روزگاری پروجا را تنها با حضور رحمان رضایی و علی سامره در تیم سرسه کوزمی و در کنار بازیکنان نام آشنایی نظیر سباستیانو روسی، دروازبان میلان بزرگ دهه 90، مانوئله بلازی هافبک سابق یوونتوس و حضور جنجالی سعدی قذافی، پسر دیکتاتور سابق لیبی به یاد می آوردیم. فابیو گروسو را نباید فراموش کرد که از همین شهر و همین تیم، به فوتبال ایتالیا معرفی شد و در سال 2006، قهرمان ایتالیا در جام جهانی لقب گرفت. این روزها سرسه کوزمی خاطره انگیز به جمع قرمزها بازگشته تا خاطرات گذشته را دوباره در تیمی که در میانه های جدول سری بی، به امید آینده ای بهتر دست و پا می زند، تکرار کند.
قرمزهای شهر پروجا، هرگز نامی نبودند که با همسایه های بزرگ خود در شهرهای اطراف، رقابت کنند. به غیر از چندین قهرمانی در دسته های پایین تر، بزرگترین افتخاری که کسب کردند، قهرمانی در جام کم اهمیت اینترتوتو در سال 2003 بود، اما آنها از اواسط دهه 70 توانستند دوباره در فوتبال ایتالیا نامی برای خود دست و پا کنند.
در سال 1974 ایلاریو کاستانیِر 34 ساله پای به پروجا گذاشت. پروجا به تازگی در جدول سری بی رتبه هشتم را کسب کرده بود و امیدی به تغییرات کوتاه مدت برای پیشرفت در این تیم دیده نمی شد. کاستانیر جوان به سرعت "گاوهای نر" (لقب پروجا) را دچار تحول کرد و در همان فصل نخست حضورش پروجا را قهرمان سری بی نمود و مجوز حضور در سری آ را کسب کرد. جشن صعود با نقل مکان به استادیوم جدید، با نام پیان دی ماسیانو، تکمیل شد. نخستین فصل در سری آ برای کاستانیر، موفقیت آمیز بود و بالاتر از تیم هایی نظیر رم، سمپدوریا و لاتزیو، رتبه هشتم را از آن خود نمود که برای شروع در میان بزرگان ، نتیجه ای ایده آل به شمار می رفت. فصل 1976-77 پروجا کماکان پیشرفت کرد و این بار در رتبه ششم جدول نهایی فصل ایستاد و در فصل 1977-78، گاوهای نر فرم متعادل خود را کماکان حفظ کردند و در رتبه هفتم جای گرفتند. در میانه این فصل اتفاق ناگواری افتاد که نه تنها پروجا، بلکه جامعه فوتبال ایتالیا را تحت الشعاع قرار داد. رناتو کوری، هافبک جوان و 24 ساله تیم به دلیل حمله قلبی در جریان بازی با یوونتوس، در 30 اکتبر 1977 از دنیا رفت و قرمزها را در شوکی عظیم فرو برد.
بلافاصله در همان سال نام استادیوم تیم از پیان دی ماسیانو، به احترام درگذشت کوری، به استادیوم رناتو کوری تغییر کرد. این اتفاق تلخ باعث افت پروجا نشد و انگیزه مضاعفی شد تا با نمایش هایی در خور نام کوری زنده بماند.
رناتو کوری فقید
کاستانیر که در دوران فوتبال خود یک مهاجم بود و در اوایل دهه 60 برای پروجا هم بازی کرده بود، علاقه زیادی به آژاکس رویایی اوایل دهه 70 داشت و خود را وامدار این سبک می دانست. عمدتا کاستانیر از سیستم 1-3-2-3-1 می کرد. نلو مالیتزیا در درون دروازه قرارداشت. در خط دفاعی کاپیتانی مطمئن به نام پیرلوئیجی فروزیو عنوان سوئیپر انجام وظیفه می کرد و یک خط جلوتر ناپی، دلا مارتینا و چکارینی دیگر مدافعان تیم بودند. هافبک های خلاقی چون سالواتوره بانی و فرانکو وانینی جلوتر از هافبک های تدافعی تیم (بوتی و دال فیومه) در میانه زمین حضور داشتند و در خط حمله والتر اسپجورین، به عنوان مهاجمی قابل اتکا، از دیگر مهره های مهم تیمی بود که ستاره بزرگی را در خود نمی دید و مجموعه ای از بازیکنان کارگر و کم نام و نشان، یک تیم منسجم را تشکیل می دادند.
فصل 1978-79 با پیروزی 2-0 برابر ویچنزا و صدرنشینی سری آ با تفاضل گل +2 برای گاوهای نر آغاز شد. هفته دوم آزمون سختی برای پروجا بود. قرمزها به خانه اینتر در جوزپه مئاتزا رفتند و با شوت زیبای از راه دور جانکارلو پاسیناتو در دقیقه 31 عقب افتادند. این نتیجه تا دقیقه 87 پابرجا بود تا اینکه مارکو کاچیاتوری در ریباند و با استفاده از غفلت مدافعان نراتزوری، دروازه اینتر را گشود تا قرمزها در دومین گام شکست نخورند. فیورنتینا قربانی هفته سوم پروجا در خانه بود تا اینکه شاهکار قرمزها در هفته چهارم در خانه یوونتوس از راه رسید.
ابتدا والتر اسپجورین در دقیقه 16 استادیوم کاموناله را با شوتی سرکش که دینو زوف موفق به دفع آن نشد، به سکوت وا داشت تا اینکه در دقیقه 65 آنتونلو کوچوردو با شوتی غیرقابل مهار از داخل محوطه جریمه، کار را به تساوی کشید. اما این پایان کار نبود و در دقیقه 77 فرانکو وانینی جلو کشیده کار یووه را با یک ضربه دیدنی در خانه یکسره کرد تا شاگردان کاستانیر، پابه پای میلان در در جدول قرار بگیرند. پیروزی که بدون درخشش خیره کننده مالیتزیا در درون دروازه، مسلما امکان پذیر نبود.
ایلاریو کاستانیِر
تساوی خانگی برابر آولینوی پایین جدولی چندان دلچسب نبود، اما پیروزی 2-0 هفته بعد در برابر آتالانتا، حکم صعود تیم سختکوش کاستانیر را به صدر جدول امضا کرد.این صدرنشینی تنها دو هفته دوام داشت و پس از پیروزی برابر آسکولی، تساوی 0-0 در خانه رم و پیروزی سخت میلان در خانه ویچنزا، دو مرتبه روسونری را به صدر فرستاد. صدر جدول دوباره در هفته دهم جا به جا شد و در این هفته دیدار حساس دو تیم بالای جدولی میلان و پروجا در خانه روسونری برگزار شد. این بازی در 3 دسامبر 1978 انجام شد و ابتدا فرانکو وانینی روی دفع اشتباه انریکو آلبرتوسی دروازه میلان را گشود، اما روبرتو آنتونلی در نیمه دوم گل تساوی روسونری را به ثمر رساند تا جدال بالای جدول برنده ای نداشته باشد و گاوهای نر دوباره در صدر جای خوش کنند.
این اتفاق باز هم دوام نیاورد و میلان بلافاصله صدر را از آن خود خود کرد. تا اوایل سال 1979 رقابت پایاپای میلان و پروجا ادامه یافت و قرمزها با قدرت خط دفاعی و انسجام تیمی خود، سایه به سایه میلان حرکت کردند. در 4 فوریه 1979 پروجا در خانه میزبان اینتر بود و تیم شکست ناپذیر کاستانیر در این دیدار تا اولین شکست خود فاصله ای نداشت. بازی تا دقیقه 90 با نتیجه 2-1 به سود اینتر دنبال می شد تا در این دقیقه، آنتونیو چکارینی، رناتو کوری را با گل خود منفجر کند و کار را به تساوی بکشاند. همانند دیدار رفت پروجا در مقابل اینتر در دقایق پایانی از شکست گریخت تا در هفته های آتی با تلاش ستودنی خود، نیم نگاهی به صدر داشته باشد. دو تساوی 1-1 و 0-0 در هفته های 18 و 19 برابر فیورنتینا و یوونتوس، پروجا را پایین تر از میلان و تورینو به رده سوم فرستاد، اما پیروزی دقایق پایانی با گل سالواتوره بانی، دوباره رتبه دوم را در فاصله 4 امتیازی میلان، به ارمغان آورد.
تا اوایل آوریل 1979، پروجا خود را به 2 امتیازی میلان رساند، تا در دیداری سرنوشت ساز در هفته بیست و پنجم میزبان روسونری باشد.
در دقیقه 15 مهاجم میلان در محوطه پروجا روی یک سانتر و ضربه سری که به او رسید، نقش بر زمین شد و پنالتی مشکوکی به سود میلان گرفته شد. استفانو چویدی پشت توپ ایستاد و دروازه شاگردان کاستانیر را گشود، اما تنها دو دقیقه بعد پروجا صاحب پنالتی شد و جانفرانکو کاسارسا بدون دورخیز، کار را به تساوی کشاند. تلاش دو تیم در ادامه بی فایده بود تا با کسب تساوی و دو امتیاز برتری میلان، کار در 5 هفته پایانی حساس تر دنبال شود.
پیروزی 2-0 خانگی مقابل ناپولی، با تساوی 1-1 در خانه کاتانزارو هفته بیست و هفتم به میلان این فرصت را داد تا با برتری دقایق پایانی مقابل ورونا کار را سخت تر از پیش کند. تساوی در خانه ورونا و پیروزی میلان در خانه کاتانزارو، در فاصله دو هفته تا پایان، میلان را با اختلاف 4 امتیازی در آستانه قهرمانی قرار داد. پیروزی 2-0 خانگی هفته ماقبل پایانی سودی برای تیم سرسخت کاستانیر نداشت زیرا میلان با تساوی بدون گل خانگی مقابل بولونیا، قهرمانی خود را مسجل کرد. هفته پایانی برای گاوهای نر مهم بود اما برای کسب عنوان قهرمانی، بلکه برای تثبیت شکست ناپذیری و تاریخ سازی. این امر با تساوی 2-2 در خانه بولونیا میسر شد. میلان با هدایت نیلس لیدهولم، ستاره سابقش برای دهمین بار سری آ را فتح کرد و به اولین ستاره داخلی خود رسید.
شاگردان ایلاریو کاستانیر گرچه دستشان به اسکودتو نرسید، اما با عملکرد سخت کوشانه و خیره کننده خود، نام خود را به عنوان اولین تیم واقعی بدون شکست تاریخ سری آ ثبت کردند.
نمایش پروجا تحسین بسیاری را از جمله جیانی بررا، خبرنگار پرآوازه ایتالیایی برانگیخت. بررا نمایش تیم کاستانیر را منطقی و شایسته احترام خواند.
فصل بدون شکست پروجا با کسب 11 پیروزی و 19 تساوی به پایان رسید. در این راه آنها 34 گل به ثمر رساندند و تنها 16 گل دریافت کردند که عملکرد تحسین برانگیز خط دفاعی آنها را به خوبی نمایان می ساخت. پروجا در فصول بعدی هرگز درخشش خود را تکرار نکرد و در فصل 1980 اسیر داستان معروف شرط بندی و فساد در سری آ (توتونرو) شد و همان فصل به سری بی سقوط کرد.
کاستانیر در سال 1980 از پروجا جدا شد و به مدت 2 فصل هدایت لاتزیو را بر عهده گرفت و در سال 1982 سرمربی میلانی شد که با هدایت او از سری بی دوباره به سری آ بازگشت. پس از آن کاستانیر هدایت اینتر را به مدت یک فصل در اختیار گرفت اما نتوانست توفیقی کسب کند تا اینکه در دو مقطع در دهه 90 به پروجای خاطره انگیزش بازگشت، اما دیگر تنها یادی از آن تیم تاریخ ساز 1978-79 باقی مانده بود. تنها تیمی که بدون شکست، عنوان قهرمانی را به دست نمی آورد.
