به گزارش طرفداری، کارگاه مجازی طرفداری برای بازی آتالانتا و پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان اروپا با حضور گرم کاربران فعال و فوتبالدوست همراه بود. جای شما خالی بود تا مثل ما از یک کار گروهی اما دور از هم لذت ببرید. اگر تازه با طرفداری آشنا شده اید، حتما این گزارش را بخوانید و ببینید کاربرهای خوره فوتبال طرفداری چه نگاه متفاوت، فنی و جالبی به فوتبال دارند...
محمد علی حسن زاده و Amir اویفالوژی قبل از آغاز بازی با بحث بر سر چیدمان تاکتیکی دو تیم تنور کارگاه را گرم کردند و hassan tiraxtori هم خیلی زود به جمع حاضران اضافه شد و در نهایت اولین پیش بینی نتیجه بازی را 🇧🇷کاپیتان سوکراتس🇧🇷 انجام داد که نوشت:
آتالانتا تیم مرموزیه ولی فکر نکنم بتونه صعود کنه. اونا ایلیچیچ رو امشب در اختیار ندارن که خودش به تنهایی یه تیم بود
Pn. Pouya kia هم پیش بینی کرد:
بازی پرگلی میشه، به نظرم پاریس آتلانتا رو دست کم می گیره و به این دلیل میبازه.کلا من هیچ شانسی برا قهرمانی پاریس نمیدونم
ℳمــهدیارℳ دریـادݪ هم برد پاریسی ها رو پیش بینی کرد و نوشت:
با اینکه وراتی، کورزوا غایب هستن و امباپه ترکیب اصلی نیست ولی باز هم پاریس با درخشش ستاره ای مث نیمار خطرناکه و دفاع آتالانتا برعکس خط حمله شون عملکرد ضعیفی دارن، باید لوییز موربل رو هم بازی می داد، مارتین د رون سوتی خواهد داد
KING RAGNAR هم به جمع پیش بینی کننده ها پیوست و نوشت:
۳بر صفر پاریس پیروز میشه. نیمار توی این بازی تفاوت ها رو رقم میزنه و مارکینیوش و ادریسا گی توی دفاع پاریس رو جمع می کنند
ahmad reza ترجیح داد قبل از پیش بینی نتیجه یه تحلیل ارائه کنه؛
آتالانتا باید بازی همیشگی خودشو انجام بده همون بازی بدون استرس روبه روی تیم های بزرگ. یکی از ویژگی های خوب آتالانتا هجومی بازی کردنشه و البته پرس از جلو همیشه تو تاکتیکشون هست. اگر بتونه حفظ توپ رو از پاریس بگیره و بازی رو فیزیکی جلو ببره قطعا دردسر ساز میشه برای پاریس. این رو هم فراموش نکنیم فشار روانی بیشتری رو پاریس باید تحمل کنه. درون و فرولر دوتا هافک تخریبی آتالانتا که زوج خوبی هم تشکیل دادن و دو بال کناری آتالانتا هاتبور و گوزنس (وقتی نفوذ میکنن باید مواظب پشت سر خودشون باشن به خاطر سیستم 3 دفاع، مخصوصا با حضور نیمار) نقششون خیلی کلیدی هستش مخصوصا تو این بازی که حتما گومز تحت فشار قرار میگیره.پیش بینیم این هستش که پاسالیچ گل خواهد زد و آتالانتا به دور بعد میره
👑síղα ตαժɾíժí 👑 هم که از خوره های فوتبال در شبکه اجتماعی است، قبل از بازی نتیجه رو درست حدس زد و نوشت:
گرچه به نظر می‌رسد تیم فرانسوی که به تازگی قهرمان لیگ کاپ فرانسه شده است روی کاغذ از شانس بیشتری برای پیروزی برخوردار است اما آتالانتا نیز این فصل فوق العاده آماده نشان داده و یکی از تیم های شگفتی ساز فصل 20-2019 رقاتب های سری آ بوده است. آنها همچنین در لیگ قهرمانان نیز عملکرد خیره کننده ارائه دادند و با اقتدار تا این مرحله از مسابقات پیش آمده اند. خط حمله ویرانگر با حدود 100 گل زده و دفاع ضعیف آتالانتا عملکردی مرموز از این تیم ساخته است، آنها ایلچیچ ستاره خود را در این دیدار در اختیار ندارند، در سوی مقابل تیم یکدست و پر ستاره پاریسن ژرمن قرار دارد، آنها در این دیدار امباپه و دی ماریا را به علت مصدومیت و محرومیت در اختیار ندارند.
گومز و موریل و پاسالیچ بازیکنان گلزن و گلسازی آتالانتا بار هجومی آتالانتا رو به دوش میکشن، بازی آتالانتا رو به جلو هست، دو تیم در 20 دقیقه ابتدایی مشغول پاس های کوتاه و حملات سرعتی خواهند بود، چیزی که دو تیم رو نگران و شاید خوشحال می کند این است که بازی تک حذفی هست و تنها یک اشتباه موجب از دست رفتن رقابت ها خواهد بود، آتالانتا فول بک های سرعتی پاری س ژرمن و دربیلینگ نیمار رو نباید دست کم بگیرد، سبک هجومی آتالانتا توانایی جنگیدن با پاریس پرستاره رو ندارد. به نظر من بازی 2_1 میشه به نفع پاریس.
Sadra Mousavi اما شانس کمی برای آتالانتا قائل است:
پاریس تیم قوی تر و پر مهره تری این کاملا مشخص هست و در بازی نیز مشخص خواهد شد به نظرم اگر آتالانتا نیمه اول گلی دریافت نکنه میتونه توی نیمه دوم روی نبوغ گاسپرینی پیروز بشن اما درصد شانس کمی براشون میتونم متصور بشم.
hassan tiraxtori هم وارد بحث شد:
پاریس به هیچ وجه بالانس تیمی نداره و برخلاف خط حمله غنی عقب زمینش متوسطه ... به نظرم آتالانتا با کمی شانس میتونه تاریخ سازیشو به مرحله جدیدی وارد کنه
M.R d.r.e ولی متن کوتاه و جذابی نوشت:
یه طرف عشق و تعصب و تلاش یه طرف پول مهره و غرور بازی جذابی میشه با پیروزی آتالانتا
اتحادیه بارسلونا هم اعتقاد جالبی داشت:
جدال الهه یونان باستان و لاکچری ترین تیم اروپا، قطع به یقین یه بازی هجومی و پرگل رو شاهد خواهیم بود.
Amir اویفالوژی با دیدن ترکیب دو تیم نوشت:
الان که نگاه کردم دیدم توخل خیلی احتیاط کرده و 5 دفاعه گذاشته انگار، حدس می زنم نیمه دوم با آوردن امباپه عوض می کنه تاکتیکش رو، میخواد نیمه اول خسته کنه اتالانتا رو و نیمه دوم کارو یک سره کنه
MATIN MHMMDI اما با شروع بازی تعریف دیگری از این بازی داشت:
هجومی ها مقابل هم پا میگذارند، هردو تیم هجومی اما با نوع متفاوت یکی از نوع انفرادی و دیگری از نوع تیمی، برخلاف گل های زیادی که در دروازه ی حریفان خود وارد کردند احتمالا شاهد بازی ای محتاطانه از هر دو طرف هستیم.
Sina Solskjær چراغ انتقاد از گاسپرینی رو همون دقایق اولیه روشن کرد:
چیکار داره میکنه اقای گاسپرینی؟دفاع سه نفره و مارک کردن مستقیم؟ وقتی یک مدافع وسط به نیمار میچسبه با یه پاس به عقب کار شده و فرار از کنار اون مدافع وسط کند، راحت خودش رو تک به تک میکنه، باید مارک کردن رو بزاره به دوش هافبک ها نه مدافع هاش چون اصلا سرعت و تکنیک نیمار نمیتونن کنترل کنن
با پایان نیمه اول این mmd rza بود که نوشت:
دو تیم اومدن گربه رو دم حجله بکشن! فکر میکنم خود مربیان دو تیم هم می دانند گل نخوردن تیم هایشان امری اجتناب ناپذیر است. پس چه بهتر است که چک اول را ما بزنیم!
آتالانتای گاسپرینی بدون هیچ ترسی از ستارگان حریف پر زرق و برق خود آمده تا فوتبال باب میل خودش را ارائه دهد. مالکیت بیشتر دست پی اس جی در برابر اما پرس سنگین برگامویی ها. پی اس جی در زمانیکه صاحب توپ و میدان است و تحت پرس حریف قرار می گیرد از خلق موقعیت عاجز می شود و آنچه که تا به الان از موقعیت گل بدست آورده بر روی ضد حملات بود. پاریسی ها متکی به حرکات تک خال خود نیمار هستند و اکثر توپ ها را به ستاره‌ی برزیلی خود می سپارند. شاگردان گاسپرینی بر روی ضربات ایستگاهی با طرح و برنامه عمل می کنند شاهد ماجرا دو دفع توپ عالی ناواس در دقایق ابتدایی. گفتم در زمانی که پی اس جی صاحب توپ می شود تحت پرس سنگین آتالانتا قرار گرفته و از خلق موقعیت عاجز می شود دربرابر آتالانتا در زمان مالکیت بازی با سرعت و ضرب آهنگ عالی توپ را به گردش در آورده و بر روی دروازه‌ی حریف خطرساز می شوند، گل اول بازی به این ترتیب و پس از چند پاس و رساندن توپ مقابل دروازه‌ی ناواس و ضربه‌ی تمام کننده‌ی پاشالیچ به دست آمد. هر چه آتالانتا در بازی صبورانه بهتر عمل کرده دربرابر اما پی اس جی بر روی ضدحملات چندین موقعیت گل را از دست داد مانند دو ضربه‌‌ای که نیمار در ابتدا و انتهای نیمه‌ی اول به آسمان فرستاد.
mmd rza آغاز نیمه‌ی دوم این نکته رو به تحلیل جذاب خودش اضافه کرد:
آتالانتایی ها حالا با ریسک پذیری کمتری بازی می کنند. دیگر بی محابا بازیکنان حریف را تعقیب نمی کنند. یارگیری نفر به نفر تبدیل شده به پرس منطقه‌ای، انگار گاسپرینی به شاگردان خود گفته "جایی که توپ در اختیار حریف است آنجا را با نفرات بیشتر پوشش دهید" اضطراب بیشتر آتلانتایی ها را در پرخاش بیشتر آنها می توان مشاهده کرد. زاپاتا و پیش از آن درون با کارت زرد داور مواجه شدند. تنهایی نیمار در خط حمله‌ی پی اس جی به چشم می آید. دو مربی دست به تغییر می زنند؛ امباپه برای پی اس جی به میدان می آید به جای سارابیا و برای کمک به نیمار. اتفاقی جالب و غیر معمول در تیم تحت هدایت گاسپرینی، انگار که او به همین تک گل قناعت دارد. گومز قلب تپنده‌ی آتالانتا در حرکات هجومی جای خود را به مالینوفسکی با خصوصیات تدافعی تر می دهد. در دفاع پالومینوی تازه نفس جای دیمیستی را می گیرد .
این کاربر علاقه مند به فوتبال تا پایان بازی هم هر ده دقیقه یک نقد جالب نوشت:
دقیقه ۷۰، ۶۰٪ مالکیت برای پی اس جی و نزدیک به ۳۵۰ پاس. برگامویی ها برای کنترل یاران خوش تکنیک پی اس جی مجبور به خطا می شوند، ۲۳ خطا آتالانتا در برابر ۱۱ خطا برای پی اس جی تنها تا دقیقهی ۷۰. توخل برای شکافتن خطوط دفاعی اتالانتا مهره‌ی هجومی دیگری را وارد زمین میکند، دراکسلر بجای هررا. ۱۵ دقیقهی انتهای بازی و خیمه‌ی سنگین پاریسی ها بر حریف ایتالیایی خود. توپ هایی که بی امان بر روی دروازه‌ی آتالانتا از چپ و راست فرستاده می شود، اما بی ثمر. مالکیت پی اس جی به بیش از ۶۵ رسیده و در این ۱۵ دقیقه بیش از ۱۰۰ پاس دیگر نیز برای همدیگر مهیا کردند. بالاخره در دقیقهی ۸۹ مارکینیوش در ابتدا توماس توخل و سپس پی اس جی را از شکست نجات می دهد. آنکه پا پس میکشد محکوم به شکست است! گاسپرینی میخواست که تیمش بازی را ببرد اما توماس توخل مجبور بود تا پی اس جی را به مرحله‌ی بعدی برساند. اجبار به خواستن چربید. گل دوم پی اس جی، بغل پای چوپو موتینگ روی پاس امباپه دو یار تعویضی ورق را به سود پاریسی ها برگرداندند. پاریسی ها حتی پس از گل دوم هم به حملات خود ادامه دادند و مانع از پیش کشیدن آتالانتا شدند. آتالانتا بدون گومز مانند اسلحه‌ی بی فشنگ است.
سوت پایان بازی که به صدا درآمد، mmd rza نوشت:
تیم برنده همانی بود که پیش بینی می کردم، واقعا سطح و توقعات من حداقل از آتالانتا پایین تر از پی اس جی است و تا همین مرحله هم نتایج و فوتبال عالی ارائه دادند. شبیه بازی حکم بود! شاید برای شما هم پیش آمده باشد، وقتی با یک حریف جدید که شناخت زیادی از آن ندارید و فقط شنیده‌اید که بازی‌اش خیلی خوب است و از همان ابتدا و بی درنگ برای کوت زدن بازی می کند، روبرو شده باشید. گاهی با اینکه دست خوبی برای شما آمده اما بلوف حریف را باور می کنید و محتاطانه بازی می کنید. درحالیکه می توانستید از همان ابتدا دست بالا را در بازی داشته باشید، اما گول حریف را میخورید و به او اجازه می دهید تا پا به پای شما بیاید از ترس اینکه مبادا کوت بخورید! در این بازی هم انگار توماس توخل بلوف هجومی و پرگل بازی کردن آتالنتا رو خورد(نه آنکه آتالانتا هجومی و زیبا بازی نکند اما توخل به وضوح رکب خورد) توخل ترکیب و سیستمی را در ابتدا روانه‌ی میدان کرد که برای گل نخوردن چیده شده بود، نه گل زدن. ۵۳۲ و حتی ۲ از ۳ هافبک هم خصوصیات تدافعی داشتند. نیمه نخست هم مشاهده کردیم که فرصت های گلزنی پی اس جی در اثر ضدحمله و با تکنیک و سرعت نیمار بدست آمد. برای من نیمکت نشین کردن امباپه و دراکسلر اصلا قابل پذیرش نبود درحالیکه پس از ورودشان به میدان شاهد آمادگی بالای آنها بودیم و توانستند موثر بازی کنند. اما باید بگویم؛ بلوف گاسپرینی جواب داده بود، آتاانتا در نیمه نخست توانست پی اس جی را عقب نگه دارد و یک گل نیز به ثمر رساند. اما در نیمه دوم و به ویژه بعد بیرون کشیدن گومز به دستور گاسپرینی و در مقابل به میدان آمدن امباپه و دراکسلر ورق کاملا به سود توماس توخل برگشت. آتالانتا دیگر هیچ موقعیتی بدست نیاورد و برای حفظ نتیجه مجبور به خطاهای متوالی و به اصطلاح بسکتبالی شد، زیرا آنها تا همینجا هم فوق العاده کار کرده بودند انگار برای آنها آنچنان مهم نبود که چند بازیکن کارت می گیرد یا شاید محروم شود! در انتها اما مشاهده کردیم تیمی که محکوم و مجبور به بردن بازی بود، نتیجه گرفت، آنجلوتی، بلان و امری پیش از توخل به پاریس آمده بودند و با هزینه های گزاف در فتح جام نقره‌ای ناکام ماندند و در نهایت هم از سمت خود برکنار شدند. توخل نیز برای حفظ اعتبار خود در میان پاریسی ها مجبور به بردن این بازی بود. درست است که او در ابتدا به حیله‌ی گاسپرینی و تک خال گومز دچار شد اما پس از آنکه دست حریفش را خواند واکنش خوبی به آنها نشان داد. در نهایت هم می گویم؛ شاگردان گاسپرینی در عین باخت اما باید سرافراز باشند.
اتحادیه بارسلونا یک تحلیل کوتاه و گویا از پایان نیمه اول ارائه کرد که قابل تحسین است ولی حیف که به گفته خودش خوابید و نیمه دوم بازی را ندید. این کاربر تحلیلی که می خوانید را بین دو نیمه ارائه کرد:
آتالانتا میدونه تنها وزنه پاریس نیماره و فقط رو مهار اون معطوف شدن اما با یه روش غلط. مارک کردن بازیکنی مثل نیمار خودکشیه چون با یه فریب و یه دریبل راحت از یار مستقیمش عبور میکنه، اینو سه بار دیدیم و تنها شانس تیم شهربرگامو این بود که نیمار تو زدن ضربات آخر دقت نداره. به غیر نیمار پاریس برنامه دیگه ای نداره، میانه میدان رو که کاملا به حریف واگذار کردن و الخاندرو گومز اونجا جولان میده، فولبک های آتالانتا هم میل شدید به نفوذ داشتن ولی چون کیمپمبه با قلدری سمت راست رو پوشش داده اکثر حملات تیم گاسپرینی از سمت چپ شکل میگیره.حفره دفاعی دو تیم کاملا مشهوده و اگر این دو تیم به تیمایی مثل سیتی و بایرن می خوردن تحقیر می شدن.
T . در شروع نیمه دوم برای ما نوشته بود:
پاریس خلاصه شده توی نیمار از بقیه کاری ساخته نیست فکر نکنم جلو تیمی بغیر از آتالانتا هم بود میتونست موفق باشه. آتالانتا هم اون طراوت همیشگی رو نداره بنظر یه خرده استرسشون زیاده بازی با یوونتوس هم تو حمله خوب بودن هم تو دفاع.
کاربر علاقه مند دیگری که با نام Dr.P@rh@m R@shf0rd فعالیت می کند، نوشت:
امباپه با نیمار ست هست و اگر امباپه بیاد و همیشگی باشه بالاخره میتونن به گل برسن. قشنگ تو فینال جام حذفی با سن اتین معلوم بود که بعد از امباپه دیگه حمله درست حسابی نکردن و با لیون هم که اصن فاجعه بودن و شانسی مساوی کردن و تو پنالتی قهرمان شدن. آتالانتا با پاس های زیاد وقت تلف میکنه و پرس شدید از جلو و ضد حمله های خطرناک پاریسی ها رو مجبور به دفاع و زیر توپ زدن میکنه و فقط یه مهاجم سریع میخوان که این لاک دفاعی رو بشکونه و گرنه پاری سن ژرمن حذفه.
اینم یه نقد خلاقانه از Liverpool Iran؛
کوتاه و مفید... دقیقا پاریس شبیه تیم ملی آرژانتینه خط حمله مث فراری، هافبک دفاع پراید... بازیکنای پاریس اصن تعصب ندارن روی تیمشون و انگار دارن تفریحی فوتبال بازی میکنن و حقوقشونم سر وقت میگیرن و هیچکس هم بهشون هیچ نمیگه و تنها کسی باید جواب پس بده سرمربیه...
حالا وقتشه با یه خوره فوتبال آشنا بشین که اتفاقا خیلی هم خوب پیش بینی می کنه؛ سروش Eagle دقیقه 82 نوشت:
با آمدن امباپه خط حمله پاریس دوباره زهردار شده. آتالانتا هم طراوت همیشگی رو در بازیکنانش ندیدم. به احتمال زیاد پاریس به گل خواهد رسید حتی در دقایق پایانی. الان دقیقه 82 هستیم.
Amir اویفالوژی هم گل زدن فرانسوی ها رو پیش بینی کرد:
همونطور که اشاره کردم آتالانتا نمیتونه تو کل بازی سبکش رو اجرا کنه و توی 20 دقیقه اخر توخل استفاده میکنه از خستگی تیمشون و پاریس گل میزنه، با اومدن نیمه دوم امباپه و استفاده از سرعتش و خستگی آتالانتا، فرانسوی ها صعود میکنن
حالا دیگه بازی تمام شده؛ بارسا پولیس شاعرانه و خلاقانه نوشت:
این بازی مصداق بارز تفاوت و تبعیض در جامعه امروزی بود یه طرف بچه های متمول پاریسی که چه می بردن و یا می باختن یا بهتر بگم می جنگیدن یا نه پدرشون پول تو جیبی شون رو میداد ولی طرف دیگه بچه های پایین شهر برگامو بودن که چون پدر پولدار نداشتن باید با انگیزه و جنگیدن این نقص رو بر طرف می کردن. در 90 دقیقه بازی می شد از جان مایه گذاشتن رو توی تک تک سلول های بدنشون حس کرد و خیلی حیف شد که فوتبال روی بی رحمش رو بهشون نشون داد.
Dr.P@rh@m R@shf0rd هم که به درستی گفته بود امباپه بیاد تیمش جون می گیره، نوشت:
گفتم امباپه بیاد پاریس جون میگیره و این اتفاق رخ داد و کلی حمله داشت پاریس و تو نیمه اول موقعیت ها 8 به 3 به نفع آتالانتا بود در پایان بازی 14 به 9 به نفع پاریس بود و فقط به خاطر حملاتی بود که با اومدن امباپه رخ می داد و اصن ببینید پاریس از وقتی امباپه اومد همه ی حملاتش از سمت چپ بود که امباپه بود و به خاطر فرار های تند و تیزش بود در آخر امباپه یه پاس گل داد و به خط حمله پاریس جون داد
محمد علی حسن زاده تحلیلگری که از ابتدای بازی همراه ما بود، در پایان بازی به نکته های جالبی اشاره کرد:
از پاریس شروع می کنم. نیمه اول دفاعشون فاجعه بود. برنات و کرر و گاهی کیمبمپه راحت ترین وظایف دفاعی رو هم نمی تونستن انجام بدن. هافبکشون هم جلوی هافبک های آتالانتا به وضوح کم آورد. ایکاردی هم که طبق معمول این چند وقت خیلی بد بود. البته بخشی از این بد بودن به این بر می گشت که سارابیا توی پست غیر تخصیصش (وینگر چپ) بازی می کرد و نیمار هم پشت مهاجم بود و ایکاردی غیر از مهاجم نوک باید نقش وینگر راست رو هم تا حدی بازی می کرد. نیمار با این که دو تا موقعیت عالی رو خراب کرد ولی قطعا بهترین بازیکن پاریس بود. کلی دریبل زد. پاس های عالی برای هم تیمی هاش فراهم کرد (از جمله پاس گل اول) و توی گل دوم هم مهم ترین نقش رو داشت. توی نیمه دوم با اومدن ام باپه و پاردس پاریس بازی بهتری رو ارائه داد. ام باپه بارها با سرعتش دفاع آتالانتا رو آزار داد و پاردس توی توپ گیری عالی بود (کاری که پاریس توی نیمه اول مشکل داشت) ولی به نظرم مهم ترین لحظه بازی اومدن چوپو موتینگ بود. روی گل اول مهم ترین فرد بود و گل دوم رو هم به ثمر رسوند. و اما آتالانتا: سیستم آتالانتا 3-5-2 بود که گاهی 3-4-3میشد.گومز نیمه اول هافبک ها و دفاع های پاریس رو خیلی آزار داد. زاپاتا کلا روز خوبی نداشت ولی پاشالیچ به نظرم بهترین بازیکن آتالانتا بود .هم گل زد ،هم دفاع پاریس رو خیلی آزار داد هم خیلی به خط هافبکشون خیلی کمک کرد. علامت سوال من در مورد آتالانتا این بود که چرا گوزنس اصلا مثل سری آ نفوذ نمی کرد؛ در حالی که کرر کاملا یه مدافع معمولیه. توی نیمه دوم آتالانتا عقب نشست و با توجه به خط دفاع ضعیفشون احتمال می رفت که حداقل یک گل رو بخون. تعویض های گاسپرینی بر خلاف توخل خیلی بد بود. بیرون کشیدن گومز و دقایقی بعد آوردن پالومینو و در آخر تعویض پاشالیچ اشتباهات گاسپرینی بود. دی رون و مالینوفسکی هم اصلا در حد بازی های قبلیشون نبودند. در آخر می خوام دو نکته رو بگم. برای این تیم آتالانتا باید کلاه از سر برداشت و ایستاده تشویقشون کرد و دوم به نظرم پاریس چه جلوی اتلتی چه جلوی لایپزیش شانس بیشتری داره.
برگامو چگونه بدون کاپیتان فلج شد
Denis Cheryshev 6 هم تحلیل جالبی ارائه کرد. وقتی می نویسم خوره های فوتبال در طرفداری از هر کارشناسی کارشناس تر هستند، سندم برای اثبات این ادعا، نوشته هایی مثل همین متن است. بخوانید و لذت ببرید؛
یکی از نکات مهم بازی از نظر من، تعویض زود موقع آلخاندرو گومز، رهبر داخل زمین آتالانتا و البته پیامبر خدایی به اسم جان پیرو گاسپرینی برای مردم شهر برگامو بود. روسلان مالینوسکی، کسی بود که جانشینش شد ولی بازی جذاب آتالانتا از همون موقع بود که به اتمام رسید و یک دستی تیم از بین رفت. این فصل لیگ قهرمانان به نظرم ارزش واقعی کاپیتان هایی رو مشخص کرد که تا آخرین لحظه برای تیمشون میجنگن و نبودشون میتونه یک تیم رو نابود کنه.خیلی ها تحلیلشون از تعویض آلخاندرو گومز و مالینوسکی این بود که آتالانتا به یک سبک بازی دفاعی در اواسط نیمه دوم رسید و از همونجا هم ضربه خورد؛ اما این فقط یک بخش ماجراست.همونطور که گفتم کاپیتان یک تیم یکی از ارزشمند ترین مهره های یک تیمه و آتالانتا بعد از بیرون رفتنش فلج شد. یکی دیگه از نکته های بازی که نظرمو جلب کرد، بازی احمقانه موریل، مهاجم آتالانتا بود که در آخرین دقایق بازی وقتی که تیم با یک گل میتونه به بازی برگرده، با یک بازی خودخواهانه موقعیت رو حروم میکنه؛ شاید اگر اون توپ رو پاس میداد، الان این کامنت نوشته نمی شد و ما مشغول دیدن یک سی دقیقه جذاب دیگه بودیم.
آتالانتا باخت، به نبود مهره ای مثل ایلیچیچ باخت و به بیرون کشیدن رهبری مثل آلخاندرو گومز باخت.
MATIN MHMMDI که واقعا نگاه فنی و متفاوتی به فوتبال داره و در جریان بازی هم تحلیل کوتاه و گویایی ارائه کرده بود، این بار تعبیر جالبی ارائه کرد و نوشت:
مهاجمان برنده مدافعان بازنده، این چهار کلمه خلاصه ای از بازی بود. آتالانتا مزد بازی هجومی تیمش را گرفت و توانست زودتر از هر زمانی به گل برسد و در این لحظه آنها از بین دو راه باید یک راه رو انتخاب می کردن یا بازی هجومی شان رو ادامه بدن یا از نتیجه بدست آمده دفاع کنند که دومین راه رو انتخاب کردن.
به نظرم آتالانتا بهترین انتخاب را کرد چون در برابر تیمی که پر از ستاره هست ادامه ی این بازی هجومی برای آنها ریسک بزرگی بود چون نمونه ای داشتیم که در مسابقات حذفی جام جهانی ژاپن کم ستاره در برابر بلژیک پر ستاره دو گل جلو افتاد ولی آنها انتخاب کرده بودند که هجومی بازی کنند و این همان شد که میدونید، پس تجربه نشان داده که دفاع کردن بهترین گزینه هست.
زمانی که تیم مقابلتون گوی و میدان رو به شما میده یعنی به شما اجازه میده چه انفرادی و چه تیمی بهش حمله کنید و پاری سن ژرمن با تمام قدرتی که داشت حمله ور شد، آتالانتا انتخاب خودش رو کرده بود راه برگشتی وجود نداشت آنها دفاع کردن دفاع کردن دفاع کردن تا.......
پاریسی ها گل مساوی رو زدن و وقتی خیالشون از حذف نشدن آسوده شد با تمرکز بیشتری بازی رو ادامه دادند و در آخر هم پاری سن ژرمن مزد بازی هجومی اش را گرفت و به مرحله بعدی صعود کرد.
پ ن: از لحاظ آماری برتری بازیکنان پاریس نسبت به آتالانتا به وضوح مشخص بود چون انتخاب کرده بودند که دفاع کنند.
Amin Italy که یکی از خوره های فوتبال و از همراهان فنی کارگاه طرفداری است، نوشت:
این بازی، من رو به شدت یاد بازی برگشت فصل پیش آژاکس و تاتنهام انداخت. تیم های این سبکی درست جایی شکست میخورن که انتظارش رو کسی نداره یا به طور دقیق تر به خاطر نوع فوتبالی که بازی میکنند نمیتونن مجبور به دفاع کردن باشند. ناگفته نماند که آتالانتا از نظر بدنی هم دچار ضعف شده بود، چیزی که توی سری آ کمتر دیده بودیم از این تیم دونده و جنگجو و شاید استرس آخر بازی هم به این مهم کمک کرد. اما مهم ترین نکته ای که درباره پاریس میتونم بگم این بود که هرچقدر یک تیم پرستاره باشه، باز هم یک مهره هست که تعیین کنندست، و اون کسی نیست جز امباپه. شاید در روند بازی مکمل نیمار بود ولی با اومدنش به بازی، تیم پاریس رو به جلو هل داد، درست همون کاری که مسی توی بارسا انجام میده. همه بازیکنان پاریس به ساق های امباپه چشم داشتند.
عباس پرواز هم پای ثابت کارگاه های طرفداری و یکی از فوتبال فهم های کارگاه ماست. متنش رو حتما بخونید، با لودر از روی توخل رد شد؛
سطح تاکتیکی پاریس بشدت پایینه، شما نگاه کنید سیتی با پپ چه وضعیت تاکتیکی داره و پاریس با توخل... از نظر من حتی بازیکنان پاریس به لحاظ تکنیکی ده برابر از سیتی سر تر هستن!
ولی از نداشتن یه تاکتیک قوی، مقتدر و مشخص رنج می برن، یعنی با کمال احترام به توخل اما پاریس بدون مربی هم همین نتایج رو کسب میکنه تقریبا وجود خارجی نداره و البته باید ممنون مدیریت پاریس باشه که بهش چنین فرصت گرانی میده. توی دنیای مربیگری بخوام ایشون رو با کسی مقایسه کنم‌میگم یه پله بالاتر از اونای امری!
رامینمائو ... هم به نکته ای اشاره می کنه که نظیرش رو شاید در تحلیل کارشناسای مطرح هم نخونده باشین؛
من چون که آتالانتا رو صرفا یه تیم شگفتی ساز میدیدم و نه مدعی قهرمانی کاری بهش ندارم و فقط روی پاریس زوم میکنم پاریس تیمیه که اگه بخوایم خطوطش رو آنالیز بکنیم هر یک از خطوطش یه کیفیت متفاوت داره یعنی به عنوان تیم مدعی قهرمانی یه تیم بالانس شده نیست تیمی با خط دفاع معمولی و خط هافبک نه چندان قدرتمند که فاقد خلاقیت لازم و جنگندگی لازمه و خط حمله فوق العاده. شما اگه به تیمای قهرمان سی ال نگاه بکنید همیشه تیم هایی هستن که خط دفاعی قدرتمندی دارن که تشکیل شده از دو دفاع میانی مقتدر و دو دفاع چپ و راست که مدام بین دو دروازه در حال رفت و آمد هستن که خط دفاع پاریس تقریبا این موارد رو نداره، در خط هافبک هم نه یک هافبک بازیساز در حد مودریچ و دی بروینه داره نه یک هافبک قدرتمند مثل کاسمیرو و بدیهیه که تیمی با چنین نقاط ضعفی نمیتونه مدعی قهرمانی باشه البته از شانس بلندش میتونه به فینال برسه چون تنها مدعی تقریبا بزرگی که در سمت پاریس هست اتلتیکو هست ولی در فینال شانس بسیار کمی برای قهرمانیش قائل هستم...
حسین یووه هم نگاه جالبی به باخت آتالانتا داشت. سه دلیل کارشناسانه برای یک شکست؛
آتالانتا به سه چیز باخت که به ترتیب اهمیت؛
1-تعویض های فاجعه گاسپرینی -اوردن موریل جای پاشالیچ در حالی که زاپاتا از دقیقه 60 بریده بود و آوردن پالومینو سوتی ترین دفاع سری آ (2 تا گل پاریس از سمت استاد زده شد)
2-خستگی تیمای ایتالیایی-تعداد بازی زیاد توی بازه کم نفس تیمای سری آ حتی این اتالانتای پر نفس رو بریده بود
3-گاسپرینی اون ذات ترسو بودن خودش رو اخر نشون داد و کار رو واسه خودش سخت کرد. شک ندارم اگه مثل نیمه اول بازی میکرد میبردن (البته احتمالا مورد دوم رو این گزینه تاثیر داشته)
اگر جای گاسپرینی بودم...
مهدی محمدی ... هم از دوستان و همراهان خوب ماست که نگاه فنی و قلم خوبی داره. خوندن این چند سطر رو به همه ی شما توصیه می کنم؛
چه به لحاظ مهره و چه به لحاظ تجربه تیم پاریس در سطح بالاتری قرارداشت و نبود ایلیچیچ هم کاملا حس شد. اما مساله ای که باعث شد براتون بنویسم، از دست رفتن بازی برده اتالانتا بود! آتالانتا علاوه بر خستگی چوب خوش خیالی ش رو خورد!... فکر کرد چون ۸۰ دقیقه گل نخورده یعنی دیگه هیچوقت نمی خوره!... هیچ وقت تیمی که مهارت کافی رو توی دفاع نداره نباید ریسک دفاع فشرده رو به جون بخره! خوب دفاع کردن یه هنره و خیلی اوقات بیش از حمله کردن انرژی می بره!...اگر جای گاسپرینی سرمربی آتالانتا بودم از اونجایی که ممکن بود فقط یک بار چنین فرصتی توی زندگیم وجود داشته باشه رو میاوردم به بازی تاخیری، ده سال بعد کسی نمیگه آتالانتای مهدی محمدی چرک بازی کرد، همه میگن مهدی محمدی آتالانتا رو برد نیمه نهایی !... مگه یادتونه آخرای بازی فرانسه بلژیک رو؟
Sepehr . هم خیلی خلاصه اما دقیق به نکته جالبی اشاره کرد:
پاریس باید زودتر کار رو تموم میکرد ولی ترکیب اولیه بد توخل نگذاشت. ساختار دفاعی آتالانتا و مدافعاشون واقعا خوب نبود ولی ۳تا هافبک دفاعی یا تخریبی خط هافبک پاریس رو تشکیل میدادن که بازیساز ترینشون هررا بود، سالابریا خیلی ضعیف بود و ایکاردی هم کلا محو، عملا نیمار تنها مهره خلاق پاریس بود و حتی یک گلزن خوب هم کنارش نبود(ایکاردی خیلی ضعیف بود)
ولی نیمه دوم امباپه بجای سالابریا و چوپوموتینگ بجای ایکاردی و تغییرات توی خط هافبک پاریس بازی رو کلا برگردوند. نیمار کار خودشو به عنوان یک بازیکن تکنیکی و خلاق کرد و چوپوموتینگ و امباپه هم اون جلو کار گلزنی و گلسازی رو انجام دادن. در کل اگه وراتی می بود و توخل بهتر ترکیب میچید کار آتالانتا نیمه اول تموم بود
Matteo Darmian از دل یک بازی مهم، دو نکته عالی استخراج کرد و نوشت:
اولین بار بود از اتالانتا بازی میدیدم و متاسفانه قسمت اعظم بازی رو هم ندیدم ولی 2 تا چیز توجه رو جلب کرد؛
1- نحوه ی پرس از بالای اتالانتایی ها طوری بود اولا منو یاد هلند دهه ی 70-80 انداخت، پرس سنگین وسط زمین با تعداد نفرات بالا. اگه پاریس یه بازیکن با توانایی انداختن پاسای بلند داشت (مثل کروس-پوگبا-بکهام) با تغییر منطقه ی زمین میتونست برای مهاجماش که تو فضاهای بیشتر و البته خالی تری هستن موقعیت سازی کنه
2- خستگی بیش از حد بازیکنای اتالانتا که کاملا سرعتشونو گرفته بود و باعث شده بود امباپه ی تازه نفس هرکاری دلش بخواد بکنه و اگه بازی به وقتای اضافه میکشید میتونست براشون کاملا دردسر ساز بشه
MMJ81 ... هم خیلی کوتاه و مفید در کارگاه مشارکت داشت که ازش تشکر می کنیم. این کاربر پرسش هوشمندانه ای رو مطرح کرد:
بازی آتالانتا و پاریس یکم عجیب بود! در اینکه پاریس تیم خوبیه شکی نیست ولی به نظرم هنوز توازن ندارن توی ترکیب شون و اگه به نظرم اون ور جدول مسابقات بودن حتی ممکن بود یک تیم حذف شون کنه! توخل این دفعه به نظرم شانس آورد ولی دفعه بعد ...؟و
و MMJ81 ... بعد از طرح پرسش خودش، در ادامه نوشت:
به نظرم آتالانتا هم ترسیده بود مخصوصا از دقیقه ۷۰ به بعد و حق هم داشت مربی شون چون وقتی یه تیم ضعیف تری رو کاغذ باید از فرصت هات استفاده کنی مثل اون تک به تکی که دقیقه ۹۶ موریل مهاجم شون خراب کرد و زیادی مکث و کار اضافه داشت با توپ و تا یه حد باید به آتالانتا حق داد به خاطر منفعل بودن شون چون نیمار امباپه خودشون تقریبا ۴ ۵ نفر رو مشغول میکردن و مجبور بودن برن دفاع چون یک به یک ها رو راحت بر میداشتن این دو تا و نمیشد خیلی بی پروا بازی کرد در حالی که تو سری آ مثلاً تیمی مثل یووه فوقش دیبالا و داگلاس کاستا یکم دریبل زنه تازه اونم اصلا مثل نیمار نیستن به هیچ وجه و استارت های انفجاری امباپه !! در اینکه ترسو بازی کردن و عقب کشیدن شکی نیست و تعویض ها رو هم عجیب انجام دادن هم شکی نیست ولی تو تاکتیک بازی باید بهشون حق داد واقعا!
این شما و این هم تحلیل متفاوت و جذاب شیطان سرخ؛
گاهی باید یا مورینیویی برنده شوی یا ببازی
هنوز یادم نرفته که دو فصل پیش در ورزشگاه امارات تیم خوزه مورینیو در حالی بازی رو 3بر1برد که داوید دخیا 14سیو بی نظیر داشت. یا حتی پیروزی یونایتد فرگوسن جلوی بارسای رایکارد در راه فتح مسکو.. این جا زمین فوتباله. در این دفتر خاطرات فقط افتخارات ثبت میشه نه بازی زیبا. شاید اتالانتا اگر بازی کثیف تری ارائه میداد همه بعد از برد از سبک بد اونا میگفتن. ولی همیشه از حضورشان در جمع 4 تیم برتر اروپا یاد میشد اما حالا رویای شان به پایان رسید. یاد بازی ژاپن و بلژیک افتادم که ژاپن تا دقیقه 80 در یک قدمی رسیدن به جمع هشت تیم برتر جام جهانی بود اما اصرار به بازی زیبا در ده دقیقه آن ها را کشت.
کاربری که با نام اتحادیه بارسلونا فعالیت می کنه، این بار در ستایش نیمار نوشت:
وقتی یه گردو از درخت بچینی چندتا پوسته باید جدا کنی تا برسی به مغز سفید گردو.
نیمار برای تیم توخل مثل مغز سفید گردو میمونه، همونقدر مفید و همونقدر با ارزش. دیشب نیمار یه بار دیگه اثبات کرد که میتونه مثل مسی برای تیمش تفاوت هارو رقم بزنه، دریبل بزنه، کار ترکیبی بکنه، استارت انفجاری بزنه، به دل دفاع حریف بزنه و همه رو بهم بریزه. فوتبالی که نیمار بازی میکنه تماشاچی رو یاد فوتبال فانتزی و ناب دهه ۵۰برزیل میندازه، دیشب به دفعات یکی از زیباترین و تحقیرآمیزترین دریبلهای دنیای فوتبال یعنی عبور توپ از بین مدافع یا به اصطلاح کوچه بازاری لایی زدن رو انجام داد. این بشر انگار داشت با بچه های ۱۵ ساله آکادمی آتالانتا بازی میکرد، نه تیم بزرگسالانی که لیگ ایتالیا رو به قبضه خودشون درآورده بودن. نیمار زیبایی فوتباله، روح و روان تماشاچی رو با بازی چشم نوازش ارضا میکنه، به هر کس که دلش میخواد زیبایی این ورزش رو درک کنه بگید که تنها بازی یک نفر رو تماشا کنه،ا مپراطور شهر پاریس:نیمار...
Mohammad Javad GH همراه همیشگی کارگاه طرفداری هم نوشت:
اتالانتا به گاسپرینی باخت، زاپاتا عملا 60 به بعد تموم شده بود ولی تا دقیقه 80 نگهش داشت، اتالانتا راحت میتونست دو تا دیگه هم بزنه ولی زاپاتا و گاسپرینی به تیم اجازه هجوم نمی دادن.
Bundes Fan اما در جواب محمد جواد نوشت:
نیمه اول شدید پرس میکرد اتالانتا نیمه دوم انرژی خالی کرد دیگه نا نداشتن نمیتونستن حمله کنند نه اینکه نخوان وگرنه تعویضای گاسپیرینی هم هجومی بود اما چون تیم ترمزش بریده بود نمیتونست حمله کنه
محمد جواد هم در تکمیل نظریه خودش نوشت:
گاسپرینی با تعویضاش گره رو کور کرد، عملا تعویضاش چیزی نبودن که به کار تیم بیان، در هر صورت از اتالانتا و گاسپرینی انتظار تیمی غنی از تاکتیک رو داشتم
memba . هم یکی دیگر از سندهای من برای اثبات این ادعاست؛ طرفداری کاربرهایی دارد که فوتبال را کارشناس تر از هر کارشناسی می فهمند و مثل یک فوتبال نویسی حرفه ای می نویسند. شما هم بخوانید و نظر بدهید؛
پاری سن ژرمن - آتالانتا ؛ قبل از سوت پایان جشن نگیر!
اگر بخواهم گاسپرینی را توصیف کنم، باید بگویم "مردی که با یک تکمه، پالتویی زیبا دوخت". از نظر من "آلخاندرو گومز" همان تکمه ای است که گاسپرینی تیمی جذاب را حول آن بنا کرد. هرچند نباید از عملکرد "ایلیچیچ" در خط حمله و بازی پر از شور "هاتبوئر" در دفاع کناری چشم پوشی کرد، اما "گومز" همانند یاقوت روی انگشتر آتالانتا است.
در بازی دیشب و در نیمه نخست، آتالانتا با تکیه بر رهبری "گومز" در میانه میدان حملات خود را ترتیب میداد و حتی فرصت به ثمر رساندن گل های بیشتر را هم داشت.
در پاری سن ژرمن نیمه نخست تنها باید از "نیمار" اسم برد، او که در غیاب "امباپه" جور خط حمله پاریسی ها را می کشید. "ایکاردی" فروغ چندانی نداشت و همین کار را برای نیمار دشوار کرده بود. حضور "مارکینیوش" هم برای مقابله با خط هافبک بی نظیر آتالانتا کافی نبود، درواقع نیمه نخست برتری خط هافبک آتالانتا با محوریت "گومز" این تیم را پیروز به رختکن فرستاد، البته اگر موقعیت های از دست رفته "نیمار" را نادیده بگیریم.
نیمه دوم را باید به طور خلاصه بگویم: خروج "پاپو گومز" / ورود هافبک های تازه نفس پاریس/ حضور "امباپه" و "چوپو-موتینگ" در خط حمله/ و آتالانتایی که دفاع از پیروزی را بلد نبود...
با این حال تیم گاسپرینی شایسته احترام است.
امـپـراتـور ™ هم ما را به خواندن یک تحلیل جذاب مهمان کرد:
پاریس توی همون نیمه اول میتونست کار آتالانتا رو تموم کنه اما با بی دقتی مهاجماشون اکثر موقعیت ها از دست رفت.
نیمار نیمه ی اول عملکرد ضعیفی داشت، یکی از دلایلش کُند بودن و مشارکت نکردن ایکاردی در حمله ها بود که باعث شد نیمار تقریبا دست تنها باشه.در نیمه ی دوم توخل چون هیچی واسه از دست دادن نداشت با آوردن امپابه و پاردس به زمین، روند بازی رو به سود پاریس تغییر داد. همچنین با بیرون کردن ایکاردی و اوردن چوپوموتینگ، پاریس تیر خلاص رو به پیکر آتالانتا وارد کرد و باعث شد که این تیم در دقایق پایانی کامبک بزنه و به نیم نهایی صعود کنه. اما من همچنان معتقدم که هر مربی دیگه ای جای توخل بود، قطعا همگان پاریس رو یه پای فینال میدونستن. عملکرد بسیار ضعیف توخل جای هیچ بحثی نداره، اگه به جای نیمار و امباپه، بازیکنان ضعیف تری در ترکیب این تیم حضور داشتند، شاید هیچ وقت این کامبک رخ نمیداد.
روزبه کروس ۲ هم با تحلیلی کوتاه و گویا کنار ما بود؛
اتالانتا به تعویض های اشتباه گاسپرینی در 15 دقیقه بایانی بازی باخت / پاشالیچ نباید زمین را ترک میکرد کاستانیه باید به جای هاتبوئر در جناح راست وارد بازی می شد نه گوزنس در جناح چب
اتالانتا تا 75 دقیقه از بازی همه چیز را کنترل کرده بود اما در 15 دقیقه بایانی بازی همه چیز را به حریف پاریسی خود واگذار کرد که در این میان تعویض های اشتباه سرمربی ایتالیایی بیشترین نقش را داشت
... و سرانجام کارگاه مجازی طرفداری ویژه بازی آتالانتا و پاری سن ژرمن با این نوشته جالب MohammadErfan G... به پایان رسید؛
"بدن بدون قلب کار نمی‌کنه کار آقای گاسپرینی!"
قبلا هم گفته بودم که الخاندرو گومز قلب تپنده‌ی آتالانتاست و بیرون کشیدنش اشتباه بسیار مهلکی بود.در نیمه‌ی اول تمام حملات آتالانتا رو پایه ریزی کرد.بعد از تعویضش عملا تیم دیگه حرفی واسه گفتن نداشت.نه میتونست ضد حمله بزنه،و نه حتی به دروازه پاریس نزدیک بشه.
به زمین فرستادن بازیکن ۱۹ ساله‌ای که توی کل فصل ۵ بازی هم نداشته-اون هم در دقیقه ۸۰ و در همچین بازی حساسی-،از دیگر تصمیمات حیرت انگیز جان پیروی ۶۲ ساله بود. از دقیقه ۷۰ به بعد ترس و استرس تو چهره‌ی بازیکنان آتالانتا موج میزد.
اما از اون طرف نیماری که یکی از بهترین شب‌هاش رو پشت سر گذاشت،به جرئت میشه گفت یک تنه کار رو برای پاریس درآورد و هر وقت اراده میکرد به راحتی چند مدافع رو پشت سر میذاشت.توخل مربی خوش فکریه و باید دید تا کجا میتونه پیش بره.
در آخر معتقدم اگر بازیکنان آتالانتا با همون سبک همیشگی کار میکردن و دچار واهمه نمیشدن،و گاسپرینی هم در تعویض ها هوشمندانه عمل میکرد،الان جای تیم‌های صعود کننده عوض میشد؛ گرچه پاریس شایسته پیروزی بود.
همچنین می خوانید:
