مارادونا ترادف فوتبال
25 نوامبر را تاریخ فوتبال و هوادارنش تا فوتبال،فوتبال است باید در ذهن خود به یادگار بگذارند،نه فقط بخاطر درگذشت اسطوره آلبی‌سلسته بلکه به عنوان روزی که این ورزش به سوگ دو تن از یاغی ترین اعضای خانواده خود نشست.
پانزده سال پیش در همین 25 نوامبر بود که جرج بست اسطوره فوتبال جهان و یکی از اضلاع مثلث رویایی خط حمله شیاطین سرخ در دهه 60 و 70 درگذشت.
( Maradona Good Pele Better.George Best )
(پله خوب،مارادونا بهتر،جرج بهترین) جمله که آشنا برای علاقمندان فوتبال که از دل یکی از پر تلاطم ترین دهه های تاریخ بشریت بر دهان مردم افتاده بود.
اگر اکثریت مردم دنیا دهه 60 میلادی را با هیپی‌ها،تابستان عشق،گروه بیتلز و وودستاک یا جنبش های حقوق بشری و ضدنژاپرستی غرب میشناسند برای من به شخصه نام جرج بست به تنهایی کافیست تا چه شمایل فوتبالیست دهه 60 را متصور سازد و چه تصویر آن اجتماع را یادآور شود.
مرد ایرلندی شهر منچستر را میتوان به تعریف امروزی سلبریتی، اولین فوتبالیستی نامید که این عنوان را یدک میکشد.
فوتبالیستی که عکس هایش بر پوستر ها و بیلبورد های تبلیغاتی شهر رفته بود و از فرط شهرت به جایی رسیده بود که او را 《بیتل پنجم》 نامیدند.
اگر فلش بکی به آن جمله معروف داشته باشیم نام سه تن از بزرگترین بازیکنان تاریخ را میتوان در این جمله مشاهده کرد.
《پله،بست و دیگو مارادونا》
پله بهترین تاریخ بود یا مارادونا؟؟؟جرج بست یا ماردونا؟کدام خودویرانگری بیشتری داشت؟؟
جواب سوال اول سالیان سال نقل مجالس فوتبالی بوده که به تنش هایی میان طرفداران این دو بدل شد هرچند خود آنها به این سوال 《بهترین تاریخ》جواب مشابهی میدادند و نام یک آرژانتینی دیگر را به زبان میاوردند.
آلفردو دی استفانو، اسطوره دهه 50 و60 رئال مادرید که انواع و اقسام افتخارات را برای رئال بدست آورد و تنها برنده جایزه سوپر توپ طلای تاریخ مجله فرانس فوتبال شد.
اما سرانجام این قیاس ها بین مارادونا و پله را در جمله امشب پله پس از شنیدن خبر فوت آرماندو میتوان پیدا کرد.
《امروز یکی از دوستانم را از دست دادم؛ مطمئنم روزی من و دیگو در جایی بالاتر از آسمان‌ها فوتبال بازی خواهیم کرد.》
اما خب سوال دیگر این بود جرج بست خودویرانگری بیشتری داشت یا دیگو مارادونا؟
اگر جرج بست جای خود را در دل دختران سانتی مانتال لندن و لس‌آنجلس باز کرده بود،مارادونا مبدل به بت شهر ناپل ایتالیا شده بود،شهری که سایمون کوپر روزنامه نگار مشهور در کتاب معروف خود (فوتبال علیه دشمن) میگوید:
《یک ناپلی وقتی پول داشته باشد،اول چیزی میخرد تا بخورد، و بعد می رود فوتبال میبیند و اگر پولی باقی ماند،به فکر سرپناه برای خودش می افتد.》
ماردونا و بست هرکدام به نوعی وارد مسیری شدند که خود مسبب سرنوشت تلخشان گشتند، هرچند سرنوشت تقدیر تلخ تری برای مرد ایرلندی نوشت.
هر دوی آنها به اعتیاد مواد مخدر و الکل دچار شدند،جرج بست که غرق مصرف مشروبات الکلی شده بود میگفت 《تنها زمانی نمیخورم که خواب باشم》 احتمالا همین جمله و افکار جرج بست باعث شد که به بدترین شکل ممکن و به دلیل مصرف بیش از حد الکل در سال 2005 این دنیا را برای همیشه ترک کند.
شاید قصه مارادونا به این تلخی نباشد اما داستان اعتیاد مارادونا در خاطر هواداران فوتبال است که به کوکائین اعتیاد پیدا کرد و تست اعتیاد مثبت او در جام جهانی 1994 سرانجام خوبی برای او به همراه نداشت.
پانزده سال پس از درگذشت جرج بست در همان 25 نوامبر دیگو آرماندو ماردونا هم از میان ما رفت تا سیلی از تسلیت ها دنیای ورزش را فرا بگیرد، مجیک جانسون تا فدرر تسلیت گفتند و دولت آرژانتین 3 روز عزای عمومی اعلام کرد.
به هرحال یکی از بزرگترین ورزشکاران تاریخ از میان همه رفت، به قول معروف:
صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
اگر بسکتبال را با جردن و یا بوکس را با محمد علی کلی معنی کنیم پس بی شک میتوان گفت ماردونا مترادف فوتبال.
1960-2020
R.I.P
