رُ هّْاماگر مطالب علمی(و در کل هر مطلبی)رو به صورت کاربردی بخونی و مدام هم تکرار کنی فراموش نمیشه.مغز مثل یه انباری میمونه.وقتی میری تو انباری اون وسایلی که دم در گذاشتن رو زود میبینی ولی اون وسایلی که تو ته انباری زیر کلی خرت و پرت هستن رو نمیتونی ببینی.اینو گفتم که بدونی در هر صورت تکرار باید باشه تا مطالب همیشه دم دستت باشه راحت بتونی رجوع کنی بهشون.بخشی از حافظه بلند مدت رو بهش میگن حافظه عملکردی.دقت کردی اوایل که دسته پلی استیشن یا دسته تنیس رو میگیری توی دستت باید بهشون نگاه کنی تا بتونی ازشون استفاده کنی.ولی بعد یه مدت انگار به بخشی از وجودت تبدیل میشن.این به خاطر اینه که نحوه تو دست گرفتن دسته پلی استیشن و دسته تنیس یا نحوه ضربه زدن به توپ فوتبال یه جور عملکردی که تو حافظه بلند مدت ذخیره میشن.مطالب درسی رو هم باید بیاری توی اون کاری که انجام میدی.به قول رفیقمون اگه درباره مدار های الکتریکی میخونی باید بیای یه مدار ببندی تا ببینی چه خبره.نه این که همش جزوه و نکته بنویسی.مثل همون زمان که تو مدرسه دوره راهنمایی یا ابتدایی معلم می‌گفت برین تمرین های کتاب رو حل کنین یا معلم زبان می‌گفت سر کلاس تلفظ هر لغت رو چند بار با صدای بلند تکرار کنین.تو دوره دبیرستان به خاطر سنگین شدن مطالب فعالیت های دانش آموز محور هم کم شد.البته وجود کنکور هم مزید بر علت شد.باس همینه که الان دانشجو ها و تحصیل کرده های ایران چندان نمیتونن از علمشون استفاده کنن چون نمیدونن چطوری.فقط بلدن حرف بزنن چون فقط حرف زدن و توصیف کردن یاد گرفتن.رمز گذاری هم بحثش زیاده.برو تو نت درباره ی یه بحثی به اسم«نظام یاد یار ها»تحقیق کن.و البته روش «نمانیکس»
موفق باشی یوونتوسی
