لازم به ذکر است که ابن قاسم در مصاحبه‌ای عنوان کرده است که "رباط صلیبی بختیار رحمانی پاره شده است و پس از عمل جراحی‌اش احتمالا شش تا هشت ماه از میادین ورزشی دور خواهد بود. با توجه به این مدت زمان دوری بختیار از میادین، مدارک پزشکی او را به کمیته پزشکی سازمان لیگ ارایه می‌دهیم و پس از تایید مدارک از سوی این کمیته او از لیست تیم خارج می‌شود و می‌توانیم بازیکنی را جایگزین او کنیم."
طرفداری امیدوار است که اتفاقاتی از این دست از فوتبال ایران برچیده شود و اخلاق حرفه‌ای در قبال این مسائل سرلوحه کار باشگاه‌های ورزشی کشور قرار داده شود.
تمام تیم‌های دنیا، وقتی حتی یکی از بازیکنان نه چندان تاثیر‌گذار خود را به علت مصدومیت از دست می‌دهند، بنا به وظیفه انسانی و البته فوتبالی خود، تا آخرین لحظه برطرف شدن مصدومیتش، پای بازیکن خود می‌ایستند و سعی می‌کنند تا به هر شکلی به وی روحیه بدهند و شرایط روانی لازم را برای بازگشت مجددش به میادین فوتبال مهیا کنند. حتی در برخی موارد با بازیکن مصدوم خود، روی تخت بیمارستان، قراردادش را تمدید می‌کند.
مثال‌های زیادی در این باره وجود دارد. کسی یادش نرفته روزی را که یاران اوساسونا، برای روحیه دادن به مسعود شجاعی پیراهنی با عکس وی و جمله "مسعود زود خوب شو" را برتن کردند تا به وی ثابت کنند که چقدر برای آنها مهم است. مصدومیت شدید ویکتور والدس در فصل قبل نیز همین تبعات را در پی داشت. کل بازیکنان اسپانیا و به خصوص باشگاه بارسلونا با پیام‌های خود به وی روحیه دادند و حتی با اینکه وی پیش قراردادی را با باشگاه موناکو امضا کرده بود که پس از مصدومیتش لغو شد، باشگاه بارسلونا به وی پیشنهاد داد تا برای دور نشدن از شرایط آرمانی‌اش با تیم اصلی تمرین کند. در دوران مصدومیت نکونام نیز، بازیکنان عکس او را روی پیراهن خود چاپ کردند و به زمین بازی رفتند تا نشان دهند فراموشش نکرده اند.
از پرداختن به نمونه هایی مانند اریک آبیدال (علی‌رغم سرطان شدید وی)، آرون رمزی (که بارها مصدوم شده) ، ویلشر و بداشتوبرمی‌گذریم و پرسپولیس را مثال می‌زنیم. مهرداد پولادی حدودا یک سال به علت مصدومیت از شرایط بازی دور بود؛ اما باشگاه پرسپولیس، در اوج جوانمردی، حمایت خود را به وی اثبات کرد و او را در ترکیب 23 نفره باشگاه حفظ کرد. همه دیدند که همین کار کوچک و روحیه دادن کیروش در کنار باشگاه پرسپولیس به وی و دعوت شدنش به تیم ملی چه نتیجه ای داد. مهرداد پولادی بدون شک بهترین بازیکن ایران در جام جهانی 2014 بود.
امثال جباری‌ها و پولادی‌ها در ایران نیز بارها دیده شده است. اما اتفاق امروز، قطعا یک اتفاق تلخ در تاریخ باشگاه فولاد بود. بختیار رحمانی، کاپیتان و یکی از عناصر اصلی باشگاه فولاد خوزستان، به راحتی از لیست باشگاه خارج می‌شود. او از ناحیه رباط صلیبی دچار مصدومیت شده و شاید تا اواسط نیم‌فصل دوم توانایی بازی کردن را نداشته باشد. اما باشگاه فولاد خوزستان (حتی اگر این کار توافقی صورت بگیرد) به جای اینکه هواخواه کاپیتانش باشد به سادگی از زحمات وی گذر کرده است. چند فصل پیش نیز، فولاد خوزستان، رضا نوروزی، آقای گل تیمش را به علت مصدومیت، به سادگی از تیم کنار گذاشت. این دومین بار است که باشگاه فولاد خوزستان به سادگی، پشت بازیکنان تاثیر گذار خود را خالی می‌کند.
این کار در شرایطی صورت می‌گیرد که بختیار رحمانی، بارها و بارها در مصاحبه های خود، از انگیزه اش برای بازگشت مجدد به ترکیب فولاد سخن گفته است. این کار شاید به لحاظ حرفه ای توجیه داشته باشد اما به لحاظ اخلاقی، قطعا کار درستی نخواهد بود. ای کاش در لیگ و تیمی که دعایه حرفه ای بودن دارد، شاهد چنین اتفاقات تلخی نباشیم.
