همه‌ی باشگاه‌های فوتبال در دنیا، از تعدادی بازیکن استفاده می‌کنند و جزء ارکان اصلی هر باشگاهی، بازیکن است. قدمت باشگاه‌ها در طول تاریخ مختلف است ولی اکثر باشگاه‌های معروف و بزرگ در هر کشوری معمولا قدمتِ بالای ۵۰ سال دارند. در این ۵۰ سال در هر باشگاه چند بازیکن آمده‌اند و رفته‌اند؟ یا این که کدام بازیکن می‌تواند ۵۰ سال برای یک باشگاه بازی (فقط بازی و نه پُست اجرایی) بکند؟
تا این‌جا هدف این بود که متوجه بشویم که بازیکن‌ها می‌آیند و می‌روند ولی چیزی که ماندگار است، باشگاه و نام آن است (نکته اول). حالا سراغ بازیکن برویم. شما چند بازیکن را در طول تاریخ می‌شناسید که کل دوران فوتبال‌شان را در یک تیم گذرانده‌اند؟ تعدادشان به زحمت به ۵۰ نفر می‌رسد که اکثرشان هم برای نسل‌های قبلی بودند.
به عنوان مثال؛ پائولو مالدینی، رایان گیگز، توتی و مسی(تا این لحظه). پس نتیجه می‌گیریم تقریبا دیگر بازیکن وفادار و تک باشگاهی وجود ندارد(نکته دوم). اما شاید مهم‌ترین مسئله که تفاوت میان بازیکنان ایرانی و بازیکنان دیگر کشورها ایجاد می‌کند، نحوه جدایی بازیکن از باشگاه است.
در اینکه ما ایرانی‌ها مردم خوش استقبال و بد بدرقه هستیم، شکی نیست. اما، در فوتبال اوضاع بدتر هم می‌شود. در بعضی موارد که باشگاه بازیکن را نمی‌خواهد، به شکل آماتور و به‌دور از انصاف و اخلاق، بازیکن را کنار می‌گذارد و با او قطع همکاری می‌کند. در اکثر موارد حتی مدیران حاضر به گفتگو و جلسه با بازیکن نیستند، چه برسد به خداحافظی و تجلیل و تشکر.
در مواردی هم که خودِ بازیکن قصد جدایی دارد، معمولا سعی می‌کند این جدایی را تا لحظه آخر مخفی کند و یا این که افراد دیگر و باشگاه را عامل جدایی معرفی کند و خود را تبرئه کند. مطمئناً هر چه بازیکن محبوب‌تر باشد، این جدایی برای هواداران سخت‌تر است.
ولی ای کاش بازیکنان در طول مدتی که در یک باشگاه هستند، از کلمات عاشقانه و دلبری کردن پرهیز کنند و از جملات کلیشه‌ای مثل "عشق بچگی و بازی کردن به عشق هوادار" استفاده نکنند. هوادارها هم باید یاد بگیرند که غیرت و تعصب در زمین و با عمل مشخص می‌شود و نه در فضای مجازی و بوسه بر لوگوی باشگاه (نکته سوم). حالا اگر به عنوان جمع بندی بخواهیم مرور کنیم به ۳ نکته اساسی می‌رسیم؛
۱-بازیکن‌ها می آیند و می‌روند و تنها چیزی که می‌ماند، نام باشگاه است.
۲-تقریبا نسل بازیکن تک باشگاهی و وفادار در حال انقراض است.
۳-غیرت و تعصب در زمین و عمل معنا پیدا می‌کند و نه در فضای مجازی یا با بوسه زدن بر لوگوی باشگاه.
هوادار عزیز! سعی کنیم این ۳ نکته را به‌خاطر داشته باشیم و تا وقتی بازیکنی در تیم هست از او حمایت کنیم و از دیدنش لذت ببریم و روزی هم که رفت، برایش آرزوی موفقیت کنیم.
بازیکن گرامی! پیراهنی که بَر تن داری، تار و پودش از دل و قلب میلیون‌ها هوادار درست شده است. نگاه به ظاهرش نکن. آن لوگویی که می‌بوسی، انگار صورت میلیون‌ها هوادار را نوازش می‌کنی. جدایی و رفتن حق تو است، اما یاد بگیر درست مثل زمانی که از یک مهمانی خارج می‌شوی، عزت صاحبخانه را حفظ کن و اداب خداحافظی را رعایت کن. مردم این روزها تنها دلخوشی و امیدشان، تیم‌های محبوب‌شان است، نه قرارداد میلیاردی دارند و نه آپشنِ خاص. ولی دلی دارند نازک و باصفا.
