تاریخ فوتبال سرشار است از درگیری های تیم های مطرح و بزرگ فوتبال در سطح جهان. طبیعتا در ایران نیز پس از ورود فوتبال به کشور، تب این ورزش به سرعت داغ شد. تیم های بی شماری یکی پس از دیگری در کشور بوجود آمدند و با یکدیگر به رقابت پرداختند.
اما رقابت تیم ها در تمام نقاط جهان نه یک رقابت سالم ورزشی بلکه یک رقابت ایدئولوژیک بوده است و این رقابت ایدئولوژیک در فوتبال نمود بیشتری یافته است چرا که فوتبال یک ورزش کارگری است و ایدئولوژی و سیاست در آن نقش بسیار پررنگی ایفا کرده است. به عنوان مثال در شهر مادرید در اسپانیا باشگاه اتلتیکو مادرید نماد کارگران این شهر و باشگاه رئال مادرید نماد طبقه ی بورژوا و پادشاهی این کشور است. این تیم های پادشاهی در سرتاسر اسپانیا پخش شده اند تا در مقابل تیم های کارگری سدی ایجاد کنند. به عنوان مثال رئال سوسیداد در مقابل اتلتیک بیلبائو در ایالت باسک، اسپانیول در مقابل بارسلونا در ایالت کاتالونیا، رئال بتیس در مقابل سویا در ایالت سویل، ویارئال در مقابل والنسیا در ایالت والنسیا و سایر شهرها و ایالت ها که در زمان حکومت فاشیستی و حتی پیش از آن دارای تیم های پادشاهی و کارگری خود بوده اند.
این تضاد در ایتالیا بسیار بیشتر نمود دارد چرا که در ایتالیا تیم های نه تنها در خود شهرشان به دو پاره تقسیم می شوند بلکه خود ایتالیا نیز به دو قسمت شمال و جنوب تقسیم می شود. بهتر است بدانید در شهر تورین ایتالیا، تا چند سال پیش باشگاه ناشناس تورینو از باشگاه مطرح یوونتوس بیشتر طرفدار داشته است.
در ایران نیز به همین صورت است. باشگاه تاج (استقلال) تا پیش از انقلاب اسلامی مشخصا یک تیم حکومتی بوده است و باشگاه پرسپولیس یک تیم مردمی و کارگری. اگرچه عده ای تصور می کنند که بعد از انقلاب جای این دو تیم تغییر کرده است و باشگاه پرسپولیس به یک باشگاه حکومتی تبدیل شده است اما چنین چیزی صحت ندارد. اگرچه اقبال مردمی همچنان به سمت پرسپولیس بیشتر از استقلال است اما شواهدی مبنی بر جانبداری تعمدی از یکی از دو تیم وجود ندارد.
اما چرا تعصب به یکی از دو تیم بی معنی است؟
همانطور که گفتیم تعصب به تیم های ملی در دوران مدرن به خاطر علقه های ایدئولوژیک بوده است. این علقه ها همچنان در بسیاری از نسل گذشته دیده می شود. عده ای مشخصا تیم استقلال را به خاطر وجهه ی پادشاهی بودنش دوست دارند و عده ای پرسپولیس را به خاطر مردمی بودنش. اما آیا امروز این دوتیم پادشاهی و یا مردمی اند؟ ابدا این گونه نیست. هر دو باشگاه دولتی اند. این موضوع تنها در مورد این دو باشگاه صادق نیست بلکه باشگاه هایی مانند سپاهان، تراکتور و... نیز همین طورند. اگر تعصبی در مورد این دو تیم وجود داشته باشد احتمالا به خاطر شهرشان است اما در مورد باشگاه استقلال و پرسپولیس نمی توان اینگونه گفت. این دو باشگاه در تهران قرار دارند اما در تمام شهرهای ایران طرفدار دارند. شاید تا پیش از انقلاب این طرفداری معنا و مفهوم داشت اما امروز این معنا و مفهوم از ارزش ساقط شده است.
نکته ی دیگر تاریخچه است. عده ای تصور می کنند به تاریخچه ی تیم ها احترام می گذارند و نه ایدئولوژی پشت انها این حرف درست است اما توجه کنید که تاریخچه هرگز با خود تعصب به همراه نمی اورد. تعصب تنها بر پایه ی عقیده است. همانطور که فردی می تواند به خاطر بازی زیبای یک تیم طرفدار آن تیم باشد اما قطعا نمی تواند نسبت به آن تیم تعصب نشان بدهد چرا که همانگونه که گفته شد تعصب از شخصیت و علایق و عقیده های شخص منشا می شود و نه لذت هایش.
در پایان امیدوارم توانسته باشم توضیح بدهم که تمام این کری خواندن ها و این درگیری ها و این فحاشی ها چیزی جز یک تعصب جاهلانه نیست.
