hr fبعد از امروز، چه ببریم چه ببازیم دیگه بعدش هیچی مثل قبل نیست، مثل همان روزی که رقیبمون 6 تا از ما خورد، اون روزی که شش تا زدیم را نقطه صفر در نظر بگیرید ، یک روز تاریخی که دیگه تکرار شدنی نیست، اما بعد از اون روز، تمام مقطع های حساس کنونی را در نظر بگیرید، کدوم مقطع، حساسیت امروز را داشت؟ کدوم شادی را می‌توان با شادی پیروزی امروز مقایسه نمود؟ کدوم اندوه ، اندوهناک تر از شکست امروز خواهد بود؟ کدوم امید پر امیدتر از امروز خواهد بود؟ تمام بازی هایی که داشتیم، کدام بازی اهمیت بازی امروز را خواهد داشت؟ تمام هایلایتهای خاطرات دوران قبل را در نظر بگیرید، کدامین روز از امروز چکیده تر است؟ روزی که شش تا به هما زدیم؟ کی خاطرش است روزی را که با چنگ و دندان از استقلال تمام مسلح یک مساوی بدون گل گرفتبم و با تفاضل گل قهرمان تهران شدیم؟ شکست از تیم ژاپنی در فینال آسیا در تهران؟ روزی که استقلال به دسته 3 رفت؟ هنوز غم بازی سال 1373 که میشد با اختلاف چندین گل پیروز بشیم ولی با رای فدراسیون 3 بر صفر به رقیب باختیم ، تو دلمه. هنوز برق شادی گل دقیقه نود ادموند بزیک در سال 1375 ،که بعد از 7 سال استقلال را شکست دادیم در چشمهایم میدرخشه. گل دقیقه آخر علی کریمی به استقلال، شکست استقلال در انزلی و قهرمانی بازی آخر تیم پروین در اولین دوره لیگ برتر، گل دقیقه 96 سپهر و قهرمانی؟ شاهکمار ایمون زائد؟ یا غم شکست 2 سال پیش در فینال آسیا؟ کدام اینها برای شما غم‌انگیز تر یا شادتر بوده؟
تمام غم‌ها و شادی،هاتمام استرس‌ها و تمام حرص‌ها تمام دلخوشی‌ها، همه را فراموش کنید امروز چکیده همه اون روزها است. هنور مساوی 2 بر 2 با تراکتور سال 72 زیر باران شدید و سرما تو آزادی برام مثل دیروزه، باخت سه به یک مقایل سایپا همون سال..، اون سال ، خوب یادمه چون بزرگ تیم ما را به ناحق خانه نشین کردند، اونهایی که خونه نشینی سال 72 پروین را یادشونه ، تعجب نمیکنند نامردی این جماعت در حق فردوسی پور را. شروع هواداری من از تیم نسل دوم یا پرسپولیس اواسط دهه 60 شروع شد، یعنی سن من به اون موقع میخورد، یادش به خیر از نوجوونی که تنها به استادیوم رفتم همیشه پیش مرتضی احمدی می‌نشستم و از خاطرات نسل قبل سرخ‌ها میگفت، خدا رحمتش کنه آرزوی امروز را داشت
فراموش نکنید هیچکدام به اندازه امروز نیست و بعد از امروز با هر نتیجه ای دیگه اوضاع مثل قبل نیست.............
