درود کاربران عزیز
با قسمت هفتم از برنامه ی هفتگی Master Film در خدمتتون هستیم.
به زودی پیج رسمی IMDB طرفداری راه اندازی میشه که شامل جدول رتبه بندی فیلم ها از نگاه کاربران طرفداری، لینک های دانلود و نقد و بررسی هر فیلم و لینک های امتیازدهی برای کاربرانی که قبلا امتیاز ندادند، خواهد بود. پس در این پروژه ی عظیم ما رو همراهی کنید و حتما به فیلم ها امتیاز بدید.
در قسمت قبل با امتیازات شما کاربران، فیلم The dark knight 2008 میانگین امتیاز ⭐ ۸.۲ رو بدست آورد.
و اما فیلم این هفته داستان عامه پسند ( pulp fiction 1994 ) هست که از شما تقاضا داریم اگر فیلم رو دیدید از 1 تا 10 بهش امتیاز بدید.
داستان عامه پسند ( 1994 ) ( pulp fiction )
کارگردان: کوئنتین تارانتینو
بازیگران: جان تراولتا - ساموئل ال جکسون - بروس ویلیس
نمرات:
| IMDB |
8.9 |
| Metacritic |
94 |
| Rotten Tomatoes |
92 |
خلاصه داستان:
این فیلم زندگی دو آدمکش حرفه ای لس آنجلسی، یک بوکسور، یک گانگستر و همسرش و دو سارق مسلح خرده پا را به تصویر می کشد.
داستان این فیلم به شکل غیر خطی روایت میشود و براساس سه داستان جداگانه شکل می گیرد؛
آدمکش حرفه‌ای وینسنت وگا (جان تراولتا) شخصیت اصلی داستان اول، بوکسور حرفه ای بوچ کولیج (بروس ویلیس) شخصیت اصلی داستان دوم و همکار آدمکش وینسنت، جولز وینفلد (ساموئل ال. جکسون) شخصیت اصلی داستان سوم هستند.
خب حالا میریم سراغ منتقدین برنامه تا نقد و امتیازشون به فیلم رو ببینیم:
رضالدینیو فوتبالیسم :
فیلم داستان عامه پسند Pulp Fiction 1994 فیلمی کالت و اثرگذار در تاریخ سینمای جهان است که پس از گذشت چندین دهه، هنوز تماشا و مرور صحنه‌های جذابش، ناب و ماندگار است و مخاطب را وارد جهان ویژه ای می‌کند. کوئنتین تارانتینو همچون هاکلبری فین سینمای جهان در کودکی به جای مدرسه رفتن مانند شخصیت هاگ که به ماهی گیری می‌پرداخت، غرق در دنیای فیلم و سینما بود و در جریان فرهنگ عامهی آمریکا رشد و زندگی کرد.
قهرمانان تارانتینو اغلب گنگسترها هستند. شخصیت‌هایی که تارانتینو به خوبی می‌تواند دو بعد متضاد شخصیت هایشان را پرورش دهد و زوایای پنهان وجودشان را برای مخاطب آشکار سازد. در فیلم داستان عامه پسند با گنگسترهائی شرور و خطرناک مواجهیم که به راحتی آدم می‌کشند و در عمق زندگی روزمره‌ی بیهوده شان غرق شده اند؛ شخصیت هائی که هم مادی هستند و هم نوعی کمال طلبی اسطوره ای دارند به همین دلیل از آدم‌های معمولی متمایز می‌شوند. این نوع زندگی که از لا به لای دیالوگ‌ها و رفتارهای سطحی شان قابل بررسی است با همراهی دوربین سرگردان و باری به هر جهت تارانتینو همراه است؛
اما نکته‌ی کلیدی اصلی این است که شخصیت‌های تارانتینو در فیلم داستان عامه پسند Pulp Fiction 1994 همچنان که به راحتی آدم می‌کشند، ابعاد پنهان و متضاد شخصیت شان به گونه ای با نجات دادن هم نوعشان نیز گره می‌خورد. در داستان جولز و وینست بعد از کشتن افراد خیانتکار به والاس و گرفتن کیفی که تنها یک بار در صحنه‌های پایانی درش با نور خیره کننده ای باز میشود و بار دیگر تداخل دنیای معنوی-اسطوره ای را به دنیای مادی یادآور میشود، با شلیک گلوله‌های مرگ بار یکی از خیانتکاران به سمت جولز و وینست مواجه می‌شویم.
در فیلم داستان عامه پسند Pulp Fiction 1994 تقدیر نیز به نوعی هجو میشود. گلوله‌هایی که برق آسا و با تفنگی قوی به سمت جولز و وینست شلیک می‌شوند، به هدف نمی‌خورند اما یک گلوله‌ی تصادفی به پشت سر کافی است تا مغز ماروین (جوان سیاه پوست) را متلاشی کند. والاس که به شکلی هولناک و فاجعه آمیز به دست zed تحقیر میشود و تصویر قدرتمند شیطان صفتش شکسته و تهی از معنا میشود.
همچنین قانون که به شکلی کاملاً مفتحضانه در فیلم هجو میشود و نوعی پوچی مفرط را در خود بسط می‌دهد. در فیلم تنها کسی که بعنوان نماینده‌ی قانون در فیلم مطرح میشود، یک منحرف جنسی سادومازوخیسم است که جهانی هولناک و تهی از اخلاق و عدالت را نشانه می‌رود. درگیر بودن گنگسترها و دیگر شخصیت‌ها چون میا (اما تورمن) با مقوله‌ی مرگ که از دل زندگی پر خطرشان می‌آید و هر لحظه جانشان را تهدید می‌کند، نوع دیگری از پوچی و بی معنائی زندگی پرسوناژهای گنگستر را مطرح می‌کند که مثل سایه ای تاریک بر وجودشان نقش بسته است.
در ادامه بررسی و تحلیل فیلم داستان عامه پسند Pulp Fiction 1994 باید گفت برخی از منتقدان شدت خشونت و صحنه‌های اکشن فیلمهای تارانتینو را مروج نوعی خشونت افسارگسیخته با همراهی مواد مخدر و جنون تفسیر کرده اند که تماشای آنها تأثیری مخرب دارد. اما این تنها لایه‌های سطحی و بیرونی آثار تارانتینو هستند و در بطن آنها حقایق تکان دهنده و روشنی نهفته است. فیلمهای تارانتینو به ویژه سگدانی و داستان عامه پسند با ایجاد شرایط یک تجربه‌ی بصری، بر قدرت چشم گیر روایت در متأثر ساختن تجربه‌های انسانی می‌افزاید؛ اسپَکس از این موضوع با عبارت توهمی از تجربه یاد می‌کند. تجربه هائی که به واسطه‌ی تصویرهای سینمائی کسب می‌شوند، بی تردید تأثیرگذار و سودمند هستند.
در واقع ایجاد صحنه‌های طنز، فیدهای کنترل شده در اوج صحنه‌های خشن، استفاده نکردن از موسیقی (برخلاف سینمای خشونت) به همراه ریتم کند از عواملی است که تارانتینو با استفاده از آن بر روی خشونت مفرط تمرکز نمی‌کند و به تأثیر حالت‌های بن بست گونه و اگزیستانسیالیستی اثر می‌افزاید. بوتچ نیز از آن دسته گنگسترهائی است که در کنار جولز به تصویر درستی از شخصیت گنگستر واقعی نزدیک میشود.
نمره من : 8.2
____________________________________________
مارلون براندو :
بیایید کستینگ عالی فیلم را کنار بگذاریم بیایید از فیلمبرداری خارق العاده آن حرفی نزنیم بیایید از فیلم نامه غیر خطی عجیب و غریب اش عبور نماییم بیاید و به این بیاندیشید که آیا میشود همچین دنیایی را یک انسان معمولی خلق نماید؟ قطعاَ خیر تارانتینو یک نابغه ی دیوانه دوست داشتنیست! حرف زدن بس است پس بیایید بلند شویم و دوباره و چندباره به دیدن این فیلم خارق العاده بنشنیم!
نمره 9 از 10
______________________________________________
Master⭐javadmts:
تارانتینو و دیگر هیچ ... ! پالپ فیکشن خالص ترین و تارانتینئویی ترین اثر این کارگردان با استعداد و خاص است . فیلم روایتی غیرخطی و ضرباهنگ غیرمستقیم است , روایتی از گروهی از افراد خشن که در شهر زندگی میکنند و مدام وارد یک مشکل جدید می شوند و با تمام کردن مشکل قبلی تازه به مشکلی جدیدتر و حاد تر می رسند . در طی این اتفاقات شاهد دیالوگ های طنز , شوخی های احمقانه , مکان های عجیب و دردسرهای مضحک هستیم . اینجا است که خون و خنده مخلوط می شوند و یک آش خوشمزه کمدی سیاه با چاشنی هجو بر جامعه آمریکا را می سازند . نکته مهم فیلم چندگانه بودن داستان و متصل نبودن از نظر زمانی است که به خوبی رابطه معلول علتی را تشکیل می دهد . نکته آخر درباره موسیقی های درون فیلم است که با اینکه اختصاصی نیستند اما به بهترین شیوه ممکن خون را در رگ های فیلم تزریق می کنند و بر جذابیت اثر افزوده اند .
9 از 10
______________________________________________________
Master⭐bilbo:
پالپ فیکشن بی شک یکی از فیلمهایی است که با آمدنش جریان و موج تازه ای را وارد سینمای جهان کرد،فیلمی که از دیدن چند باره آن خسته نخواهید شد.
بیشتر زمان فیلم به رد و بدل شدن دیالوگ های عامیانه که بسیار قوی و جذاب کار شده اند میگذرد.
روایت غیر خطی کمک کرده است تا بیننده سعی در کنار هم گذاشتن دایتان فیلم کند و آن را تا آخر تماشا کند.
فیلنامه اثر به شدت قوی کار شده است،همچنین ببازی بازیگران مخصوصا ساموئل جکسون و تدوین و شخصیت پردازی همه در بهترین فرم خود هستند.
9.5 از 10
_________________________________________________
persian ninja ⭐:
پالپ فیکشن، شاهکاری بدون پیام
پالپ فیکشن، یکی از مهمترین آثار هالیوود در 30 سال گذشته، اثری است که در عین تکه تکه بودن، کاملا یکدسته. جنس اثر با فیلمهای تارکوفسکی و کوبریک متفاوت، و بیشتر به شاهکارهای هیچکاک نزدیکه؛ سرگرمی و روایت داستانی قوی و جذاب در اولویته نه بحث های عمیق فلسفی و اجتماعی. آثار ترنتینو نامه هایی عاشقانه برای سینما و دوستداران پرده نقره‌ای هستند؛ "هنر برای هنر". تهمت دزدی به ترنتینو زیاد زده میشه . جواب اینه که توی تاریخ کسی نبوده که اینجوری عاشق هنری باشه و از آثار و هنرمندهای مورد علاقش الهام نگرفته باشه! همینطور که جیمز جویس و همینگوی از داستایفسکی الهام گرفتن، ترنتینو هم تحت تاثیر بزرگان ادبیات و سینما بوده و هست.
پالپ فیکشن تمام مواد اولیه مورد نیاز تهیه یه اثر درجه یک رو داره: قلم خوب فیلمنامه نویس - نریتیو عالی - بازی ها و شخصیت های فراموش نشدنی - کیفیت بالای موسیقی و طراحی صحنه و...
کمدی سیاهی در لباس درام جنایی، داستان عامیانه روایت سه داستان اصلی از جنس داستان های گنگستری هست که بخاطر وقوع اتفاقاتی باعث خراب شدن نقشه های شخصیت های داستان میشه که این شخصیت های مستاصل رو مجبور به اقدامات و تصمیماتی ابزود میکنه. کل فیلمنامه پر از کنایه هست و هیچ شخصیتی به طور ساده و مستقیم حرف نمیزنه که اینکار به ترنتینو اجازه داده که فیلمنامه رو پر از کنایه و نماد و رفرنس کنه البته فیلمنامه به قول معروف intelligent هم هست و در مورد رفتارهای انسان حرف های خوبی میزنه. به طور مثال میا به وینسنت میگه:
"That's when you know you've found somebody special: when you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence."
استایل فیلم و توجه به جزئیاتش حیرت انگیزه. استفاده از موسیقی کاملا به جا و عالیه. دیالوگش! سبک خاص ترنتینو در دیالوگ نویسی نظیر نداره! با اینکه دیالوگ ها تئاتری و پرآب و تاب هستند ولی هیچ وقت غیر طبیعی به نظر نمیرسند و به فیلم آسیبی نمیزنند
تم کلی سریال در مورد قدرت و انتخاب و انسانیت هست و اینکه آیا مجرمین هرکاری که میکنن برای محافظت از خودشون هست یا نه. این تم ها خیلی عمیق بررسی نمیشن و حرف تازه ای برای گفتن ندارن ولی طرز مطرح کردنشون زیرکانه و جالبه.
پالپ فیکشن روایت داستان هایی هست که در نگاه اول نامربوط و بی مورد هستند ولی همین داستان ها به شکلی ارائه میشن که قبل از اون به ندرت میتونیم شبیهش رو پیدا کنیم.
9 از 10
فیلم بعدی: seven 1995
