دو سالی که نشستم برا کنکور خوندم حرف های انگیزشی زیادی دیدم بعضیاش هم واقعا خوب بود ولی هیچ کدوم به اندازه این حرف های بوفون تاثیرگذار نبودن ببرامحس می کنم بعضی حرفاشو مشخصا برا من گفته بود.
خصوصا جایی که از روزمرگی و بی اشتیاق بودن حرف می زنه و این شبیه ترین چیزیه که تجربه کردیم و اونجایی که درباره راه مقابله باهاش صحبت می کنه.
بهتره یه نگاه منطقی تری به زندگی بازیکنای خصوصا بزرگ فوتبال داشته باشیم که بعضا ممکنه دچار افت بشن و بیشتر به علت افتشون فکر کنیم.ممکنه علتش خیلی وخیم تر و بدتر از اون چیزی که ما بهش می گیم "بی انگیزگی" باشه.چون انتظار می ره بی انگیزگی فقط فوتبالشون رو تحت تاثیر قرار بده غافل از اینکه کل زندگیشونو می فرسته رو هوا.
ممکنه بگید پول زیادی دارن منتها پول یا هرچیز دیگه بعد از مدتی برا ادم عادی می شه.به این توجه کنید با این همه پول نمی تونه هر روز تا سه نصف شب بیدار باشه و قلیون بکشه و فیلم ببینه و جوج بزنه. بلکه به مدت بیش از 15 سال باید ساعت 11 شب بخوابه صبح بره سر تمرین و یه تمرین طاقت فرسا بگذرونه و بعدش هم نمی تونه هر غذایی دلش خواست بخوره بلکه باید یه غذای سالم و معمولی بخوره. اونم در حالی که یکی از بزرگترین لذت های زندگی ادم غذا خوردنه. وقتی رو تصور کنید که دندوناتون خراب شدن تا خوب متوجه این حرف من بشید که غذا فقط نیاز جسمی بدن رو تامین نمی کنه بلکه از لحاظ روانی هم می تونه موجب شادی روحیه ادم بشه. بعدشم باید بگیره بخوابه و فردا دوباره تمرین و همین داستان ادامه داره. و این داستانیه که بوفون و امثالهم سالیان سال باید طی کنه و قصه یکی و دو روز نیست.
اون عکسی که بوفون تو قایق تفریحیش می گیره گویای لحظات چند ساعتشه و نه کل روزش!
دقیقا نمونش رو خودم تجربه کردم. با دوستام بیرون بودم و شاد خوشحال و عکس هم گرفتیم و روز بعدش داشتم تنهایی گریه می کردم. به نظرتون ایا اون کسی که این عکس من رو می بینه تصور می کنه روز بعدش من همچین حالت روحی داشته باشم؟
اونجایی که بوفون گفته بود از اینکه ببینیم ضعیف هستیم نباید بترسیم هم به نظرم خیلی جالب بود.
نظر شما چیه؟چقدر حرفای بوفون براتون اشنا بود؟
