"پسر کو ندارد نشان از پدر" این قسمت را با همین جمله شروع می کنیم. می گویند بهترین جانشین یک پدر پسرش است. هر پسری آرزو دارد پدرش را سرافراز کند، می خواهد هرطور شده پدرش به او افتخار کند. در فوتبال ایران چند نمونه از پسران فوتبالی هستند که توانستند همانند پدران خود درخشش داشته باشند اما در ادامه راه فوتبالی شان به دلیل بد شانسی، سهل انگاری، رفتار غیرحرفه ای و ... نتوانستند نامی جاویدان در فوتبال ایران به خود اختصاص دهند و حیف شدند.
به گزارش طرفداری، در سلسله مطالب پدر و پسرهای فوتبالی به سراغ دو نمونه از پسرانی رفتیم که توانستند همانند پدر خود، داخل مستطیل سبز بدرخشند اما نتوانستند در این راه ثابت قدم بمانند و خیلی ناگهانی از فوتبال دور شدند.
حسن صادقیان و پیام صادقیان
حسن صادقیان ملقب به حسن زاغی یا حسن زیکو هافبک مطرح دهه 60 و 70 فوتبال ایران بود. حسن صادقیان یکی از بازیکنان بزرگ فوتبال آذربایجان شرقی بود که به همراه شیخ لاری، داداش ضیایی، علوی و باغ آبادی فوتبال آذربایجان را به اعتبار و افتخار رساندند.
حسن زیکو سال ها در ماشین سازی بازی می کرد و یکی از تکنیکی ترین بازیکنان تبریز بود که با توپ جادو می کرد. تکنیک حسن صادقیان برای پسرش هم به ارث ماند. اما یک حادثه و مصدومیت و البته کمی حاشیه، حسن زاغی را برای همیشه از مستطیل سبز دور کرد. پیام صادقیان درباره حادثه ای که برای پدرش اتفاق افتاده است می گوید:
پدرم در یک بازی در آذربایجان به شدت مصدوم شد. تکل بدی روی پایش زدند و با همان تکل قطع نخاع شد. او با همان حادثه جان باخت در حالی که در 10 سالگی من 80 درصد از قابلیت های حرکتی اش را از دست داده بود.
خانواده صادقیان در سال 83 وقتی که پیام 13 سال سن داشت، به اصفهان مهاجرت کردند. در همان زمان بود که پیام به تیم نونهالان ذوب آهن راه یافت و چند سالی را در این تیم و بعد از آن چند سالی را در مقطع بزرگسالان تیم ذوب آهن در لیگ برتر مشغول به بازی شد. پیام با بازی خوبی که از خود در این تیم نشان داد به تیم ملی راه یافت اما یک اشتباه حاشیه ای در اردوی تیم ملی، یک درگیری با بازیکن تیم کویت در بازی تیم های ملی ایران و کویت در کرج، باعث شد کارلوس کی روش او را برای همیشه از تیم ملی کنار بگذارد. در ادامه و بعد از تیم ذوب آهن در لیگ سیزدهم، به مدت دو سال به باشگاه پرسپولیس رفت و شاگرد علی دایی شد. پس از حضور در پرسپولیس و همکاری با دایی، در دوره سرمربیگری حمید درخشان، نوسان پیام و حاشیه هایش بیشتر شد و زمانی که برانکو به عنوان سرمربی جدید وارد این تیم شد، صادقیان با او به مشکل خورد و در حالی که ادعا می کرد به بوندس لیگا می رود و خودش را ثابت می کند اما به مدت یک فصل به تیم نفت پیوست. با کمک منصوریان، ابتدا تلاش کرد با کنار گذاشتن ماشین بازی و حواشی اش، به اوج برگردد اما این بار مشکلات حاشیه ای نفت، برنامه های او را دستخوش تغییر کرد و در نیم فصل دوم به تیم صبای قم و پس از آن به ماشین سازی نقل مکان کرد. در نهایت با قرارداد بستن با تیم عثمانلی به عنوان یک لژیونر ایرانی به ترکیه سفر کرد. آخرین تیمی که پیام صادقیان در آن به عنوان بازیکن بازی کرد، تیم سپیدرود رشت به سرمربیگری علی کریمی بود.
پیام در دوران بازیگری اش انواع و اقسام حواشی را تجربه کرد. پیام نتوانست قدر درخشش و استعداد ذاتی اش را بداند و درگیر حاشیه هایی شد که خودش برای خودش به وجود آورده بود. پیام به دلیل حواشی زیاد در داخل و خارج مستطیل سبز، کم کم از سطح اول فوتبال دور شد. پیام صادقیان هم اکنون هیچ فعالیتی در متن فوتبال ندارد و متاسفانه در حاشیه آن، سایت شرط بندی اداره می کند! روزهای اولی که پیام به خاطر رفاقت با امیر تتلو، خواننده زیر زمینی، از مسیر پیشرفت خارج شده بود، یک ورزشی نویس باسابقه در مورد او نوشته بود؛ پیام صادقیان، مصداق بارز «با هر که می شد، هر چه می شد، امتحان کردم» است و این زندگی پرخطر و پر ریسک، او را به سرانجام بدی می رساند. متاسفانه این پیش بینی درست از آب درآمد.
پیام صادقیان برای بازگشت به کمک نیاز نداشت. او فراموش کرده بود وظیفه دارد شادی را برای مردم سرزمینش به ارمغان بیاورد. یک شادی با طعم غرور!
ناصر محمدخانی و علی محمدخانی
ناصر محمدخانی متولد 1336 مهاجم گلزن فوتبال ایران، فوتبالش را به شکل حرفه ای از راه آهن آغاز کرد. ناصر محمدخانی در دوران عضویت در بانک ملی، توانست به عنوان آقای گلی برسد.
ناصر در دو مقطع پرسپولیس بازی کرد و توانست با درخشش هایش در پست مهاجم، به یکی از ماندگارترین بازیکنان تاریخ پرسپولیس تبدیل شود. ناصر محمدخانی در تاریخ 3 خرداد 1362 در جریان پیروزی 4-0 پرسپولیس برابر راه آهن دو گل زد و زمینه‌ساز قهرمانی پرسپولیس در جام حذفی تهران شد.
ناصر محمدخانی همچنین در 27 بازی 14 گل برای تیم ملی ایران به ثمر رساند. از او به عنوان یکی از تکنیکی ترین فوتبالیست های ایران در دهه 60 یاد می شود.
علی محمدخانی به توصیه پدر، فوتبال خود را از راه آهن شروع کرد. اما به گفته خودش وقتی چندین بازی روی نیمکت آن تیم نشست، متوجه شد کارت بازی اش صادر نشده است و به همین دلیل به پرسپولیس رفت تا در تیم سابق و محبوب پدرش، فوتبالش را ادامه دهد. علی محمدخانی حدود 2 ماه با پرسپولیسی ها تمرین کرد و درست زمانی که به دوران سربازی اش نزدیک تر می شد، به قطر رفت.
علی محمدخانی در تیم الاهلی قطر در پست وینگر بازی می کرد. او دو پا بود و استعداد ذاتی از پدرش به ارث برده بود اما یک مصدومیت شدید از ناحیه رباط صلیبی، دوران فوتبال علی محمدخانی را خیلی زود تمام کرد. علی دو مقطع بدشانسی آورد. اولین بار وقتی فاصله کمی با پوشیدن پیراهن پرسپولیس داشت و یک مشکل خانوادگی، مجبورش کرد از ایران به قطر برود و بار دوم همان آسیب دیدگی لعنتی در قطر که نگذاشت علی پا جای پای پدر بگذارد.
پدر و پسرهای فوتبالی ایران را با مطلب پسرانی برای آینده ادامه می دهیم.
همچنین بخوانید:
قسمت اول : پسرانی که زیر سایه نام پدر ماندند
قسمت دوم : پسرانی که از پدر موفق تر شدند
قسمت سوم: پسرانی که مانند پدر ستاره شدند؛ با اجازه عقاب آسیا!
