طرفداری - دیشب هر جا نگاه می کردید، پر از خاطره بود. در تونل ورزشگاه، روی کین حضور داشت که به پاتریک ویرا می گفت: "بیرون از ورزشگاه می بینمت!" در کناره زمین گری نویل پای خوزه آنتونیو ریس را می زد. دقیقا بیرون از محوطه جریمه، مارتین کیون در حال تنه زدن به رود فن نیستلروی بود. یادتان می آید؟ یادتان می آید هر مردی می دانست ما مدعی تاج و تخت هستیم؟ یادتان می آید ما پادشاه بودیم؟
قبل از آنکه رومن آبراموویچ، چلسی را بخرد، این بازی بزرگترین بازی فوتبال انگلیس بود و به نظر می رسد مدت های طولانی از آن زمان گذشته است. دو دهه ای که با عجله ای ظالمانه سپری شد. منچستریونایتد و آرسنال دیگر حتی در شهرهای خود هم بهترین تیم نیستند و وقتی بازی دوشنبه شب را دیدیم، محال بود به این فکر نیفتیم که چقدر طول می کشد دوباره این دو تیم به صدر بازگردند؟ آیا اصلا قرار است برگردند؟
دو دروغ بزرگ در فوتبال وجود دارد. اولین دروغ transition (دوره گذار و انتقال) است. در مقابل بی حوصلگی های فرهنگ فوتبال، این یک بهانه آسان است. هر مربی‌ای که شکست می خورد یا تیمش در یک دوره فرم بدی دارد، به راحتی می گوید تیم در دوره گذار است. وقتی اخراج می شوند، آنها می توانند ادعا کنند به زمان بیشتری نیاز داشتند. گاهی این درست است.
از بارزترین خاطره هایی که از اولدترافورد به یاد داریم، واکنش به شکست 2-1 مقابل کریستال پالاس در دسامبر 1989 است. آن بنر معروف هواداران منچستریونایتد که روی یک ملافه نوشته بودند: "3 سال بهانه؛ سال چهارم و هنوز چرند! خداحافظ فرگی!"، احتمالا معروف ترین شکل ابراز نارضایتی آنها بود اما هواداران کاملا در حال آشوب و اعتراض بودند.
شش ماه بعد، یونایتد اف ای کاپ را کسب کرد و 23 سال موفقیت با سر الکس فرگوسن آغاز شد.
اینجا سخت بود تصور کنیم که اگر هیئت مدیره باشگاه صبر نداشت و یا اگر مارک رابینز در فینال اف ای کاپ گل برتری یونایتد را مقابل ناتینگهام فارست نمی زد، چه اتفاقی افتاد. اخراج انجام می شد و شاید کل موفقیت های سال های بعد هرگز نمی رسید. قابل درک است که برخی به دلیل چنین خاطراتی از دوران درست گذار بخواهند احتیاط کنند اما اکثر اوقات دوران گذار کلمه ای برای بهانه تراشی است.
درست است. آن فصل 30 سال پیش احساس مشابهی نسبت به فصل جاری یونایتد می دهد. یونایتد از آن زمان تاکنون، پس از انجام 7 بازی، نتایجی تا این حد ضعیف نداشته است. چنین قضاوتی ذهنی است اما ترکیب منچستریونایتد از آن زمان تاکنون، به احتمال فراوان ضعیف ترین ترکیب است. گفتن آن لزوما ساده نیست اما در آن تیم 30 سال پیشِ فرگوسن، برنامه های واضحی دیده می شد. فرگوسن ترکیب نفرات منچستریونایتد را با سلیقه و برنامه ریزی خودش کاملا بازسازی و تغییر داده بود و مشخصا به زمان نیاز داشت. آیا کسی می تواند ادعا کند نقل و انتقالات منچستریونایتد در چند سال اخیر سیاست خاصی داشته است؟
با وجود آنکه پول زیادی طی این پنجره های اخیر نقل و انتقالاتی خرج شده، آیا کسی ایمان دارد که در دو پنجره نقل و انتقالاتی آینده شرایط بهتری می شود؟ چهار پنجره؟ شش پنجره؟
دیگر دروغ بزرگ در فوتبال این است موفقیت چرخه ای است. اگر شما به اندازه کافی تیم بزرگی باشید و به اندازه کافی صبر کنید، دیر یا زود دوباره موفق می شوید و به صدر باز می گردید. ترکیب تیم یک چرخه است. این درست است و هر کس در بلند مدت مسئولیت تیم را به عهده دارد، چه مربی و چه مدیر ورزشی، باید مشخصات سنی بازیکنان را در حالی که تیم در رقابت ها می جنگد، مدیریت کند اما این ها همه جزئیات است. یک تصویر کلان هم وجود دارد و این است که باید واقعا منچستریونایتد را نگران کند.
کمبود برنامه ریزی و کمبود تفکر و خرد باعث می شود بالاخره تصویر مالی باشگاه نیز تحت الشعاع قرار بگیرد. نتایج اخیر گزارش های مالی منچستریونایتد نشان می دهد آنها 332 میلیون پوند دستمزد می دهند و این نسبت به سه سال پیش، 43 درصد افزایش داشته است. منچستریونایتد نسبت به تیم دوم در این زمینه یعنی لیورپول، 22 درصد بیشتر دستمزد می دهد. درآمدهای تبلیغاتی قطعا طی چهار سال اخیر بهتر شده است. منچستریونایتد در انگلیس بالاترین درآمد تبلیغاتی را دارد و نسبت به تیم دوم یعنی منچسترسیتی، 18.5 درصد درآمد بیشتری دارد. شاید اد وودوارد در زمینه پیدا کردن اسپانسرها و شرکای تجاری در تمام بازارها یک نابغه باشد و هنوز نیازی به نگرانی در این زمینه نبوده اما کم کم، عدم نتیجه گیری در لیگ اثرات خود را نشان می دهد.
پس از کسب 9 امتیاز از 7 بازی ابتدایی فصل در لیگ برتر و پس از زدن 19 گل در 21 بازی اخیر، وسوسه می شویم به جای بالا، فقط پایین را نگاه کنیم. رسیدن به منچسترسیتی حداقل در کوتاه مدت، به نظر غیرممکن می رسد؛ حداقل تا وقتی پپ گواردیولا در اتحاد است و با توجه به برنامه ریزی قابل تحسین مالکان منچسترسیتی برای سال های طولانی پیشِ رو، به نظر می رسد آنها در بهترین شرایط پیشرفت هستند. سیتیزن ها حتی جیووانی فن برونکهورست را به کادر فنی اضافه کرده اند و مشخص است که برای برنامه های طولانی مدت خود و مربی احتمالی آینده، در صورت جدایی گواردیولا روی او حساب باز کرده اند.
حالا سوال این است که یونایتد قرار است چقدر پایین برود؟ ساختار اقتصادی باشگاه نشان می دهد مانند سال 1974 خبری از سقوطی دیگر نخواهد بود و با توجه به مدت زمانی که لیگ آغاز شده و نزدیک بودن رقبا، رتبه دهم لزوما آنقدرها بد به نظر نمی رسد اما یونایتد امسال به راحتی ممکن است پشت سر لسترسیتی فصل را تمام کند. تعجب نمی کنیم اورتون و وست هم نیز بالاتر از آنها قرار بگیرند و بدین ترتیب سهمیه لیگ اروپا هم در خطر است.
و تکان دهنده ترین نکته در مورد بازی دوشنبه همین بود. به نظر می رسید یک بازی میانه جدولی را شاهد هستیم. جدا از اینکه همه در مورد اینکه آن بازی قبلا چقدر بزرگ بود، صحبت می کردند، یونایتد-آرسنال هیچ حس بزرگی به ما نداد.
