طرفداری - چندی پیش و در طول فری ایجنسی تابستان 2019 دیوانه‌وارترین هفته در تمام تاریخ NBA را پشت سر گذاشتیم. مهمترین خبرهایی که منتشر شدند عبارتند از: پیوستن کوای لنارد و پال جرج به کلیپرز، تیم جدید بروکلین نتس، ناامیدی نیویورک، عملکرد خوب لیکرز در نقل و انتقالات. اکنون با مقیاس بزرگتری به این یک هفته نگاه می‌کنیم و میدان نبرد لیگ که دچار تغییراتی شده است را بررسی خواهیم کرد.
برنده: کوای لنارد و دورنمای (موقتی) جدید NBA
برای سه سال تا به امروز، جهش بزرگ سقف دستمزد (Salary Cap) در سال 2016 تیتر درشتی در دسته بازنده‌ها بود؛ موجب ایجاد یک سوپرتیم بی‌سابقه متشکل از چهار ستاره شد و تقریبا بیشتر از هر عامل دیگری باعث از بین رفتن تعادل رقابت شد. این افزایش دستمزد قابل پرداخت بیش از هرکس دیگری به یه یک رده خاص از بازیکنان سود رساند، هرچند کاهش طول مدتِ قراردادها آن را کم‌اثر کرد: بازیکنان زودتر از هر زمان دیگری مجددا به یک فری ایجنت تبدیل می‌شدند.
این دوره تقریبا به سر آمده است. کوین دورانت به بروکلین پیوسته است. در طول یک جابجایی قدرت‌ها در پشت پرده، کوای لنارد پال جرج را از یک تیم سطح پایین پلی‌آف که سقف دستمزدش پر شده بود نجات داد و به تلاش لس آنجلس لیکرز برای تشکیل احتمالا بزرگترین بیگ-تری تاریخ بسکتبال پشت کرد و لیگ را در شکوفاترین حالت سالهای اخیر قرار داد. ساکت‌ترین ابرستاره لیگ «صدای خود را پیدا کرد.» به گفته برخی منابع، لنارد در مقاطعی جرج، دورانت و حتی کایری اروینگ را متقاعد کرده بود که همراه او به یک تیم بپیوندند که در نهایت پروژه هم‌تیمی شدن با PG عملی شد.
در حال حاضر ما در NBA سه جفت از بازیکنان را در سه تیم خاص داریم که بدون شک جزو 15 بازیکن برتر لیگ هستند (بسته به آنکه اروینگ را در چه سطحی قرار دهید) کایری اروینگ و کوین دورانت، آنتونی دیویس و لبران جیمز، و کوای لنارد و پال جرج. همچنین مطابق میل خودتان، واریرز با استفن کری/کلی تامپسن یا دریماند گرین و سیکسرز با جوئل امبید/بن سیمونز (بقیه بازیکنان فیلادلفیا از نظر نگارنده خارج از فهرست 15 بازیکن برتر هستند) هم می‌توانند به این فهرست اضافه شوند و اگر هم چنین نباشد می‌توان گفت که این تیم‌ها دست کم از یک تک‌ستاره در کنار دو (تامپسن، گرین) یا سه (سیمونز، ال هارفورد، توبایاس هریس) بازیکن دیگر که در رده پایین‌تر قرار دارند تشکیل شده‌اند.
یوتا دارای سه بازیکن درجه دو است: رودی گوبرت، مایک کانلی و داناوان میچل. هرچند، میچل باید توانایی به گردش درآوردن توپ و ثبات خود را ارتقا دهد تا جایگاه خود را در میان این بازیکنان تثبیت نماید. سه نفر دیگر از فهرست 15 بازیکن برتر که از ترکیب مزایایی همچون ستارگان مکمل درجه دو، ثبات مجموعه و فرنچایز مجهز بهره می‌برند عبارتند از نیکولا جوکیچ، دیمین لیلارد و جیمز هاردن. MVP فعلی لیگ از نظر تعداد بازیکنان بزرگ شاید ضعیف‌ترین پشتیبانی را داشته باشد اما کل ترکیب تیم میلواکی باکس در راستای هماهنگی و سازگاری با یانیس آنتتوکومپو ساخته شده است. از طرفی، یانیس MVP است و احتمالا وارث مقام «بهترین بازیکن لیگ» است.
فصل آتی فوق‌العاده خواهد بود. اما اکنون مسئله این است: آیا این تعادل و توازن (در توزیع ستارگان)، اگر بتوان آن را تعادل نامید، پابرجا خواهد بود؟ در اینجا شاید مسئله‌ای به نام «دو ستاره در برابر سه ستاره» پیش بیاید. در بسیاری از مواقع شما برای قراردادن سه بازیکن با قرارداد مکس در کنار هم باید قید خیلی از چیزها را بزنید؛ پیک درفت، بازیکنان دیگر ترکیب تیم، و سقف دستمزد باقیمانده. به وجود آوردن ترکیبی متشکل از سه ابرستاره سخت و حفظ آنها در کنار یکدیگر سخت‌تر است. شاید یک عامل به صورت آگاهانه در تلاش است تیم‌ها را به سمت مدل دو ابرستاره سوق دهد.
شاید هم این پدیده به صورت تصادفی رخ دهد. چه اتفاقی رخ خواهد داد اگر یک ستاره سوم بخواهد به لس آنجلس کلیپرز برود؟ مسائل جغرافیایی را نیز باید در نظر گرفت. نیویورک نیکس دوباره شکست خورد اما پنج سوپراستار راهی لس آنجلس و نیویورک شدند.
دوتا از تیمهای موفق فری ایجنسی – لس آنجلس کلیپرز و بروکلین نتس – سابقه نداشت بدین صورت مقصد بازیکنان فری ایجنت باشند. این بازیکنان با گام‌هایی که به صورت هوشمندانه برداشته شدند به این تیم‌ها آمدند. جرج و لنارد هرگز تمایل خود برای بازگشت به خانه را پنهان نکردند، این دو بازیکن آخرین بازمانده‌های فعلی نسل طلایی شهر لس آنجلس در بسکتبال NBA هستند.
مدیریت تیم‌ها نیز مهم است اما بازار هنوز هم اهمیت خود را حفظ کرده است. باید دید در پایان چه کسی پیروز این نبرد گسترده سازمان یافته خواهد شد.
برنده: غرب
به جز اوکلاهاما سیتی تاندر که راسل وستبروک را ترید کرد، بقیه هشت تیم کنفرانس غرب که در فصل اخیر به پلی‌آف راه یافتند قادرند باز هم این کار را انجام دهند. اگر وستبروک را بخاطر این ترید «بازنده» خطاب کنیم بی‌رحمی خواهد بود. مخصوصا پس از آنکه تیمش یک بار دیگر در مرحله اول پلی‌آف حذف شد. این ترید اجتناب ناپذیر بود. تاندر پس از جدایی دورانت هنوز موفق نشده در یک سری پلی‌آف به پیروزی برسد و تیمی را حذف کند. آنها علیرغم آمارهای پر زرق و برق وستبروک، در بخش تهاجمی مشکلاتی داشتند تا آنکه یک ستاره دیگر نیز اوکلاهاما را ترک کرد. تاندر وضعیت مناسبی ندارد.
بجای تاندر، لس آنجلس لیکرز فصل آینده در پلی‌آف کنفرانس غرب حضور خواهد یافت. سه تیم دیگر نیز این شانس را دارند که اگر همه چیز درست پیش برود در مسابقه برای کسب سید هشتم کنفرانس رقابت کنند: نیواورلینز پلیکانز، ساکرامنتو کینگز و مینسوتا تیمبرولوز. مینسوتا پیش از آسیب دیدگی زانوی رابرت کاوینگتون شانس بالایی داشت هرچند در لیگ تابستانی هم فرم خوبی از خود نشان داد. افراد خوشبین شاید دالاس ماوریکس را نیز به این سه تیم اضافه کنند اما ترکیب این تیم به جز لوکا دانچیچ و کریستپس پورزینگیس تعریف چندانی ندارد. باید دید این دو جوان به چه صورت در کنار هم بازی خواهند کرد و البته ابتدا باید وضعیت پورزینگیس پس از یک سال دوری از رقابت‌‌ها مشخص شود.
بازنده: شرق
کنفرانس شرق باز هم قافیه را باخت. میلواکی باکس را می‌توان بخاطر از دست دادن مالکوم براگدان، دومین بازیکن برترشان در مواقعی از فینال کنفرانس شرق، بسیار سرزنش کرد. یکی از بزرگترین پرسش‌ها پیرامون رقابت برای کسب قهرمانی فصل 2020 آن است که آیا اریک بلدسو می‌تواند به طور دائم در پلی‌آف عملکرد خوبی از خود نشان دهد یا خیر. فصل قبل با حضور براگدان، باکس موفق شد به فینال کنفرانس برسد حتی زمانی که بلدسو عملکرد خوبی از خود نشان نمی‌داد. بدون برگدان، شرایط گوزن‌ها در زمان خاموشی بلدسو دیدنی نخواهد بود.
در معامله ساین-اند-ترید (تمدید قرارداد یک بازیکن و ترید او) میلواکی با ایندیانا پیسرز، این تیم در ازای برگدان یک پیک راند اول و دو پیک راند دوم دریافت کرد. باکس در واقع یک بازیکن را از دست داد و کس دیگری را جایگزین آن نکرد تا دو هیچ عقب بیفتد! پس باید انتظار داشت آنها به منظور برقراری توازن ترید خود، پیک راند اول را با یک بازیکن مستعد و جوان مبادله کنند. با رخ دادن چنین معامله‌ای آنها وارد محدوده مالیات لوکس (Luxury Tax) نخواهند شد.
میلواکی باکس قادر بود براگدان را علیرغم نگرانی‌هایی مبنی بر احتمال وقوع مصدومیت بلندمدت نگه دارد و مالیات مورد نظر را بپردازد. این کار را تیم‌هایی انجام می‌دهند که به دنبال قهرمانی هستند.. احتمالا یانیس آنتتوکومپو بابت این ترید از مسئولان تیم عصبانی شد که در نهایت باکس با جذب تاناسیس، برادر بزرگتر یانیس با قراردادی دو ساله قطعا از عصبانیت MVP کاسته است.
برنده: یوتا جز
یوتا جز پس از ترید برای کانلی و ولخرجی برای بویان باگدانوویچ؛ یک معامله دقیقه آخری پس رد شدن توسط نیکولا میروتیچ؛ اکنون به خوبی مجهز شده است. جف گرین و اد دیویس عمق مناسبی به ترکیب تیم خواهند داد. یوتا قطعا جای خالی درک فیورز که به پلیکانز ترید شد را احساس خواهد کرد. بروز مصدومیت برای گرین یا دیویس ضرر زیادی برای جز همراه خواهد داشت. در نهایت تیمی که روبروی یوتا قرار بگیرد کار ساده‌ای نخواهد داشت. دفاع کردن در مقابل چهار بازیکن شوتزن در کنار گوبرت و دو بازیکن که توانایی کار با توپ بالایی دارند و قادرند از هرجا امتیاز کسب کنند یعنی کانلی و میچل به هیچ وجه آسان نخواهد بود.
بازنده: شارلوت هورنتس
نمی‌توانم با ناتوانی شارلوت هورنتس در بهره جستن از ترید کمبا واکر کنار بیایم؛ اگر آنها می‌دانستند که نمی‌توانند یک قرارداد مکس به واکر پیشنهاد بدهند، چه برسد به سوپرمکس. سپس هورنتس به راحتی جرمی لمب را در ازای هیچ از دست داد. یک وینگ خوب که اخیرا 27 ساله شد. عملکرد افتضاح شارلوت با قرارداد جالب تری روزیر تکمیل شد، آنها به بازیکن سلتیکس تقریبا دو برابر پولی که پیسرز به لمب پرداخت می‌کند دستمزد می‌دهند.
درست است که روزیر در همان پستی بازی می‌کند که واکر در آن برای بوستون به میدان خواهد رفت اما مشخص نیست که او بتواند نمایشی به کیفیت واکر ارائه دهد. او در تمام چهار فصل دوران بازی خود خود کمتر از 40 درصد پرتاب‌هایش را وارد سبد کرده و احتمالا شایستگی دریافت دستمزد سالانه 20 میلیون دلار را ندارد.
بازنده: فینکس سانز
تا پیش از درفت، فینکس تنها 9 میلیون دلار سقف دستمزد خالی داشت که برای امضای قرارداد با یک پوینت گارد واقعی کافی نبود، سانز فصل قبل این حقیقت را دریافته بود که داشتن یک پوینت گارد واقعی مفید خواهد بود. فینکس سانز تی.جی وارن، یک بازیکن قابل قبول را با قراردادی و خوب همراه با پیک شماره 32 به ایندیانا پیسرز فرستاد. پس از تریدهای بعدی و جذب بازیکنان جدید، سانز در تاریخ سوم جولای متوجه شد حدود 2 میلیون دلار برای تمدید قرارداد کلی اوبره کم دارد. تا در نهایت، ترید دی آنتونی ملتون به ممفیس گریزلیز موجب شد تا سانز بتواند قرارداد جدیدی با اوبره امضا کند.
علاوه بر آن، آیا واقعا نیاز بود با ریکی روبیو قراردادی به ارزش 17 میلیون دلار برای هر فصل امضا شود؟ زمانی که ایندیانا براگدان را به گارد اسپانیایی ترجیح داد چه تیم دیگری مشتری او بود؟ آیا روبیو در کنار دوین بوکر به هماهنگی خواهد رسید؟ آیا اوبره ارزش آن همه دردسر را داشت؟ او بازیکنی شوتزن است و قابلیت‌های دفاعی بالایی برخوردار است و تنها 23 سال دارد اما فقط 32 درصد از پرتاب‌های سه امتیازی دوران بازی خود را وارد سبد کرده است.
برنده: شیکاگو بولز
آیا شیکاگو بولز به طور پنهانی یک جایجایی قدرت را تجربه کرد؟ سه تابستان قبل، در زمان جهش سقف دستمزد قابل پرداخت شیکاگو کار خاصی انجام نداد تا آنکه راجان راندو و دوین وید جذب شدند. تابستان قبل، 20 میلیون دلار برای جباری پارکر خرج کردند و او را به عنوان وینگ تیم (فوروارد یا شوتینگ گاردی که امتیازات زیادی کسب کند) معرفی کردند. شیکاگو بولز امیدوار بود همه این انتقال را تایید کنند و به چشم تیمی که بد بسته شده است به آنها نگاه نکنند.
بولز در این تابستان پس از اتمام قراردادهای پارکر و بابی پورتیس، اوتو پورتر جونیور را به عنوان اولین بازیکن در فری ایجنسی به خدمت گرفت. بولز به این نتیجه رسید با سقف دستمزدی قابل پرداختی که این تیم در اختیار دارد هیچ بازیکن خوبی جذب نخواهد شد و دیگر نباید برای بازیکنان پر زرق و برق دست و پا بزند. آنها می‌دانند که بازیکنان جوانشان به زودی رشد خواهند کرد و در آن زمان باید فکری به حال تیم بکنند.
برنده: ممفیس گریزلیز
ممفیس چند گام از شیکاگو عقب است. گریزلیز می‌تواند بازی معامله بازیکنان را اولویت قرار دهد. به احتمال فراوان روند رشد جاش جکسون متوقف خواهد شد اما به خدمت گرفتن او با هزینه‌ای نه چندان زیاد شروعی برای بازسازی تیم است. دریافت یک پیک محافظت شده راند اول همراه با آندره ایگودالا نیز در همین راستا بود. ممفیس از ترید مایک کانلی بیشترین استفاده را برد و در موقعیتی قرار دارد که بتواند با ایگودالا و کراودر نیز چنین کاری بکند. تمدید قرارداد جوناس والانسیانوس به مدت سه سال و به ارزش 45 میلیون دلار را چندان نمی‌پسندم اما با در نظر گرفتن آمار والانسیانوس و وضعیت فرنچایز این حرکت در نهایت ضرری هم نخواهد داشت.
بازنده: واشنگتن ویزاردز
واشنگتن ویزاردز که سه سال پیش تنها با درخشش کلی اولینیک برای بوستون سلتیکس در بازی هفتم نیمه نهایی کنفرانس از راهیابی به فینال کنفرانس بازمانده بود در حال حاضر انگیزه برای پیروزی را نمی‌توان در بازی‌های این تیم مشاهده کرد حتی با وجود آنکه بردلی بیل را در اختیار دارد. بیل که بیشترین دقایق بازی را در فصل اخیر NBA به نام خود ثبت کرد ممکن است فصل بعد هم تیم را به دوش بکشد. در اواسط ماه دسامبر واشنگتن یک بازیکن جوان (اوبره) را در ازای یک بازیکن باتجربه (ترور آریزا) ترید کرد تا از یک فصل بد نجات پیدا کند. شش هفته بعد ویزاردز اوتو پورتر را نیز به تیم دیگری واگذار کرد.
فهرست دستمزدهای ویزاردز سنگین است. آنها مجبور شدند قید تمدید قرارداد بازیکنانی که ممکن بود برایشان مفید باشند را بزنند، نفراتی همچون بابی پورتیس و ساتورانسکی تا با ورودی‌های ارزانتری همچون توماس برایانت، ایش اسمیت و آیزیا تامس قرارداد امضا کنند. واشنگتن این توان را نداشت که همانند ممفیس و آتلانتا پیک‌های باکیفیت آینده را جذب کند پس چند پیک راند دوم را جذب کرد.
برنده: نیواورلینز پلیکانز
با استفاده از کمی شانس، دیوید گریفین توانست نیواورلینز پلیکانز را ظرف مدت چند هفته بازسازی کند. نیواورلینز اکنون ترکیبی از تقریبا 12 بازیکن مناسب برای NBA دارد. شاید این تیم در بازیکنان متخصص پرتاب‌های سه امتیازی دچار مشکل شود اما در صورتی جاش هارت بتواند پس از رهایی از کمند مصدومیت زانو دقت شوت‌های سه امتیازی خود را مجددا بالا ببرد این مشکل نیز تاحدودی حل خواهد شد. الوین جنتری علاوه بر هارت می‌تواند از جرو هالیدی، جی‌جی ردیک و ایتان مور نیز در پست شوتینگ گارد استفاده کند. تیم فصل بعد پلیکانز بسیار دونده خواهد بود.
هرچند میانگین سنی پایین پلیکانز شاید دردسرساز شود. لانزو بال و برندن اینگرام در شرایطی قرار دارند که لازم است گام‌های بزرگی برای دوران ورزش خود بردارند. در واقع، این تیم ممکن است برای پلی‌آف کمی نابالغ به نظر برسد. هرچند لازم به یادآوریست پلیکانز تا دو ماه پیش نه مسیری داشت نه آینده‌ای. اکنون آنها مجموعه‌ای جذاب از بازیکنان جوان و تقریبا تمام آینده درفت لیکرز را در اختیار دارند!
برنده: پورتلند تریل بلیزرز
پورتلند تریل بلیزرز را نباید بخاطر قمار بر روی قرارداد یک ساله با حسن وایتساید سرزنش کرد، حتی اگر به قیمت از دست دادن ماریس هارکلس تمام شده باشد. پورتلند در واقع دو فوروارد قد بلند خود یعنی هارکلس و الفاروق امینو را در عرض 36 ساعت از دست داد. در این حالت شاید گاردهای بلیزرز مجبور شوند یک پست بالاتر بازی کنند یا بازیکن بلند قدی مثل زک کالینز در پست غیرتخصصی بازی کند. هارکلس و امینو در ظاهر بسیار ضروری هستند؛ وینگ‌های بزرگ جثه‌ای که قادرند وینگ‌های بلند قامت حریف را دفاع کنند اما در بازی اتفاق دیگری رخ می‌دهد. هر سال در پلی‌آف، تیمهای رقیب هارکلس و امینو را وادار به پرتاب سه امتیازی می‌کردند، نقطه ضعف هردو! با از دست رفتن این پرتاب‌ها پورتلند نیز نمی‌توانست نقشه‌های خود را به خوبی اجرا کند.
وایتساید می‌تواند تمام چیزی که پورتلند از یک سنتر می‌خواهد را انجام بدهد: ایستادن نزدیک حلقه در هنگام دفاع، جمع کردن ریباندهای تهاجمی زمانی که لیلارد و سی‌جی مک‌کالم دفاع شده‌اند و پست آپ کردن در میس‌مچ‌ها. بازیکنان جوان پورتلند برای جهش آماده‌اند و کنت بیزمور و رادنی هود نیز در شوتزنی پیشرفت کرده‌اند. پورتلند هنوز تا تبدیل شدن به یک تهدید واقعی برای تیمهای مدعی یک گام فاصله دارد اما فصل را در موقعیت خوبی آغاز خواهد کرد.
ترجمه ای از نوشته زک لاو، از نویسندگان ارشد ESPN
