طرفداری- بهار سال 2000 و شوت والی پائولو دی کانیو با بیرون پا، به یکی از زیباترین و به یاد ماندنی ترین گل های تاریخ لیگ برتر انگلیس تبدیل شد. پائولو دی کانیو در گوشه زمین منتظر بود و بازیکنان وست هم همگی یارگیری شده بودند. ارسالی بی نظیر و دقیق از گوشه زمین از تمام بازیکنان عبور کرد تا به تیر دوم برسد. کمی دورتر، پائولو ایستاده بود اما موقعیت برای شوتزنی مهیا نبود.
در یک حرکت کاملا حرفه‌ای، تصمیم گرفت بدنش را چرخانده، پای چپش را به عنوان اهرم قرار دهد و با بیرون پای راست، در حالی که هیچ زاویه درستی برای شوتزنی وجود نداشت، توپ را به عجیب ترین نقطه دروازه بفرستد. لحظه ای خاص برای این مرد ایتالیایی که در تاریخ هم ثبت شد. دو سال قبل از این اتفاق، وقتی پائولو در شفیلد ونزدی که در رقابت های دسته دوم انگلیس حضور داشت، اتفاقی بسیار خنده دار و البته پرتنش رخ داد.
در دیدار مقابل آرسنال، در یک صحنه مارتین کیون و دی کانیو درگیر شدند. دی کانیو شروع به فشردن گلوی کیون کرد که باعث شد داور بازی کارت قرمز نشان دهد. بلافاصله پائولو به سینه داور ضربه زد و او را هل داد که پل آلکاک، داور آن دیدار، تلو تلو خوران به زمین خورد. اتحادیه یازده جلسه دی کانیو را از حضور در مسابقات محروم کرد تا در نهایت شفیلد درهای خروجی را به این بازیکن ایتالیایی نشان دهد.
این شرور ایتالیایی دو سال بعد تبدیل به قدیس شد زیرا عملی که انجام داد، بسیار انسان دوستانه بود. پل جرارد، سنگربان اورتون نقش بر زمین افتاده بود و دی کانیو می توانست در یک صحنه کاملا آزادانه دروازه را باز کند اما عملی که انجام داد، باعث تحسین بسیاری شد. دی کانیو که توپ به سمتش می آمد را با دست گرفت تا روند درمانی جرارد شدت گیرد. ورزشگاه ایستاده این بازیکن را تشویق کرد.
پائولو در 20 سالگی حتی توانست در دربی موسوم به دربی دلاکاپیتاله که بین تیم های آاس رم و لاتزیو برگزار می شود، برای بیانکوچلستی، قهرمان و تیم مورد علاقه‌اش در کودکی گلزنی کند. انتقال به یوونتوس، ناپولی و میلان، چندان هم باعث نشد او راه درستی را طی کند. گرچه در یوونتوس مداقل قهرمانی لیگ اروپا و در میلان مدال قهرمانی اسکودتو را برگردن آویخت اما هیچوقت نتوانست در عصر طلایی فوتبال ایتالیا، جایی برای خود دست و پا کند.
شاید به یادماندنی ترین خاطره مربوط به دوران حضور دی کانیو در ایتالیا، مربوط به بازی ناپولی مقابل میلان باشد. در فصل 1993/94، پس از آنکه در سمت چپ محوطه جریمه میلان، دو مدافع را از پیش رو برداشت و توپ را از زاویه ای کاملا بسته به تور دروازه میلان دوخت، به سمت هواداران دوید، پیراهنش را درآورد و شادی جالبی انجام داد. او چند نفر که اکثرا توپ جمع کن بودند جمع کرد و زیر آن ها پیدا شد تا اینگونه به سبک خود، احساساتش را بیان کرده باشد. دی کانیو احساس نیاز پیدا کرده بود تا چالش جدیدی تجربه کند. به نظر می رسید سلتیک می تواند آن مقصد ایده آل باشد. او در ابتدای فصل مصدوم شد اما در دیدار مقابل کیلمارنوک وارد زمین شد و در حالی که تیمش شکست خورده بود، نتیجه بازی را عوض کرد تا اینگونه ورود یک ایتالیاییِ لعنتی به اسکاتلند را اعلام کرده باشد.
هواداران سلتیک هنوز هم گل فوق العاده دی کانیو مقابل آبردین را فراموش نکرده اند. آن ها از جنگندگی خاص پائولو بسیار خشنود بودند زیرا به نوعی بیانگر روحیه اسکاتلندی ها بود. گرچه همیشه بخش جنجالی دی کانیو مقابل دوربین ها بود اما نمی شود انکار کرد که در بخش فنی، پائولو یکی از بهترین ها بود. در سلتیک او به سبب نمایش های خوبش می خواست دستمزد بیشتری دریافت کند و باشگاه را تهدید کرد که اگر این اتفاق صورت نگیرد، مجبور به ترک تیم خواهد شد. در نهایت مالک باشگاه کوتاه نیامد و این جدایی صورت گرفت.
پس از انتقال 4 میلیون پوندی به شفیلد ونزدی، خیلی زود تاثیرگذاری اش را نشان داد. او تیم اندی هینکلایف را زیر و رو کرد و مقابل تیم های بزرگی مثل اورتون گل های زیادی به ثمر رساند. اورتون تیم محبوب او برای گلزنی بود و حتی در گودیسون پارک هم تافی ها را راحت نگذاشت. به هرحال هیچوقت نمی شد دی کانیو را رام کرد. او سرکش بود و در دیدار حساس مقابل واتفورد در جام حذفی از زمین بازی اخراج شد.
به محض آنکه یازده جلسه محرومیت دی کانیو پایان یافت، ردنپ احساس کرد استعداد دی کانیو دست کم گرفته شده و به همین دلیل تصمیم گرفت با 1.5 میلیون پوند او را به وست هم بیاورد. در 30 سالگی، پیچ و خم سرنوشت دی کانیو را به جایی برده بود که احساس راحتی می کرد. او آماده بود فصل جدیدی از دوران حرفه‌ای اش را شروع کند و تبدیل به اسطوره باشگاه شرق لندنی شود. در وست هم او به استعدادهای بی نظیری مانند فرانک لمپارد، ریو فردیناند، مایکل کریک و جو کول پیوست و کمک کرد چکش ها لیگ را در رتبه پنجم تمام کنند. فصل بعد، دی کانیو با 16 گل به عنوان برترین گلزن وست هم شناخته شد. در ماه می همان فصل، مقابل آرسنال دو گل زیبا و حساس به ثمر رساند.
دی کانیو از گلزنی مقابل تاپ سیکس سیر نشده بود. او در جریان شکست مقابل منچستریونایتد، بریس خود را تکمیل کرد. در سال 2000، در دیدار مقابل بردفورد پس از آنکه داور بازی اعلام ضربه پنالتی نکرد، دی کانیو عصبانی شد و از ردنپ خواست تا او را تعویض کند. ردنپ به حرف ستاره خود گوش نکرد و در حالی که وست هم 4-2 عقب بود، با گل های دی کانیو و جو کول بازی را به تساوی کشاند. کار در اینجا تمام نشد تا دی کانیو در دقیقه 84 پاس گل زیبایی به لمپارد ارسال کند تا این کامبک فوق العاده شیرین کامل شود.
آن فصل، آخرین فصل در اوج دی کانیو بود. آپتون پارک در فصل 2003 در غم و اندوه فرو رفت زیرا تیم به دسته پایین تر سقوط کرد. اکثر ستاره های تیم رفته بودند و دی کانیو هم این راه را دنبال کرد و به چارلتون اتلتیک رفت. پس از این تجربه کوتاه، پائولو راه لاتزیو را در پیش گرفت و دوران بازیگری باشکوه خود را در سن 40 سالگی، با عقاب های شهر رم به اتمام رساند. هنوز هم که هنوز است، در شهر رم و کشور اسکاتلند، پائولو دی کانیو را به عنوان یک بت می پرستد. مردی جنجالی که به زیبایی فوتبال در دهه 90 انگلیس، چیزهای زیادی افزود.
به قلم Paul Murphy برای وبسایت Thesefootballtimes
مجموعه دهه 90 و جذابیت های لیگ برتر انگلیس، نگاهی به تمامی قهرمانان، اسطوره ها و بازیکنان به یادماندنی اوایل دهه 90 لیگ برتر انگلیس می‌اندازد. برای مرور این خاطرات زیبا، در سری جدید همراه ما باشید.
