طرفداری- در ماه می 2016 در آخرین دور لیگ برتر آرژانتین، دیگو میلیتوی 36 ساله از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در فاصله کمی از بوینس آیرس، گابریل میلیتو، برادر جوان‌تر دیگو که 14 ماه از او جوان‌تر است، به عنوان سرمربی باشگاه اتلتیکو ایندیپندنته انتخاب شد تا یکی از دو برادر به یادماندنی دنیای فوتبال، به جایی که همه‌چیز از آن‌جا شروع شده بود، بازگردد.
By GLENN BILLINGHAM | علی‌رغم کسب 21 عنوان قهرمانی، دیگو و گابریل بیش‌تر دوران ورزشی خود را صرف جادوگری، شلوغی و رقصیدن در سایه‌ها کردند. در دوران شرایط برای آن‌ها پیچیده شد و توسط چند تن از بهترین سرمربیان فوتبال به قهرمانی رسیدند. با این‌حال تنها 65 بازی ملی در کارنامه خود دارند. فینال لیگ قهرمانان سال 2010 بیش از همه به خاطر ژوزه مورینیو به یاد آورده می‌شود. و در عین‌حال که همه‌چیز تحت شعاع معجزه مورینیو در میلان قرار دارد، این دیگو میلیتو بود که به شکل خستگی‌ناپذیری هیجان داشت و رنگ اصلی را به بوم می‌زد و لحظات بی‌نظیری خلق می‌کرد.
در سانتیاگو برنابئو، یکی از به‌یادماندنی‌ترین شب‌ها برای اینتر در فینال لیگ قهرمانان اروپا رقم خورد تا طوفان نراتزوری تکمیل شود. شبی که یکی از نوابغ دنیای سرمربی‌گری به یک دستاورد بزرگ رسید. دستاوردی که یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های دوران اوست. او رهبر گروهی از نوازندگان و هنرمندان خیابانی بود که دیگو در صدر آن‌هاست. در نیمه نهایی، جایی که بارسلونا شکستی دراماتیک و تاریخی برابر اینتر متحمل شد، یکی از داستان‌های جالب، رویارویی برادران میلیتو بود. برای دیگو، سه هفته آینده با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به پایان می‌رسید. جایی که او بزرگ‌ترین افتخارات دوران فوتبالی‌اش را کسب کرد. او در بازی رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل بارسلونا گل‌زنی کرد و تک گل اینتر در فینال کوپا ایتالیا را به ثمر رساند، در عین‌حال که در خود بازی فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز دو گل به ثمر رساند و کار را تمام کرد.
برای گابریل نیز یک سال منتهی به نیمه نهایی سال 2010 بسیار هیجان‌انگیز و رویایی بود، اگرچه کمتر از دیگو. با مشکلی که دو سال پیش در لیگامنت زانو برایش پیش آمده بود، او به تازگی آمادگی خود را کسب کرده بود. در بازی رفت نیمه نهایی، او کل بازی را از روی نیمکت تماشا کرد، اما در بازی برگشت، او در زمین بود، جایی‌که باید برابر برادر خودش به میدان می‌رفت. متاسفانه گابریل تنها 45 دقیقه بازی کرد، اما همان 45 دقیقه، تقابل دو برادر در ویترین فوتبال جهان بود. کاملاً تحت تاثیر سوپرکلاسیکوی آرژانتین، دربی آوالندا از نظر تاریخی، بزرگی رقابت و جذابیت، به اندازه جدال میان بوکا جونیورز و ریورپلاته اهمیت نداشت، اما دومین دربی بوینس آیرس به همان اندازه تب و تاب داشت.
از سال 1999 تا 2003، دیگو و گابریل میلیتو دربی آولندا را به یک مسئله خانوادگی تبدیل کرده بودند. دیگو در سن 20 سالگی با نام مستعار ال پریسیپه خریداری شد. بازیکنی که به شکل عجیبی به اسطوره فوتبال اروگوئه، انزو فرانچسکولی شباهت داشت. دیگو سال‌های شکل‌گیری فوتبالش را در خط حمله راسینگ سپری کرد و در گوشه‌ای دیگر از شهر، باشگاه اتلتیکو ایندیپندیته برادر دیگر را در اختیار داشت. گابریل کسی بود که خودش را خیلی زود مطرح کرد و درحالی که تنها 22 سال داشت، به عنوان کاپیتان باشگاه انتخاب شد. عشق برادرانه آن‌ها خیلی زود به فراموشی سپرده شد. در اولین دربی آولندا که دو برادر برابر یکدیگر قرار گرفتند، دیگو اخراج شد. برخی اتفاقاتی که بعدتر رخ داد، باعث شد برادری آن‌ها به شکل طعنه‌آمیزی زیر سوال برود. در دومین دربی، پدر و مادر آن‌ها و نامزدهای‌شان خیلی زود از ورزشگاه بیرون رفتند. آن‌ها نمی‌توانستند ببینند که عزیزان‌شان درحال جدال با یکدیگر هستند، با یکدیگر مبارزه می‌کنند و حتی روی پای یکدیگر تکل می‌روند. علی‌رغم این اتفاقات آتشین درون زمین اما، برادران میلیتو همواره دور از زمین فوتبال، با یکدیگر بسیار نزدیک بودند. هر دو آن‌ها در سال 2003 از آمریکای جنوبی به اروپا رفتند و از آن پس هر دو به صورت فزاینده‌ای توسط هواداران خودی دوست داشته شدند و به بازیکن منفور رقیبان تبدیل شدند.
در جولای 2003، رئال مادرید به اولین باشگاه بزرگی تبدیل شد که برای جذب برادران میلیتو اقدام کرد. پس از معارفه دیوید بکام در آن تابستان با آن موهای بلند و بلوندش و جشن یک روزه‌ای که برپا شده بود، نزدیک بود گابریل میلیتو به دومین خرید مادریدی‌ها تبدیل شود. اما به خاطر مصدومیت زانویی که داشت، نظر مادرید کمی تغییر کرد و باعث شد آن‌ها در خواسته خود شک کنند. بازیکنی که بیش از آن‌چه تصور می‌شد ارزش داشت و خریدش یک خرید عالی به حساب می‌آمد، از دست رئال مادرید در رفت تا رئال ساراگوسا وارد شود و او را به خدمت بگیرد. او در آن‌جا کاپیتان باشگاه شد و بعدتر راه را برای برادرش باز کرد تا هم‌تیمی شوند، اگرچه دیگو در بدو ورودش به اروپا، هم‌تیمی گابریل نشد. وقتی گابریل به اسپانیا رفت، هفته‌ها و ماه‌ها گذشت و دیگو در آرژانتین ماند و فصل 2003/04 را با راسینگ آغاز کرد. هرچه باشگاه‌های بیش‌تری از اروپا فرصت خرید دیگو را از دست می‌دادند، متقاضیان بیش‌تری پدیدار می‌شدند. اما سرانجام تیمی که در فصل قبل در آستانه سقوط به سری سی بود و به نظر نمی‌رسید انتخاب دیگو باشد، پا پیش گذاشت. جنوا به عنوان یکی از تیم‌های مطرح سری بی، اگرچه وضعیت خوبی نداشت، اما شانس خود را برای خرید دیگو میلیتو امتحان کرد.
دیگو به ایتالیا رفت و به نظر نمی‌رسید برای وفق پیدا کردن با کشور جدید، نیاز به زمان داشته باشد. او در طول یک سال و نیم حضور در لیگوریان، در 59 بازی 2 گل زد و در فصل 2004/05 با زدن دو گل و به دست آوردن پیروزی 3-2 در خانه برابر ونتزیا، همراه با جنوا قهرمان سری بی شد. حالا دوران سری بی تمام شده بود و حضور در سری آ در پیش بود، یا حداقل آن‌ها چنین فکری می‌کردند. جشن و خوشحالی اما زیاد طول نکشید و شمال ایتالیا طی حوادثی، به جنون کشیده شد. مسائل مربوط به شرط بندی و تبانی در بازی، گریبان باشگاه را گرفت و مشخص شد که ونتزیا که پیش‌تر سقوطش به دسته پایین‌تر مسجل شده بود، تلاش زیادی برای مقاومت در برابر جنوا که برای رسیدن به سری آ به پیروزی احتیاج داشت، انجام نداده است. بدین ترتیب با حکم دادگاه، جنوا به سری سی فرستاده شد و حالا راهی به جز رفتن به رئال ساراگوسا نداشت.
در دو سال حضور قرضی که براداران میلیتو را برای اولین بار هم‌تیمی کرد، آن‌ها چیزهای زیادی را به تیم اضافه کردند و به لطف حضور آن‌ها باشگاه به دومین جایگاه برتر تاریخ خود در تاریخ لالیگا رسید. دیگو در آن سال بهترین گلزن باشگاه شد و در نیمه نهایی کوپا دل ری، چهار بار دروازه رئال مادرید را باز کرد تا ساراگوسا به فینال برسد، جایی‌که آن‌ها برابر اسپانیول شکست خوردند. در فصل 2006/07 مجموع گل‌های دیگو در لالیگا، تنها دو گل کمتر از آقای گل آن فصل لالیگا، رود فن نیستلروی بود. ساراگوسا قراداد قرضی را دائمی کرد تا ستاره خود را حفظ کند، هرچند که در این مقطع، گابریل بود که جهش بزرگ را انجام داد.
فرانک رایکارد متوجه شد که حضور گابریل می‌تواند چه کمکی به خط دفاع بارسلونا کند و در جولای 2007 او را با قیمت 20 میلیون یورو از ساراگوسا به خدمت گرفت. او بخشی از دوران فوق العاده بارسلونا بود. جایی که لیلیان تورام، جانلوکا زامبروتا و رونالدینیو همگی بهترین بازی‌های خود را برای باشگاه انجام دادند و ساموئل اتوئو و دکو نیز به زودی به آن‌ها می‌پیوستند. دوازده ماه بعد، خود رایکارد اما در باشگاه نبود و احیای مجدد و انقلاب در بارسلونا آغاز شده بود.
پایان قسمت اول
