Ehsan -Culéپله تو سال 2016 یا 2017 گفته بود اگه امروز بازی میکردم تو بارسا بودم چون بارسا نزدیک ترین سبک بازی به سانتوس اون دوران رو بازی میکنه.
مارادونا هم میتونست بیشتر دوران فوتبالشو تو بارسا باشه اگه اون اتفاقات زشت فینال کوپا دل ری، روی نمیداد.
بارسا 2 جا شخصیت خودشو نشون داد. نشون داد چیزای مهمتر از جام فلزی تو فوتبال هست.
یکی جایی که زیر بار رای مضحک فدراسیون اسپانیا نرفت که میخواستن دی استفانو یک سال در میان برای بارسا و رئال بازی کنه. فکرشو بکن انتقال تموم شده رو رئال با لابی بهم زد و علارغم رای فیفا به نفع بارسا، دی استفانو (بهترین بازیکن تاریخ رئال به همراه رونالدو و بهترین بازیکن دوران خودش و یکی از 10 بازیکن برتر تاریخ) رو از بارسا دزدیدن. اونجا بارسا اصا قید دی استفانو رو زد و خودشو به خاطر یه بازیکن کوچیک نکرد و از اون طرف رئال بهترین تیم تاریخشو حول دی استفانو چید. وگرنه قبلش بارسا و اتلتیک بیلبائو بهترین تیمای اسپانیا بودن و رئال با امثال سویا رقابت داشت تو عنوانای قهرمانی جام حذفی و لالیگا.
یکی ام سر قضیه مارادونا که مدیرای بارسا یکی از 3 بازیکن برتر تاریخ رو به خاطر جنجال درست کردن تو فینال کوپا دل ری، رد کردن و به ناپولی فروختن.
وگرنه فکرشو بکن بارسا چی ازش در میومد تو دهه های 50 و 80. (مثلا به اون تیم طلایی بارسا و کوبالا و سوارز و ... دی استفانو رو اضافه میکردی و یا به تیم رویایی کرایوف، مارادونا رو اضافه میکردی)
برای همینه وقتی یکی تو بحث بهترین باشگاه تاریخ و کلا تاریخ یه باشگاه، به تعداد UCL و لیگ داخلی و ... استناد میکنه، خنده ام میگیره. چون تاریخ فوتبال به اون سادگی که خیلیا فکر میکنن نیست و به اون شکل سر راست نیست.
خلاصه یکی از لذتبخش ترین کارای دنیا، مطالعه ی تاریخ بارساست.
