گینه با نام رسمی جمهوری گینه کشوری است در شمال غربی آفریقا در سواحل اقیانوس اطلس. پایتخت آن کوناکری است. جمعیت این کشور ۱۰ میلیون نفر و زبان رسمی آن فرانسوی است. زبان‌های بومی رایج آن عبارتند از فولانی، مالینکه و سوسو. این کشور در دوم اکتبر ۱۹۵۸ از فرانسه مستقل شده‌است. واحد پول گینه فرانک گینه است. ۸۵ درصد از جمعیت این کشور مسلمان هستند. ۱۰ درصد از مردم این کشور نیز مسیحی‌اند. کشور گینه پیش از این گینه کوناکری نامیده می‌شد. امروزه نیز گاه به آن گینه کوناکری می‌گویند تا از گینه بیسائو و جمهوری گینه استوایی بازشناخته شود. گینه بیسائو، سنگال و مالی از شمال، اقیانوس اطلس از سوی باختر سیرالئون و لیبریا از جنوب و ساحل عاج و مالی از سوی خاور، این کشور را احاطه کرده‌اند. رودخانه نیجر، رودخانه گامبیا، و رودخانه سنگال، همگی از بلندی‌های گینه سرچشمه می‌گیرند. شهرهای اصلی گینه عبارتند از کوناکری، کانکان، نزرکوره، کیندیا، لابه، گوئکدو، مامو و بوکه.
کشور گینه با مساحتی معادل ۲۴۵٫۸۵۷ کیلومتر مربع در غرب آفریقا واقع شده و از شمال با کشورهای گینه بیسائو، سنگال و مالی و از شرق با مالی و ساحل عاج، از جنوب با سیرالئون و لیبریا هم‌مرز می‌باشد. مرز غربی این کشور به طول تقریبی ۳۰۰ کیلومتر را اقیانوس اطلس تشکیل می‌دهد. به‌طور کلی دما در کشور گینه در فصل خشک و بارانی متمایز می‌باشد. پایینترین دما حدود ۱۱ درجه در ماه‌های دسامبر و ژانویه و بالاترین دما در ماه‌های مارس و آوریل حدود ۳۵ درجه گزارش شده‌است. کشور گینه از نظر تقسیمات کشوری به ۷ استان و ۳۳ شهرستان و از نظر جغرافیائی طبیعی به چهار قسمت زیر بخش می‌شود: گینه ساحلی یا گینه سفلی: حدود ۱۸ درصد از خاک گینه را تشکیل می‌دهد و شهرهای کوناکری، کیندیا، کویا، بوکه٬، دوبریکا، بوفا، فوره کاریا، فریا، تله مله در این منطقه قرار دارند و طایفه سْو سْو بیشتر در این ناحیه زندگی می‌کنند. گینه میانی یا فوتاجالون: این بخش ۲۰ درصد از خاک گینه را شامل شده و فولاها در این محدوده مستقر می‌باشند. شهرهای مهم این قسمت مامو، دالابا، لابه، توگه، کوبیا، پیتا، للوما، مالی، کوندارا و گاوال می‌باشد. گینه علیا: گینه علیا رودخانه مشهور نیجر از آن می‌گذرد. حدود ۴۰ درصد از خاک گینه را تشکیل داده و قوم مالینکه در این بخش متمرکز می‌باشند. شهرهای دابولا، سیگیری، کان کان، دینگیرای، کروسا، فرانا، کیروانی و ماندیانا در این منطقه قرار گرفته‌اند.
گینه جنگلی: در جنوب غربی گینه قرار گرفته و ترکیبی از طایفه‌های مختلف در آن زندگی می‌کنند. شهرهای زره کوره، بیلا، لولا، ماسانتا، کی سی دوگو، گه که دو و یومو در این محدوده قرار دارند. جمهوری گینه در غرب آفریقا قرار دارد. از شمال با سنگال و گینه بیسائو، از جنوب با سیرالئون و لیبریا، و از شرق با مالی و ساحل عاج هم‌مرز است، از غرب نیز به اقیانوس اطلس محدود می‌شود. مساحت این کشور ۸۵۷٬۲۴۵ کیلومترمربع و جمعیت آن در حدود ۱۰ میلیون و پانصد هزار نفر است. پایتخت آن شهر کوناکری و زبان رسمی آن فرانسه‌است، در عین حال زبان‌های سوسو و مالینکه و سایر زبان‌های محلی نیز در آن رایج است. رودها: نیجر، سنگال، بالا، کومبا، مالو و گامبیا قله‌ها: ناکاکا (۲۸۵۰ متر) جزایر: تریستائو، لس دلوس و کوبنومبی
کشوری که امروزه گینه نام دارد در قدیم به یک‌رشته از پادشاهی‌های آفریقایی تعلق داشت. سده‌ها پیش، کشور گینه و مناطق مالی و سنگال امپراتوری بزرگی را تشکیل می‌دادند که از میان رفت. در سده ۱۵م. پرتغالی‌ها وارد این سرزمین شدند و بر آن حکومت راندند. در سده ۱۷ دولت اسلامی فولانی در منطقه فوتاجالون تشکیل شد. گینه در ۱۸۴۹ مستعمره فرانسه شد و گینه فرانسه نام گرفت و بخشی از آفریقای غرب فرانسه شد. گینه در ۲ اکتبر ۱۹۵۸ مستقل شد و نخستین مستعمره فرانسه بود که به‌طور مسالمت‌آمیز مستقل شد. گینه از زمان استقلال تا انتخابات ۲۰۱۰ توسط حکمرانان خودکامه‌ای اداره شد که باعث شده‌اند که این کشور یکی از فقیرترین کشورهای جهان شود. گینه استقلال خود را در ۱۹۵۸ به رهبری احمد سکوتوره به دست آورد. احمد سکوتوره در روز ۱۵ ژانویه سال ۱۹۵۹ میلادی به مقام ریاست جمهوری گینه انتخاب گردید. او با کشورهای سوسیالیستی روابط نزدیکی برقرار کرد و یک حکومت مارکسیستی با حزب واحد تشکیل داد. روابط میان پاریس و کوناکری بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵ میلادی به‌طور کامل قطع شدند. در اواخر سال‌های دهه ۱۹۷۰ میلادی احمد سکوتوره در سیاست مارکسیستی خود تعدیل کرد و به کشورهای اسلامی نزدیک شد. احمد سکوتوره پس از این که در سال ۱۹۵۹ میلادی به قدرت رسید در ۵ نوبت متوالی به مقام ریاست جمهوری انتخاب گردید و به مدت بیست و پنج سال از ۱۹۵۸ تا ۱۹۸۴ بر این کشور حکومت نمود. پس از مرگ وی در سال ۱۹۸۴ میلادی، لانسانا کونته در یک کودتای ارتشی، قدرت را در این کشور به دست گرفت و به مدت بیست چهار سال در این کشور حکومت کرد. کونته در دوران حکومتش با مشکلات متعدد داخلی روبه رو بود و برای تداوم قدرت خود به نیروی ارتش تکیه می‌کرد. در یکی از آخرین نمونه‌های این شیوه حکومت، تظاهرات سال ۲۰۰۷ مردم گینه در اعتراض به شرایط سخت اقتصادی به شدت توسط نیروهای دولتی سرکوب شد و دست کم ۱۸۶ نفر از معترضان کشته شدند. وی به دلیل شیوه استبدادی در حکومت، به دیکتاتور گینه شهرت یافت و سرانجام در اوایل دی ماه سال جاری ۱۳۸۷ به دلیل بیماری قلبی در گذشت.
بر اساس قوانین این کشور، در صورت درگذشت رئیس‌جمهور، می‌بایست رئیس مجمع ملی (رئیس مجلس نمایندگان) امور کشور را به‌طور موقت به دست گیرد تا ظرف ۶۰ روز، انتخابات ریاست جمهوری برگزار شود؛ اما یک گروه نظامی به رهبری یک سروان ارتشی به نام موسی دادیس کامارا، با اعلام کودتا، دولت و قانون اساسی را منحل نمود و حکومت را در این کشور به دست گرفت. نظامیان کودتاچی، در نخستین اظهار نظرها اعلام نمودند که انتخابات آزاد را در سال ۲۰۱۰ برگزار خواهند کرد، سرانجام در روز ۲۷ ژوئن ۲۰۱۰ اولین انتخابات آزاد و دمکراتیک گینه از زمان استقلال این کشور در سال ۱۹۵۸ برگزار شد و با توجه به تعدد نامزدها، این انتخابات به دور دوم کشیده شد؛ و در دور دوم این انتخابات که در هفتم نوامبر این سال برگزار شد، پروفسور آلفا کنده به عنوان نخستین رئیس‌جمهور گینه در انتخابات به پیروزی رسید. گینه‌ای‌ها پس از تاخیرهای متعدد و لطمه دیدن کارزار انتخاباتی توسط ناآرامی‌های خونبار، روز ۱۲ مه ۲۰۱۳ در نخستین انتخابات پارلمانی این کشور در یک دهه اخیر شرکت کردند. این انتخابات که ابتدا قرار بود شش ماه پس از تحلیف «آلفا کنده»، رئیس‌جمهوری گینه در سال ۲۰۱۰ برگزار شود، به خاطر مناقشات بر سر سازماندهی آن به تأخیر افتاد و این باعث تحریک تنش‌های خونبار قومی شد که از زمان استقلال گینه از فرانسه در سال ۱۹۵۸ جامعه گینه را تهدید می‌کند. مجمعی که در نتیجه این انتخابات تشکیل می‌شود جایگزین هیئت انتقالی خواهد شد که از زمان پایان حاکمیت نظامی در سال ۲۰۱۰ کشور را اداره می‌کند. سیاست گینه به‌طور معمول حدود ۲۰ گروه قومی را به رو به روی هم قرار می‌دهد؛ گروه‌هایی که از جهاتی با یکدیگر در سازگاری زندگی می‌کنند. «فولانی» بزرگترین گروه قومی است که حدود ۴۰ درصد جمعیت گینه را تشکیل می‌دهد و پس از آن «مالینکه» و «سوسو» قراردارند. رئیس‌جمهوری که از قوم مالینکه است «تجمع مردم گینه» را رهبری می‌کند و مدعی پشتیبانی از سوسیالیسم است. این در حالی است که رقیب اصلی او، دیالو، یک «فولانی» است و ریاست اتحادیه مرکزی لیبرال نیروهای دموکراتیک گینه را برعهده دارد.
جمهوری گینه دارای مواد معدنی فراوانی است. حدود یک سوم ذخایر قطعی بوکسیت (ماده اولیه آلومینیم) دنیا، بیش از ۸/۱ میلیارد متریک تن سنگ آهن با عیار بالا، میزان قابل توجهی از ذخایر طلا و الماس در این کشور وجود دارد. وجود زمین مناسب برای کشاورزی و آب فراوان و وضعیت آب و هوایی، شرایط مناسبی را برای کشاورزی مکانیزه در مقیاس صنعتی فراهم آورده‌است. صادرات قهوه نیز یکی از منابع ورود ارز به این کشور است. سرزمین گینه دارای منابع عظیم بوکسیت، الماس، طلا و آهن می‌باشد به گونه‌ای که در خاک و زمین نقاط مختلف شهر کوناکری و بسیاری از مناطق این کشور، ذرات آهن مشاهده می‌گردد. محصول عمده این کشور، غلات، برنج، موز، قهوه، ارزن و بادام زمینی است و صادرات آن قهوه، عسل، موز، آهن خام و آلومینیوم خام می‌باشد. گینه از نظر کانی‌ها ازجمله بوکسیت، الماس و طلا بسیار غنی است. این کشور دومین تولیدکننده بزرگ بوکسیت در جهان است.
دین: ۸۵ درصد مردم، مسلمان و باقیمانده اکثراً مسیحی می‌باشند. جمعیت گینه بیش از ۱۰ میلیون نفر است. این کشور شکلی هلالی دارد و سرچشمه رود نیجر در بلندی‌های جنوب شرقی آن قرار گرفته‌است. مردم گینه به ۲۴ قوم گوناگون تعلق دارند و بزرگترین و مهم‌ترین اقوام این کشور به ترتیب فولا ۴۰ درصد، ماندینگو ۳۰ درصد و سوسو ۲۰ درصد، هستند. ۸۵ درصد از جمعیت این کشور مسلمان هستند و مسیحیان که بیشتر پیرو کلیسای کاتولیک رومی می‌باشند حدود ۱۰ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند. زبان رسمی گینه فرانسوی است ولی بیش از ۲۴ زبان محلی نیز در این کشور رایج است.مردم گینه به عنوان کم ترین مصرف کننده سیگار در جریان هستند.
پانزده روزنامه و نشریه ادواری در این کشور منتشر می‌شود. میزان باسوادی نیز طبق آمار رسمی یونسکو ۹/۳۵ درصد است. علاوه بر گروهی از شیعیان بومی در این کشور، گروه‌هایی از وهابی‌ها، بهایی‌ها و احمدیه قادیانی در این کشور فعالیت تبلیغی و آموزشی دارند.
تولید ناخالص داخلی این کشور ۷۴۱/۹ میلیارد دلار است. سه میلیون و ۷۰۰ هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که ۷۶ درصد از آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. ۴۷ درصد از مردم گینه زیر خط فقر زندگی می‌کنند و نرخ تورم در آن در سال ۲۰۰۷ میلادی ۲۰ درصد بود. محصولات صادراتی این کشور شامل بوکسیت، آلومینیوم، طلا، الماس، قهوه، ماهی و محصولات کشاورزی است که به کشورهای روسیه، اوکراین، اسپانیا، کره جنوبی، فرانسه، آمریکا، آلمان و ایرلند صادر می‌شود. محصولات وارداتی این کشور شامل محصولات نفتی، آهن‌آلات، ماشین‌آلات، تجهیزات حمل و نقل، منسوجات، حبوبات و دیگر مواد خوراکی است که از کشورهای چین (۶/۸ درصد)، فرانسه (۸ درصد)، هلند (۸/۴ درصد) و بلژیک (۴/۴ درصد) وارد می‌شود.
این کشور 33استان شامل؛ بيلا، بوفا، بوكه، كوناكري، كوياه، دالوبا، دالابا، دينگايرايه، دوبركا، فارانه، فوركاريا، فريا، گاووال، گكدو، كان كان، كروانه، كينديا، كيسيدوگو، كوبيا، كوندارا، كوروسا، لابه، للوما، لولا، ماسنتا، مالي، مامو، مانديانا، نزره كوره، پيتا، سيگيري، تليمله، توگو، يومو دارد.
فکت های گینه
1- فروش بادام زمینی جوشانده و دانه های کولا در خیابان های این کشور مرسوم است.
2- چهارمین مسجد بزرگ آفریقا در گینه است
3- در حالی که گینه یکی از فقیرترین کشورها در جهان است ، اما حاوی ذخایر معدنی قابل توجهی است. این کشور یک چهارم ذخیره بوکسیت جهان و ذخایر زیادی از سنگ آهن و طلا و آلومینیوم و الماس را در خود جای داده است.
4- گینه سالیان پیش گینه فرانسه نام داشت و 70 سال مستعمره فرانسه نیز بود.
5- آب و هوای گینه گرم و مرطوب است.
6- کوناکری حدودا مرطوب ترین پایتخت جهان است با بارش 3.7 متر باران در هر سال!
7- حدود 60 درصد این کشور را جنگل ها تشکیل می دهند.
8- در نزدیکی شهر کوناکری و در منطقه دوبریکا طبیعت بسیار زیبایی وجود دارد. وجود کوهی به نام سگی که سیگار میکشد(Le Chien Qui Fume) مناظر بسیار زیبایی به خصوص در فصل باران را پدید آورده است. اهالی این شهر می گویند هنگام مه آلود شدن هوا این کوه شبیه سگی می شود که در حال سیگار کشیدن است.
............................................................
آشنایی با کشورها (55) : آذربایجان
آشنایی با کشورها (54) : پرتغال
آرشیو
