سر بابی رابسون فقید مدت ها با سرطان مبارزه کرد. وی در سراسر دنیا از محبوبیت و احترام ویژه ای برخوردار بود. قهرمانی خاطره انگیز او در جام یوفا با عناوین متعدد در هلند، پرتغال و اسپانیا همراه شد و رساندن انگلستان به نیمه نهایی جام جهانی برای اولین بار پس از قهرمانی سال 1966 محبوبیت وی را دو چندان کرد.
درست مانند عناوین پر افتخاری انفرادی که رابسون در زندگی خود تجربه کرد، یادگاری با ارزش از خود به جای گذاشت: خاطرات مردی نجیب و اصیل از جنس فوتبال. سر الکس فرگوسن مربی افسانه ای باشگاه منچستر پس از مرگ دوستش این گونه از او یاد می کند:
"هیچ شخصی وجود ندارد که او را بالاتر از سر بابی قرار دهم. در غم از دست دادن دوستی بزرگ، انسانی شگفت انگیز، بزرگمرد فوتبال و شخصی با احساسات و دانش فوتبال عزادارم، مردی که هنوز هیچ کس از او سبقت نگرفته است."
پایگاه اینترنتی فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) در نگاهی کوتاه به مهم ترین لحظه های زندگی فوتبالی سر بابی رابسون اشاره کرده است که در ادامه می خوانید. این لحظات شامل زندگی ورزشی او به عنوان بازیکن، مربی و مردی است که از خود میراثی گرانبها برای دیگران به جای گذاشت.
انگلستان 4 – فرانسه 0 (27 نوامبر 1957 - دوستانه)
رابسون پس از درخشش در تیم های فولام و وست برومویچ اولین بازی ملی خود را در ورزشگاه ومبلی تجربه کرد. قضاوت آن دیدار را نیکولای لاتیچف برعهده داشت و سرمربی وقت سه شیرها والتر وینترباتم بود. رابسون در آن دیدار دو گل برای انگلستان به ثمر رساند و دو گل دیگر توسط تامی تیلور وارد دروازه آبی ها شد. سال ها بعد شماره هشت وقت تیم ملی از آن بازی این گونه یاد می کند: "سر تام فینی به من گفت اگر خسته شدم توپ را در گوشه به او برسانم تا او توپ را تا زمانی که دوباره نفس بگیرم نگه دارد. تام این کار را انجام داد."
این اتفاق افتاد و بابی از پاس های بی نقص برایان داگلاس نهایت استفاده را برد. علیرغم نمایش خیره کننده بابی، وی برای تجربه کردن دومین بازی ملی اش شش ماه انتظار کشید. نام رابسون در فهرست انگلستان برای جام جهانی 1958 سوئد قرار گرفت. وی در هر سه بازی برای سه شیرها به میدان رفت اما انگلستان با سه تساوی در مرحله گروهی به خانه بازگشت.
ایپسوئیچ تون 3 – آزد آلکمار 0 (6 می 1981 – بازی رفت فینال جام یوفا)
جام یوفا که پیش از آن توسط تیم های قدرتمندی چون لیورپول، فاینورد و یوونتوس فتح شده بود این بار در دستان قهرمانانی غیر منتظره و گمنام قرار می گرفت. ایپسوئیچ تون تیمی کم آوازه از ساحل شرقی انگلستان با ذکاوت و کاردانی های رابسون دوران طلایی خود را می گذراند. سر بابی بزرگ پس از یک دوره مربی گری در فولام، مسئولیت هدایت ایپسوئیچ تون را در سال 1969 پذیرفت و موفقیت آمیزترین دوران را در تاریخ این باشگاه رقم زد. ایپسوئیچ تون با مربی گری رابسون تبدیل به یکی از قدرت های فوتبال انگلستان شد و اف ای کاپ را در سال 1978 فتح کرد. این پایان ماجرای رابسون در ایپسوئیچ تون نبود. فینال جام یوفای سال 1981 در راه بود.
آن روزها فینال جام یوفا به صورت رفت و برگشت انجام می شد. ورزشگاه پورتمن رود 27 هزار نفر را در خود جای داده بود تا همه آن ها پس از پایان یافتن بازی خیابان های شهر ایپسوئیچ را از غوغا و هلهله خود لبریز کنند. پنالتی جان وارک اسطوره باشگاه در دقیقه سی بازی شروع یک اتفاق فراموش نشدنی بود. پس از وی فرانس تیخسن هلندی و پُل مارنیر انگلیسی دو گل دیگر را در دقایق 47 و 55 وارد دروازه حریف هلندی کردند تا بازی با حساب سه بر صفر به سود تیم انگلیسی به پایان برسد. در بازی برگشت ایپسوئیچ تون در ورزشگاه المپیک آمستردام با نتیجه چهار بر دو مغلوب حریف شد اما به لطف دو گل تیخسن و وارک در بازی برگشت، با نتیجه پنج بر چهار پیروز شد و تنها جام معتبر تاریخ باشگاه از آن تاریخ به کلکسیون افتخارات این تیم اضافه شد.
آلمان غربی 1 – انگلستان 1 / 4-3 ضربات پنالتی (4 ژوئیه 1990 – نیمه نهایی جام جهانی ایتالیا)
درست یک سال پس از موفقیت تاریخی رابسون با ایپسوئیچ تون، فدراسیون فوتبال انگلستان وی را جایگزین رون گرینوودی کرد که انگلستان با هدایت وی از جام جهانی 1982 حذف شده بود. رابسون انگلستان را به یک چهارم نهایی جام جهانی 1986 رساند، جایی که دیگو مارادونا با جادوگری هایش موجبات حذف شدن سه شیرها را فراهم کرد. سر بابی انگلستان را به جام جهانی 1990 ایتالیا رساند. قهرمان سال 1966 از گروه خود به عنوان تیم سرگروه صعود کرد و در مرحله های بعدی بلژیک و کامرون را شکست داد و حریف آلمان غربی در بازی نیمه نهایی شد.
بازی نیمه نهایی با حضور 62 هزار نفر در ورزشگاه دل آلپی شهر تورین برگزار شد، دیداری که برای فوتبال دوستان سراسر دنیا پر از لحظه های به یاد ماندنی بود، از تقابل فرانتز بکن بائر و سر بابی رابسون به عنوان سرمربی های دو تیم گرفته تا حرکت های آندریاس برمه، اشک های پل گسکوین و پنالتی عجیب و غریب کریس وادل. بازی با گل های برمه (دقیقه 60) و لینکر (دقیقه 80) به پایان رسید و دو تیم در وقت های اضافه نیز به همین نتیجه رضایت دادند تا کار به ضربات پنالتی بکشد. استوارت پیرس و کریس وادل ضربه هایشان را از دست دادند. سه شیرها در بازی رده بندی نیز مغلوب ایتالیای میزبان شدند تا این نتیجه پایان حکومت سر بابی رابسون در تیم ملی انگلستان باشد.
نیوکاسل 8 – شفیلد ونزدی 0 (19 سپتامبر 1999 – لیگ برتر انگلستان)
پس از ترک نیمکت تیم ملی، رابسون هدایت پی اس وی آیندهوون را بر عهده گرفت و دو فصل متوالی قهرمانی هلند را تجربه کرد. وی پس از آن در ژوئیه 1992 مسئولیت نیمکت اسپورتینگ لیسبون را پذیرفت اما در ژانویه 1994 به رقیب سنتی آن ها یعنی پورتو پیوست. رابسون دو فصل متوالی با پورتو (1994/1995 و 1995/1996) قهرمانی پرتغال را به کلکسیون افتخارات باشگاه اضافه کرد. مقصد بعدی وی بارسلونا بود، جایی که بزرگمرد محبوب انگلیسی رونالدو را با رکوردی باورنکردنی به رختکن نئوکمپ اضافه کرد. رابسون به همراه آبی اناری ها کوپا دل ری (جام حذفی اسپانیا) را در فصل 1996/1997 به دست آورد، بارسلونا را به قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا (1996) رساند و جام قهرمانان جام های اروپایی (جام در جام سابق) را در سال 1997 بالای سر برد.
رابسون پس از بارسلونا دوباره برای یک فصل دیگر به پی اس وی بازگشت و پس از آن هدایت نیوکاسل را بر عهده گرفت. رفتن او به نیوکاسل "بازگشت به خانه" نام گرفت. آن روزها نیوکاسل با تنها یک امتیاز از شش بازی تیم یکی مانده به آخر لیگ برتر جزیره محسوب می شد. اولین بازی سر بابی رابسون برابر آخرین تیم جدول بود: شفیلد ونزدی، دیداری که تحت هیچ شرایطی باورکردنی و فراموش شدنی نبود. آلن شیرر اسطوره باشگاه نیوکاسل که در آن بازی به تنهایی پنج گل به ثمر رساند پس از مسابقه در گفت و گو با خبرنگاران بی بی سی می گوید:
"رابسون کارهای زیادی برای این باشگاه انجام داده است. او دیگران را درک می کند و بازیکنان را به بازی کردن با لبخندی بر روی لب هایشان وا می دارد."
رابسون در آن فصل نیوکاسل را نجات داد و با کسب مقام چهارمی در فصل 2001/2002 سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را به باشگاه و هوادارانش هدیه داد.
مراسم بهترین بازیکن فوتبال (21 دسامبر 2009)
سر بابی رابسون پس از مدت ها دست و پنجه نرم کردن با سرطان سرانجام 31 ژوئیه سال 2009 در سن 76 سالگی دوستانش را تنها گذاشت. در این مراسم جایزه بازی جوانمردانه فیفا به خاطر "کیفیت های نابی که وی در دوران ورزشی اش چه به عنوان بازیکن و چه مربی نشان داد" در بزرگداشت او به صورت نمادین اهدا شد. تمامی بازی های لیگ برتر انگلستان در فصل 2009/2010 با یک دقیقه سکوت به احترام بزرگی سر بابی رابسون شروع شد.
سپ بلاتر رئیس فدراسیون جهانی فیفا پس از مرگ وی گفت: "رابسون همیشه احساس ویژه ای در مورد فوتبال نشان داد. همه هواداران فوتبال در سراسر کره خاکی دلتنگ او خواهند شد."
رونالدو ستاره سابق تیم ملی برزیل که در آن زمان تنها 20 سال سن داشت و تنها هشت ماه سابقه همکاری با رابسون را در کارنامه دارد می گوید: "احساس غرور می کنم که با او کار کردم. رابسون برای من مانند یک پدر بود."
خوزه مورینیو که سابقه همکاری با سر بابی را در تیم های اسپورتینگ، پورتو و بارسا در کارنامه دارد بزرگمردی را به یاد می آورد که در بهترین شکل فوتبال فعالیت می کرد: "سر بابی رابسون نامیراست چون در قلب یکایک اشخاصی که شخصیت او را می شناسند زندگی می کند. او مربی بزرگی بود اما فراتر از آن، باید بگویم سر بابی انسان بزرگی بود."
این روزها تنها مجسمه سر بابی رابسون فقید جلوی ورزشگاه سنت جیمز پارک خود نمایی می کند، خود او اما پنج سال است مهربانی هایش را از جامعه فوتبال دریغ کرده است.
