انگلیسی ها در بین ایرانیان شایعه کرده بودند که استعمال تریاک دوای تمام دردها است!
تریاک از جمله مواد مخدری است که قرن ها خوردن و کشیدن آن در ممالک شرق متداول بوده است. مصرف تریاک به منزله دارویی مسکن و اثربخش در ایران نتیجه تحقیقات دو پزشک ایرانی بوعلی سینا و حکیم فخر رازی بوده است.
آنان در شمار نخستین پزشکانی بودند که در قرن دهم میلادی همه جانبه تریاک را شناختند و آن را به عنوان پادزهر مورد استفاده قرار دادند و به جهانیان شناساندند، البته به اثرات بد آن بر بدن نیز آگاه بودند.
عده‌ای استعمال تریاک در ایران را برخی ره آورد حمله اعراب یا چنگیز به ایران می دانند و دسته ای معتقدند که سپاه نادرشاه هنگام اقامت خود در هندوستان تریاک کشی را از هندی ها فراگرفته و با خود به ارمغان آورده اند. تا قبل از دوره صفویه به تریاک ، افیون می گفتند که اشعار زیر بیانگر آن است:
چه حال است این که مدهوشند یکسر
که پنداری که خوردستند هیپون
ناصرخسرو
از آن افیون که ساقی در می افکند
حریفان را نه سر ماند و نه دستار
حافظ
فریدون آدمیت می‌نویسد: کشت خشخاش از قرون پیش در ایران وجود داشت و در زمان صفویه خوردن حب تریاک و نوشیدن شربت کوکنار (جوشانده خشخاش) متداول شد. به احتمال زیاد شروع جنگ میان ایران و عثمانی و ایجاد مناسبات میان شاهان صفوی و سلاطین عثمانی باعث رواج خوردن افیون در ایران شده است.
در عهد صفویه اعتقاد بر این بود که خوردن شیره کوکنار آدمی را دلیر می کند. این تریاک که حاوی شیره کوکنار، هل، جوز هندی، دارچین، زعفران، عنبر یا جوزبویا بود ابتدا در زمان شاه طهماسب اول به صورت پراکنده میان اعیان و درباریان رواج پیدا کرد و سپس در میان توده مردم رایج شد. شاه عباس اول در ابتدای سلطنت خود کارمندان تریاکی دربار را بیرون کرد.
همچنین برای مدتی نوشیدن آب کوکنار و خوردن تریاک را در میان سپاهیان خود منع کرد، زیرا با مصرف تریاک سربازان سست و بی اراده می شده و جهت جنگ کم تحرک می شدند حتی شاه عباس مصرف تریاک را در تمام ایران ممنوع و برای متخلفان مجازات اعدام معین کرد.
در آن زمان بهترین نوع تریاک از ناحیه لنجان اصفهان بدست می آمد و مردم معتقد بودند با خوردن تریاک قوت می گیرند و معتقد بودند که تریاک بیماری صرع را شفا می بخشد. تا اینکه از سال ۱۲۷۷ قمری به بعد ناگهان بخش اعظم اراضی گندم کاری به کشت خشخاش اختصاص یافت و همین موجب قحطی‌های بزرگی شد.
