"چپ پاها پنالتی زن نیستند"؛ شاید به محض شنیدن این جمله، مثال‌هایی نقض به ذهنتان برسد و در وهله اول موضع بگیرید و شاید هم نه؛ اتفاقا از آن دسته بینندگانی باشید که هرگاه بازیکن چپ‌پای تیمتان پشت توپ ایستاده، از پیش خود را باخته‌اید و از خود پرسیده‌اید چگونه با وجود تحلیل و بررسی آمار درصد صحیح و جهت پنالتی‌های پیشین هر بازیکن، هنوز از آن درس عبرت نگرفته‌اند؟ و ناگزیر تنها به حرص خوردن بسنده کنید یا جز لعن و نفرین کاری از دستتان بر نیاید.
و علت را کنکاش می‌کنید، مگر چه تفاوت محسوسی بین پای چپ و راست وجود دارد؟
لابد پای تکیه گاه تاثیر گذار است یا راست دست و چپ دست بودن دروازبان؟ و شاید اینکه به پریدن به کدامین سمت عادت دارد؟
چپ پاها حساس‌تر و زودرنج ترند و روحیه لازم را ندارند؟ یا باورهای دیگری که منطقی نمی‌پذیرد.
چپ پاهایی که در تمام دوران حرفه‌ای، به حرکات عرضی، پاس‌های خلاقانه و سانترهای مواج؛ و در ضربات ایستگاهی و از پشت محوطه جریمه، با ضربات کات‌دار و عجیبشان در عبور از دیوار دفاعی شهره بوده‌اند، حال پشت ضربه‌ی پنالتی حساسی ایستاده‌اند، از آنها چه انتظاری دارید؟ به مانند بهترین پنالتی‌زن های راست پایی باشند که ضربات خود را با دورخیز کم، اما محکم و با دقت، با بغل پایی ساده، روی پا و حتی نوک پا بصورت صاف و خط‌کشی شده شلیک می‌کنند؟
نه، چپ پاها در پنالتی‌ها نیز همچنان بدنشان به همان فرم و حالت همیشگی‌ست، قرارگیری با زاویه 45 درجه نسبت به توپ، که گاهی به 90 درجه نیز نزدیک میشود و داستان دقیقا از اینجا آغاز میشود.
اما بعد از نحوه‌ی قرارگیری، مسئله دوم مربوط به ضربه با کات داخل پا میشود، در واقع باز به همان شکلی که عادت دارند؛ و با وجود فاصله‌ی کمشان تا خط دروازه، کات برداشتن‌های بیجای توپ یعنی ضرب پایین‌تر و فرصتی بیشتر برای دروازبان تا همراه با تغییر مسیر توپ به بدن خود کِش بدهد.
شاید به همین دلیل است که از فوق ستاره‌ای چون "لیونل مسی" نیز ضربات پنالتی با پای راست را به خاطر داریم و شاید نمونه‌ی داخلی آن "علی علیپور" باشد که اکثر گلهای خود را با پای چپ به ثمر رسانده اما در پنالتی‌ها دست به دامان پای راستش میشود، البته اینکه کدام نقطه را هدف بگیرند و درصد گل، بحث دیگری‌ست که به اندازه کافی به آن پرداخته شده است.
البته این مشکل را حتی در راست پاهایی که مدافع کناری بوده‌اند نیز بارها شاهد بوده‌ایم، یعنی همان عادت به سانتر برای مهاجمان و ضربات کات‌داری که با توجه به نزدیکی آنها به خط اوت و به تبع آن محدودیت در حرکاتشان، این شکل بازی از آنها طبیعی بنظر می‌رسد ولی در پنالتی گریبان گیرشان میشود.
به بحث اصی برگردیم و با رسم شکل توضیح بدهیم؛ تصاویر مربوط به مصاف پنالتی ایران و عراق در جام ملت‌های آسیا 2015 است که با نتیجه 6-7 به نفع حریف خاتمه یافت و آه از نهاد همه‌مان بلند شد.
پنالتی اول را احسان حاج صفی می‌زند، به نحوه‌ی قرارگیری او دقت کنید. دورخیزی عجیب و ضربه‌ای ناامید کننده، کاری که پیشتر در سپاهان، تیم ملی امید از او به ثبت رسیده بود.
پنالتی دوم مرتضی پورعلی‌گنجی، مدافع راست‌پا که در شرایط عادی و مطلوبی قرار گرفته و ضربه با کات بسیار کمی همراه است.
پنالتی سوم، توسط جواد نکونام که از بهترین پنالتی‌زن هایمان است، که علت آن را می‌توان ضربات محکم، صاف و مستقیم و همچنین قرارگیری در راستای توپ دانست.
و بعد از کش و قوس‌های فراوان، سرانجام پنالتی آخرمان، ضربه وحید امیری که تیر خلاص را بر پیکر تیم ملی‌مان می‌زند و دنیا بر سرمان آوار میشود.
و در پایان اگر هنوز برایتان مسئله روشن نشده، توصیه میشود فیلم ضربات پنالتی بازی ایران و عراق را یکبار دیگر مشاهده کنید. مسیر حرکت و چرخش بیش از حد توپ را با دقت دنبال کنید.
https://b2n.ir/601193
حال شاید با ذهنیت بهتری درک کنید که چرا چپ پاها پنالتی زن نیستند و دیگر پنالتی‌زن های اول تیممان را از بازیکنانی راست پا، ترجیحاً در پست‌های مهاجم نوک، هافبک دفاعی و دفاع میانی انتخاب کنیم، که شکل قرارگیری و نحوه‌ی ضربه زدن آنها به توپ، بجای خلاقیت و زیبایی، بیشتر مبتنی بر اصل دقت و سادگی است.
فریم به فریم با ضربه‌ی کات دار احسان حاج صفی
