قدرت فقط نصیب کسانی می شود که جرات کنند خم شوند و آن را به دقت بگیرند.
در اینجا فقط یک چیز مهم است. یک چیز: باید فقط جرات داشت!
لازم بود بدانم که آیا من هم مانند همه مردم شپش هستم یا انسانم ؟ آیا من می توانم از حد معین تجاوز کنم.
یا نمی توانم ؟ آیا جسارت این را دارم که خم شوم و آنچه را می خواهم. بردارم یا نه
آیا موجودی ترسو و بزدلم یا صاحب حق و اختیار هستم ؟
___________________________________________________________________________
هیچ چیز در دنیا دشوارتر از صمیمیت و صراحت واقعی نیست و هیچ چیز هم آسان تر از تملق بیجا وجود ندارد
اگر در صراحت و صمیمیت فقط جزو صدمین آن نادرست باشد.
فورا ناموزونی مخصوصی به گوش می خورد و غوغایی به پا می شود
و اما اگر در تملق تمام اجزایش نادرست باشد.
باز هم مطبوع است و نسبتا با لذت شنیده می شود. هر چند که لذتی خشن ایجاد کند.
اما به هر حال با لذت شنیده می شود.
و هر قدر که تملق نتراشیده و نخراشیده باشد. حتما لااقل نیمی از آن درست به نظر می آید.
این در مورد تمام اشخاص. از هر طبقه و در هر سطح از تمدن که می خواهند باشند. فرقی نمی کند.
در مورد اشخاص معمولی که جای خود را دارد.
______________________________________________________________________
غریق به کاهی هم چنگ می زند.
______________________________________________________________________
می دانید من شما را چگونه آدمی میشناسم ؟
یکی از آنهایی می دانم که اگر به خدا یا چیزی ایمان یابید.
حتی اگر جگرتان را درآورند. باز خواهید ایستاد و با تبسم به زجر دهندگان خود نگاه خواهید کرد.
خوب. پس آن ایمان را بیابید تا زندگی کنید.
____________________________________________________________________
تمام سعی شان در این است که انسان شبیه به خودش نباشد.
که کمتر از هر چیز به حقیقت خودش شباهت داشته باشد! و این به نظر آنان بزرگترین پیشرفت شناخته می شود.
_____________________________________________________________________
همه ی شما بدون استثنا پرچانه و مزخرف گویید. همین که رنجی در خود بیابید.
چون مرغی که در حال تخم کردن قدقد کند. شما هم گوش همه را با رنج خود می برید!
________________________________________________________________________
محکوم به مرگی یک ساعت پیش از مرگ می گوید یا می اندیشد
که اگر مجبور می شد بر فراز بلندی یا صخره ای زندگی کند که آنقدر باریک باشد که فقط دو پایش در آن جا بگیرد
و در اطرافش پرتگاه ها. اقیانوس و سیاهی ابدی. تنهایی ابدی و توفان ابدی باشد
و به این وضع ناگزیر باشد در آن یک ضرع فضا تمام عمر هزار سال. برای ابد بایستد ؛
باز هم ترجیح می داد زنده بماند تا اینکه فورا بمیرد!
فقط زیستن. زیستن و زیستن هر طور که باشد.
اما زنده ماندن و زیستن. عجب حقیقتی خداوندا! چه حقیقتی! چه پست است انسان
اما کسی که او را به این سبب پست می خواند خودش پست است.
______________________________________________________________________________
