من اولین تلفن همراهم رو وقتی که 18 سال داشتم و در حال سپری کردن دومین سال از فارغ از تحصیلی بودم خریدم.باید بهتون بگم که چون پدرم اعتقاد داشت موبایل، نمی زاره من روی درس تمرکز کنم. باید برایش می جنگیدم. اما از طرفی خیلی می خواستمش چون دنبال این بودم که با دوستانم و بقیه افراد بعد از دانشگاه هم در ارتباط باشم.
در نهایت، خریدمش و حداقل برای چند روز احساس خوشحالی می کردم. عضو اورکو و فیسبوک و وبسایت های مشابه که برای وصل کردن مردم هستند شدم.در آن زمان احساس می کردم که الآن بیشتر از همیشه در ارتباطم.
در عصر تکنولوژی ، انبوهی از برنامه ها، پلتفورم ها، موبایل ها برای وصل شدن بدون در نظر گرفتن مسافت وجود دارند.
پس الآن ما باید بیشتر از همیشه در ارتباط باشیم، درسته ؟؟ ولی آیا همین طوره؟
چی اشتباهی صورت گرفت؟ جواب : استفاده زیاد از حد برنامه ها به جای ارتباط برقرار کردن با مردم
یک روز در کافی شاپی نشسته و منتظر سفارش پای سیب و قهوه ام بودم. زوج دیگه هم همچنین منتظر نشسته بودند. سفارشِ شان آمد و دخترِ شروع کرد به عکس گرفتن از غذا و میتونم اطمینان بدهم که مشغول آپلود کردنشون به شبکه های مختلف اجتماعی شد.
در میز دیگه ای، یک خانواده (با 2 فزرند) نشسته بودند. هر دو ِبچه ها با گوشی هاشون سرگرم بوند. پدر و مادرشون سعی می کردن که باهاشون صحبت کنند اما اونا به سختی چشمانشون رو از صفحه گوشی بر میداشتند.
این روز ها، این منظره ای مشترک در همه جاست.عموما مردم سرشون با عکس گرفتن و چت کردن ، گرمه یا درگیر شبکه های اجتماعی یا بازی های کامپیوتری هستند.
در عصرحاضر، افراد ترجیح میدهند از طریق شبکه های اجتماعی به بکدیگر متصل بشوند تا به صورت حضوری. درحالی که ما می خواهیم از پدر و مادرهایمان و از همسرمان فاصله بگیریم مایل نیستیم که فاصله مان از برنامه ها را هم حفظ کنیم.
ما آدم ها صدها دوست در برنامه ها داریم ولی هنوز نوشته هایی رو منتشر می کنیم که بگوییم تنها هستیم. ماها نمی خواهیم با آدم های زندگی مون صحبت کنیم چون مشغول ساهتن یا پیدا کردن روابط جدید هستیم.
وقتی که تلفن همراهم رو خریدم، شروع به صحبت با دوستانم و گفت و گو با افراد جدید کردم. در همین حال ، عنان زمانی که می توانستم با دوستان و خانواده ام صرف کنم از دستم در رفت.
با این حال، زمانی طول کشید تا متوجه بشم چه کسانی افراد حقیقی در زندگی من هستند اما تا آن موقع ، وقت زیادی از زمانم رو که می توانستم بر درس هام سرمایه گذاری کنم و به خانواده و دوستانم که همیشه در کنارم بودند اختصاص بدم، هدر داده بودم.
ارتباط برقرار کردن در دنیای مجازی مضر نیست ولی ما باید هنر ایجاد توازن رو هم بدونیم.
*ما باید بدونیم چقدر از زمان افراطیه.چشمانتون رو از روی صفحه بردارید، به بیرون از پنچره و دور و بر نگاه کنید، تمام چیزهای اطرافتون رو ببینید. دنیا بسیار زیباست به خصوص زمانی که خارج از دنیای دیجیتالی هستید، و سعی کنید که در دنیای حقیقی غرق بشوید.
*وقتی که با افراد عزیزتان، کسانی که برایتان اهمیت دارند برای شام یا نهار بیرون میروید، حتی فکر نگاه کردن به گوشی هم به ذهنتان خطور نکند!
*زمان بیشتری رو نه تنها فیزیکی بلکه احساسی با آدم های محبوتان بگذرونید. این ها زمانی هایی خواهند بود که حسرت شما خواهند بود نه وقتی که با برنامه ها سپری میشه.
*اگر هنوز قانع نشدید به این لینک مراجع کنید:https://link.medium.com/iJOa9G15qU
تلفن های هوشمند به اندازه ای زرنگ هستند که شما رو به صفحه ها میخوب کنند ولی شما باید هوشمند تر از آن ها باشید تا بدانید چقدر از زمانتان برای استفاده از گوشی لازم هست و چقدر از آن لایق عزیزانتان هست.
فراموش نکنید که همه آن برنامه ها برای وصل کردن آدم ها به یکدیگر هستند نه جایگزینی کسانی که همیشه همراهتان بوده اند.
فقط نه رابطه مجازی بلکه رابطه احساسی هم داشته باشید!
ترجمه اختصاصی از وبسایت Medium.com
