اختصاصی طرفداری - حمیده حمیدی مربی دروازه بان های تیم ملی فوتبال بانوان ایران میهمان طرفداری بود. وی در مصاحبه با طرفداری از آرزوی بانوان ایرانی برای حضور در استادیوم صحبت کرد و همچنین ابراز امیدواری کرد که خانواده ها، دخترانشان را در راه فوتبال بازی کردن حمایت کنند. مشروح گفت و گوی کامل طرفداری با حمیده حمیدی را می توانید در ادامه بخوانید و تماشا کنید.
سلام و درود به تمام مخاطبین عزیز رسانه طرفداری. امروز در یکی دیگر از برنامه های بانوان قهرمان، میزبان خانمی هستیم که بدون حتی یک روز تمرین دروازه بانی و داشتن یک مربی، دروازه بان و وارد این رشته شدند. خانم حمیدی، خیلی خوش آمدید به رسانه طرفداری، این شما و این مخاطبان.
من هم سلام عرض می کنم خدمت مخاطبان شما و ممنونم از دعوت تان و خوشحالم که اینجا هستم.
قصه وارد فوتبال و فوتسال شدن شما خیلی جالب است. آن موقع فوتبال و فوتسال به شکل جدی نبود و شما و هم دوره‌ای های شما پیشرو بودید. چطور شد؟ چطور این اتفاق افتاد که وارد این رشته شدید؟
دقیقا همینطور است. علاقه من و هم دوره ای های من از کودکی نشات می گیرد. از بچگی بسیار فوتبال و فوتسال را دوست داشتیم. البته بیشتر فوتبال، چون در تلویزیون فوتسال نمی دیدیدم و بیشتر فوتبال بود. خیلی فوتبال را دوست داشتیم و همیشه آرزو داشتیم که اتفاقی رخ دهد تا ما بازی کنیم. فوتسال به ایران آمد و سال 1378 بود که ما متوجه شدیم یک باشگاهی در تهران فوتسال را آموزش می دهد. من هم چون مدرسه ورزش درس می خواندم و چون این باشگاه خیلی نزدیک به مدرسه بود و علاقه بسیار زیادی به آقای عابدزاده داشتم، شروع کردم با علاقه زیاد در این رشته فعالیت کردم. به سرعت در این کلاس ها ثبت نام کردم و از مربی خواستم که مرا درون دروازه بگذارد. مربیان ما حتی گلری بلد نبودند و حتی فوتسال هم بلد نبودند. من از آن ها ممنونم، با اینکه حتی خودشان آموزش ندیده بودند، به ما خیلی چیزها یاد دادند. ما خودمان تلاش کردیم و بیشتر با دیدن فیلم و بازی ها دروازه بانی را یاد گرفتم و توانستم ادامه بدهم و تا الان نیز ادامه دارد.
تا حالا با احمدرضا عابدزاده دیدار داشتید؟
نه به آن شکل، ایشان را همینطوری گذری دیدم اما ملاقاتی نداشتم.
اگر ملاقات داشته باشید چه صحبتی با او انجام می دهید؟
به نظر من ایشان مسیر زندگی مرا تغییر دادند. شاید اگر در من علاقه به کار ایشان نبود، شکل زندگی ام جور دیگری بود. البته قطعا وارد ورزش می شدم، چون خیلی ورزشی بودم و از کودکی ورزش می کردم. اما اینکه بخواهم بروم فوتبال را ادامه بدهم و دروازه بان فوتبال بشوم و اینقدر با علاقه بخواهم ادامه بدهم، قطعا باعث و بانی اش آقای عابدزاده بود و حالا حمایت های خانواده نیز در کنارش بود. اما اگر ایشان نبود، شاید مسیر زندگی من شکل دیگری می شد.
گفتید که دوره شما مربی نبود و خودتان گلری یاد گرفتید اما امروز مربیان زیادی هستند که این آموزش ها را انجام می دهند. وضعیت امروز دروازه بانی فوتبال و فوتسال بانوان را چطور ارزیابی می کنید؟
بله خدا را شکر بازیکنانی که الان سراغ گلری می آیند، مربیانی دارند که می توانند به آن ها آموزش بدهند، اما بازهم تعداد ما زیاد نیست. الان من در تیم ملی هستم اما در تیم های باشگاهی به این شکل نیست و خیلی کمتر از مربی دروازه بانی استفاده می شود و باشگاه های کمی مربی این شکلی دارند. و به خاطر همین ما همیشه کمبود گلر خوب داریم و گلرهای خوبی در کشور ما انگشت شمار هستند. دلم می خواهد که تعداد این دروازه بان ها زیاد شود و فرقی که نسبت به دوران ما کرده است این است که الان بچه ها اصولی یاد می گیرند. شاید مدت ها طول کشید تا ما اصول دروازه بانی را یاد بگیریم و خودتان نیز می دانید که دروازه بانی چقدر نکته های ریز دارد و چقدر باید کار انجام شود تا یک دروازه بان پخته شود و کارش را انجام دهد. ولی الان بچه ها وقتی وارد این پست می شوند، همه چیز را ریز به ریز توضیح می دهیم و تجربیات خود را به آن ها می گوییم و آن ها شاید بتواننند سریع تر به مقصد برسند و وقت شان را تلف نکنند.
در دروازه بانی آقایان، قد مهم ترین فاکتور هست و بعد از آن رفلکس و جسارت، در دروازه بانی خانم ها نیز به همین شکل است؟
قطعا همینطور است. در فوتبال که قد بسیار مهم است و ما یکی از فاکتورهای مهم مان برای انتخاب گلر، اول قد است و بعد تکنیک شان و رفلکس هایشان مهم هستند.
یعنی اگر شما بخواهید یک دروازه بان را استعدادیابی کنید، اول قد را لحاظ می کنید و سپس رفلکس و جسارت را؟
در خانم ها، ما این حق انتخاب را خیلی نداریم. چون گلرها محدود هستند. جزو آرزوهای ما است که یک بازیکن قد بلند، رفلکس های خوبی نیز داشته باشد. همیشه اینگونه نبوده است و ما بین یک قد بلند و یک قد کوتاه، ممکن بوده است که در بسیاری از مواقع بازیکن قد کوتاه را انتخاب کنیم.
الان مثلا میانگین قدی گلرهای خانم چند است؟ چون در آقایان یک و نود هست.
حدود صد و هفتاد.
اگر شما بخواهید بین فوتبال و فوتسال یکی را انتخاب کنید، کدام را انتخاب می کنید؟
مرا در این شرایط قرار ندهید (با خنده) من 10 سال بازیکن تیم ملی فوتسال بودم و خیلی به فوتسال علاقه دارم. وقتی هم که بازی را کنار گذاشتم سمت فوتبال رفتم و تمام مدارک مربیگری ام در فوتبال است. دیگر همه زندگی ام فوتبال شد و الان خیلی به فوتبال علاقه دارم ولی نمی توانم بین شان انتخاب کنم.
اگر همین الان بگویند قرار است یک بازی کنید. کدام را بازی می کنید؟
فوتسال.
تبعیض جنسیتی در فوتبال
توصیه شما برای خانواده ها چیست؟ آن ها که می خواهند دختران شان را وارد این رشته کنند.
به نظر من همراه دختران شان باشند. چون من خیلی ها را می بینم که مراجعه می کنند و دختر خانم خیلی علاقه دارد و خانواده مخالف صد در صد است و می گویند که این رشته پسرانه است. ولی در واقعیت چنین چیزی نیست. خواهش می کنم اصلا نگاه جنسیتی به این رشته نداشته باشند و همه جوره حمایت کنند. اگر فرزندشان به این کار علاقه دارد حتما پشتیبان شان باشند. هرجا که نیاز است آن ها را ببرند. بخاطر اینکه اگر آن رشته را ادامه ندهند، شاید اصلا مسیر زندگی شان جور دیگری ادامه پیدا کند. و اینکه متاسفانه امکانات ما در قسمت آموزشی برای دخترها خیلی کم است. انتخاب محدودی دارند. مثلا اگر یکی بخواهد برود و فوتبال کار کند، در همین تهران خودمان که پایتخت است و یک شهر بزرگ است، یک دختر خانم که بخواهد فوتبال کار کند، دوتا انتخاب بیشتر ندارد. با این وسعت شهری که داریم و بخواهد از جنوب شهر به شمال شهر بیاید یا از شمال شهر به جنوب شهر برود، عملا امکانش نیست. یعنی انتخاب های دختران محدود است.
برای یک دختر ایرانی فکر می کنید احتمال موفقیت در فوتسال بیشتر است یا فوتبال؟
قطعا در فوتسال. چرا که فوتبال ما تازه دارد خوب می شود و هنوز در آسیا خیلی راه داریم. بسیار فاصله داریم. البته می توانیم این فاصله را با شرکت در مسابقات و اردوهای منظم کم کنیم. نشدنی نیست، قطعا خواهیم رسید ولی الان در فوتسال به آن مرحله رسیدیم. اول آسیا هستیم و داریم برای جهانی می رویم. در فوتسال قطعا بیشتر پیشرفت خواهند کرد. چون هم سالن بیشتری برای تمرین داریم و هم اینکه در آسیا حرف زیادی برای گفتن داریم و استعدادها و مربیان خیلی خوبی نیز داریم.
شما هم در فوتسال و هم در فوتبال بازی کردید و هم مربی بودید و خب تجارب بسیار خوبی دارید. شاید بهتر از هرکسی بدانید که مشکل اصلی فوتسال و فوتبال بانوان در کشور ما چیست؟
به صورت کلی که بخواهم بگویم، اول از همه باید لیگ خیلی خوبی داشته باشیم که تیم ملی خوبی داشته باشیم. حالا در فوتسال لیگ مان منظم است ولی اسپانسرهای کمی جذب می کنیم و خیلی از تیم های ما با مشکلات زیاد و مختلفی سر و کار دارند. خیلی ممکن است از وسط کار انصراف بدهند و نتوانند برای مسابقه به شهر های مختلف بروند. واقعا فوتسال و فوتبال بانوان حمایت مالی نمی شود. اگر این حامیان مالی بیایند به نظرم فدراسیون خیلی کمک بزرگی می تواند در این قضیه بکند. حامی های مالی را جذب این لیگ ها کنند و بعد از برگزاری لیگ خوب می توانیم برنامه ریزی درست برای اردوها داشته باشیم. ما چه در فوتبال و چه در فوتسال باید دائما اردو داشته باشیم. آن هم از پایه، نه اینکه فقط برای بزرگسالان اردو برگزار کنیم. در فوتبال اینگونه هست که ما زیر 14 سال داشتیم، زیر 15 سال، زیر 19سال و بزرگسالان را داریم. اما در فوتسال تنها یک تیم داشتیم و حالا تقریبا یک سال و نیم، دو سال است که تیم زیر 20 سال نیز داریم. به نظر من در سن های پایین تر نیز باید اردو داشته باشیم و این اردوها نباید تعطیل شوند که متاسفانه این اتفاق رخ می دهد.
این درست است که بعضی از تیم ها بخاطر اینکه هزینه سفر ندارند ترجیح می دهند آن بازی را 3 بر 0 بازنده شوند؟
بله. خیلی پیش می آید این اتفاق. هرسال در تمام لیگ های ما این مسئله هست.
مصاحبه سامان خدائی با حمیده حمیدی
به خاطر کرونا خیلی از تیم ها درخواست تعطیلی دادند. آن هم به خاطر همین مشکلات مالی بود؟
بله. بخاطر اینکه سفرهای خیلی از تیم ها به صورت زمینی است و آن هم راه های خیلی طولانی را طی کنند. و این ریسک را بالا می برد و اینکه جاهایی که اسکان دارند نیز مناسب نیست و خیلی از تیم ها به خوابگاه هایی می روند که شرایط بهداشتی مناسبی ندارد و به نظر من عاقلانه است که این کار را بکنند و شرکت نکنند. ولی اگر واقعا حامی مالی بود و می توانستند که این ها در هتل های خوب باشند و پرواز داشته باشند، چرا که نه، لیگ را ادامه می دادند. من با خیلی از بازیکنان صحبت کردم دوست دارند که بازی کنند. حداقل اینکه بقیه مبلغ قراردادشان را بگیرند. چون الان مبلغی که باید بگیرند نصف می شود.
برای شرایط عادی در هر فصل چند بازی به دلیل مشکلات مالی لغو می شود؟
کمتر از 10 تا است. به نظر من کنسل شدن دو بازی هم فاجعه است.
اگر بخواهید بین بودجه و امکانات، با توجه رسانه ای یکی را انتخاب کنید، کدام را انتخاب می کنید؟
می شود انتخاب کنم؟ (باخنده) همه اش حیاتی است. من توجه رسانه را در راس این اولویت ها می گذارم. چون این توجه به دنبالش خیلی چیزها می آورد. بعد بودجه و سومی نیز امکانات مهم است.
حضور بانوان در استادیوم
خیلی از بانوان ایرانی دوست دارند به ورزشگاه بروند. به نظر شما اینکه اینکه شرایط مهیا باشد و خانم ها بتوانند به ورزشگاه بروند بهتر است یا اینکه امکانات برای ورزش کردن خودشان باشد؟
این دو تا سوال متفاوت است. من هر دو را دوست دارم. من خودم جزو کسانی بودم که رفتم و بازی ها را تماشا کردم. این حق طبیعی ما بود. هم بازی پرسپولیس-کاشیما را دیدم و هم بازی ایران-کامبوج را.
حس و حال خودتان وقتی که در بازی پرسپولیس-کاشیما وارد استادیوم شدید را می توانید تعریف کنید؟
اولا که آن بازی همه به من می گفتند که نرو. ورزشگاه 100 هزار نفر پر است و جو سنگین است و من گفتم نه و باید بروم. چون خیلی شدیدا پرسپولیسی هستم و دوست داشتم که بروم. گفتم مگر چند بار اتفاق می افتد که فینال آسیا در تهران باشد و خانم ها هم بتوانند بروند. اولا که خیلی سخت وارد ورزشگاه شدیم و چند ساعت منتظر بودیم. ما که وارد شدیم خیلی از آقایان حمایت مان کردند و فوق العاده آن روز جو استادیوم خوب بود و اینکه آقایان ما را تشویق کردند و همه بلند شدند و دست زدند و خیلی با احترام برخورد کردند. واقعا من آن روز حرف بدی نشنیدم و خودمان نیز که وارد استادیوم شدیم جو ورزشگاه واقعا دوست داشتنی بود و با خودم گفتم که چرا من تاحالا این جو را تا این سن ندیده بودم. دلم خواست که این قضیه تکرار شود و دلم می خواهد که این حضور در ورزشگاه انتخاب همه باشد و هرکس که دوست دارد برود و بازی ها را ببیند. دوست دارم که شرایط جوری باشد که خانم ها به راحتی به ورزشگاه بروند و حتی بازی تیم باشگاهی خود را ببینند.
از بازی ایران-کامبوج نیز خاطره ای دارید؟
ایران-بولیوی را دیدم که آن بازی اول بود و آن صحنه ورود به ورزشگاه برایم خیلی عجیب بود. قبلا ورزشگاه صد هزارنفری را دیده بودم و صحنه اش جور دیگری بود. اما واقعا حس خوبی داشت. تا چند روز یادم نمی رفت و می گفتم کاش یک روز می توانستیم اینجا بازی کنیم و همه تماشاچی ها نگاه کنند. خیلی حس خوبی بود.
بچه های فوتسال و فوتبال گلایه داشتند که 2 سال حق و حقوق شان داده نشده است و پاداش های خود را نگرفتند. این مشکل حل شد؟
تا الان که حل نشده است اما فدراسیون شماره کارت بازیکنان را گرفته است و قول داده که به زودی که مشکلات فدراسیون برطرف شود، پاداش ها را نیز بدهند. اما می دانم که هنوز پاداش نگرفتند.
می دانید چه زمانی شماره کارت ها گرفته شده است؟
فکر می کنم نزدیک به یک ماه است. فکر می کنم که فدراسیون در حال حاضر خیلی مشکلات مالی دارد.
تیم های فوتبال بانوان ایران از لیگ قهرمانان بانوان آسیا کنار کشیدند. درست است؟
بله متاسفانه به دلیل محدودیت هایی که ما داریم و قوانینی که AFC دارد، چون این بازی ها باید به صورت رفت و برگشت برگزار شود و این بازی ها باید حتما پخش زنده شود و ما شرایط پخش را نداریم. اگر بازی ها به صورت متمرکز در یک کشور دیگری بود، ما می توانستیم حتما شرکت کنیم و قطعا تیم های ما شایستگی داشتند که در این مسابقات شرکت کنند. کما اینکه در بازی های ملی این کار را می کنیم. ولی برای اینکه بخواهیم به صورت رفت و برگشت باشد، این امکان به وجود نیامده است.
آخرین سوال من، شما به نمایندگی از ایران در یک تورنمنت در آلمان حضور داشتید. ماجرای آن چیست؟
به همراه تیم یاران حجازی 3 سال پیش به دعوت از تورنمنت رفتیم و با تیم منتخب برلین بازی کردیم. سال گذشته یعنی سال 2019 این مسابقات به مناسبت دهمین سال برگزاری این تورنمنت تکرار شد. چون هر دو سال یک بار برگزار می شود. یک تیمی را می خواستند تشکیل دهند به عنوان تیم ستارگان و من هم افتخار این را داشتم که در تیم ستارگان باشم. خودشان ایمیل زدند و مرا دعوت کردند و من به عنوان دروازه بان بازی کردم و یک بازی نیز بازیکن بودم. تیم ما در آن مسابقات دوم شد. البته آنجا نتیجه مهم نبود، چون در تیم ستارگان بازیکنان مطرح آلمان مثل کاپیتان اسبق آلمان بازی می کردند و غیر از من بقیه بسیار آدم های خاصی بودند.
صبحت پایانی ...
من هم تشکر می کنم از شما و مخاطبان تان و از اینکه از ورزش بانوان حمایت می کنید تشکر می کنم. تا این حمایت ها نباشد ما دیده نمی شویم و دختران نسل جوان ایران راه را ادامه نمی دهند.
حمیده حمیدی مربی دروازه بان های تیم ملی بانوان ایران
