام شازده: این حمام یکی از آثار دوره قاجاریه در شهرستان قوچان محسوب می‌شود که در خیابان شهید مطهری، خیابان گوهر شاد این شهر واقع است. حمام شازده در سال ۱۳۲۱ پس از شکل گیری شهر قوچان در مرکز این شهر احداث شده است. این حمام در دوره پهلوی با تغییرات جزیی به حمام دوشی تبدیل شد. حمام شازده دارای ۲ در ورودی جداگانه برای بانوان و آقایان بوده است. هر یک از این ورودی‌ها به فضای معماری مجزایی شامل پاشور، دالان، خزینه، سربینه، مخزن آب، نظافت‌خانه و مسجد منتهی می‌شود. حمام شازده در سال ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
آبشار و دره سراب: در اطراف این آبشار و دره، چشم اندازهای بسیار زیبایی شکل گرفته است که محبوب گردشگران می‌باشد. آبشار و دره سراب در ۱۲ کیلومتری جنوب شهر، در دامنه ارتفاعات کوه سنگر و محمد بیک قرار دارد و از چاذبه های گردشگری قوچان به شمار می‌رود. در این منطقه سرچشمه رودخانه سراب آبشار بسیار زیبایی معروف به شارشار دیده می شود که به تمام این نقطه جذابیت خاصی بخشیده است.
تپه نادری: تپه نادری یا مروارید تپه بزرگترین و مهم ترین محوطه باستانی شمال شرق کشور و یکی از اولین مراکز فرهنگ و تمدن و تاریخ خراسان شمالی محسوب می‌شود. به همین دلیل این تپه یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری قوچان محسوب می‌شود. این تپه مربوط به هزاره پنجم و چهارم پیش از میلاد است و از اولین محوطه‌‌های مسکونی حاشیه رود اترک به شمار می‌رود. تپه نادری یا مروارید تپه یک پدیده شگفت انگیز در داخل شهر شیروان قرار دارد و بر دشت شیروان مشرف است. این تپه بزرگترین تپه دست ریز ایران محسوب می‌شود که ۲۵ متر ارتفاع و حدود ۹۰ متر قطر دارد. تپه نادری تحولات متعددی را در ادوار مختلف پشت سر گذاشته است. در زمان شاه سلطان حسین صفوی، مقرِّ فرماندهی حکومت شمال خراسان بوده است. در این تپه سفال‌هایی بدست آمده که از نوع سفال‌های قرمز با نقش سیاه متعلق به هزاره پنجم قبل از میلاد با قدمت ۷ هزار ساله است.
منطقه گردشگری سد تبارک : منطقه گردشگری سد تبارک و دره یوسف خان در ۲۰ کیلومتری شمال شرقی قوچان و در روستایی به همین نام قرار دارد. در این منطقه رودخانه اترک عبور می‌کند که همین گذر دائمی این رود در این منطقه باعث شده که پراکنش انواع گیاهان دارویی، پرندگان مهاجر و ماهیان رودخانه‌ای در این سد و محوطه اطراف ایجاد شود. این منطقه دارای آب و هوای مستعد و باغات و درختان فراوان است. منطقه گردشگر سد تبارک سالانه پذیرای مسافران و گردشگران زیادی می‌باشد.
آب گرم شهر کهنه: این آبگرم معدنی دارای خواص درمانی می‌باشد و به همین دلیل سالانه خیلی از گردشگران برای درمان و معالج به این آب گرم مراجعه می‌کنند. چشمه سارهای جاری موسوم به آبگرم شهر کهنه در ۱۸ کیلومتری بخش غربی قوچان قرار دارد. این آبگرم درست به فاصله ۶ کیلومتری از بنای آرامگاه امام زاده سلطان ابراهیم (ع) واقع شده است.
دره شمخال: دره شمخال نام یک روستای کوهپایه‌ای است که از شمال شرقی به کوه آسلمه و از جنوب شرقی به رودخانه دائمی کال شمخال محدود می‌باشد. این روستا که از جاذبه های گردشگری قوچان است؛ دارای اقلیم مساعد، خاک مرغوب و منابع غنی آب، است. شغل مردم روستای دره شمخال کشاورزی به ویژه باغداری و دامداری است و تولید صنایع دستی نیز دراین روستا رواج دارد.رباط سهل آباد، معماری صخره ای کلر، یخدان نمد مال ها، موزه مردم شناسی قوچان و رود اترک از دیگر جاذبه های گردشگری قوچان می‌باشند.
رباط سهل آباد: این بنا در حاشیه شمالی روستایی به نام سهل آباد در ۵۵ کیلومتری شرق قوچان قرار دارد و روزگاری پذیرای کاروانیان و مسافران خسته از راه بوده است . علت وجودی رباط مزبور در این مکان عبور مسیر فرعی منتهی به جاده ابریشم از همین نقطه می باشد. رباط سهل آباد از نوع سرپوشیده آجری با زیربنای تقریبی ۴۸۰ مترمربع است که قوسهای جناغی به صورت چهارتایی بر روی پاکار ستون ها ، فضای داخلی پوشش سقف آن را ایجاد نموده است . نشانه ها و شواهد معماری بر جای مانده گویای بنیان این رباط در اواخر دوره تیموری و اوایل دوره صفوی است.
یخدان نمد مالها: در چشم انداز حاشیه جنوبی جاده قوچان به فاروج در مجاورت گورستان قدیمی شهر بنایی مخروطی و خشت و گلی جلب نظر می نماید ، که به یخدان نمدمالها مشهور است. ساختار این یخدان شامل گنبد مخروطی و چاله نگهداری یخ می باشد که گذشت زمان و عوامل گوناگون، پلکان ، حوضچه و دیوار سایه انداز آن را تخریب نموده است. این بنا دارای دو ورودی در ضلع شمالی و جنوبی است که بعدها درگاه شمالی آن مسدود شده است . پیرامون گنبد مخروطی یخدان تیرهای چوبی کوچکی نصب گردیده یا که گویا عملکرد آن استحکام بخشی گنبد بوده است. یخدان نمدمالها یادگاری از معماری دوره قاجار در این ناحیه است.
معماری صخره ای کلر: این اثر صخره ای در چشم انداز یکی از ارتفاعات مشرف بر روستای کلر در ۲۵ کیلومتری شرق قوچان به صورت حفره هایی وسیع ایجاد شده است . فضای داخلی این معماری صخره ای به طول ۱۲ متر و مشتمل بر دیواره سرتاسری به صورت شرقی – غربی است که در هر سوی آن پنج اتاق کوچک و بزرگ به ارتفاع ۱۸۰ سانتی متر ایجاد شده است . در مجموع ۱۶ حلقه چاه با عمق های متفاوت در کف این فضاها وجود دارد . اگر چه برخی از صاحبنظران معماری صخره ای کلر را پناهگاهی از دوران ایلخانی می دانند اما احتمال دارد این مکان به عنوان محل عبادت فرقه ای از پیروان تصوف به نام شکفیه باشد که به سبب مسائل مذهبی و سیاسی آن روزگار در میان شکاف کوه ها به صورت دسته جمعی زندگی می کردند.
موزه مردم شناسی قوچان: بنای امروزی موزه قوچان در سال ۱۳۵۵ ابتدا بعنوان رستوران شهرداری احداث گردید و در سال ۱۳۶۷ شمسی به سازمان میراث فرهنگی واگذار شد که فضای آن به صورت موزه مورد استفاده قرار گرفت . در مجموع اشیا و اقلام موزه مزبور را با هدف معرفی و نمایش جلوه هایی از مردم شناسی و غنای تاریخی منطقه با طرح جدید در سه سالن اصلی شامل فنون و هنرهای سنتی ، آداب و رسوم عشایر کرد و نحوه معیشت و زندگی آنها و مشاغل بومی به نمایش درآمده است. همچنین در بخشی از فضای این موزه می توان نمادها و جلوه هایی از موسیقی قوچان کشتی چوخه و مراسم ازدواج عشایر کرد را مشاهده نمود.
روستای شارک: روستای شارک در شمال قوچان و نزدیک به جاده باجگیران و ترکمنستان قرار دارد. آب‌و‌هوای معتدل و مطبوع به همراه رودها و آبشارها این روستا را به یکی از مکان‌های گردشگری شهر قوچان تبدیل کرده است. چشم‌اندازهای طبیعی این روستا چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. روستای شارک محل مناسبی برای تهیه سوغاتی و صنایع دستی محلی است.
......................................
آرشیو
