جمهوری نائورو (Nauru) کشور جزیره‌ای و کوچک در منطقه میکرونزی قارهٔ اقیانوسیه است. نائورو در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده و پایتخت آن یارن است. نائورو در قدیم «جزیره دلپذیر» (Pleasant Island) نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۸ مستقل شد. زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و نائورویی هستند و واحد پول رایج در آن دلار استرالیا است. نائورو با ۱۲،۴۷۵ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو همچنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچکترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن جزیره بانابا در کشور کیریباتی است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است.
۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد پلینزیایی و میکرونزیایی. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز بهایی هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲٫۲ درصد مسلمان هستند. در ۱۸۸۸، به دنبال درخواست حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت.
نائورو دست‌کم سه هزار سال پیش توسط مردمان جزایر میکرونزی و پلینزی مسکونی شد. به‌طور سنتی ۱۲ قبیله یا تیره در نائورو سکونت داشتند که این در ستاره ۱۲-پر که بر روی پرچم این کشور دیده می‌شود بازتاب یافته‌است. نائورویی‌ها سنتاً تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کردند (نظام مادرتباری). پیشه اصلی اهالی جزیره، آبزی‌پروری بود و با به دام انداختن بچه‌ماهی‌های ایبیجا، آنها را در آب شیرین تالاب بوآدا پرورش داده و به این طریق منبع غذایی مطمئنی برای خود ترتیب می‌دادند. نارگیل و میوه پاندانوس از دیگر مواد خوراکی اهالی بود. نام نائورو احتمالاً از واژه نائورویی Anáoero گرفته شده که به معنی «به ساحل می‌روم» است.
نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «جان فرن» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی نهنگ و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند.[۷] در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آنها شراب نخل و اسلحه دریافت کردند.[۹] این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد.
نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه تحت‌الحمایه جزایر مارشال آلمان درآمد. ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد، و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، آوویدیا نام داشت. مبلغان مسیحی از جزایر گیلبرت در سال ۱۸۸۸ به نائورو رسیدند. مهاجران آلمانی این جزیره را ناوُدو یا اُناوِرو می‌نامیدند. آلمانی‌ها برای تقریباً سه دهه بر نائورو حکومت کردند. روبرت راش، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد.
آلبرت الیس فولر کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو فسفات کشف کرد. شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد. در سال ۱۹۱۴، با وقوع جنگ جهانی اول، نائورو توسط نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹ «توافقنامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت. این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر آنفلوآنزا روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را در پی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل قیمومت نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد.
در ۶ و ۷ دسامبر سال ۱۹۴۰، دو ناو جنگی کمکی آلمانی به نام‌های کومت و اوریون پنج کشتی تدارکاتی را در آب‌های نزدیک به نائورو غرق کرده و کومت معادن فسفات نائورو، انبارهای ذخیره‌سازی نفت، و بازاندازهای ساحلی جزیره را گلوله‌باران کرد. سربازان ژاپنی نائورو را در ۲۵ اوت ۱۹۴۲ اشغال کردند. ژاپنی‌ها فرودگاه کوچکی در جزیره ساختند که برای اولین بار در ۲۵ مارس ۱۹۴۳ بمباران شد تا از رسیدن مواد غذایی به نائورو جلوگیری شود. ژاپنی‌ها ۱۲۰۰ نائورویی را برای کار به جزیره چوک تبعید کردند. نائورو که از سوی آمریکایی‌ها کاملاً به حال خود رها شده‌بود سرانجام در ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۵، زمانی که «هیاساکی سودا»، فرمانده ژاپنی، جزیره را به ارتش استرالیا و نیروی دریایی سلطنتی استرالیا تسلیم کرد، آزاد شد. پس از آن، ۷۳۷ نائورویی که از اسارت ژاپنی‌ها در جزیره چوک جان سالم به‌در برده‌بودند به وطن خود بازگردانده شدند. در سال ۱۹۴۷، برای این جزیره قیمومتی توسط سازمان ملل متحد ترتیب داده شد که سه کشور استرالیا، نیوزیلند، و بریتانیا به عنوان قیم انتخاب شدند.
نائورو در ژانویه ۱۹۶۶ خودگردان شد و به دنبال یک کنوانسیون مشروطه دو ساله در سال ۱۹۶۸ مستقل شد و «همر دروبورت» نخستین رئیس‌جمهور این کشور شد. در سال ۱۹۶۷، مردم نائورو دارایی‌های کمیسیون فسفات بریتانیا را خریداری کردند، و کنترل آن در ژوئن ۱۹۷۰ به شرکت محلی فسفات نائورو واگذار شد. درآمد معادن فسفات باعث شد تا نائورویی‌ها یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در اقیانوس آرام را داشته‌باشند. در سال ۱۹۸۹، نائورو بر سر شیوه اداره جزیره توسط استرالیا به‌ویژه بی‌اعتنایی استرالیا به مسئله اصلاح آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از استخراج معادن فسفات، از آن کشور به دیوان بین‌المللی دادگستری شکایت کرد. نائورو و استرالیا موفق شدند در یک توافق خارج از دادگاه، در مورد بازسازی مناطق استخراج شده نائورو به توافق برسند.
نائورو جزیره‌ای بیضی‌شکل با ۲۱ کیلومتر مربع (۸ مایل مربع) مساحت است که در جنوب غربی اقیانوس آرام قرار گرفته‌است. موقعیت آن ۴۲ کیلومتر (۲۶ مایل) در جنوب خط استوا است. این جزیره با آب‌سنگ‌های مرجانی احاطه شده که در هنگام جزر از آب بیرون می‌زنند و پهنه‌ای پر از صخره‌های نوک‌تیز را تشکیل می‌دهند. وجود این صخره‌های مرجانی مانع از ایجاد بندر در نائورو شده اما وجود آبراهه‌هایی در میان آب‌سنگ‌ها اجازه می‌دهد تا قایق‌های کوچک به این جزیره دسترسی داشته‌باشند. یک نوار ساحلی حاصلخیز با پهنای ۱۵۰ تا ۳۰۰ متر (۴۹۰ تا ۹۸۰ فوت) در خشکی نزدیک به ساحل گسترده‌است. فلات مرکزی نائورو در احاطه تخته‌سنگ‌های مرجانی است. بلندترین نقطه فلات، به نام کامند ریج (ستیغ فرمان) ۷۱ متر (۲۳۳ فوت) بالاتر از سطح دریا قرار دارد. تنها مناطق بارور در نائورو یک کمربند باریک ساحلی، که در آن درختان نارگیل می‌رویند. در زمین‌های پیرامون تالاب بوآدا، موز، آناناس، سبزیجات، درختان پاندانوس، و پهن‌برگ‌های بومی مانند درخت نومانو نیز می‌روید.
نائورو یکی از سه جزیره صخره‌ای بزرگ حاوی فسفات در اقیانوس آرام بود (جزیره بانابا در کیریباتی و ماکتئآ در پلینزی فرانسه، دو جزیره فسفاتی دیگر بودند). ذخایر فسفات در نائورو امروزه تقریباً به‌طور کامل استخراج شده‌است. استخراج فسفات در فلات مرکزی، پهنه‌ای از زمین‌های بی‌ثمر مملو از تیزه‌های دندانه‌دار از جنس سنگ آهک به‌جا گذاشته که بلندی این تیزه‌ها گاه تا ۱۵ متر (۴۹ فوت) می‌رسد. معدنکاری فسفات حدود ۸۰ درصد از زمین‌های نائورو را ویران کرده‌است، و منطقه ویژه اقتصادی پیرامون را نیز تحت تأثیر قرار داده‌است. برآورد می‌شود که ۴۰ درصد از زیست دریایی به خاطر روان شدن گل و لای و رواناب فسفات کشته شده‌اند.
تنها حدود ۶۰ گونه‌های گیاه آوندی بومی‌شده در این جزیره یافت شده‌است که هیچ‌یک از آنها بومی‌زاد نیستند. کشت نارگیل، معدنکاری، و ورود گونه‌های تازه، اختلالی جدی برای گیاهان بومی ایجاد کرده‌است. این جزیره هیچ پستاندار خشکی‌زی بومی ندارد، اما حشرات بومی، خرچنگ زمینی، و پرندگانی چون سسک نیزار از جانوران بومی نائورو هستند. کشتی‌هایی که به نائورو آمده‌اند با خود موش، گربه، سگ، خوک، و مرغ را از جزایر پلینزی به نائورو آورده‌اند. منابع آب شیرین طبیعی در نائورو محدود است. مخازن ذخیره‌سازی آب باران بر روی پشت بام در بسیاری از خانه‌ها دیده می‌شود، اما جزیره‌نشینان عمدتاً وابسته به سه کارخانه آب‌شیرین‌کن هستند که در بنگاه خدمات شهری نائورو مستقر است.
آب و هوای نائورو به دلیل نزدیکی به خط استوا و اقیانوس در طول سال گرم و بسیار مرطوب است. نائورو بین نوامبر و فوریه شاهد ریزش باران‌های موسمی است، اما به‌طور معمول با توفان روبه‌رو نمی‌شود. میزان بارندگی سالانه بسیار متغیر است و تحت تأثیر پدیده ال نینو و نوسان جنوبی قرار دارد و در این جزیره چند مورد خشکسالی قابل توجه نیز ثبت شده‌است. دمای هوا در نائورو در محدوده بین ۲۶ درجه سانتی‌گراد (۷۹° فارنهایت) و ۳۵ درجه سانتی‌گراد (۹۵° فارنهایت) در روز و بین ۲۲ درجه سانتی‌گراد (۷۲° فارنهایت) و ۳۴ درجه سانتی‌گراد (۹۳° فارنهایت) در شب قرار دارد. نائورو به عنوان یک جزیره در برابر تغییرات آب و هوایی و تغییرات سطح دریا آسیب‌پذیر است. نائورو هفتمین کشور مورد تهدید از سوی سیل‌های ناشی از گرمایش زمین است. دست‌کم ۸۰ درصد از سرزمین نائورو در ارتفاعات امن قرار گرفته، اما تا زمانی که برنامه ترمیم آسیب‌های معدن فسفات اجرا نشده. این منطقه غیرقابل سکونت خواهد ماند.
بخش اعظم درآمد نائورو از کمک‌های استرالیا تأمین می‌شود. در سال ۲۰۰۱ یک کشتی نروژی که ۴۳۸ پناهجوی رهسپار استرالیا را از یک کشتی‌شکستگی نجات داده بود با تصمیم مقام‌های استرالیایی و در چارچوب طرح «راه حل اقیانوس آرام» به نائورو تغییر مسیر داد. نائورو نیز در ازای دریافت کمک مالی از استرالیا، بازداشتگاهی را برای نگهداری این پناهندگان که بسیاری‌شان از خاورمیانه بودند برپا کرد. بعدها تنها دو نفر از این پناهجویان که شهروند عراق بودند در نائورو باقی‌ماندند. دولت استرالیا در اواخر سال ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ گروه‌های بیشتری از پناهجویان را به نائورو فرستاد. اردوگاه پناهندگان در نائورو از سال ۲۰۰۸ بسته شد اما در اوت ۲۰۱۲ تصمیم به بازگشایی این اردوگاه گرفت.
نائورو از آن دسته کشورهایی است که برای رسیدن به استقلال جنگید و در سال ۱۹۶۸ آن را به دست آورد. مردم این کشور به زبان نائورویی و انگلیسی صحبت می کنند. پول رایج این کشور، دلار استرالیا است. نائورو کوچکترین جمهوری در جهان است. تمام مساحت این کشور، از ۲۱ کیلومتر مربع تجاوز نمی کند. جمعیت کشور نائورو کمی بیشتر از واتیکان است اما بعد از واتیکان به عنوان کم جمعیت ترین کشور در جهان شناخته می شود.
سبک زندگی غلط در این کشور، باعث شده تا مردم نائورو روز به روز چاق تر شوند و برای این مشکل هم، راه حلی نداشته باشند. مردم نائورو به صورت ماهانه از دولت مبلغی را دریافت می کنند که باعث شده زندگی راحت و آسانی داشته باشند. محصولات کامپیوتری و خوراکی های چاق کننده نیز، جزو مهمی از زندگی روزمره شان شده است. راحت طلبی آن ها نیز باعث شده تا کمترین انرژی را برای انجام کارهای روزانه صرف کنند. از این رو، وزن افراد این کشور، روز به روز، بیشتر می شود.
بیش از ۱۰ درصد جمعیت کشور نائورو را مردمی که آیین بهاییت را پذیرفته اند تشکیل داده است. از این رو نائورو بیشتری درصد بهاییان را نسبت به سایر کشورهای جهان دارد. در این میان، بیشتر مردم نائورو دین مسیحیت دارند و ۲.۳ درصد آن ها مسلمانان هستند. ۹ درصد آن ها نیز، آیین بودا را پذیرفته اند.
همان طور که گفتیم، نائورو کشور ثروتمندان جهان بود اما در طی سه دهه گذشته، این ثروت پوچ شد. یکی از دلایل ثروت این کشور، وجود ذخایر و معادن سنگ فسفات بود. در سال ۱۹۷۵، سنگ فسفات های نائورو که کیفیت و درصد خلوص بالایی داشت، معادل ۲.۵ میلیارد دلار به فروش رفت. نائورو بالاترین درامد را از فروش فسفات در جهان به دست آورد. در همان دوره ای که این ثروت نصیب نائورویی ها شد، بسیاری از خدمات ضروری به صورت رایگان ارائه می شد و مالیات ها نیز، تا حد زیادی لغو شد. اما در طی سال ها، معادن فسفات این کشور از دست رفت و نائورو به کشوری فقیر تبدیل شد. پولشویی هایی که در این کشور برای کشور روسیه انجام می شد، باعث شد تا این کشور به بهشت مافیایی ها تبدیل گردد. به نظر می رسد بیش از ۷ میلیارد دلار، پولشویی توسط این کشور کوچک، انجام شده باشد. در این سرزمین سه هزارساله، صخره های شگفت انگیزی را می بینید که در کنار آب های درخشان دریاچه بوادا و دریاچه موکا ول، خودنمایی می کند. با این که نائورو یکی از نقاط ناشناخته زمین به ویژه برای گردشگران است اما برای افرادی که دلشان می خواهد ماجراجویی داشته باشند، مقصد مناسبی است. به نائورو، چاق ترین کشور دنیا سفر کنید تا از تفریحات آبی و جاذبه های طبیعی آن لذت ببرید.
اولین کسانی که در نائورو سکنی گزیدند، مردم "میکرونزی" و "پلینزی" بودند که به مدت حداقل ۳۰۰۰ سال در این جزیره زندگی کردند. این جزیره دور از دسترس غربی‌ها بود، مگر این که ملوان یا مجرمی فراری به این مکان پناه می‌آورد. نائورو تقریبا جزیره‌ای ناشناخته بود تا این که در اواخر قرن نوزدهم میلادی توسط امپراطوری آلمان تصاحب و از مستعمراتش شد. چیزی نگذشت که اروپاییان ذخایر فسفات را در این جزیره پیدا کردند و این مکان تبدیل به معدنی شد که قدرت‌های استعمارگر خارجی به استثمارش پرداختند. بعد از به استقلال رسیدن نائورو در سال ۱۹۶۸، بهره‌کشی از معادن این جزیره شدت یافت؛ تا جایی که بیشتر فسفاتش استخراج شد و در پی آن، اقتصاد نائورو بسیار تضعیف شد. طی فرآیند بارور کردن زمین‌های کشاورزی در کشورهای دوردست، زمین‌های خود جزیره نابارور شد. امروز، زمین‌های این جزیره خشک و بی‌آب و علف شده است و ۸۰ درصد آن پر از قله‌هایی شده که آکنده از سنگ آهک است.
ذخایر فسفات نائورو در نتیجه‌ی فضله‌ی پرندگان و در طول هزاران سال به وجود آمده است که از آن با عنوان "گوانا" یاد می‌شود. این ذخایر غنی در نزدیکی سطح زمین هستند و عملیات استخراج را بسیار ساده می‌کنند. قبل از این که حق استخراج فسفات از این معادن طی قراردادی به بریتانیا داده شود، این آلمانی‌ها بودند که برای اولین بار اقدام به استثمار ذخایر این جزیره کردند. بعد از جنگ جهانی اول، "جامعه ملل"، کشورهای بریتانیا، استرالیا و نیوزیلند را به عنوان متولیان نائورو اعلام کرد که طی آن، سازمان "کمیسیون فسفات بریتانیا" تشکیل شد و مسئولیت حقوق فسفات را به عهده گرفت. بعد از این که نائورو تبدیل به ملتی مستقل شد، دولت نوپای این جزیره، تمامی حقوق تجارت فسفات را از استرالیا خریداری کرد که به تبع آن، اقتصادش روند رو به رشدی را تجربه کرد.
سود حاصل از استخراج فسفات در معادن، سرانه‌ی درآمد نائورو را به بیشترین میزان در میان تمامی ملت‌های تازه استقلال‌یافته رساند. در حالی که تجارت بهره‌برداری از معدن در حال رونق بود، زمین‌های جزیره به کلی نابود شدند. در فرآیند استخراج فسفات در نائورو، خاک سطح زمین را بر‌داشته و فسفات را از بین دیواره‌ها و ستون مرجان‌های باستانی و نیز فرورفتگی‌های ناصاف که بین آنها وجود دارد، بیرون می‌کشند. این فسفات‌ها برای محصولات کشاورزی یا چیزهای دیگر بلااستفاده هستند، اما عمل استخراج آن، موجب از بین رفتن باروری خاک می‌شود. این عملیات استخراج، زندگی آبزیانی را که در اطراف جزیره زندگی می‌کنند نیز با ریختن پسماند فسفات به داخل آب مختل کرده است.
وقتی که فسفات به اتمام رسید، اعتباری که برای مدیریت سرمایه‌ی جزیره تخصیص داده شده بود از بین رفت. همچنین قرار بود چندین طرح سرمایه‌گذاری شامل هتل و شرکت هواپیمایی نائورو احداث شوند که هیچ‌گاه عملی نشدند و در نهایت منجر به وارد شدن لطمه‌های اقتصادی به این جزیره شد. نائورو که به لحاظ اقتصادی درمانده شده بود، شروع به صدور گذرنامه برای مردم کشورهای دیگر به قیمت ناچیز کرد و از سوی دیگر پناهنده‌های جنگی را که دیگر کشورها از پذیرش‌شان امتناع کرده بودند نیز پذیرفت. این موضوع منجر به ایجاد "مرکز نگهداری نائورو" در سال ۲۰۰۱، توسط استرالیا و تبدیل آن به منبع درآمد و اشتغال‌زایی مناسبی در جزیره شد. اقتصاد و زمین‌های نائورو، تنها قربانیان این جزیره نبودند. مردم نائورو در زمره‌ی بیمارترین و چاق‌ترین افراد دنیا هستند که از قند خون و فشار خون بالا رنج می‌برند. فقط تعداد اندکی از مردم اینجا بیش از ۶۰ سال عمر می‌کنند.
قبل از این که نائورو به استقلال برسد، مردم اینجا به ماهیگیری و کشاورزی می‌پرداختند و غذای خود را از ماهی تازه، میوه و سبزیجات تهیه می‌کردند. با درآمد آسانی که از فسفات به دست می‌آمد، مردم کم‌کم شروع به استفاده از غذاهای کنسروی و یخ‌زده‌ی وارد‌اتی کردند. به همین دلیل است که نائورو بیشترین نرخ چاقی و دیابت را در کل دنیا دارد. ۹۴ درصد از ساکنان این جزیره اضافه‌وزن دارند و ۷۲ درصد آنان دچار چاقی مفرط هستند. بیش از ۴۰ درصد جمعیت نائورو مبتلا به دیابت نوع ۲ هستند. همچنین مشکلات تغذیه‌ای بسیاری مانند بیماری کلیوی و قلبی، دامن‌گیر مردمان این جزیره است. نائورو هنوز هم مقدار کمی فسفات صادر می‌کند. اما درآمد حاصل از آن برای مدیریت جمعیت ۱۰ هزار نفری‌اش کافی نیست. کمک‌های خارجی که عمدتاً از استرالیا، تایوان و نیوزیلند به این مکان می‌رسد، تنها دلیل زنده ماندن مردم نائورو است.
نائورو مکن است کوچکترین جزیره جمهوری در جهان باشد اما کمبودی از لحاظ طبیعت و گردشگری ندارد. خوشبختانه کوچک بودن این کشور به این معنی است که مردم به راحتی می توانند جزیره را در یک روز ببینند و در حلقه اطراف جزیره گردش کنند. البته اکثر بازدیدکنندگان ترجیح می دهند هنگام برخورد به هر زیبایی و جاذبه ای توقف داشته باشند. کوهنوردانی که از جاده اصلی ساحلی پا به این کشور می گذرانند چشم اندازی شبیه به ماه را تجربه خواهند کرد. بندر انیورور نیز بهترین نقطه برای شنا ست.در این کشور تورهای هدایت شده ای وجود دارند که برنامه های هیجان انگیز چون غواصی، قایقرانی، ماهیگیری و پیاده روی را برگزار می کنند. با این حال تعداد این تورها در حال افزایش است و مسافران به راحتی می توانند با توجه به نوع تفریح خود در آنها شرکت کنند.
در خلیج آنیبارا وقت بگذرانید anibare bay : بزرگترین خلیج در منطقه که گردشگران و علاقه مندان به طبیعت بسیاری را مجذوب خود می کند و با داشتن سواحل رویایی از برترین جاذبه های طبیعی شهر یارن شناخته می شود. این خلیج محافظت شده توسط فعالیت های آتشفشانی که زیر آب رخ داد پدید آمد و به مکانی ایده آل و رویایی جهت بازدید تبدیل گشت. بسیاری از دیدارها و اتفاقات در زمان طلوع و غروب آفتاب خلیج رخ می دهد. شما می توانید پیاده روی کنید یا از دیدن مناظر لذت ببرید و یا اینکه به رستوراتن های اطراف سر زده و ماهی کاری را امتحان کنید. یا اینکه به رستوران های هندی سر زده و طعم تند واقعی را بچشید.
در دریاچه بوآدا کمپ کنید Buada Lagoon : فضایی آرام و ایده آل برای پیک نیک های دوستانه و یا خانوادگی که آرامش را همراه با زیبایی های طبیعی به مسافرانش هدیه می کند. آب این دریاچه شیرین است و خطری مسافران را جهت شنا کردن تهدید نخواهد کرد. بیشتر توریست ها و ماجراجویان صرفا جهت عکاسی و لذت بردن از ارامش محوطع پا به این دریاچه می گذرانند. به جرات می توان گفت دریاچه بوآدا از زیباترین جاذبه های طبیعی کشور نائورو شناخته شده و توریست های بسیاری را به سمت خود می کشاند.
CEN PAC Dive Travel Services یکی از کمپانی های معروف است که تورهای غواصی را سازماندهی می کند. اگر تا به حال غواصی نکرده باشید هم می توانید به راحتی با آموزش های اولیه از دنیای زیر آب لذت ببرید. شما می توانید با مراجعه به این کمپانی که از تجهیزات درجه یک نیز استفاده می کنند صخره های مرجانی، زندگی زیر دریا ، انواع ماهی ها و دیگر دیدنی های زیر آب را کشف کنید. به یاد داشته باشید که بهترین زمان لذت بردن از این تفریح بین آوریل تا دسامبر است.
زبان نائورو ، Dorerin Naoero ، یک زبان میکرونزیایی است. انگلیسی به طور گسترده درک می شود و صحبت می شود.در کلیه مدارس این جزیره آموزش و پرورش از 4 تا 16 اجباری است ، . دانشگاه اقیانوس آرام جنوبی دارای مرکزی در نائورو است که در منطقه Aiwo واقع شده است و تحصیلات معلمان ، تغذیه و معلولیت پیش دبستانی را ارائه می دهد و گواهینامه کارگران جامعه را ارائه می دهد. این پردیس امکانات کنفرانس صوتی و تصویری ، آزمایشگاه کتابخانه و رایانه و همچنین دسترسی به اینترنت و ایمیل از طریق USPNet را برای دانشجویان فراهم می کند. برای آموزش متوسطه و دانشگاهی ، بیشتر کودکان نائورایی ها باید به خارج از کشور بروند. این کودکان در سالهای مرفه خود به استرالیا اعزام شدند اما اکنون به فیجی اعزام شده اند.تعطیلات رسمی ملی روز استقلال در 31 ژانویه است ، اما روز آنگام ، 26 اکتبر ، به عنوان یک تعطیلات ملی اضافی در نظر گرفته می شود.کلمات Nauruan سرود ملی توسط مارگارت هندری نوشته شده و در سال 1968 پس از استقلال جمهوری نائورو به تصویب رسید.
یارن (Yaren) نام یک شهر در جمهوری نائورو در اقیانوسیه است. با اینکه یارن عملاً نقش پایتخت کشور نائورو را دارد ولی رسماً این کشور پایتخت ندارد. جمعیت یارن ۸۰۰ نفر است و در جنوب نائورو واقع شده. در یارن ساختمان‌های دولتی نائورو قرار دارند و فرودگاهی نیز نزدیک آن فعال است. مردم یارن به گویش یارنی از زبان نائورویی صحبت می‌کنند و انگلیسی نیز می‌دانند. یارن هتل ندارد. تنها هتل نائورو در مِنِنگ واقع شده‌است.
فکت های نائورو
1- یکی از دلایل ثروت نائورو به دلیل درامد وسیع دولت از فروش فسفات بود. این جزیره دارای ذخایر زیادی از سنگ فسفات با درجه بالا بود. در سال 1975، این کشور معادل 2.5 میلیارد دلار از فروش فسفات را به دست آورد که بالاترین درآمد در جهان بود. این درامد برای دولت این امکان را فراهم کرد که مالیاتهای خود را لغو کند و خدمات ضروری را به صورت رایگان ارائه دهد. اما در طی سالها، معدن فسفات گسترده از دست رفت و به مرور نائورو اصلی ترین منبع درامد خود را از دست داد.
2- قوانین مالی ضعیف مائورو از سال 1998 تا سال 2000 این کشور را به بهشت گروه هایی مافیایی تبدیل کرده بود و تا سال 2010 این فعالیت ها به شکل پراکنده ادامه داشت. جالب است بدانید در سال 2000، بیش از نیمی از 400 بانک اصلی در جزیره متعلق به مشتریان روس تبار بود. از آنجایی که این کشور هیچ پرونده ای از معاملات بانکی ندارد، براورد می شود که نائورو در سال 1999 حداقل 7 میلیارد دلار پولشویی داشته است.
3- استرالیا علاوه بر نائورو، پناهندگان را به اردوگاههای مشابه در پاپوآ گینه نو می فرستد. در حال حاضر بیش از 2،000 پناهنده در سیستم دریایی استرالیا وجود دارد. اما حضور این پناهجویان برای نائورو بسیار سودآور است. استرالیا سالانه بیش از 4 میلیارد دلار برای حق مسکن و خوراک پناهنجویان به نائورو می فرستد. روانپزشک اصلی اردوگاه ها مدتی پیش در یک مصاحبه گفت که شرایط پناهجویان بسیار سخت و پیچیده است و گاهی مورد تعرض، شکنجه و خشونت فیزیکی و کلامی قرار می گیرند.
4- در سال 2000، رئیس جمهور نائورو اعلام کرد که این کشور برنامه ریزی منظمی برای بازسازی این جزیره دارد. اما برآورد شده است که بازسازی این جزیره حداقل حدود 300 میلیون دلار هزینه دارد و 20 سال طول می کشد. رئیس جمهور نائورو تاکید کرد که آنها قصد دارند یک منطقه از جزیره را ترک و درواقع این منطقه را تبدیل به نوعی موزه کنند. اما در سال 2016 مشخص شد این طرح ها با توجه به هزینه های کلانی که می طلبد فعلا قابل اجرا نیست.
5- با توجه به حضور تععداد زیادی از پناهجویان در جزیره نائورو خبرنگاران زیادی مایلند در مورد این جزیره خبر تهیه کنند اما با مشکل دریافت ویزا رو به رو می شوند درواقع به نظر می رسد سازمان امور مهاجرت استرالیا تا حدی روی مقامات جزیره نائورو نفوذ دارند که مانع از ارائه ویزا به خبرنگاران می شوند.
6- جزیره دلپذیر نام دیگر این کشور است. طبق آماری که از این کشور گرفته شده است، از جمعیت ۱۰ هزار نفری اش، بیش از ۹۴ درصد آن ها دچار معضل چاقی و اضافه وزن هستند. متوسط وزن آقایان در این کشور حدودا ۱۵۰ کیلوگرم است. گفته می شود که متوسط وزن نوزدان در این کشور نیز، ۵ کیلوگرم است.
7- با پاسپورت کشور نائورو می توانید به 80 کشور دنیا بدون نیاز به ویزا سفر داشته باشید رتبه این پاسپورت 55 اعلام شده است.
8- ماهیگیری در این کشور بسیار رونق دارد و مردم این کشور قبل از ماهیگیری بسیار دعا می کنند زیرا اعتقاد دارند با این کار صید بیشتری نسیبشان می شود.
.................................
آشنایی با کشورها (169) : صحرا
آشنایی با کشورها (168) : لیبی
آرشیو مطالب
