طرفداری- قطار ویلموتس حالا به ایستگاه بحرین و کامبوج رسیده‌است. ما ماندیم و قلم قرمز سرمربی بر طوماری از بازماندگان که البته حسابی در لیگ می‌تازند و می‌درخشند. بازیکنانی که بهتر است تا دیر نشده شکارشان کرد.
ظاهر قضیه می‌گوید سرمربی بلژیکی تیم ملی بازی‌های لیگ و ستاره‌ها را رصد می‌کند؛ اما باطناً تفاوت محسوسی با تفکرات کی روش نمی‌بینیم؛ حداقل در انتخاب بازیکنان! شاید الان سیاه‌لشگر‌هایی در لیست اولیه به چشم بیایند، اما دست آخر لیست نهایی، آش همان آشی است که مدت‌ها بود کیروش به خوردمان می‌داد. استفاده از یک لیست نهایی تقریباً یکسان (حالا با کمی تفاوت) شاید دستاورد چندانی جز سرکوب رقابت نداشته باشد. این در حالیست که یک بازیکن حرفه‌ای دوران اوج و فرود خودش را دارد و مصون از نزول نیست؛ به هر حال باید تفاوتی بین انسان و کامپیوتر وجود داشته باشد، نه؟ به همین دلیل، در این مطلب به تنها تعدادی از بازیکنانی می‌پردازیم که ظاهراً در نهایت اوج‌شان هنوز به ارتفاع فرود بعضی‌ها نرسیده‌اند.
شجاع خلیل‌زاده
کارآموز سیدجلال حسینی پس از مدت‌ها تحصیل و یادگیری حالا در غیاب کاپیتان پرسپولیس بار دفاعی سرخپوشان را به دوش می‌کشد. از شجاع خلیل‌زاده می‌توانید هر توقعی داشته باشید؛ از استارت در دقیقه 90 گرفته تا گل قیچی؛ قطعاً ناامیدتان نمی‌کند! با این حال تمنا داریم هرگز درخواست خونسردی و آرامش را از او نکنید که احتمالاً توی ذوق‌تان می‌زند. این شاید بزرگترین نقطه تاریک کارنامه شجاع باشد، اما نه آنچنان تاریک که به درخشش‌های یکی از بهترین مدافعان لیگ بچربد و تجربه تیم ملی را از او دریغ کند.
فرشید اسماعیلی
اگر بخواهیم در مدت اخیر ایرادی از هافبک خلاق آبی‌پوش‌ها بگیریم، چیز چندانی جز آن چیپ دربی عایدمان نمی‌شود. پیشرفت فرشید اسماعیلی حالا بیشتر از همیشه به چشم می‌آید. در روزگاری که پست حمله آبی‌پوشان آتش بس می‌دهد این فرشید اسماعیلی است که به خط مقدم جنگ می‌رود. مطمئناً وجود یک بازیکن بازیساز برای هر مهاجمی از نان شب هم واجب‌تر است. خصوصاً حالا که یکی از بی‌رحم‌ترین و آماده‌ترین خط حمله‌های تیم ملی در اختیارمان است حیف است چنین آشپزی را از مهاجمان سیرناپذیرمان دریغ کنیم.
رضا اسدی
درست است که امید ابراهیمی و احمد نوراللهی حالا حالاها در پست هافبک دفاعی کارمان را راه می‌اندازند؛ اما چه خوب که نگاه‌مان به آینده جدی‌تر شود؛ خصوصاً که پای یک هافبک دفاعی جنگنده 23 ساله در میان باشد. روند رو به رشد اسدی حالا در تراکتور سرعت بیشتری به خود گرفته و پربیراه نیست بگوییم عصای دست دژاگه و شجاعی، ضربان میانه زمین تراکتور را کنترل می‌کند. فیزیک مناسب، جنگندگی و از همه مهم‌تر شوت‌زنی اسدی تنها چشمه‌ای از توانایی‌های اوست.
ایمان سلیمی
عملکرد ایمان سلیمی در فصول گذشته و صدالبته لیگ نوزدهم آنقدر درخشان بوده که تراکتور همیشه دست‌به‌نقد به فکر ستاره‌های آن ور آبی نباشد. سلیمی با پارس جنوبی حسابی به چشم آمد و حالا مرد اول خط دفاعی تبریزی‌هاست. برای ما که همیشه شعار جوانگرایی می‌دهیم، استفاده از مدافع تراکتور سندی است بر واهی نبودن ادعاهای‌مان. در حال حاضر خط دفاعی تیم ملی گرچه آنچنان میانگین سنی خیلی بالایی ندارد با این حال نمی‌شود منکر کارآمدی نیروی جوانی سلیمی شد؛ خصوصاً آن که امتحانش را بازی به بازی پس می‌دهد و با ضریب اشتباهات پایین خود نشان می دهد لایق خط قرمز ویلموتس نیست.
مهدی ترابی
خط زدن چنین مهره جوانی که سرد و گرم تورنمنت‌های جهانی و آسیایی را چشیده، دور از انصاف است. گرچه نمی‌توان منکر افت مقطعی ترابی در پرسپولیس کالدرون شد، اما قیاس چنین هافبک توانمندی آن هم با چند بازی لیگ چندان معقول به‌نظر نمی‌آید. آمار و ارقام می‌گوید ترابی در همین داشته‌های نه‌چندان پر و پیمان جدول امتیازات پرسپولیس نقش چشم‌گیری داشته‌است. ولی خب همچنان شماره 9 سرخپوشان پایتخت با انتظارات فاصله زیادی دارد؛ خدا را چه دیدید؟ شاید همین خط قرمز شوکی باشد بر یکی از تکنیکی‌ترین بازیکنان چند سال اخیر فوتبال‌مان. که البته امیدواریم چنین شوکی دائمی نباشد و ویلموتس تیم ملی را از داشتن مهدی ترابی دریغ نکند.
