طرفداری- تقریبا زمانش فرا رسیده بود تا یک رویکرد و نگرش به صورت گسترده‌ای در میلان تغییر کند. همانطور که یوونتوس با آوردن مائوریتزیو ساری، گامی به سمت مدرن شدن برداشت، میلان هم با انتصاب مارکو جامپائولو، نشان داد برنامه‌های خوبی برای ارائه فوتبال هجومی در سر دارد. از این پس مارکو جامپائولو با مدیریت پائولو مالدینی، زوانمیر بوبان و ریکی ماسارا، به کار خودش ادامه خواهد داد اما این سرمربی ۵۱ ساله چه تفکراتی دارد؟
بسیاری از هواداران میلان انتظار داشتند سرمربی بزرگی با کارنامه بزرگی به این تیم بپیوندد که حداقل دستاوردی مانند آنتونیو کونته داشته باشد. حتی بخش عظیمی از طرفداران میلان اطلاعی در خصوص تفکرات و ایده‌های آقای جامپائولو ندارند اما دلایلی وجود دارند که می تواند باعث امیدواری میلانیستاها شود. نگاهی به چهار نکته کلیدی در تفکرات آل پاچینوی فوتبال ایتالیا خواهیم انداخت که خواندنش خالی از لطف نیست
آرایش تیم
مارکو، هم در امپولی و هم در سمپدوریا از سیستم ۲-۱-۳-۴ معروف خود که این روزها در ایتالیا طرفدار زیادی ندارد، استفاده می کند. میلانی ها آخرین بار، از زمان سینیشا میهایلوویچ با این ترکیب آشنا هستند. از خط دفاعی آغاز کنیم. این تاکتیسین ایتالیایی دوست دارد از خط دفاع چهار نفره استفاده کند که در آن دو مدافع میانی، در بازی با توپ راحت و خونسرد باشند. دو فولبک تیم نقشی سنتی دارند یعنی همزمان و هنگام حمله، قادر به دفاع کردند هم باشند. مهم ترین بخش در سیستم جامپائولو، هافبک بازیساز عمقی (Deep lying playmaker) یا به قول ایتالیایی‌ها رجیستا است.
هافبکی که در این پست بازی می کند، معمولا باید در کارهای دفاعی و بازیسازی ماهر باشد. در کنار رجیستا، دو هافبک متزالا که وظیفه دویدن در فضا و ایجاد موقعیت و البته نقشی بزرگ در بازی بدون توپ را برعهده دارند، باید وجود داشته باشند. هافبک شماره ۱۰ جلوتر از باقی هافبک ها، باید در بازیسازی در جلوی زمین و ایجاد خلاقیت به تیم کمک کند. در این پست حضور سوسو و لوکاس پاکتا اتفاق بزرگی برای میلان محسوب می شود زیرا هردو بازیکن خصوصیات و ویژگی هایی را که این پست می طلبد، دارند. در خط حمله دو مهاجم قطعا حضور خواهند داشت که هردو بازیکن باید گلزن و خطرناک باشند. در شروع بازی توسط تیم حریف، این دو مهاجم اولین بازیکنانی خواهند بود که پرس سنگین را آغاز خواهند کرد.
ساختار بازی تیم و خط دفاعی شگفت انگیز
مارکو جامپائولو معمولا هنگام دفاع، به دفاع موضعی- معمولا بازیکن در جایی که هم تیمی هایش و توپ حضور داشته باشند، به دفاع و پرس کردن می پردازد- که گه‌گاه این سیستم هم تغییر می کند. این بدین معنی است جامپائولو تمایل دارد اولویت اول تیمش بازی فشرده و متراکمی باشد. در این نوع بازی، تیم نباید به سادگی اجازه نفوذ به حریف دهد. در تیم های جامپائولو، معمولا به حریف اجازه بازیسازی و تسلط بر بازی داده نمی شود. به اعتقاد این سرمربی ایتالیایی، دو بازیکن خط هافبک باید فضاهای خالی را پوشش دهند و بازیکنی شماره ۱۰، باید فضای مقابل خط هافبک را برای جلوگیری از غافلگیر شدن تیم، پوشش دهند. در این عکس به خوبی وظایف بازیکنان خط هافبک در هنگام دفاع کردن نشان داده شده است.
در عکس پایین، یک نمونه دیگر وجود دارد. در این صحنه جامپائولو بسته به سبک بازی تیم حریف، به هافبک های متزالا اجازه می دهد کمی بیشتر در عرض حرکت کنند. این سبک معمولا مقابل تیم هایی مانند آتالانتا جواب می دهد که دوست دارند از گوشه زمین بیشتر حمله کنند اما در حالت عادی برابر تیم هایی چون یوونتوس و ناپولی که دوست دارند از مرکز زمین حمله کنند، سمپدوریا از سیستم همیشگی استفاده می کند. در این صحنه آتالانتا با توجه به آرایش دفاعی تیم سمپدوریا، نه می تواند کاملا هجومی بازی کند و نه می تواند به تعداد بازیکنانش در خط هافبک اضافه کند که این یک مزیت بزرگ در تفکرات دفاعی جامپائولو است.
لطفا به جایگیری مدافعان وسط و کناری در این عکس ها نگاه کنید. آن ها همیشه در یک خط بی نقص باقی می مانند. این نکته یکی از چیزهایی است که جامپائولو به شدت اهمیت می دهد و در تمرینات روی این موضوع بسیار کار می کند. این مورد اهمیت بسیاری در پیاده کردن ایده‌هایش در تیم دارد. به منظور ارائه یک بازی فشرده، خط دفاع باید هوشیار باشد. هر موقع توپ به عقب زمین می آید، مدافعان وسط کار حیاتی برعهده دارند زیرا باید با گرفتن توپ، دو یا سه متر بازی را جلوتر ببرند. این مورد در تراکم سازی تیم نقش تعیین کننده‌ای دارد و اینگونه سبک جامپائولو پیاده می شود.
هر بار توپ پنج متر به عقب زمین می آید، مدافعان پنج متر به جلو حرکت می کنند. هر موقع توپ ده متر به سمت راست می رود، آن ها ده متر به سمت راست می روند. این پایه و بنای سیستم دفاع موضعی در تیم های جامپائولو است. مهم توپ و شکل تیم است، نه موقعیت حریف. حرکت مناسب تیم اهمیت به مراتب بیشتری دارد.
در بازیسازی از عقب زمین، مدافعین وسط توپ را به رجیستا یا یکی از هافبک های متزالا می رسانند. در این شرایط مدافعین کناری همچنان در عقب زمین می ایستند تا شکل بازی متراکم تیم برهم نخورد. البته اولویت با رجیستاست زیرا به محض آنکه توپ به وسط زمین برسد، دو هافبک متزالا شروع به حرکت به خط حمله می کنند. مزیت حرکت هافبک ها در فضا این است که بازیکن شماره ۱۰، فضا و فرصت بیشتری برای ایجاد خلاقیت به دست آورد.
پاسکاری
از لحاظ راهکارهایی برای عبور دادن توپ از خط میانی، جامپائولو استفاده از پاس های کوتاه مبتنی بر بازی مالکانه را در اولویت قرار داده است. راز اصلی پشت استفاده از چینش ۲-۱-۳-۴، استفاده از حرکات کوتاه و تیز است. در این سیستم، بازیکنان دائم به صورت لوزی و مثلث، یک ترکیب خاص تشکیل می دهند و بازیکنی که در بالاترین نقطه این ترکیب قرار دارد، بیشترین نقش را در موفقیت ایفا می کند. ذکر این نکته هم الزامی است که در موقع حمله یا سعی می شود ابتدا رجیستا با استفاده از حضور هافبک ها توپ را به مهاجمان برساند یا فولبک ها با با حرکت ریز و تند، که توسط مدافعان میانی پایه ریزی می شود، توپ را به بازیکن شماره ۱۰ برسانند تا توسط او مهاجمان تغذیه شوند.
پرس تیمی و خلق موقعیت
تمام بازیکنان حاضر در سیستم ۲-۱-۳-۴ جامپائولو، باید بدون توپ فعال باشند. آن ها وظیفه دارند کار را برای رقبا سخت کنند و ضمن تسلط بر بازی، در صورت از دست دادن توپ، در سریع ترین زمان ممکن توپربایی کنند. پرس تیم از دو بازیکن خط حمله آغاز می شود. آن ها وظیفه دارند مدافعین وسط حریف را تحت پرس شدید قرار دهند. هافبک های میانی در این حین به کمک مهاجمان می آیند و شروع به پرس مدافعان کناری می کنند. هدف این است گزینه های بازیکنان حریف برای پاس دادن به کمترین میزان ممکن برسد. بازیکن شماره ۱۰ تیم هم با هافبک دفاعی حریف، یارگیری نفر به نفر می کند. در این میان مدافعین وسط هم با آمدن به وسط زمین، خط پرس را بالاتر می برند
در کل تیم های جامپائولو بیشتر سعی دارند از فضاهای خالی استفاده کنند. برای مثال در هنگام حمله، سعی بر این است با استفاده از عرض زمین، موقعیت های بیشتری خلق شود. البته که نبود وینگر در سیستم جامپائولو، سرعت حملات و حمل توپ را پایین می اورد و این شاید یکی از ضعف های جامپائولو باشد. در هرحال تراکم بازیکن در خط هافبک، همیشه یکی از نقاط قوت سمپدوریا محسوب می شد و انتظار می رود این رویکرد در میلان هم پیش گرفته شود.
به عنوان جمع بندی، نگرانی هواداران میلان در این خصوص کاملا قابل درک است. بالاترین رتبه جامپائولو در لیگ طی سال های اخیر، رتبه نهم بوده است اما با توجه به اینکه او هیچگاه در تیم هایش ابزار و ثبات لازم برای پیاده کردن ایده‌هایش نداشته، می تواند مانند مائوریتزیو ساری که در ناپولی شکوفا شد، با در دست داشتن ابزار لازم در میلان، به یکی از مهم ترین مربیان سری آ تبدیل شود. یکی دیگر از نگرانی های میلان می تواند با آمدن استفانو راپتی، دستیار سابق مورینیو در اینتر و منچستریونایتد حل شود. او قرار است مربی بدنساز در کادر جامپائولو باشد و شاید از این پس دیگر شاهد مصدومیت های جزئی و ساده در میلانلو نباشیم.
