چگونه بازیکنانی به مانند اینیستا و لوکا مودریچ به دلیل فروتنی و ساکت بودنشان در طول بازی دوست داشته میشوند اما وقتی به مسی میرسد او فاقد شخصیت و فاقد توانایی رهبریست؟
چگونه به بازیکنانی مثل توتی، استیون جرارد، زانتی و بوفون به دلیل وفاداریشان به یک باشگاه عشق ورزیده میشود اما زمانی که به لئو میرسد او ترسو خطاب میشود؟
چگونه بازیکنانی مثل خامس رودریگز، ایسکو، مارسلو و اوزیل برای خلق موقعیتشان دوست داشته میشوند اما موقعیت هایی که مسی خلق میکند بی استفاده و فاقد کارایی هستند؟
چگونه بازیکنانی مثل اینیستا، سیلوا، کواچیچ، مودریچ و ادن هازارد با توانایی بالا در دریبل زنی شناخته میشوند ولی دریبل های مسی بی ارزش هستند؟
چرا بازیکنانی مانند برگکمپ، کرویف فقید، لمپارد و استیون جرارد علی رغم ناکامی در بازی های ملی به عنوان یکی از بهترین های تاریخ شناخته میشوند اما وقتی نوبت مسی میشود او تنها عامل و دلیل ناکامی های تیم ملی آرژانتین است؟
چرا وقتی امباپه، زلاتان یا حتی خود رونالدو مقابل تیم هایی ضعیف تر گل میزنند نشان از نبوغشان است ولی وقتی مسی در لیگ مقابل تیمی که در نیوکمپ بارسا را مغلوب کرده هتریک میکند، لات کوچه خلوت خطاب میشود؟
چگونه وقتی بازیکنانی مثل رونالدو و کین و صلاح و امباپه آمار مثبتی به ثبت میرسانند تا آسمان بالا برده میشوند بدون اینکه در نظر گرفته شود چگونه این آمار ثبت گردیده اما وقتی در مورد آمار مسی صحبت به میان می آید، او به بازیکنی اورریتد با آمار غلط انداز تبدیل میشود؟
بگذارید من به شما جواب را بگویم، ساده است:
او آنقدر خوب است، آنقدر از همه جلو است که مردم مجبور میشوند شعور فوتبالیشان را کنار بگذارند و بقیه‌ی ماجرا.
