طرفداری- پناهندگی واژه‌ای بوده که همیشه در کشور ایران تقبیح شده و برچسب وطن فروش به پناهندگان ورزشی زده می‌شود. اما اگر به دنبال علت پناهنده شدن هر ورزشکار ایرانی باشید قطعاً مشکلاتی را در راه حضور این ورزشکاران در ایران خواهید یافت.
در بخش دوم بررسی پناهندگی ورزشکاران ایرانی مروری خواهیم داشت بر پناهندگی آرزو معتمدی، مینا علیزاده و سعید فضل اولی در رشته قایقرانی، محمد حسین ابراهیمی در رشته شمشیربازی و ایمان جمالی در رشته هندبال:
6- آرزو معتمدی؛ قایقرانی-آمریکا
آرزو معتمدی ابتدا می خواست یک شناگر باشد اما به دلیل پوشش شنای بانوان قید حضور در این رشته ورزشی را زد. علاقه او به ورزش های آبی موجب شد تا به قایقرانی روی بیاورد. با تلاش های مستمر به عنوان اولین بانوی ایران سهمیه حضور در رقابت های کایاک المپیک 2012 لندن را بدست می آورد اما درست قبل از اعزام، فدراسیون بین او و آرزو حکیمی مسابقات انتخابی برگزار کرد و در نهایت آرزو حکیمی به مسابقات المپیک اعزام شد. این اتفاق سرخوردگی شدید معتمدی را به همراه داشت و در سال 1391 با دریافت پذیرش از دانشگاه اوکلاهاما به آمریکا رفت و نتایج خوبی به در رقابت های کایاک 500 متر و 1000 متر آلمان بدست آورد. در سال 2013 وی توانست در رقابت های داخلی آمریکا مقام دوم رقابت های 200 متر و 500 متر را از آن خود کند.
7- مینا علیزاده؛ قایقرانی-آلمان
مینا علیزاده عضو تیم ملی قایقرانی دراگان بوت بانوان ایران بود که وقتی در سال 1388 برای شرکت در مسابقات قهرمانی دراگون بوت جمهوری چک با تیم ملی عازم این کشور بود در میانه راه با ترک تیم ملی به واسطه حضور برادش در آلمان به این کشور رفت و همانجا پناهنده و عضو تیم ملی آلمان شد. وی برای همیشه از حضور در تیم ملی ایران محروم شد. علیزاده در این باره می‌گوید:
در اردوهای ایران خوابگاه نداشتیم و در نمازخانه می‌خوابیدیم. حتی بعضی اوقات در نمازخانه جا نبود و مجبور بودیم به خانه خویشاوندان یکدیگر برویم.
نسبت به ورزش زنان در ایران تبعیض وجود دارد و نمی خواستم تا از تیم ملی سوء استفاده کنم. در تیم ملی هیچ حقوقی دریافت نمی کردم. مسئولان به ما می گفتند اگر یک ذره از موی شما معلوم باشد سال بعد در تیم ملی نخواهید بود. می‌گفتند شما که مدال نمی‌آورید حالا یک اعزامی در کنار آن داریم. این باعث می‌شد که ما بگوییم چرا باید ادامه دهیم و بی‌انگیزه شده بودیم. آن‌ها از روانشناسی ورزش بی‌اطلاع بودند. فدراسیون قایقرانی عملکرد بسیار ضعیفی دارد.
8- سعید فضل اولی؛ قایقرانی- آلمان
سعید فضل اولی، قایقران تیم ملی ایران و دارنده 2 مدال طلای آسیایی جوانان، 1 نقره آسیایی جوانان، 1 برنز مسابقات انتخابی المپیک بزرگسالان، 2 نقره و 1 برنز قهرمانی آسیا، 1 مدال نقره و 1 مدال برنز زیر 23 سال جهان و 1 مدال نقره بازی‌های آسیایی اینچئون کره جنوبی در سال 1394 به کشور آلمان پناهنده شد. فضل اولی دلیل پناهنده شدنش را این‌گونه بیان می‌کند که در فدراسیون قایقرانی فقط به دنبال مدال‌آوری و پز دادن با آن بودند و صلاح ندانستم و شرایط را جوری ندانستم که بخواهم در اردوها شرکت کنم چون همه ش حق خوری و رانت و رشوه و اینجور مسائل باعث می شد که حق کس دیگری یا حتی حق خودم خورده شود. قایقرانی ایران در این سطح نیست که آن را با قایقرانی دنیا مقایسه کنیم. وی دلیل پیشرفت خود در کشور آلمان را این‌گونه اعلام کرد که از لحاظ فکری بسیار آزاد بوده و تیم ملی آلمان خانواده دوم من است.
فضل اولی در سال 2016 توانست در مسابقات قهرمانی کشوری آلمان نفر اول در کایاک تک نفره و نفر دوم در کایاک چهارنفره شد و مسئولان شهر کارلسروهه وی را به عنوان یکی از 5 ورزشکار برتر این شهر معرفی کردند. اما تا دو سال بعد از مهاجرتش نتوانست در مسابقات رسمی تیم ملی آلمان حاضر شود چراکه طبق قانون ابتدا می‌بایست فدراسیون ایران چنین اجازه‌ای را به او می‌داد اما پس از دو سال به لحاظ قانونی از این قید و بند آزاد شد.
9- محمد حسین ابراهیمی؛ شمشیربازی-فرانسه
محمد حسین ابراهیمی، شمشیرباز تیم ملی ایران در مسابقات سال 2009 از رقابت با حریف رژیم صهیونیستی بازداشته شد و در عین آمادگی از دور مسابقات کنار رفت. یک سال بعد وقتی تیم ملی شمشیربازی با سفر به فرانسه برای بازی‌های آسیایی گوانگژو آماده می‌شد ابراهیمی اردوی این تیم را ترک کرد و پس از مدتی به کشور هلند رفت و در آنجا پناهندگی گرفت.
10- ایمان جمالی؛ هندبال-مجارستان
ایمان جمالی، تیم هندبال سپاهان اصفهان در سال 1394 به عنوان اولین لژیونر ایرانی به لیگ مجارستان رفت. اما پس از مدتی در این کشور پناهنده شد و پیراهن تیم ملی هندبال مجارستان را پوشید.
دغدغه جمالی برای پناهنده شدن فقط مالی بوده است و وی در این باره می‌گوید:
تا زمانی که پول و سرمایه به لیگ هندبال ایران تزریق نشود، هیچ وقت لیگ خوب و قوی نخواهیم داشت. با این اوضاع بسیاری از بازیکنان به خاطر بی پولی به لیگ‌های اروپایی می‌روند تا شرایط مالی بهتری را داشته باشند. اما اگر در ایران سرمایه‌گذاری شود و پول خوب به بازیکنان داده شود، آن‌ها هم حاضر نمی‌شوند که به جز ایران در هیچ جایی بازی کنند. بازیکنان رشته‌های دیگر همانند والیبال و بسکتبال شرایط بهتری دارند و اگر هندبالیست‌ها شرایطی مشابه هر کدام از این رشته‌ها را داشتند، به خارج از ایران نمی‌رفتند. حتی خود من هم تصمیم می‌گرفتم که به جز ایران جای دیگر بازی نکنم.
بخوانید: مروری بر پناهندگی ورزشکاران ایرانی (بخش اول)؛ از حراج مدال‌های رشنونژاد تا سرخوردگی سرلک از باخت اجباری به رژیم صهیونیستی
